Back to Straya

Het is nu precies twee weken geleden dat mijn vliegtuig, dat heel onlogisch via Kuala Lumpur vloog, landde op de luchthaven van Melbourne. Zoals constant met het reizen, vliegt de tijd voorbij, maar voelt het tegelijk alsof Nederland alweer mijlenver achter me ligt. De eerste drie nachtjes mocht ik logeren bij Laura en Rolf. Laura is mijn Nederlandse vriendinnetje uit Brisbane, en Rolf is de Braziliaanse chef die ze ontmoet heeft in het restaurant waar ze daar ging werken. 'Dankzij jou!' Zegt ze elke keer volmondig tegen me, omdat ik haar toen gepusht heb om het restaurant te bellen. Ik zag een flyer hangen in het hostel, en heb haar naar buiten geschopt met haar telefoon. Daar is ze me dus nog altijd dankbaar voor, erg lief!
We hadden meteen die vrijdag een Halloween feestje, wat eigenlijk een beetje tegenviel. Heel jong publie, leek het. Het was wel interessant om mensen te kijken, want iedereen had er erg veel moeite voor gedaan zich op te doffen. Meer dan wijzelf in elk geval. Afijn, de volgende dag moest ik al om 9 uur op First Aid cursus, dus we hebben het maar niet te laat gemaakt.
De dagen erna stonden vooral in het teken van regelen, regelen en nog eens regelen. Een eigen kamer, een fiets, een abonnement op de bibliotheek, de theorie voor First Aid, plus nog twee checks die ik hier moet hebben om als Nanny aan de slag te mogen. Het was best een heel gedoe, en op vrijdagochtend was ik hier eindelijk klaar mee.
Meteen hierna vertrok ik samen met Lars (ook uit Brisbane) in onze gehuurde Micra richting de Great Ocean Road. Dit is de weg die van Melbourne naar Adelaide loopt, langs -zoals de naam al aangeeft- de oceaan. Een prachtige rit waarbij je je echt aan het eind van de wereld waant. Wat een geweldig land is dit toch. Onderweg hebben we koala's gezien, die liever in de boom bleven slapen dan naar beneden kwamen. Geef ze eens ongelijk met al die toeristen. En bovendien móeten ze haast wel zoveel slapen, omdat ze ontzettend stoned worden van de eucalyptus bladeren waar ze de hele dag door op kauwen. Het was wel heel bijzonder om ze in het wild te zien.

Onze rit ging tot Port Campbell. Hier stapten wij een B&B binnen, en wachtten op de receptionist die aan het telefoneren was, in de hoop dat ze een kamer op backpackersbudget zouden hebben. Die hoop vervloog snel toen we hem hoorden zeggen dat hij helaas geen kamers meer met 'ocean view' had. Hij wist ons wel door te verwijzen naar een hostel, Flashpackers. Dit was door de eigenaar zelf gebouwd, en hij verbleef hier ook de hele dag omdat hij zelf in een schuur erachter woonde. Het hostel had een hele gezellige sfeer, met een huiskamer met comfortabele fauteuils, een bank, haard en vloerkleed. De prijs voor een tweepersoons kamer was 70, maar toen we vroegen of hij nog iets goedkopers had, was het antwoord 'alright, do 60!'. Zo makkelijk, die Aussies. Hier hadden we een gezellige avond met een Nederlands stel, een Italiaan, een Australiër, en Mark, de eigenaar. Op de koelkast hing een scala aan briefjes, geschreven door tevreden backpackers die daar geslapen hadden. Wij lieten er ook één achter namens 'The Dutchies', voor we de volgende ochtend weer vroeg op pad gingen. We hadden nog wat kilometers voor de boeg.
Ik denk dat wij de eerste personen uit de geschiedenis zijn die deze weg opgingen met een navigatiesysteem, maar zonder was het ons echt gelukt om te verdwalen. Bijvoorbeeld toen Lars op de terugweg de verkeerde Franklin street ingetikt had. 'Ja, er stonden er 3. Ik dacht, ik kies maar gewoon de middelste.' Je hebt altijd baas boven baas..
De lente is gearriveerd in Melbourne, al kan het hier echt vier seizoenen in één dag zijn. Mijn tweede dag was zo koud dat ik bijna een ticket naar het noorden van Australië geboekt had. De wijk waarin ik zit, heet Windsor. Het is vlakbij het strand, en ook redelijk dichtbij het stadscentrum. Alles is heel makkelijk te bereiken hier met openbaar vervoer. Bijna overal heb je trambanen, wat er tevens zorgt dat het altijd druk is op de weg. Het is op zich fijn om een kamer te hebben, en mijn privacy te hebben en spullen kwijt te kunnen, maar ik vind het ontzettend saai en mis hostels! Ik heb de huur dus alweer opgezegd, en vertrek volgende maand naar een hostel. Van daaruit ga ik dan uiteindelijk wel weer een appartement zoeken, als ik besluit om heel lang in Melbourne te blijven. Eerst maar eens starten met werken, en lekker sparen, dan kan ik gauw weer verder reizen!