In the outback

Flinders Ranges
Een week geleden lieten Eva, Conny en ik Adelaide achter ons, om verder naar het noorden te rijden. De eerste stop was Port Augusta, wat nog aan de kust ligt. We sliepen hier bij een BP roadhouse, waar toiletten en warm water waren, en zelfs een ruimte waar we binnen konden zitten. De volgende dag moest de bus van Eva naar de garage voor wat onderhoud, en namen we mijn auto richting de Flinders Ranges. Hier kwamen we redelijk laat aan, dus een lange hike zat er niet meer in. Gelukkig was het uitzicht vanuit de auto ook erg mooi, omringd door de bergen. Voor zonsondergang arriveerden we weer in Port Augusta, en haalden het busje op. Eva had heel veel mazzel. De garage was namelijk al dicht, maar de eigenaar had de sleutel achtergelaten en ze mocht het geld de volgende dag brengen. Die mentaliteit vind je hier overal, en het blijft me verbazen.

Lake Hart
Na nog een nachtje bij deze roadhouse, was het dan tijd om afscheid te nemen van Eef, die naar de westkust vertrok. Dat was helemaal niet leuk, maar wellicht zien we elkaar weer in Darwin.
De volgende stop voor mij was Lake Hart, aan de Stuart Highway, de weg van Adelaide naar Darwin. Lake Hart is een dun laagje zout water, en onderdeel van Lake Eyre national park. Een vriendin in Melbourne had me hierover verteld, en het was inderdaad prachtig. Het wateroppervlak was als een spiegel, met net zo’n heldere reflectie.
Er was zelfs een camping, dus we overnachtten daar. Omringd door rood zand en vliegen, met hier en daar een camper. Een prachtige zonsondergang, om nog maar te zwijgen van de sterrenhemel. Conny en ik hebben meerdere wensen mogen doen.

Coober Pedy
In onze Adelaide outdoor cinema (lees: gehuld in slaapzakken naar een minischermpje staren) hadden we Mad Max gezien, dat zich afspeelt in Coober Pedy. Ik had echter nooit kunnen bedenken hoe deze stad eruit zou zien. Het is een mijnstadje, waar gegraven wordt naar opalen sinds precies 100 jaar. Dat betekent dat er overal enorme kuilen zijn, en ondergrondse huizen. Het voelde alsof ik op de maan was, zo surreëel zag het eruit. Er doen een hoop horrorverhalen de ronde, over verstopte lijken en mensen die de schachten in zijn ‘gevallen’. Na een ondergrondse tocht door een mijnmuseum, konden we buiten ‘noodlen’, zelf naar opalen zoeken.
We hadden het genoegen om te mogen couchsurfen bij Griekse Chris, die ons de omgeving rondom Coober Pedy liet zien. The Breakaways, een national park waar meerdere films opgenomen zijn. Een prachtig landschap met bergen in bizarre wit- en roodtinten. Ook zagen we ‘The dog fence’, een hek van meer dan 5000km lang, geplaatst om dingo’s tegen te houden. Dit loopt door Zuid Australië en Queensland. Hierna volgden nog een veld met een soort glasstenen, die fel

oplichten in het zonlicht, waarvan blijkbaar niet bekend is hoe ze daar gekomen zijn, en maanstenen. Grote zwarte keien, waarvan in Coober Pedy een bar en een hotel gebouwd zijn. Nu mag je ze echter niet meer meenemen, uit respect voor de aboriginals.

Ayers Rock
Na nog één overnachting onderweg, in the Territory, kwamen we aan in Alice Springs en mochten hier couchsurfen bij Derren. De volgende dag vertrokken we samen met zijn vriendin en twee Deense meiden richting Uluru. Een prachtige tocht met een 4WD en een trailer die zo ongeveer een hele keuken bevatte. De eerste avond ontmoeten we een hele groep Australiërs, die ons uitnodigden bij hun kampvuur. Heel veel bier, marshmallows, de didgeridoo en Vinnie, onze bebaarde Aussie vriend, die de Emoe dans deed. In zijn onderbroek. Helaas reisde deze groep de andere kant op.

We hebben de Uluru van een hoop verschillende aanzichten kunnen bekijken, waaronder vanaf de top. Deze klim was zo steil, en zo hoog, dat mijn hoogtevrees in alle ernst terugkwam. Maar ik had met mezelf afgesproken dat ik naar de top zou gaan, en dus heb ik me vermand. Onnodig te zeggen dat ik best trots was!

Kata Tjuta en Kings Canyon
De dag erna zagen we de rock bij zonsopgang, bij temperaturen van zo’n 4 graden Celsius. Heerlijk hoor, kamperen in een tent of in de auto. Alles voor de ervaring. Daarna reden we naar de Kata Tjuta en deden hier ook een kleine hike. Beiden zijn immense rotsformaties die je niet voor mogelijk houdt. Vooral de grootte is erg indrukwekkend. De Uluru is ’s werelds op één na grootste steen, met bijna 10km omtrek, en een derde ervan ligt zelfs nog onder de grond. De grootste ligt in West Australië, maar dan compleet onder de grond.
Van de Kata Tjuta gingen we naar Kings Canyon, die we uiteraard ook beklommen. Het was jammer dat er zoveel toeristen waren, maar ik had hier een hele dag door kunnen brengen. Er was zoveel te zien. Je beklimt de Canyon van één kant, en dan overbrug je de kloof om uit te komen aan de andere kant. Er waren een paar punten waar je op je buik kon gaan liggen om over het randje te kijken en te zien hoe hoog het was. En natuurlijk hebben we de echo uitgetest.

Alice Springs
Onze terugtocht ging door het West McDonnels national park. Opnieuw omringd door bergen, loopt deze van de Canyon tot aan Alice Springs. We hadden niet veel tijd meer om te stoppen, maar gelukkig hebben we nog wat foto’s kunnen maken onderweg.
Nu zitten we weer in Alice Springs, en donderdag vetrek ik naar Yuendumu, een plaats ten noorden van hier. Hier is een aboriginal art center, waar ik 1,5 week vrijwilligerswerk zal doen. Ik ben heel benieuwd hoe dat is, en het lijkt me heel interessant om een idee te krijgen van deze cultuur. In deze stad worden ze namelijk enkel geassocieerd met alcohol, geweld en criminaliteit. Alice is geen fijne plek om te zijn, maar gelukkig is er een bibliotheek waar ik alles weer even op orde kan krijgen.