Hangzhou

Dit weekend ben ik naar Hangzhou gegaan. De bedoeling was dat ik zaterdagochtend om kwart voor 8 de trein zou nemen. Het is net iets meer dan een uur rijden van Shanghai naar Hangzhou. Helaas had ik de trein gemist. Dit kwam omdat ik verkeerd gerekend had hoe laat ik weg moest, maar ook omdat het treinstation onwijs groot was en er super veel mensen waren. Eerder deze week had ik een vroegere tijd in mijn hoofd. Als ik die tijd was weggegaan dan was ik alsnog te laat geweest vanwege de drukte. Ik ben naar de ticketservice gegaan en heb heel makkelijk mijn kaartje kunnen omruilen voor een andere trein. Het kostte gelukkig niets extra. Ongeveer twee uur later dan gepland, nam ik de trein. Vanaf het treinstation in Hangzhou ben ik een stuk met de metro gegaan. Vanaf daar heb ik het laatste stuk een taxi genomen. Dit was voor het eerst dat ik helemaal zelf en alleen een taxi nam. Voorheen werd ik of geholpen of nam ik een taxi samen met andere mensen. Gelukkig had ik het adres in het Chinees en kwam ik goed aan bij het

hostel.
Het hostel heette Fiona's trip hostel. Het lag bij het meer van Hangzhou, West lake. Al snel merkte ik dat het niet, op een voor mij, handige plek zat. Hier kwam geen metro en alle bezienswaardigheden die ik wilde zien, lagen hier ver weg. Ze waren aan de andere kant van het meer. En dat was zeker een aantal km lopen.
De mensen van het hostel waren wel heel aardig. Ik vroeg om een plattegrond. Die hadden ze alleen in het Chinees, maar oké. Ook vroeg ik of ze wist waar de west lake show was en waar ik een kaartje kon kopen. Ze heeft voor mij een kaartje via haar telefoon gekocht. Dit was onwijs lief want ik had gezegd dat ik eerst geld moest pinnen omdat ik geen cash meer had. Toch kocht ze voor mij een kaartje en dan zou ze het later wel van mij terug krijgen. Het kaartje kostte 360 yuan. Pas een tijd later drong het tot mij door dat het toch wel heel veel geld was. Omgerekend namelijk zo'n 45 euro. Oeps.
De vrouw van het hostel had mij ook verteld welke kant ik op kon lopen, langs het meer, zodat ik uiteindelijk bij de plek van de show uit zou komen.

Als eerst moest ik een pinautomaat vinden. Dit was niet zo makkelijk als in Shanghai. Dit deel van Hangzhou had er namelijk helemaal niet zo veel. De eerste drie pogingen mislukte. Ik kwam bij twee hotels i.p.v. bij geldautomaten uit. Bij de derde poging was er überhaupt niks te vinden. Dus ook geen geldautomaat. Ondertussen had ik al meer dan anderhalf uur gelopen. Onderweg kwam ik de Leifeng pagoda tegen. Hier ben ik naartoe gelopen, maar ik zag dat je moest betalen en ik had nog maar 50 yuan. Ook moest ik heel veel trappen op. Hier had ik geen zin in dus ik ben door gelopen.
Vervolgens ben ik over een soort brug (het was meer een weg) over het meer gelopen. Dit was een erg lange tocht en het hield maar niet op. De natuur was wel erg mooi, maar ik had wel weer even genoeg gelopen. Na in totaal meer dan drie uur gelopen te hebben, kwam ik aan bij de plek van de show. Hier was al meer te beleven. Er waren meerdere winkeltjes, eettentjes en een pinautomaat! Eindelijk heb ik geld kunnen pinnen. Ik heb gelijk maar heel wat geld opgenomen, zodat ik de komende dagen in ieder geval genoeg zou hebben.
Hierna heb ik wat gegeten, heb ik mijn kaartje voor de show opgehaald en ben ik naar de show gaan kijken. De show was buiten dus het was wat fris, maar gelukkig niet heel koud. De show was echt prachtig. Er was van alles te zien in het meer. Er was een soort

podium in het water gebouwd waardoor de spelers in het water stonden. Ik kan mij voorstellen dat dat wel erg koud was. Geen wonder dat de show er niet is in januari en februari. Daarnaast snap ik nu ook waarom het zoveel geld kostte. Ik denk dat er wel meer dan 200 mensen meededen aan de show. Het was echt heel mooi!

Toen de show was afgelopen kwam het volgende ding, een taxi terug naar het hostel nemen. Ik was namelijk echt niet van plan om weer meer dan anderhalf uur terug te lopen. Er waren gelukkig heel veel taxi's. Al had ik er niet heel veel geluk mee. Bij de eerste taxi keek de chauffeur mij niet eens aan en zei ook niets. Bij de tweede taxi zat ik er nog geen minuut in. De chauffeur was een vrouw, wat ik wel verrassend vond. Na ongeveer een minuut zei ze allemaal dingen in het Chinees. Ook zei ze bu hao, wat niet goed betekent. Ik heb nog steeds geen idee waarom, maar ik werd er weer uitgedropt. Nu stond ik een paar honderd meter verderop en moest ik opnieuw een taxi proberen. Een derde taxi vroeg waar ik heen moest en zei dat het 100 yuan kostte. Mooi niet dat ik dat ging doen. Ik had ondertussen mijn didi app aangezet. Dit is een app waar je gewone taxi's en een soort uber kan regelen. Daar had ik gezien dat het ongeveer 20 yuan zou kostten. Helaas stond ik hierbij ook alweer in de rij en ging dit ook nog lang duren. Maar ik wist wel dat 100 yuan veel te veel was. En het rare was nog dat dit een gewone officiële taxi was. Vervolgens kwam er een gewone auto waarbij de chauffeur ook vroeg waar ik heen moest. Hij gaf aan dat het 50 yuan zou kosten. Dit was alsnog twee keer zoveel als de gewone prijs, maar het was dit, nog langer wachten of anderhalf uur naar het hostel lopen. Dus ik koos voor de eerste optie. Hij zette het adres in zijn navigatie dus ik kon zien of hij goed reed. Daarbij had hij helemaal geen reden om om te rijden, aangezien we een vaste prijs hadden afgesproken. Even later besefte ik mij dat ik zomaar (heel gemakkelijk) bij een totale vreemde man in de auto was gestapt. Oké, dat doe je ook als je een gewone taxi neemt, maar toch. Kun je nagaan hoe veilig ik mij hier in China voel.
De reis ging soepel en ik was weer bij het hostel. Ik heb netjes het geld voor het kaartje van de show terugbetaald en ik ben naar mijn kamer gegaan. Het viel mij vanmiddag al op (en nu helemaal), het was heerlijk rustig in de kamer. Ik sliep namelijk alleen op de kamer. En dat terwijl er zes bedden in de kamer stonden. Ik heb een dekbed van een ander bed gepakt, deze op mijn matras gelegd en hier ben ik op gaan slapen. Het bed was natuurlijk weer lekker hard.

De volgende dag ben ik met al mijn spullen naar het centrum van Hangzhou gegaan. De host van het hostel had mij verteld dat er een bus naar het treinstation ging. Ze heeft voor mij het busnummer en de halte opgeschreven. Hierdoor hoefde ik niet weer met een taxi terug. Dit was een stuk goedkoper.
Op internet had ik gelezen dat je op treinstation je bagage voor een aantal uur kan opbergen. Dit heb ik dus ook gedaan. Voor 15 yuan heb ik mijn backpack gestored bij het treinstation van Hangzhou. Dit was namelijk goed te bereiken met de metro in plaats van dat ik vanuit het centrum weer naar het hostel moest om mijn spullen op te halen en dan weer terug naar het treinstation.
Vervolgens ben ik naar Hefang street gelopen. Dit is een ancient street met allemaal verschillende winkeltjes. Helaas was het lekker aan het regenen. Daarna ben ik weer naar het centrum gegaan en heb ik wat rondgelopen in een winkelcentrum. Daar zag ik een Victoria Secret winkel. Ik heb daar denk ik wel anderhalf uur rondgelopen. Er was heel veel sale. Alleen zijn de maten in China anders dan bij ons dus dat kostte een hoop tijd om uit te zoeken. Ik heb wat sporttopjes gepast, maar het zat niet mooi. Ondertussen had ik Tamara, Samantha en Michelle gevraagd of zij misschien wat wilden hebben (en zo ja of ze hun maat even door wilden geven). Ik ben voor Michelle een hele tijd op zoek geweest. Uiteindelijk had ik een hele leuke sportbh gevonden. In China heette de maat 36B. En in het labeltje stond dat het 80B zou moeten zijn. Ik wilde dit passen om te kijken hoe het eruit zag. Ik kreeg het nauwelijks over mijn hoofd heen. Dit was geen 80B! Uiteindelijk heb ik de BH's maar opgegeven want ik snapte helemaal niets meer van die maten. Ik heb wel een luchtje voor Michelle gekocht. Later bedacht ik mij dat ik het waarschijnlijk in mijn handbagage moet meenemen want mijn backpack is helemaal vol. Gelukkig is het niet meer dan 100ml. Anders had ik het niet eens mee kunnen nemen. Voor Samantha heb ik ook nog een trui meegenomen.

Hierna was het tijd om terug te gaan naar het treinstation om mijn backpack op te halen en vervolgens naar het andere treinstation te gaan. Vanuit daar ging mijn trein terug naar Shanghai.
Voor het eerst lette de security bij het metrostation op en deed het hun werk. Ik snapte eerst niet wat ze zeiden tegen mij, maar uiteindelijk kwam het er op neer dat mijn deodorant (spuitbus) niet mee mocht, omdat het brandgevaarlijk is. Dit vond ik nogal onzinnig. Dit was namelijk voor het eerst dat mij dit gezegd werd. En ik reis nu al twee maanden door China! De deodorant had ik net nieuw gekocht dus ik was niet van plan om het zo maar weg te laten gooien. Deodorant is hier namelijk best wel duur. Gelukkig heeft elke metrohalte meerdere ingangen. Dus ik ben weer naar buiten gelopen en ben een andere ingang in gegaan. Daar deed de security, net zoals op alle andere plekken in heel China, hun werk niet (lees: eentje staat een beetje te kijken en vraagt of je de tas door het scanapparaat wil doen (doe je het niet, vindt ie het ook goed) en de ander zit achter het scanapparaat (vaak is die aan het eten)). Hier kon ik gewoon mijn deodorant meenemen.

Vervolgens heb ik mijn backpack opgehaald (de man bij het ophaalpunt was helemaal verbaasd dat ik zo'n zware tas op mijn rug droeg) en ben ik naar het juiste treinstation gegaan.

De eerste twee dagen van mijn eigen backpack avontuur waren vooral vermoeiend, maar wel heel leuk.
Ondertussen heb ik al vier keer op de foto gemoeten met Chinezen die ineens uit het niets aan mij vroegen of ze een foto met mij

mochten maken. Nou vooruit dan, ook al ben ik helemaal bezweet en zit mijn haar door de war.

Nog steeds voel ik mij niet helemaal lekker. Soms heb ik vlagen dat ik het ineens heel erg warm heb en dat ik ineens heel erge hoofdpijn heb. Soms voel ik mij weer wat beter, maar het grootste gedeelte van de dag heb ik er nog last van. Ik hoop dat dat snel veranderd, want vervelend is het wel.

Ik kwam vanavond laat aan in het hostel in Shanghai. Ik kon het erg moeilijk vinden. Gelukkig had ik het adres in het Chinees en heb ik dit bij een aantal Chinezen onder de neus geschoven. Zij hebben mij geholpen om het uiteindelijk te vinden. Het was ook niet echt een hostel. Het was gewoon bij iemand in huis. Zij had twee kamers, een jongens kamer een een vrouwenkamer. In elke kamer stonden drie stapelbedden. Al met al zag het huis er prima en schoon uit. Ook hier had het bed geen matras, maar eerder een tuinstoelkussen. Maar oké, ik was erg moe. En daarnaast: morgen ga ik naar Disneyland! Ik ben heel erg benieuwd hoe dat zal zijn.