Drukke, gekke, dubbele maar bijzonder week. Zo kunnen we de afgelopen week wel omschrijven.

Om te beginnen zijn er inmiddels 3 meiden vanuit ons huis richting Nederland vertrokken. Heel gek om na een lange tijd samen te hebben gewoond ineens mensen uit te zwaaien. Je bouwt samen toch een band op en het is gek dat zij dan ineens niet meer in de buurt zijn.
Voor hun afscheidsavondje hadden we een vervroegd sinterkerst uitje ingepland. We hadden lootjes getrokken en iedereen moest een cadeautje + gedicht voor diegene kopen.
Dit jaar zonder pepernoten, kruidnoten en een kerstboom maar we hadden wel een sinterkerstavond!

De volgende dag hebben we de meiden uitgezwaaid. Was toch wel gek om hen naar huis zien te gaan. Nu is het moment aangebroken waarin er steeds meer van onze groep richting huis vertrekken. Dat is dan toch wel gek omdat je zo lang met deze groep samenwoont en hierna elkaar dan gewoon bijna tot niet meer ziet..
Maar daar denken we nog niet aan! Want ik mag hier nog 2,5 maand vertoeven. En sorry mam en pap maar ik wil nog steeds niet naar huis!! Deze week zit ik precies 2,5 maand in Zuid Afrika. En wat gaat de tijd snel...

Inmiddels zitten we ook alweer bijna aan het eind van ons eigen project op stage. We hebben afgelopen week de thema's geweld en verslavingen gekoppeld aan gedrag en emoties. Wat voor gedrag laat je zien als je geweld gebruikt en welke emoties komen daarbij kijken? We hebben samen met de kinderen emotie - moodboards gemaakt. De kinderen mochten in tijdschriften emoties opzoeken en daarvan een collage maken. Daarbij stelden we de kinderen vragen zoals wanneer ben jij boos, bang, verdrietig of blij? De kinderen koppelden de emoties direct aan geweld.
Ook speelde er bij ons deze week emoties. We begeleiden een groepje kinderen die nogal opvallend gedrag vertonen. Eigenlijk hebben ze grof gezegd gewoon een beetje lak aan ons. En dat gaat ons op een gegeven moment ook irriteren. We hadden besloten deze kids apart te begeleiden omdat ze in de groep de sfeer verpesten en eigenlijk elkaar uitdagen.
Maar ook apart begeleiden verliep deze week niet zo soepel. Later hoorden we van andere kinderen dat een van die jongetjes bij hen in de community (wijk waar ze wonen) woont. En dat hij daar heel stil is en geen contact maakt met andere kinderen. Ook hoorden wij dat hij niet meer bij zijn ouders woont maar bij zijn oom en tante en dat hij geslagen werd.. Wij schrokken van dit verhaal en konden hierdoor ook meer en meer begrijpen waarom hij dit gedrag steeds vertoont. Dit jongetje snakt naar aandacht en het maakt niet uit op welke manier. Negatieve aandacht is wat hij continu vraagt en waar hij ook op school voor wordt gestraft. Dit jongetje wordt denk ons grootste aandachtspunt van komende week. Ook al vertoond hij lastig gedrag en is het moeilijk om daarmee om te gaan. Hij heeft ons wel nodig..

Nog een ander aandachtspuntje van aankomende week is het ouderproject. We hebben afgelopen week met de ouder gesproken die ons om hulp vroeg bij zijn project. We hadden verschillende ideeën bedacht en hij was er helemaal ondersteboven van. Hij kon alleen maar roepen: 'you three girls are a blessing'. Het was zo fijn om hem te helpen en ook om zo gewaardeerd te worden. Het project is heel interessant voor onze studie. Vooral omdat ouderschap een groot onderdeel is van social work in jeugd. Dus wij vonden het ook een 'blessing' dat wij hieraan mee mochten helpen. Het enige probleem is dat het project buiten de school plaatsvindt. Het is in de community zelf en dat betekent dus in de townships. We waren daar nog redelijk content mee totdat we afgelopen week hoorden dat daar een schietpartij was geweest.....
Dus wij hebben besloten om komende week tegen de ouder te vertellen dat wij hem heel graag willen helpen met het project. Zolang het maar op de school gebeurt. Because our own safety comes first.

Voor degene die dit lezen denken vast, wow een schietpartij.. kun je in die buurt dan wel stagelopen??? Inmiddels (heel bizar maar) ben ik al redelijk gewend aan de schokkende verhalen in de buurt waar ik stage loop. Geweld is hier bijna een normale zaak. Kinderen op school vechten ook met elkaar en vertellen over wapens die ze elke dag voorbij zien komen in hun buurt. Het is helaas de werkelijkheid van het leven hier..

Komende week beginnen de examens van de kinderen. De kinderen maken 2 weken examens en hebben daarna nog 2 weken school en dan is het hier zomervakantie. (gek hé in december???) We willen deze week individuele gesprekjes gaan voeren met de kinderen en hen op weg helpen met de examens of andere hulpvragen. Ik ben benieuwd wat de komende stageweek ons weer gaat brengen, dat is en blijft hier altijd een verrassing....

Naast alle enge en schokkende verhalen is dit land toch ook ZO COOL!
Afgelopen weekend bedachten we spontaan ineens naar Knysna te rijden om daar in een park olifanten te voeren en te aaien. Het was zo vet om deze dieren van zo dichtbij te mogen meemaken. De olifanten worden in dit park opgevangen als zij ziek, afgestoten of gewond zijn. Ze gaan in dit park dan in een soort 'rehab' en zodra zij weer zelfstandig genoeg zijn, kunnen zij weer het wild in.
Verder hebben we dit weekend nog gechillt op het strand en hebben we geluncht aan de blauwe Mammia Mia zee in Plettenberg! En dan zwemmen daar ook ineens dolfijntjes langs.
Best een doorgaans normaal week(end) toch?!

En dit soort tripjes, uitjes, weekendjes etc. mag ik gewoon nog 2,5 maand doen!!! jippiejajee