If there is no struggle, there is no progress..

Dat is wel de quote van deze week!
Deze week was vol met mixed feelings. Van enthousiasme naar teleurgesteld en van vastberadenheid naar onwetendheid en van duidelijkheid naar compleet verwarrend.

Maandag zijn we begonnen met een presentatie te geven over onze studie social work aan de studenten van de Nelson Mandela University. Er kwamen veel verschillen naar voren tussen onze studies. Mijn opleiding bestaat grotendeels uit praktijkervaring opdoen. De studenten uit Zuid-Afrika hebben dat bijna niet. In de opleiding social work die ik volg is je persoonlijke en professionele ontwikkeling een groot onderdeel van de studie. Waarbij je ook veel moet reflecteren en je constant afvraagt wat doe je precies? En waarom doe je dit op deze manier?
Dit is bij de studenten hier ook niet van toepassing. Zij volgen losse vakken zoals filosofie of psychologie. In de opleiding in Nederland zijn die vakken allemaal gemixt en worden we meer opgeleid in thema's of bepaalde profielen.

Dinsdag zijn de studenten mee geweest naar ons project op de school. Voor ons was dit ook wel een spannende dag omdat dit de eerste dag was van ons eigen ontworpen project. Zoals we dat wel een klein beetje gewend waren liep deze dag wat chaotischer dan we hadden ingepland. Maar het belangrijkste was dat we met de kinderen name tags hebben gemaakt om elkaar beter te leren kennen. En vooral om zo de namen te onthouden, want pfoe dat zijn geen gemakkelijke :) Wel jaloers soms op die mooie namen...

Deze eerste week stond vooral in het teken van elkaar leren kennen en een band op te bouwen met de kinderen. Later in ons project gaan we met heftigere onderwerpen aan de slag. Dus het is belangrijk dat we een veilige en vertrouwelijke sfeer opbouwen in de groepjes. We hebben daarom woensdag nog een spel met de kinderen gedaan om de kinderen beter te leren kennen.

Donderdag was echt de interessantste dag van deze week. We deden met de kinderen de activiteit: over de streep. We begonnen met luchtige onderwerpen zoals: iedereen met een hond loopt over de streep. Maar later hebben we de onderwerpen aangekaart waar we de komende weken mee gaan werken. Dit zijn onderwerpen over jezelf, maar ook over geweld en verslavingen. Het is echt bizar hoeveel kinderen er mensen kennen in hun omgeving die elke dag alcohol of drugs gebruiken. Deze kinderen vertelden ons dat zij soms zelf ook alcohol drinken op sommige feestdagen of in het weekend. En dan praten we nog niet over de drugs die de kinderen al wisten. Ik wist van sommige nog niet eens het bestaan ervan. En dan daarbij ook kunnen vertellen hoe je dat dan precies gebruikt. Dat hoort toch niet te mogen op deze leeftijd (9/10 jaar).... Maar toch gebeurt het hier recht voor je neus. Wat mij ook zo opviel was de openheid van de kinderen. Ze vertellen veel aan je en dat kan soms fijn zijn maar ook een valkuil.

Na al deze heftige maar ook interessante opmerkingen hebben we nog een luchtig spelletje slingertikkertje gedaan. In Nederland zouden kinderen denken, heb je niet iets nieuwers verzonnen dan slingertikkertje? Nou deze kinderen vonden dit echt fan-tas-tisch. Mijn hart smolt toen een kind aan mij vraag: teacher, did you had fun today? en ik zei daarop: yes, i really enjoyed it. And did you had fun today? en hij vertelde: yessss!! when is the next time?
En daar doe je het voor! De blijheid die een kind kan uitstralen ook al is dat maar voor een half uurtje op een dag. En ook dat gevoel dat zij het naar hun zin hebben en steeds vragen wanneer ze weer mogen komen geeft jou alweer genoeg voldoening om door te gaan!

Na al deze verhalen zul je denken. Mixed feelings? Dit klinkt alsof het allemaal goed verloopt. En met ons project is dat ook zo. De kinderen vinden het leuk en we maken steeds meer progress.
Maar afgelopen week hebben wij gemerkt dat het werken in een ander land, andere cultuur, andere normen en waarden toch wel voor veel verwarring kan zorgen. Je doet dingen op de manier zoals jij dat gewend bent en zo werkt dat ook voor de leraren die werken op de school. Miscommunicatie is een van de grootste struggles die tot nu toe is voorgekomen in mijn stageplek. Zo zijn wij als Nederlanders zo gewend dat alles duidelijk en voorgeschreven is. Hier bekijk je eigenlijk per dag hoe alles loopt. Maar ook een agenda met data en examens hebben wij deze week pas doorgekregen waardoor wij ons project hebben moeten aanpassen. En ook sommige aanvaringen met leraren hebben voor verwarring gezorgd. Hierdoor hebben wij in onze samenwerking ook soms moeite met de onduidelijkheden die steeds weer opstapelden.

Op een gegeven moment werd mij dit deze week even teveel. Er waren zoveel onduidelijkheden dat ik het overzicht niet meer goed had. Ik ben er hier achter gekomen dat ik over alles nadenk, alles gepland wil hebben en dan uiteindelijk ook een goed gevoel erover wil hebben. En zodra dit er niet is vind ik het lastig. Ik raak sneller geïrriteerd en dit heb ik deze week vooral afgereageerd op mijn projectmaatjes. Dit was wat minder leuk, maar heeft er uiteindelijk wel voor gezorgd dat we alles eruit hebben kunnen gooien en met positieve gedachten weer verder konden.

Ik kan nog wel 100 kantjes vol typen met alle ervaringen zowel positief als negatief die ik hier meemaak.
Soms denk ik wow, ik zit hier nu al 6 weken. En dan denk ik oja, maar ik zit hier ook nog 3,5 maand. En ik heb in deze afgelopen 6 weken al zoveel gezien, meegemaakt, ervaren, tegengekomen etc etc. Dat ik denk wat staat mij nog allemaal te wachten deze komende maanden.. Het meeste wat ik tot nu toe hier leer is: aanpassen, aanpassen en nog eens aanpassen. Aan je stageplek, aan het land, aan de mensen waarmee je samenwoont en soms ook aan jezelf.. En daar leer je echt zoooooo veel van!

Komende week staat weer een weekje stage gepland waarin we aan de slag gaan met de families en dromen van de kinderen. Hoe interessant gaat dit worden!!
Ook gaat school door en moet ik een tentamen maken.. Maar het weekend maakt dit weer goed omdat ik eindelijk OLIFANTEN ga zien in het Addo Elephant Park. Zijn jullie al jaloers????? :)

Dit was toch wel weer een aardig verslagje van deze week.. hoeveel je wel niet kunt meemaken.. life here is never boring, and i like it!!!