In Nederland hebben we de klok en hier in Zuid Afrika hebben we de tijd.
Dat kunnen we wel the main quote van deze week noemen. Alles gaat hier in een heel ander tempo'tje dan in we in Nederland gewend zijn.
Deze week staat ook een beetje in het teken van het leren kennen van de Zuid Afrikaanse cultuur en vooral daarin de verschillen met Nederland.

Hier in Zuid Afrika is iedereen over het algemeen erg beleefd. Het is hier onbeleefd om alleen Hi or Goodmorning te zeggen. In deze cultuur is het normaal dat je met iedereen een ''chit chat'' houdt. Dit is gewoon een kort gesprekje met Hi, how are you? How is your day? etc. Eigenlijk een stukje meer interesse in elkaar steken en daarmee een band opbouwen.
In mijn stage is het belangrijk om eerst een band op te bouwen met de teachers, kids etc. voordat je echt daadwerkelijk opdrachten en activiteiten gaat ondernemen.

In Nederland is het beleefd om jezelf voor te stellen en een hand te schudden. Wanneer je dat hier doet is het eigenlijk een soort onbeleefd. Hier is het namelijk normaal dat je iemand een hug geeft bij het begroeten. Met een hand schudden laat je eigenlijk zien dat je mensen op afstand wilt houden wat uiteindelijk voor hen onbeleefd overkomt.
Vanuit de Nederlandse cultuur zijn we vrij direct. Tenminste we zeggen gewoon wat we denken en vinden het ook fijn als mensen eerlijk zijn. Hier is dat echt een beetje not done. Als je iets ergens van vindt dan vertel je dat of niet of je gaat er met 100 bochten omheen. Ik voel me hier dus best wel een direct persoon terwijl dat thuis (naar mijn idee ;)) best mee valt.

GEDULD! Is er iets gratis of heel goedkoop? In Nederland houden wij daar ook van. maar hier staan ze gerust 4 uur in de rij voor een kopje gratis koffie. En doen ze alles gewoon lekker chill aan. De kassamedewerker in de supermarkt leest onder het afrekenen gewoon lekker een krantje. Kan allemaal hier!

Nog een ander verschilletje is het mee uit eten vragen van mensen. Als je hier in Zuid Afrika aan iemand vraagt of diegene met je uit eten wilt dan betekent dat jij voor iedereen betaald die je uitnodigt. In Nederland zijn we vaak tot op de cent dat we uitrekenen wat ieder heeft gegeten. Maar al nodig je hier iemand uit betaal je de volle pot!

Na al deze cultuurverschilletjes een beetje gehoord te hebben is het nu tijd om dit in de praktijk mee te gaan maken. Omdat onze stageplek nog niet 100 % duidelijk is hebben we de rest van de week Mirjam (vrijwilliger bij Ready4Life) geholpen bij haar project op Vistarus. Vistarus is een soort afkickkliniek voor mensen die een alcohol of drugsverslaving hebben. Het is ook een plek voor mensen die op de vlucht zijn voor iets of iemand of dakloos zijn. Je krijgt dan een klein kamertje waar je kunt slapen en je kunt mee eten. Je kunt het eigenlijk zien als een soort community. De mensen die daar verblijven moeten daar ook werken. Ze hebben verschillende plekken waar de mensen kunnen werken zoals de keuken, een crèche, ze maken hondenhokken die ze weer verkopen, ze maken auto's etc.

Donderdag heb ik meegeholpen in de crèche. De leidsters die daar werken zijn dus ook in hun afkickproces. Het is bizar hoe groot de verschillen zijn met Nederland. Je moet je voorstellen dat al deze kinderen opgegroeid zijn in deze community. Dus zij kennen dan ook alleen dit wereldje. Het grootste verschil met Nederland vond ik de ontwikkeling van de kinderen. In Nederland zijn er honderden pedagogen die iets zeggen over de ontwikkeling van het kind en hoe je die het beste kunt bevorderen. Er wordt geïnvesteerd in materialen en pedagogische kennis van de leidsters. Hier in Vistarus wordt alleen nog aan de basisbehoeftes gewerkt zoals eten en slapen. Er wordt ook wel gewerkt aan hun ontwikkeling door het maken van puzzels en zingen van liedjes. Maar op een hele andere manier zoals wij dat vanuit Nederland gewend zijn.

De kinderen springen op je zodra je binnenkomt. Ze noemen je allemaal auntie. Dit omdat zij gewend zijn dat ze soms door meerdere mensen worden opgevoed dan alleen hun moeder. Dus noemen ze iedere verzorger auntie. De hygiëne was mijn grootste shock eigenlijk. Maar dat is niet alleen in de crèche, maar ook op andere plekken hier. Het interessantste van deze plek zijn de verhalen van deze mensen. Op die dag kwamen we ook in gesprek met een man die nu al 6 jaar in Vistarus woont. Hij is alleen opgegroeid. En heeft geen idee wie zijn ouders zijn en of hij nog broers of zussen heeft. Hij is in de criminele wereld beland en uiteindelijk verslaafd geraakt. Heeft zijn vrouw leren kennen en heeft een hele reis afgelegd richting PE. Hij wilde zijn leven verbeteren en hoorde over Vistarus. Inmiddels woont hij hier 6 jaar met zijn vrouw en 3 kinderen. De man had zoveel humor en mooie uitspraken over het leven. Dat je bij jezelf denkt hoe kan een leven zo anders en oneerlijk zijn.
Hier in Port Elizabeth staat het geloof centraal in het leven van de mensen. Op Vistarus zie je dit ook sterk terugkomen. De mensen halen hier hun kracht en energie uit. Het is mooi om te zien hoe de kinderen op groeien en aanleren om dankbaar te zijn voor iedere dag.
Ik hoop nog vaker op vistarus te komen om nog meer van deze verhalen te horen, zien en mee te nemen als ervaring of levenslessen.
Er zijn nog wel honderden dingen te vertellen over Vistarus. Op de site kun je nog meer lezen over de organisatie. www.vistarus.co.za

Dit weekend hadden we een beetje sightseeing in onze eigen woonplaats gepland. We hebben een poging gedaan om naar Port Elizabeth city hall te gaan. Dachten het te hebben gevonden en natuurlijk volop ge photobombt! Kwamen we er later achter dat dit niet de city hall was maar een ander soort gebouw wat erop leek ;). Maakt niet uit, gelukkig zitten we hier nog 5 maanden!
Verder hebben we het uitgaansleven van PE even onder de loep genomen en dat is goed gelukt.......
Hieronder weer een paar pica's van het o zo vervelende PE!