Term break - Koh Tao

Het is zondag 8 oktober. Tijd voor wat island vibes! De wekker gaat om 05.00 uur omdat we om 06.00 uur worden opgehaald. Pfff, goedemorgen... Spullen bij elkaar geraapt en de sleutel afgeleverd. In een songthaew naar het einde van de straat, wat we ook hadden kunnen lopen, daar in een mini van. Als ontbijt at ik koekjes die ik de vorige dag bij een klein winkeltje had gekocht. Die waren niet te vreten. De mini van bracht ons naar het hoofdkantoor van Lomprayah in Surat Thani stad. Lomprayah is een ferry dienst die de boten regelt tussen de eilanden en het vaste land en combinaties aanbied met bus en boot. We kregen een sticker die we op ons shirt moesten plakken. Zo kan het personeel zien wat je eindbestemming is. Wij moesten bijvoorbeeld op Koh Phangan van boot wisselen, dus zo word je in de juiste richting begeleid.
Hier moesten we een uur wachten. Natuurlijk geen reet te doen daar dus ik keek wat YouTube video's die ik had gedownload voor onderweg. In de bus naar de pier, de boot op en varen. Marit heeft
last van reisziekte en vooral boten zijn erg leuk. Ik heb daar dus totaal geen last van dus ik kon mij niet goed in haar verplaatsen. Gelukkig was de zee erg rustig. Ze had een pilletje ingenomen waardoor ze toch sliep. Serieus, die meid slaapt overal. Op Koh Phangan was het niet helemaal duidelijk hoe of wat, maar de boot richting Koh Tao vertrok om 13.00 uur. Dus nog even wachten. Aangekomen op Koh Tao wordt je natuurlijk weer doodgegooid met taxi! Taxi! Waar wij hadden geboekt was erg dicht bij de pier, dus we besloten gewoon te gaan lopen. Helaas was het ons niet bekend dat het eiland nogal bestaat uit heuvels. En met een koffertje was het

behoorlijk pittig. Ook na zo'n lange reis en we hadden allebei honger omdat je natuurlijk niet normaal eet op zo'n reisdag. Maar eenmaal aangekomen, prima kamer. Weer een ventilator, nette badkamer. Het is al 15.00 uur nog wat, de bewolking trekt wat weg en we gaan op zoek naar voedsel. We besluiten om naar Sairee Beach te lopen. Pittig eindje wel, heuvel op, heuvel af. We komen bij Grand restaurant uit en daar de rest van de middag gezeten. Drankje, toen diner, en cocktails tijdens de zonsondergang. Het eiland leven, wat vervelend. Lejanne, ook een exchange student en Nederlands, en een vriendin schuiven ook aan. Zij doen een duikcursus hier. Erg zwaar wel, als je die verhalen hoort. We doen gezellig nog een drankje bij Fish Bowl waar dronken Engelsen beer pong spelen. Veel te uitbundig en luidruchtig voor mij. Hierna gaan we naar huis.

Maandag! Goedemorgen. We zoeken wat ontbijt op in de straat alleen de communicatie loopt stroef. Gelukkig was het wel te eten. We besluiten om twee viewpoints te bezoeken vandaag en dan morgen een dagtrip. We lopen helemaal naar het zuidelijkste puntje van het eiland. Je kan dan wel denken, het is maar een klein eiland maar die heuvels maken het niet zo grappig. We moesten op twee punten entree betalen om naar het John Suwan viewpoint te gaan. Volgens mij ging het om 50 of 100 baht. Het pad was niet erg prettig. Het laatste stuk bestond uit alleen maar rotsen. Mam, wat ben ik blij met die Adidas schoenen! Wat een investering. Het was niet zo heel druk dat was wel fijn. Maar stel je voor, alleen maar een groep rotsen die je beklimt. Ik vond het doodeng. Tijdens mijzelf verplaatsen voor foto's, leg ik mijn camera en telefoon even neer. Mijn tas had ik tegen de onderste rots aangezet. Maar natuurlijk besluit mijn telefoon ervan door te gaan en valt in een gleuf. Ik raak in paniek en roep Marit, met mijn nagels duw ik hem alleen maar verder natuurlijk. In dat moment zie ik al mijn foto's verloren gaan en ik krijg adrenaline van hier tot Tokyo. Marit roept alleen maar dat ze deze druk niet aan kan. Ik lach het weg maar knijp hem zo en durf niet te kijken. Van wat ik heb begrepen, heeft Marit haar nagel tussen mijn telefoon en het hoesje weten te peuteren en zo omhoog proberen te hengelen. Mijn god, wat was ik blij. Na de nodige heldhaftige foto's wilde ik weer naar beneden. Jakkes, wat hoog. Met mijn telefoon stevig in mijn bh, weer naar beneden geklommen. Tas gepakt en terug naar de weg. Bij een restaurant van het Freedom Beach Resort hebben we wat gedronken. Het was al middag. Nu kwam de vraag of we helemaal naar het andere viewpoint gingen ja of nee. In ieder geval niet lopen. We besloten een taxi te vragen bij de receptie. Iemand van ik neem aan personeel, bracht ons naar het Mango viewpoint. We besloten achterin de laadbak van de pick-up truck te gaan zitten. De "taxi's" hebben namelijk twee bankjes achterin. Goed vasthouden! De weg viel nog wel mee, maar toen de klim naar het viewpoint. Jeetje. Geen wonder dat je vierwielaandrijving moet hebben. Gaten in de weg en steil! Alles. Heel avontuur natuurlijk. Marit en ik lagen de hele tijd in een scheur omdat het elke keer nog steiler kon en het doodeng was. Boven aan gunde die ons wat tijd om te chillen. Wat een mooi uitzicht! Drankje gedaan en een fotoshoot, haha. We wilden graag hierna naar Mango Beach omdat je daar goed kon snorkelen had ik gelezen. Halverwege dropte de chauffeur ons en moesten we het pad verder volgen. Dan kwamen we vanzelf uit bij het strand. We

hadden totaal geen besef van tijd maar dit was mij toch een eind! Uiteindelijk na weet ik veel hoe lang komen we aan bij een hokje met een slagboom. Hier moeten we 100 baht entree betalen. Ik vraag of er een mogelijkheid is om met de boot terug naar Sairee Beach te gaan omdat ik heb gelezen dat er longtailboten rond het eiland langs alle stranden varen. Die vrouw vertelt ons doodleuk dat de boten "gesloten" zijn en dat de weg hoe we zijn gekomen, de enige weg terug is. Grapjas. Dat zien we echt niet zitten. Ondertussen is het al een uur of vier. We waren allebei doodop na die tippel. Ik zeg tegen Marit dat ik wel even beneden ga kijken, want ik heb niet dit t*fus eind gelopen om vervolgens doodleuk weer terug te gaan. Ik weet niet hoeveel trappen af en ik kom aan bij een resort. Volgens mij heb ik ergens een afslag gemist want ik kijk nu uit op de baai en het strand. Nou ja, maakt niet uit. Ik maak wat foto's en ga toch even hier vragen of dezelfde weg terug de enige manier is. Ik praat met een vent die bij de snorkelverhuur staat. Hij kijkt me aan en zegt doodleuk dat er nog wel een boot vaart. Sterker nog die komt over misschien 10 minuten. Ik kijk hem aan en verwens die vrouw boven bij de slagboom allemaal lelijke dingen toe. Ik leg die aardige meneer de situatie uit en hij belt wel even naar die vrouw, zegt hij. Ik kan mijn geluk niet op. Nu alleen maar hopen dat Marit het begrijpt en naar beneden komt. Op een gegeven moment hoor ik mijn naam en zie ik Marit staan. Die snapt er helemaal niks van. Ze zegt dat die vrouw de boom omhoog deed en alleen maar tegen haar zei down! Down! Of iets in die richting. Ik lach mij dood. En ze hoefde niet eens de 100 baht te betalen! Ondertussen was er al een boot aangekomen en wachtte op ons bij de steiger. Die alleraardigste meneer hielp ons de boot in en ik kon hem maar niet genoeg bedanken. We zagen het echt niet zitten omdat hele eind weer terug te lopen. Goede communicatie ook wel tussen die vrouw en beneden met die boottijden. Maar goed, eind goed, al goed. De bestuurder? Hoe noem je zo iemand? Brengt ons naar de hoofd pier waar we gisteren ook zijn aangekomen met de ferry. Vanaf daar lopen we terug naar de kamer. Gedoucht en met nieuwe energie lopen we weer naar Sairee Beach. We gaan eten bij Sairee Sairee restaurant die ook wordt aanbevolen op TipsThailand. Heerlijk pasta gegeten en crème brûlée als toetje. Door de hoofdstraat gelopen en geneusd in wat winkeltjes. Marit kreeg een voucher in haar handen gedrukt met happy hour bij de Leo bar. We besloten daar een kijkje te nemen. Wat een leuke bar! Erg gezellig. Goede cocktails en ze hadden bodypaint! Ik hou van kleuren. Hierna zoeken we Malin op, ook een exchange student, doen nog 1 drankje en gaan daarna naar huis.

Het is dinsdag 10 oktober. We checken uit bij Baan Rock Inn en hebben een nacht geboekt bij Grand, waar we al in het restaurant zijn geweest. Omdat de eerste accommodatie bovenop een heuvel lag en redelijk ver weg van het levendige deel, Sairee Beach, is hebben we besloten om de laatste nacht in ieder geval bij Sairee Beach te verblijven. Op Booking stond Grand en was ook goedkoop. Een bungalow direct op het strand. Vervelend. Op straat houden we een pick-up taxi aan en na het inchecken ontbijten we in het restaurant. Ik heb redelijk wat spierpijn van gisteren in mijn benen. Niet heel gek. Oh update, ja ik heb nog steeds een bult op mijn hoofd. Op het strand regelen we een taxiboot naar het naast gelegen eiland Koh Nang Yuan. Dit is goedkoper dan een tour en dan kunnen we lekker op ons eigen houtje doen wat we willen. We spreken af dat dezelfde boot ons om 16.00 uur terug brengt, dus we hebben iets van drie uur de tijd. We beginnen met het viewpoint. De weg naar boven is een stenen trap maar het einde bestaat weer uit alleen rotsen waar 20 man tegelijk op staan. Een man wordt een beetje krengerig en roept naar iedereen die naar boven komt dat ze eerst de mensen die naar beneden gaan, moeten voorlaten. Man, doe rustig. Een rots doet een beetje Lion King aan en ik durf echt niet naar de rand te gaan. Ik sta achter Marit en maak alleen snel een foto van het uitzicht met de GoPro terwijl ik haar vasthoud. We besluiten hier geen fotoshoot te houden en zo snel mogelijk weer naar beneden te gaan. Ik heb echter een hekel aan trappen dus ik hield de mensen achter mij lekker op. Ja, wat denk jij? Dat ik voor hun sneller ga? Dan ga ik sowieso op mijn muil. Eenmaal onderaan lopen wij de andere kant op omdat er een walkway rond het eiland loopt. We komen uit bij een steiger en kunnen daar niet verder omdat daar de brug is vervallen en afgezet. Wel lekker rustig hier. Er is serieus niemand. Feit, dit eiland is zo populair omdat het eigenlijk drie kleine eilandjes zijn die met elkaar worden verbonden door een zandstrook. En er wordt beweerd dat je hier goed kan snorkelen! We zweten ons dood en gaan eerst snel het water in. Lekker! We zonnen wat en ik besluit om een poging te doen om te gaan snorkelen. Mijn eerste keer! Hoe spannend. Ik loop naar wat volgens mij de Japanse Garden wordt genoemd, want dat zou de beste plek zijn. Ik ga het water in en probeer eerst eens normaal te ademen door die snorkel. Ik durf eerst niet onder water maar mijn bril blijkt ook goed te zitten. Fun fact, mijn duikbril heb ik thuis online besteld. Hij heeft een speciale mount, waardoor ik mijn GoPro er aan vast kan maken! Hoe tof. Dan kan ik normaal zwemmen en heb ik

normaal beeld. Ik begon te zwemmen. Halverwege doe ik een poging om de GoPro aan te zetten en hij heeft weliswaar wat gefilmd. Heel vreemd, maar er gaat letterlijk een hele nieuwe wereld voor je open. Ik vond het snorkelen echt superleuk. Ik kwam verschillende duikers tegen, zee-egels, en verschillende soorten vissen. Het koraal vond ik echter redelijk bruin en las achteraf ook wel dat dit eiland echt komt te lijden onder het massa toerisme. Zo zonde, eigenlijk. Direct aan het strand zie je alleen maar dood koraal. In totaal heb ik twintig minuten rond gedobberd zag ik op de beelden. Na nog wat chillen hebben we een drankje gedaan. Toen was het ook alweer bijna 16.00 uur. Terug de boot op en in de bungalow gedoucht. Je doucht hier trouwens met koud water omdat ze opgevangen regenwater gebruiken. Dit is, geloof ik, op alle eilanden zo. Alleen de "luxere" verblijven hebben een verwarmingsketel. Het water vond ik niet eens zo koud, en is wel lekker als het buiten zo warm is. Na het douchen zien we dat we allebei verbrand zijn. Ik mijn

achterkant door het snorkelen en je merkt echt dat de zon zoveel sterker is hier. Weer wat geleerd! We eten weer bij het Grand restaurant en wonen een belachelijk mooie zonsondergang bij. Mensen beginnen foto's te maken en wij kunnen natuurlijk niet achterblijven. Er staan foto's van het "proces" op mijn Instagram. Tsveti, ook een exchange student, en een vriendin zijn ook op Koh Tao en schuiven gezellig aan. We gaan op mijn aandringen, lol, weer naar Leo bar want ik wil kleuren. Met de body paint versieren Tsveti en ik elkaar. Als zij naar huis gaan, gaan wij naar de Fransen die ook exchange zijn, die bij de Fizz Beach bar zitten. Even gekletst maar ik ging eerder naar de bungalow, die serieus 10 meter verderop was, omdat ik met Geke ging bellen. Welterusten!

Feit; Koh Tao betekent turtle-island of in het Nederlands, schildpadden eiland. Dit komt omdat dit eiland vroeger bewoond werd door schildpadden. In een bepaald seizoen kan je ze zelfs nog tegenkomen met duiken of snorkelen!
Daarnaast zou het eiland ook een beetje de vorm van een schildpad hebben, als je naar Koh Tao kijkt vanaf het naast gelegen Koh Phangan.