Term break - Koh Samui

Het is vandaag woensdag 11 oktober. Marit vertelde dat Sam, goh ook een exchange student, op vakantie is met zijn ouders op Koh Samui. Hij is donderdag jarig dus stelde ze voor om naar Koh Samui te gaan om dat samen te vieren. Ik ben ook de moeilijkste niet, dikke prima. Dus 's ochtends uitgecheckt en weer ontbeten in het Grand restaurant. Het personeel is daar zo leuk en we raakten met een jongen aan de praat. Die vroeg waar we heen gingen en of we vervoer nodig hadden naar de pier. Nou, graag! Na het afzetten hebben we hem bedankt voor alles en zei hij: "Tot volgend jaar!" Tuurlijk! Zeiden we terug, haha. Hoewel ik dat geen straf zou vinden. Nog wat gedronken bij de pier en ingecheckt voor de boot naar Koh Samui. Eenmaal daar namen we een shuttle van Lomprayah zelf voor 150 baht naar onze accommodatie, Moonhut Bungalows. In hun restaurant gegeten en in een straatje verderop eindelijk weer eens een Thaise massage gedaan. Heerlijk!

Donderdag trokken we erop uit. Maar eerst even wat highlights bekijken. Eigenlijk wilden we een scooter huren maar toen ik vroeg of ze uit konden leggen hoe zo'n ding werkt, kregen we hem niet mee. Ze zei dat ze niet verhuurde aan mensen die nog nooit hadden gereden in verband met de vele ongelukken die gebeuren op het eiland. Misschien niet de beste tactiek als we een scooter willen huren. We passeren een taxi stand en vragen daar wat een tour rond het eiland zoal kost. We besluiten het te doen en bezoeken twee watervallen, wat uitzichtpunten, tempels en buddha's, en de gemummificeerde monnik. Vond ik helemaal niks, trouwens. Ook stoppen we bij de beroemde rotsformaties die lijken op vrouwelijke en mannelijke geslachtsdelen. Chinezen gingen helemaal los hier, met foto's maken. Ik vond het wel grappig. We rijden door Nathon, het oude centrum. Ik vond het niet veel voorstellen. En bij Boh Put zegt de chauffeur dat hier morgen een markt is. Leuk! Hij brengt ons netjes terug naar Moonhut en ik geef hem wat fooi. Even omkleden en we lopen weer naar de hoofdweg. We komen er al gauw achter dat we toch wel weer erg afgelegen verblijven. Toch beter op letten met boeken de volgende keer. Het duurt dan ook een tijdje voor we een songthaew vinden. Ik vraag hoeveel het is naar Chaweng, Hard Rock café, waar we hebben afgesproken met Sam. Ik versta serieus 40 baht waardoor ik meteen in stap. Eenmaal daar en een discussie onderweg verder, blijkt het dus wel 400 baht te zijn. Afzetters. Weer een wijze les! Samen met Sam gegeten en een drankje gedaan. Hij gaat echter al vroeg naar huis omdat zijn vlucht de volgende morgen vroeg vertrekt. Niet lang daarna gaan Marit en ik ook naar huis. Ja, en nu? Wat is de goedkoopste optie? Hoeveel is het eigenlijk terug naar huis? Na lang wikken en wegen gaan we samen op een motortaxi. Dit was ook redelijk spannend, zacht uitgedrukt. Vooral omdat Marit ook kon zien hoe hard hij wel niet reed. Maar goed. Weer thuis gaan we lekker slapen.

Op vrijdag 13 oktober is het precies een jaar geleden dat de koning is overleden. We vragen ons af of de avondmarkt vanavond wel doorgaat maar dat zou de taxi chauffeur toch wel verteld hebben? Marit heeft vandaag ziplinen geboekt. Ik besluit bij de bungalow te blijven en ontbijt rustig in het restaurant. Hierna lees ik een boek op de veranda. Heerlijk weer is het. 's Avonds trekken we erop uit en begint het te regenen. Niet veel later horen we een klap vlak achter ons en is er een scooter ongeluk gebeurd. We staan allebei aan de grond genageld en kijken met open mond toe. Ik zie een scooter op de grond liggen en iemand aan de zijkant van de weg die blijft liggen en naar zijn hoofd grijpt. Een ding weet ik van ongelukken, als iemand blijft liggen is het niet goed. Meteen dikke file omdat alle auto's opgehouden worden. Ik trek Marit mee en we lopen met kippenvel verder. Echt geen scooter voor ons! En dan vertelt ze ook nog dat er verderop midden op de weg een vrouw lag. Die heb ik helemaal niet gezien. Als snel zien we een ambulance aan komen scheuren. We zijn er allebei naar van. En dan kwam het niet eens met bakken uit de lucht, gewoon irritante regen. Hoezo ongelukken zitten in een klein hoekje. We gaan eten bij een Thais restaurant.

Superlekker gegeten en nemen een songthaew naar de avondmarkt in Boh Put. Zo, die markt was wat groter dan we dachten. Toen ze op gingen ruimen hadden we eindelijk alles gezien. Op naar huis.

Voor zaterdag hadden we bij Moonhut een dagtrip naar het Ang Thong National Marine Park geboekt! Dit zou heel mooi zijn. Met een mini van opgehaald en naar een pier gebracht. Eerst weer entreegeld betalen want, nationaal park. Daar op een boot gezet. De zee was best ruig. Marit vond het allemaal niet zo grappig en ik liep "dronken" rond om thee en een croissantje te pakken. We moesten allemaal een zwemvest aan. We begonnen bij een viewpoint. Alsof we daar nog niet zat van waren, haha. Deze bestond uit steile trappen omhoog. Dit ging prima, zolang je er maar niet over nadacht dat je ook weer naar beneden moest. Aan de top, wat niet echt ver was, keek je uit op een meer wat er mooi groen uit zag. Hier kon je ook zwemmen maar wij zijn gewoon weer naar beneden gegaan. Ik heb mij stevig vast gehouden en als je er de tijd voor neemt gaat het prima. Vanaf hier gingen we kajakken! Dikke lol hadden Marit en ik natuurlijk. De omgeving is inderdaad heel mooi. Ang Thong bestaat uit iets van 40 kleine eilandjes. Bij 1 eiland dachten we dat we er waren, maar we moesten nog een heel stuk verder. Daar gingen we weer via een longtailboot naar een grote boot omdat die grote boot natuurlijk niet zo dicht bij de kust kan komen. Op deze boot hadden we de lunch, erg

lekker. Weer in een longtailboot naar nog een eiland. Dit eiland is het grootst en hier kan je kamperen. Hier gingen we naar het viewpoint welke het bekendst is. Dit was een behoorlijke klim kan ik je vertellen. Ik weet niet wat er met mij aan de hand was maar de klim ging voor mij heel moeizaam. Misschien zo snel na de lunch dat ik niet genoeg energie had? Terwijl Marit bijna naar boven danste. Best frustrerend. De klim naar de top bestond uit zes verschillende platforms waar je uitzicht had, foto's kon maken en even uit kon rusten. Bij elk platform had ik een mentale strijd of ik wel verder moest gaan ja of nee. Heel erg vermoeiend. Maar uiteindelijk, ik kan zeggen dat ik het heb gedaan! En gaaf uitzicht wel hoor, vanaf de top. Je kijkt dus uit over allemaal kleine eilandjes die deel uitmaken van het nationaal park. Maar de tocht naar beneden was ook van een heel ander kaliber. Eindelijk weer beneden kon ik Marit helemaal niet vinden, die zat waarschijnlijk al een kwartier aan het strand. Lol. Dankzij de klim was mij bikini zeiknat van het zweet, niet eens van het water. Helaas was het al bijna 15.00 uur, dus we hadden geen tijd meer om te zwemmen of te snorkelen. Die spullen dus voor niks mee genomen. Bij de pier lagen foto's klaar in een houten lijstje die dus blijkbaar gemaakt waren toen we de boot opgingen. Mijne is nog best leuk, die heb ik ook meegenomen. Marit keek heel chagrijnig, haha! Eenmaal thuis omgekleed en weer op pad. Ik had zo'n zin in een frikandel speciaal en er is dus een restaurant op Samui met een Nederlandse eigenaar die allemaal Nederlandse snacks heeft. We besloten om hier heen te gaan. Eenmaal langs de weg duurde het weer vet lang voordat we een songthaew tegenkwamen. Ik zei tegen Marit dat ik mij net zo'n meisje van plezier voelde. Zo noemde je die vrouwen toch, pap en mam? Onderweg in Deventer, naar opa en oma, hahaha. Helaas zette die songthaew ons af bij Bamboo restaurant in plaats van Mambo Mambo, waardoor we helemaal terug moesten lopen. Eenmaal daar raken we aan de praat met de eigenaar en die vertelt ons dat hij geen frikandellen heeft! Al drie weken niet, problemen met de import vanuit Nederland. En er is zoveel vraag naar, zegt hij. Zonde, maar het broodje kroket en de patat waren ook erg lekker! Omdat we in Chaweng waren zijn we helemaal terug gelopen naar het Hard Rock café. Onderweg heb ik wat kadootjes en wierook gekocht. Slaap lekker!

Marit besloot om op zondag al naar huis te gaan omdat ze maandag weer les had. Die had een transfer geboekt dus ze was al vroeg weg. Ik had 1 nachtje geboekt in een drie sterren resort. Even tijd voor mijzelf. Uitgecheckt, die vrouw snapte er niks van dat we niet samen weg gingen. Ontbeten in het restaurant bij Moonhut. Omdat de taxi service die zij aanboden abnormale prijzen had, ben ik maar weer met goede hoop langs de weg gaan staan. Al gauw kwam er een motortaxi naar mij toe. Ik zei nee, bedankt. Ik bedoel, hoe dan? Met een koffertje en alles. Maar hij bleef maar aandringen en wees naar die koffer en dat hij die wel tussen zijn benen hield. Bovendien was het speciaal voor mij maar 100 baht. Hmm. Nou ja, verklaar mij maar voor gek want ik heb het uiteindelijk wel gedaan. Zo goedkoop had ik het met een songthaew niet kunnen krijgen, en het was nog maar de vraag hoe lang ik daar had moeten staan voordat er überhaupt een langskwam. Die kerel had hele verhalen onderweg en zei dat ik mij echt wel mocht vastklampen. Heel zachtjes over alle hobbels heen, bad road! Bad road! En zette mij pal voor de receptie van het Coco Palm Beach Resort af. Dit was spannend, maar niet zoals het avontuur vanuit Chaweng eerder die week. En wat een mooi resort. De service merk je al met inchecken. Mijn kamer werd nog schoongemaakt dus ik mocht mijn bagage achterlaten en alvast bij het zwembad gaan liggen. Rond enen mijn sleutel opgehaald en ben ik naar mijn kamer gebracht. Na een hele week alleen maar ventilators had ik nu airco! En een warme douche! Oei, die douche bij Moonhut was echt heel koud. Weer in de kamer heb ik met mama gebeld en ondertussen naar het strand gelopen. Het was wel erg bewolkt vandaag. Toen ik trek kreeg ben ik terug naar de kamer gegaan, daar gerust en omgekleed voor het diner. Na een hele week aan ventilators gewend te zijn werd die airco mij nu echt koud. Maar snel uitgezet.
Beetje pijnlijk wel als je bij het restaurant aan komt en ze "table for one?" vragen. Ach. Weer, zo'n goede service. Maar toen,
Daar zit je dan. Onder de palmbomen, kabbelende zee naast je, kaarsje op tafel. Muziekje op de achtergrond. Want ov-er-al draaien ze Ed Sheeran. And then it hit me. Plotseling. Alleen.
Nou, Danique. Wat dramatisch. Ik heb een post op Instagram geplaatst hierover. Het komt er op neer dat ik gewoon ineens realiseerde dat ik hier ben. Thailand. Op een eiland. Dat ik dit zomaar doe. Die minor. In het buitenland. Dat ik alleen op dat vliegtuig ben gestapt. Al die mensen die ik hier heb leren kennen. Over dat school zo tegenvalt maar dat ik alsnog het beste ervan probeer te maken. Dat Talita pas eind december komt. Dat ze al in december komt. Nog twee maandjes! Dat ik al weg ben sinds zondag 6 augustus. Dat mijn ticket naar huis geboekt is. Een hele maand freaking Bali onveilig maken. Bali! Samen met de leukste persoon die ik kan bedenken. Dat Geke ongeduldig op mij zit te

wachten. Man, ik mis je schat. Dat romantische diner op Koh Samui had ik graag met jou willen delen. Ook denkend dat er nog vele diners alleen zullen volgen in december. Breinbreisels.
Heerlijk gegeten en terug op de kamer nog met Geke en Carlijn gebeld. Wat was ik blij dat je opnam, meid! Had ik even nodig, kus. Zo lekker gedoucht. Lekker lang, onder een hete douche zelfs. Haartjes eindelijk gewassen. En daarna heerlijk geslapen in weer zo'n groot bed dat ik overdwars wakker werd.

Het is maandag. Tijd om weer naar Rangsit te gaan. Het ontbijt zat inbegrepen en is een buffet! Jummie! Hierdoor moest ik echter haasten want mijn taxi stond er al! Ik werd zelfs gebeld op de telefoon in de kamer, lol. Naar de pier gebracht en om 11.00 uur ging de boot naar Donsak. Ik had een pakket geboekt via AirAsia. Hierdoor ging ik niet met Lomprayah maar met de Raja ferry. Die al heel wat jaartjes oud was, geloof ik. In Donsak in de mini van naar het vliegveld. Dit was best een eind. Onderweg heb ik mijn boek uitgelezen. Vervolgens weer van Surat Thani Airport naar Don Muang Airport. 17.30 uur was ik terug in Bangkok. Ik liep naar de kelder waar de taxi's staan, houd een of andere vent mij tegen. Taxi? Vraagt hij. Euh, ja? Where you go? Rangsit University. Nou, dat kende hij niet. Bangkok? Ja. Oke, 700 baht. Hahaha, ik lachte hem nog net niet in zijn gezicht uit. Ik heb hem vriendelijk bedankt. Hij keek mij chagrijnig na. Wat een mafkees. Heeft hij even pech dat ik hier al langer ben. Eenmaal in een normale taxi ben ik netjes afgezet bij SBS. Wat prettig dat ik mijn nodige Thais kan. Altijd handig, de richting aangeven voor de chauffeur. En ik heb 172 baht betaald. Kiek eens aan.

Deze week weer school gehad. Heel vreemd om maandag de trap naar mijn kamer op te lopen. Alsof school al over was. Was dat maar zo. Dat reizen vind ik wel leuk! Conclusie; Koh Tao is fantastisch. Koh Samui noemen ze klein Bangkok, wat ik goed snap. Hele andere sfeer ook en vond ik veel minder leuk dan Koh Tao. We hadden beter op donderdag naar Samui kunnen gaan. Maar dat weet je ook niet van tevoren, natuurlijk.

Na veel communicatie, om het zo maar te zeggen, zijn de datums van de eindexamens eindelijk bekend. Hoewel het vak hotel management blijkt nu weer op een feestdag te zijn, dus dat is een verrassing. Zoals het er nu naar uit ziet, heb ik mijn laatste examen op 14 december wat zou betekenen dat ik 15 december kan vertrekken. Heerlijk! Dit weekend blijf ik in Rangsit. Zaterdag gaat er een hele groep uit, moet nog even kijken of ik mee wil. Next up, Koh Lipe met Denise om de drukte in Bangkok te vermijden in verband met de crematie ceremonie van de koning. Ik heb besloten dat ik mij beter kan verschuilen op een eiland dan op mijn kamer. De stad in gaan is geen doen door de drukte en in Rangsit zal niet veel open zijn. Bovendien wil ik terug naar het strand en de palmbomen!