De examens

Nou je raad het nooit, maar dit is mijn tweede poging om dit te schrijven. Ik was eergisteren begonnen aan dit verhaal en was gestopt om te gaan slapen. Het leuke is dus dat ik op het kruisje klikte in plaats van opslaan... Heel verhaal kwijt, hoe chagrijnig wil je me hebben? Boos zijn op jezelf is verschrikkelijk, je kan niemand anders de schuld geven... Dus vandaag poging twee:

Moedeloos liep ik in SBS de trap op, naar mijn kamer. Blegh weer terug in Rangsit. Dat eilandleven beviel mij wel. Nu is het tijd om wat examens te maken..
Die week organiseerde school twee evenementen. Op dinsdag was het Rising Star event, eigenlijk een soort van talentenjacht. Donderdag was er een Thanksgiving meets Christmas event georganiseerd met eten. Ik ben naar beiden niet heen geweest. Wat goed is ook want ik hoorde van anderen dat de eerste avond niet bizar veel voorstelde. Er waren voornamelijk mannen met een dikke laag make-up en in een jurk. Niet echt een ongewoon iets in Thailand. 's Avonds was er een DJ, maar die draaide alleen maar hele harde en slechte muziek. Bij het tweede event gingen medewerkers van school paaldansen. Niet echt een kerstgedachte lijkt mij...
Er is nog iets grappigs gebeurd die week. Ik zat bij een koffiezaakje vlakbij SBS om mijn report voor Spa en Resort af te maken. Achteraf ben ik er best trots op. Het is een marketing plan voor een spa en ik heb het over Thermen Bussloo gedaan. Alhoewel het voornamelijk informatie bevat wat gewoon op de website staat vond ik het wel interessant. Toen ik eindelijk daarmee klaar was, was het al rond etenstijd. Ik had Marit geappt of zij toevallig al gegeten had en zo nee, om dan samen ergens te eten. We spraken af bij de ingang van de gym. Ik liep de straat uit en kwam op de grote weg bij het Hua Hin restaurant uit. Zoals misschien wel eerder is benoemd is deze weg redelijk gevaarlijk door het gebrek aan een stoep. Ik liep daar half door de berm met mijn zaklamp op mijn telefoon aan. Op een gegeven moment stopt er een Thaise meneer met een scooter naast mij. In het Thais was hij aan het gebaren en doen en natuurlijk snapte ik er niks van. Ik kwam tot de conclusie dat de beste meneer mij een lift aanbood. De avonturier die ik ben stap ik nog achterop ook. Hij vervolgde zijn weg en zei ik bij de 7 Eleven dichtbij waar ik met Marit af had gesproken, in mijn beste taxi-Thais dat hij hier wel mocht stoppen. "Tee-nee tee-nee!". Ik heb hem vriendelijk bedankt en vond het zelf uiterst vermakelijk wat er net was gebeurd. Bovendien was ik blij dat ik dat rottige stuk niet hoefde te lopen. Ik vertelde Marit wat er was gebeurd en die sloeg mij nog net niet. "Ik kan niet geloven dat je dat hebt gedaan, jij spoort echt niet". Kreeg ik als respons. Moeders was er ook al niet over te spreken, ik lach in een scheur toen ik het vertelde maar zij wees mij er alleen maar op de gevolgen met wat had kunnen gebeuren. Sorry not sorry. Ik ben blij dat er nog aardige en oprechte mensen zijn in deze wereld...

Vrijdag 1 december is mij toch ook wel een verhaal hoor. Hou je vast, dit was een bewogen week. Marit vroeg of ik dit weekend wel mee uit wilde in Bangkok. Aangezien ik op mijn verjaardag geen enkele club vanbinnen heb gezien en daarna niet meer ben uit geweest zei ik graag ja. Het was het laatste weekend voor Tvetsi en Lejanne, die zouden dat weekend naar huis gaan. Reden dus voor een laatste feestje. We namen de mini vans naar downtown en een ritje met de metro bracht ons bij Terminal 21. Ik kan denk ik wel zeggen dat dit winkelcentrum, samen met Future Park, favoriet is bij mij. We aten wat in een food court en ik zag een kraampje waar ze producten van bamboe verkochten. Ik kreeg een idee voor mijn toekomstige salon maar besloot later een keer terug te gaan naar Thailand als ik daar actief mee bezig ga. Ook voor dat schilderij in Chiang Mai wat ik daarna natuurlijk nergens anders meer ben tegen gekomen. Het was op de Saturday Night Market! We vervolgden onze weg naar Above 11. De rooftop bar waar ik ook met mijn verjaardag ben geweest. Oef, wat was het druk! We hebben een drankje gedaan en zijn daarna door gegaan naar Levels. Dit is een club die bijna letterlijk om de hoek zit. Soi 11 vind ik een leuke uitgaansstraat. De DJ draaide leuke muziek en na een behoorlijk sterke Long Island iced tea was ik nogal vrolijk. We dansten tot diep in de nacht en Tvetsi ging aan de haal met een één of andere kerel. Otto, Jim en nog iemand zouden ook komen maar die nog iemand had een korte broek aan en mocht dus niet naar binnen. Je zou denken dat je dat nu onderhand wel zou weten toch? Sommige mensen.. Marit ging dus naar beneden naar Otto toe. Daarna kwam ze niet meer binnen omdat het bijna sluitingstijd was. Wij besloten dan maar om te gaan, ook om de drukte voor te zijn. Je moest namelijk met een lift naar beneden. Bovendien liep het al tegen vieren. De jongens waren redelijk beschonken om het zo maar te zeggen dus daar viel geen normaal gesprek mee te voeren. Lejanne, Tvetsi, Marit en ik liepen naar de hoofdstraat Sukumvit om vanaf daar een taxi te pakken. Anders sta je in de file in Soi 11 en loopt de meter lekker op. Zoals

altijd zeiden we Rangsit University, molangsit en we gingen er vandoor. Maar die taxi rit... Toen begon het hele feest. Met een noodgang vertel ik je, reed die vent over de snelweg. Ik zag hem 120 km/u aantikken en dan denk je dat is toch normaal? Ja voor de wegen in Nederland ja. 120 km/u hier voelt aan als een Formule 1 wagen. Die wegen zijn daar totaal niet voor gebouwd, slecht wegdek en het is altijd druk op de weg. Wat als gevolg had als er een voorganger van baan wisselde, wij vol in de ankers moesten en ik mij schrap zette tegen de twee voorste stoelen want ik zat op de achterbank in het midden. Wat ook betekende dat ik prima zicht had op de weg. En als er 1 ding is die ik hier heb geleerd, is dat je niet wilt weten of zien hoe mensen hier rijden. Dat onze harten het niet hebben begeven is mij een raadsel. Lejanne zat naast mij half te hyperventileren en ik hield grappen makend Marit aan de praat. Als de kers op de slagroomtaart merkt Lejanne opeens op dat we volgens haar hier naar links hadden gemoeten. Onze lieftallige chauffeur had de afslag gemist. Ondertussen zaten we met twee telefoons op Google Maps maar die vent luisteren ho maar. Stopt hij bij Bangkok University! Als je verdorie niet weet waar je moet zijn zeg dat dan of volg onze Google Maps! Niet dat hij ooit zou toegeven dat ie niet wist waar hij naartoe ging. Na wat gekibbel, iedereen was moe en chagrijnig, merkte hij op ohja andere afslag. U-turn, hmm really far.. Ja niet ons probleem e*kel. Gelukkig hadden we van tevoren een vaste prijs afgesproken. Sommige taxi's weigeren om midden in de nacht op de meter te rijden. Achteraf betwijfel ik of hij überhaupt een officiële taxi chauffeur was.. Maar goed, we kwamen er wel. Hij heeft Marit en mij bij een 7 Eleven naast school gedropt en Tvetsi en Lejanne bij hun appartement afgezet als het goed is. Vanaf die 7 Eleven nam ik een motor taxi naar SBS. Je kan veel zeggen maar ik ga niet alleen lopen rond 05.00 uur 's nachts. Zelfs niet in Rangsit. Gelukkig was het een aardige jongeman en zette hij mij letterlijk voor de deur af. Charmant wel met mijn jurk maar gelukkig was hij stretch. Na een snelle douche lag ik dan eindelijk in bed rond 05.30 uur. De adrenaline begon uit te werken van deze bijna doodervaring en ik sliep als een roos..

Dat ik goed had geslapen kon je wel merken. Die dagen erna was mijn hele ritme niet iets om over naar huis te schrijven. Sterker nog, die was ver te zoeken. Wat was dag en nacht ook alweer? Het leukste was dat ik woensdag 2 examens zou hebben en ben deze dagen begonnen met een samenvatting te schrijven voor Modern Management. Ik zag zo tegen dit vak op dat ik al mijn tijd heb besteed aan ontkennen en leren. Ik heb Spa en Resort 1x over gekeken. Daar moest ik het maar mee doen. Zoals verwacht was dit examen echter goed te doen en op aanraden van Joona en Ivan besloot ik Modern maar te laten voor wat het was. Helaas was dit examen echt ruk. Zoals altijd er nog wel wat van geprobeerd te maken maar dit is zeker niet mijn sterkste kant. Wat hebben we het dan luxe op de HZ, met multiple choice vragen..
's Avonds hebben Joona en ik lekker pizza gegeten bij de Red Corner. Een wijntje en een Chang erbij, hadden we wel verdiend. Daarna nog even gezeten bij de Beer Table. Dit is een plek door en van exchange studenten die er voornamelijk komen om zich met elkaar te bezatten. Het kleine winkeltje ernaast verkoopt goedkoop bier en is net ver genoeg van school vandaan om alcohol te mogen verkopen. Eigenlijk kom je hier altijd wel iemand tegen. Ik was er bijna nooit te vinden omdat ik een hekel heb aan dronken mensen. Dat zag je wel toen Justin op een gegeven moment iedereen in elkaar wilde timmeren.

Ondertussen is het donderdag 7 december. Na het nodige uitslapen ben ik warempel begonnen met mijn spullen in te pakken. Dit was vreemd! Ik heb veel dingen uitgezocht en dingen die ik niet meer mee wil nemen of niet meer gebruik, in mijn oude rugtas gestopt voor donatie. Zoals shirts of sokken met gaten en hemdjes die verkleurd waren in de was door mijn sarong. Leuk, die blauwe vlekken. En al het papier wat we moesten printen voor school. Ik schiet al een heel eind op als het tijd is om naar school te gaan. Vandaag was de Certification Ceremony. We moesten een enquete invullen. 1 vraag staat mij nog goed bij: "Is het educatie level op IC vergelijkbaar met dat van je thuis universiteit?" Hahaha, laat me niet lachen. Ik heb het overigens wel naar waarheid ingevuld. We kregen daarnaast een presentatie van de decaan van het International College en ze lieten een filmpje zien van onze tijd op RSU. Wat eigenlijk gewoon bestond uit foto's van verschillende mensen die aan activiteiten en dergelijke mee hadden gedaan. Wel leuk om te zien. Daarna werd één voor één onze naam opgenoemd en moesten we naar voren komen. Ik twijfelde wel toen mijn naam werd uitgesproken, vond het erg.. creatief. Eenmaal vooraan reikte de decaan het certificaat aan en moesten we samen op de foto. Op het eind een groepsfoto, zoals altijd, werden we vriendelijk bedankt en dat was dat. Dááág. 's Avonds aten Joona, Pauline, Caroline, Charlotte en ik bij Hua Hin. Jummie!

Vrijdag 8 december schrok ik wakker van geklop op mijn deur. Achteraf bleek dat dit Pauline was geweest. Ik keek verward op mijn telefoon en schrok mij wezenloos. Het was 14.00 uur! En ik had met

de meiden om die tijd afgesproken! Ik heb mij nog nooit zo snel klaargemaakt geloof ik. En wanneer was de laatste keer dat ik langer dan 12 uur heb geslapen? Haastig liep ik naar de gym en pakten we een taxi. We gingen naar het Little Zoo Café. Onder het genot van koffie en wat lekkers genoten we van de dieren. Er waren honden, katten, valkparkieten, die witte papegaaien, hamsters, stokstaartjes, vossen, een wasbeer, chinchillas, en weet ik veel wat allemaal niet. Erg leuk. Hierna gingen we naar een tempel wat volgens Charlotte de grootste van de wereld (? dacht ik?) is. We kwamen aan het eind van de middag aan en werden tegen gehouden door de beveiliging. We kregen door dat het eigenlijk gesloten was maar na wat moeilijke communicatie over en weer kwam er een golfkarretje aangereden. We kregen een privé rondleiding! Na ons omgekleed te hebben in het bezoekerscentrum in volledig wit kregen we een film te zien over gebruiken in tempels en de geschiedenis van Buddha en deze tempel. Best interessant. Hierna liepen we door een meditatie

centrum waar een paar mensen aan het mediteren waren. Door de luidsprekers klonk een gehum van ik neem aan monniken om de meditatie te begeleiden. Dit klonk zo magisch. We mochten een kaarsje aansteken en daarna liepen we weer terug. Terug in het bezoekerscentrum kregen we een folder en een visitekaartje met meer informatie. Daar waren een paar monniken en spraken Engels, ze knoopten een gesprek met ons aan over hoe we bij deze tempel kwamen en wat we in Thailand doen. Aangezien monniken geen vrouwen mogen aanraken moesten we onze handen ophouden en liet 1 monnik de folder en zo in onze handen vallen. Ik had nooit gedacht zo dichtbij een monnik te zijn, iets te mogen ontvangen of laat staan een heel gesprek te voeren. Weer een hele ervaring. 's Avonds besloten we te gaan eten bij een Koreaans restaurant in Rangsit. Het was immers Carolines laatste dag. Helaas voelde ik mij die hele dag al niet zo lekker. Buikpijn, nou dan weet je wel hoe laat het is. Gelukkig niet het rennen-naar-de-wc soort maar alsnog vervelend. Daardoor had ik ook weinig trek. Ik heb Caroline nog mijn kofferweegschaal geleend en gedag geknuffeld. Zo bizar dat zij nu thuis is in de sneeuw. Ik moet op wintersport in Oostenrijk..

Zaterdag 9 december. Ik heb een weekendje Bangkok geboekt. In de ochtend vertrok in op tijd naar de metropool. Ik begon bij Chatuchak de weekendmarkt. Ennn dat had ik beter niet kunnen doen. Het was zo druk, niet normaal. En ik had er eigenlijk helemaal niets nodig dus ik besloot al gauw om er weer van door te gaan. Er reden ook gewoon auto's over de markt? Hoe dan. Heel irritant. In mijn haast nam ik de verkeerde uitgang waardoor ik om het hele park moest lopen om bij de skytrain te komen. Nou ja, alles beter dan nog een keer door die menigte. Ik ging door naar Siam. Op dit punt begon mijn rugtas mij redelijk op te breken. Hij was redelijk zwaar. Mijn schouders hadden het zwaar te verduren. Ik word nooit geen doorgewinterde backpacker, haha. Hier door de verschillende winkelcentra gestruind te hebben, zwijmelend in de boekhandel gestaan te hebben, heb ik alleen twee items in de sale bij de H&M gekocht. Aangezien ik nog steeds geen trek had, heb ik wat lichts gegeten bij de BurgerKing. Lekker gezond maar meer dan patatjes kreeg ik niet weg. Ik had bedacht dat het wel mooi was geweest en ging op weg om mijn hotel te zoeken. Bij Sapan Taksin verder met de boot over de Chao Praya rivier. Ik had gekozen voor een hotel vlakbij Khao San Road omdat ik daar nog niet in de avond was geweest en het dichtbij alle bezienswaardigheden ligt. Ingecheckt bij Rambuttri Village Plaza en heb de rest van de middag chill op bed gelegen. Ik zou eigenlijk met Marit afspreken maar die ging naar een kerstmarkt. Stelde helemaal niet veel voor zei ze dus ik ben blij dat ik daar niet heen ben geweest. Ze wist niet wat de jongens gingen doen die avond en ik was toch kapot dus laat maar zitten. Toen ik eindelijk trek kreeg moet het richting acht of zelfs negen uur zijn geweest. Ik bestelde mijn geliefde kip cashew en na het eten ging ik Khao San Road op. Dit had ik beter niet kunnen doen. Ik was al snel overprikkeld met mijn lage energieniveau. Druk, al die mensen, herrie van een muziek, medewerkers die je hun tent in willen lokken of je iets aan willen smeren, bah. Ik ben de salon ingevlucht waar ik ooit mijn eerste Thaise massage heb gehad na de fietstour in augustus. Hier heb ik een manicure en pedicure laten doen. Bijna drie keer zo duur als in Rangsit, haha. Ik besloot erna maar snel mijn bed op te zoeken. Ik zag op snapchat dat Kristina ook op Khao San Road was en dat ze een schorpioen heeft gegeten. Mafketel. De Thai zelf eten dat niet eens, het is gewoon om toeristen te sarren. We berichtten elkaar dat we elkaar net mis hadden gelopen maar ik was toch kapot.

Zondag was het 10 december en tijd voor mijn eigen ontworpen tempeltour. Wat doe je als eerste als je naar Bangkok gaat? Alle bezienswaardigheden langs toch? Nee, deze meid doet dat in haar laatste week. Om 08.00 uur zat ik aan het ontbijt. Wat een heerlijk hotel ontbijt was dus een lopend buffet. Vraag me niet hoe, want ik was nog steeds doodop. Ik ging op weg naar het paleis. Weer met de boot, juiste halte uitstappen en vanaf daar was het eigenlijk puur met de menigte mee lopen. Wat je opvalt is dat het hele terrein is omringd door hoge witte muren. Ik ging in de rij staan. Voor mij stond een Europees koppel. De man werd door de beveiliger tegengehouden en ze moesten direct uit de rij. Ik kreeg in eerste instantie niet goed mee waar het over ging, maar de bewaker/beveiliger liet mij wel gewoon doorlopen. Toen bedacht ik dat die meneer een korte broek aan had. Over de knie weliswaar maar van mannen word geacht een lange broek te dragen. Voor vrouwen is het schouders en knieën bedekken. Hij had zich ook wel even wat beter in kunnen lezen van tevoren. Dat is lullig dat je zo de rij wordt uitgezet. Ik kijk altijd mijn ogen uit bij tempels en dergelijke. Vind het wel leuk om te zien hoe alle vrouwen zich in allerlei doeken en sjaals wikkelen. Sommige kleden zich er echt op en maken een fashion statement terwijl de andere helft een sarong om knoopt en alle printjes en kleuren door elkaar draagt. Dit levert leuke creaties op, haha. Ik daarentegen, droeg een nette, luchtige lange broek en een t-shirt. Mijn ultieme tempeloutfit. Ook geen gedoe met die sarongs en dergelijke. Het eerste wat ik zag toen ik het terrein opliep was .. ZOVEEL CHINEZEN. Ugh. In groepjes bij elkaar, met een gids plus idioot vlaggetje. Ik wurmde me door de menigte heen en als ik tegen iemand aan beukte, oh dan was het waarschijnlijk je eigen fout. Sorry not sorry. Bij het loket heb ik het toegangsticket gekocht. Ik kreeg eentje voor de tempel Wat Phra Kaew, het paleis en nog een tempel. Die laatste was nog 7 dagen geldig. Wel tof dat je daar nog naartoe zou kunnen. Ik vond 500 baht wel redelijk absurd. Maar ach, het was ongeveer 13 euro. Ik vond het op dit punt redelijk onduidelijk waar ik heen moest, want ik zag alleen een bordje naar de tempel. Maar de tempel staat natuurlijk in de binnentuin. Ik had het nog gevraagd aan een bewaker en hij wees mij inderdaad deze kant op. Het grondgebied van de Grand Palace is 94.5 hectare groot, wat ongeveer gelijk staat aan 142(!) voetbalvelden. Er zijn meer dan 100 gebouwen, maar Wat Phra Kaew eist vrijwel alle aandacht op. Ik pakte een foldertje en liep eigenlijk ook zo tegen de tempel aan. Maar, het was echt bizar druk. De tuin is uiteraard perfect en wordt goed bijgehouden. Ze zon brandde al aardig dus ik zocht een plekje in de schaduw. Ik nam eerst even de tijd om te wennen aan al die mensen en las het hele foldertje door. Het ging over de geschiedenis van het paleis en de tempel van de smaragdgroene buddha. Deze buddha is 'maar' 66 centimeter hoog en is uit een blok jade gehouwen. Elk seizoen krijgt de buddha een ander 'jasje' aan die alleen de regerende koning aan mag doen. Er zit een hele ceremonie omheen. Aangezien Thailand maar drie seizoenen heeft, zijn er dus drie van die jasjes. Het warme (zomer), regen-, en koude (winter) seizoen. Aan de kant waar ik zat, was het zo druk en stonden mensen in de rij om de tempel in te gaan. Ik dacht, laat maar en begon rustig rond te lopen. Ik verwonderde mij hoe ze alles in hemelsnaam konden bouwen, en Wat Phra Kaew is zo mooi. Een glinsterend mozaïek patroon wat schitterde in de zon. Aan de andere kant van de tempel was het opmerkelijk rustiger. Ik heb mij ertussen gesneakt en keek alleen even naar binnen. Hartstikke druk en binnen mocht je toch geen foto's maken. Ik heb vanaf buiten proberen in te zoomen. Nou, ik heb hem gezien, snel weer verder. Ik dwaalde rond en kwam uiteindelijk bij het paleis zelf uit. Ook prachtig natuurlijk. De tuin en de lantaarns deden mij eigenlijk aan Disneyland denken. Een te grote fantasie? Waarschijnlijk. Hier heb ik iemand gevraagd of diegene wel zo vriendelijk zou willen zijn om een foto te maken. Je moet toch wat als je in je eentje bent. En een selfie is niet altijd wat. Toen was er plotseling een wissel van de wacht! Altijd leuk om te zien. Volgens mij ging het niet zo heel soepel en ik moet zeggen dat die, die ik heb gezien in Budapest, indrukwekkender was. Hierna liep ik rustig naar de uitgang. Ik had alles wel zo'n beetje gezien. He! Cultuurbarbaar of niet hé. Een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken, hahaha. Op de weg naar het paleis toe zag ik een bord met crematorium rechtdoor. Ik besloot die maar te volgen. Ik had het crematorium opgezocht en het kon niet zo ver weg zijn. De weg was voor een groot gedeelte afgezet en aan de groepjes mensen kon ik eigenlijk wel zien hoe ik moest lopen. Bij de ingang moest ik als 'falang' (dat betekent buitenlander) mijn gegevens

opschrijven. Naam, land van herkomst en dergelijke. Ik kreeg een kaartje opgespeld, een flesje water en een bananenmuffin. Nom! We moesten eerst op stoeltjes gaan zitten maar eigenlijk direct mochten we al het terrein op. Ik denk dat ze mensen toelaten in 'shifts' om zo die massa drukte van bijvoorbeeld het paleis te vermijden. Dat vond ik niet erg. Er werd mij gevraagd om mijn zonnebril af te doen, wat ik natuurlijk snap. Maar ik was er niet blij mee. De zon klom steeds hoger aan de hemel en er was geen wolkje te bekennen. Niet dat ik klaag over dit weer, hoor. Uiteraard had ik ook hier een folder gekregen en gebruikte die maar om mijn ogen af te schermen, zo goed als het kon. Het terrein liep in de lengte en je liep eigenlijk direct al tegen het enorme bouwwerk aan waar de plechtigheid is gehouden. Er omheen staan paviljoens met tentoonstellingen over de crematie, de bouw van het crematorium, en natuurlijk de koning. Ik liep gauw om het enorme bouwwerk heen, maakte wat foto's en plofte neer op de trap van een van de vele paviljoens in de schaduw. Wederom begon ik het foldertje te lezen en kwam veel te weten over de koning Phra Chaoyuhua Bhumibol Adulyadej, of King Rama IX. Over zijn levensloop en wat hij onder andere heeft gedaan voor zijn land. Ook met de hele sfeer die over het terrein hing, kreeg ik zwaar respect voor die man en je proeft de rouw van alle Thai. Bhumibol regeerde zelfs langer dan die vrouw Elizabeth in Engeland en ik vind haar maar een koppig *piep*. In ieder geval bekeek ik daarna nog wat van de tentoonstellingen en zodra ik genoeg in mij opgenomen had, ging ik er vandoor. Bij de uitgang stond water klaar. Ze zorgen hier wel goed voor je, hoor! Ik liep weer terug naar het paleis en sloeg linksaf om Wat Pho te zoeken. Joona zei mij om niet de officiële ingang te nemen, zo hoef je geen entree te betalen. Ik zag wel een paar ingangen in de omheinde muur, maar hoe kon ik weten of dit het terrein al was van de tempel? Met als gevolg dat ik hier wel gewoon de entree betaalde maar ik kreeg ook een voucher om gratis een flesje water te halen. Yes! Ik had er nog twee in mijn tas zitten

maar oké. Kom maar door. De flesjes die je krijgt zijn wel maar 250 milliliter of zoiets. Dus dat gaat al gauw op, vooral met dit weer. Wat Pho is de grootste en oudste tempel van Bangkok. Hier ligt de liggende buddha van 46 meter lang en 15 meter hoog. Ik kan je zeggen, dit is groot. Weer een prachtig gebouw en heel indrukwekkend. Het liep al tegen de middag en ik was er zo onderhand wel klaar mee. De zon stond hoog aan de hemel, zweten, lopen, ik was kapot. Ik sprak met mijzelf af dat ik nog naar de overkant naar Wat Arun zou gaan en daarna lekker terug naar de hotelkamer. De dichtstbijzijnde pier was al gauw gevonden en voor maar 4 baht nam ik de boot naar de overkant. Hier moest je blijkbaar om het hele terrein heen lopen om bij de ingang te komen. Hoe chagrijnig wil je me hebben. Ik betaalde weer de entree en maakte een paar foto's. Ik klom de trap op en keek rond. Ook deze torens waren mozaïek achtig. Prachtig natuurlijk. Wat Arun wordt ook wel de tempel van de dageraad genoemd. Het geeft een prachtig gezicht als de zon ondergaat en je vaart over de rivier langs de tempel. Dit had ik toevallig toen ik zaterdag naar het hotel ging. Het leukste van trappen is dat je natuurlijk ook weer een keer naar beneden moet. Ze waren alleen aardig steil. Ik, als held die ik ben, wachtte net zo lang tot de trap die gelegen was in de schaduw aan een zijkant leeg was. Links zat namelijk een stelletje en rechts was net een oudere dame op weg naar boven. Ik hield mij vast waar ik kon en ging voetje voor voetje naar beneden. Yay, made it! Ik ben echt verschrikkelijk, haha. Hierna stapte ik weer op de boot met de oranje vlag en ging terug naar het hotel. Wat ik nog wel leuk vind om te vertellen is dat ik zo overdonderd was die dag. Ik heb echt geen flauw benul wat er aan de hand was maar ik beleefde die dag heel intens. Het begon al bij het paleis. Ik nam alle informatie in mij op, net zoals alle gebouwen en indrukken. Telkens weer verwonderde ik mij erover hoe ze zulke mooie dingen kunnen bouwen. Ik ben ook heel blij dat ik het crematorium nog heb kunnen bezoeken. Ik stond zo open voor alles die dag. Het was best vreemd. Ik ervoer rust kreeg meer respect. Ook wel wat geleerd over mijzelf die dag...
Terug op de hotelkamer heb ik met mijn schoonmoeder gebeld. Dat was heel waardevol, aangezien mijn hoofd een beetje overliep met gedachten waar ik eigenlijk pas thuis weer aan wil denken. Geranda weet altijd de vinger op de zere plek te leggen, bied een luisterend oor en vertelt je wat je moet horen. Ook wel fijn om te weten dat Geke mij net zo mist als ik hem, hihi. Ik heb de middag bij het zwembad op het dak van het hotel doorgebracht met de intentie om te leren. Ja, dat liep iets anders natuurlijk. Lezen is veel interessanter. In de avond heb ik gegeten bij het restaurant van het hotel, heb ik een thaise massage ondergaan bij dezelfde plek als gisteren en ging ik slapen.

Maandag 11 december. In de avond had ik met Harpa afgesproken. Ik heb rustig ontbeten en net voor de uitchecktijd ging ik naar beneden om uit te checken. Ik wilde eigenlijk naar het zwembad maar had daar uiteindelijk toch geen zin in. Gister was het ook erg druk. Ik heb de rest van de middag in de lobby zitten lezen. Rond etenstijd ging ik er vandoor. Harpa had mij geappt dat ze al in de bts zat. De communicatie ging niet helemaal goed en de boot die ik had genomen ging naar de pier net voor Asiatique. Harpa werd gewoon daar afgezet. Wat erop neer kwam is dat ik helemaal om moest lopen, het terrein van Asiatique helemaal moest doorkruisen naar de pier en daar stond ze al te wachten. We gingen snel wat eten, wat niet te eten was. Heb nog nooit zulke slechte fried rice gehad. Daarna moesten we een beetje opschieten want de show begon bijna. We gingen naar..... Calypso Cabaret! We werden naar onze plaatsen geleid en bestelden een drankje. Deze zat bij de prijs inbegrepen. Het doek ging open en de show begon. Omg, dit was hilarisch. Ik heb mij rot gelachen. En Harpa keek de hele tijd met een gezicht van waar ben ik nou weer beland waardoor ik weer moest lachen. Calypso Cabaret bestaat uit een aantal dansers en danseressen en een tal van transgenders die verschillende bekende nummers playbackten. Het is puur entertainment. Zo was er Madonna, Beyoncé, een nummer van AC/DC en dat nummer van all that jazz. Het ergste was misschien nog wel dat op een gegeven moment de mannelijke dansers in een bikini op het podium stonden. Je had nogal goed zicht op, ahum, alles. Daarnaast waren er nogal veel "nippleslips" voor mijn smaak. Aangezien wij redelijk dichtbij zaten en aan de kant van het looppad in het midden, had ik op een gegeven moment de neiging om de jurk goed te doen van een dame toen die in haar eind pose in het middenpad lag. Het zag er allemaal ook wel heel opgeblazen uit. Bij sommige dames vroeg je af wanneer ze schudden, of de ballonnen zouden knappen. Het was vrij duidelijk dat ze een borstvergroting ondergaan waren. Of een stuk of 5. Aan het einde kon je nog met ze op de foto! Wohoo! Aangezien de skytrain nog reed, namen we die terug naar Mo Chit. Hier vonden we weliswaar een mini van die ons naar Future Park bracht. Ja ja! Dit scheelt toch wel wat baht hoor dan met een taxi. Arme sloebers van studenten die we zijn, hahaha. Van Future Park nam ik een taxi naar SBS. Snel slapen, morgen twee examens. Oeps..

Dinsdag brak aan. Op deze dag had ik twee examens. We trapten af met Hotel Management wat natuurlijk een piece of cookie was. Goed te doen. Nogal lachen aangezien ik niet geleerd had. Oeps. In de middag hadden Joona en ik ook samen Strategic Management. We vonden weliswaar zelf het juiste gebouw en het lokaal. Alleen het was daar nog aardig rustig? Bleek dat we ons in de tijd hadden vergist. Lekker dan. We besloten bij het koffiezaakje Hokkaido te wachten. We hadden het erover wat er op het examen zou komen want we hadden beiden geen idee wat we moesten leren. Het was niet echt duidelijk. Ik heb wel een paar documenten doorgenomen die zijn uitgedeeld in de les. Nou, dat bleek heel wat. De vragen op het examen waren heel raar gesteld en ook het Engels klopte niet helemaal. Hierdoor wist ik niet precies wat er van mij verwacht werd. Ik heb naar mijn inzicht alle vragen beantwoord. Ben benieuwd naar het eindcijfer. 's Avonds hebben we met de exchange studenten, die op kwamen dagen, gegeten bij Hua Hin. Was erg gezellig en degene die ik niet meer zou zien, heb ik afscheid van genomen. Zo raar.

Woensdag 13 december had ik weer niks te doen. Waarschijnlijk heb ik verder ingepakt. Ik besloot naar Future Park te gaan voor de laatste keer en om een film te kijken. Joona wilde wel mee. Hij moest zijn abonnement nog stopzetten. Toen ik daar was vorige week vroeg die vent hele andere vragen dan die vrouw nu aan Joona, dus ik vraag mij af of mijn abonnement überhaupt is stopgezet. Nou ja, niet dat het mij wat uitmaakt, ik heb het in kindertaal uitgelegd en vooruit betaald. Als we Thailand verlaten gooi ik de simkaart weg. Ze kunnen me toch niks maken. We aten een broodje bij de Subway en ik sloeg twee donuts in voor bij de film. Krispy Creme, ik ga je missen. Die donuts had ik in de broekband op mijn rug verstopt, aangezien ik maar een klein tasje bij me had. Ik voelde mij eventjes een crimineeltje. Joona lachte zich dood. We gingen naar Coco! De nieuwe Disney animatie film. We waren alleen wat aan de vroege kant. Gewapend met popcorn en drinken gingen we op zoek naar de zaal. Die waren ze nog aan het schoonmaken dus we mochten niet naar binnen. Op de gang stonden van die luxe stoelen, mam die jij zo geweldig vind, in het dieppaars. Uiterst comfortabel wel. Ik deed mijn best om de donuts niet te pletten. De film was fantastisch! De shortmovie van Frozen kwam eerst maar die was iets te lang naar mijn smaak. Coco was echt heel tof en compleet wat anders dan Disney tot nu toe heeft gemaakt. Het ging over de dias de los muertos, een feestdag in Mexico. De animatie was on point, de kleuren, de muziek, de Spaanse twist, heel erg gaaf. Joona en ik hadden het na de film, in de taxi naar huis, erover hoe de technologie is ontwikkelt en het is bizar als je dit naast sneeuwwitje legt. Dan praten we ook over decennia van verschil, maar alsnog. Vervolgens zochten we uit wat de laatste getekende animatie was geweest van Disney. Dit bleek De prinses en de kikker. Fascinerend. Coco is een aanrader! Oh, nog een leuk weetje. Het viel mij op dat ze de film over de koning die altijd voorafgaand van een film gedraaid word, veranderd hebben. De films die ik hier heb gezien hadden allemaal het filmpje over King Rama IX. Het bevatte foto's over zijn levenspad. Bij Coco werd het filmpje van de huidige koning Rama X gedraaid. Dit vond ik interessant. Het betekent dat ze het ergens in november hebben veranderd. Of misschien per 1 december, geen idee. Je ziet wel meteen verschil. Van deze koning

word gefilmd vanuit een studeerkamer en zoomt in op foto's in lijstjes die overal staan, als het ware. Veel moderner. Ik vond het verfrissend. Het rad van het leven draait door..

Donderdag had ik mijn laatste examen van Eco tourism. Dit examen was heel makkelijk! Ik heb alles in kunnen vullen en heb er een goed gevoel over. Ik wachtte toen ik klaar was op Ivan om hem gedag te zeggen. Ik gaf het boek van Modern Management aan Bart. Die had hem nodig het volgende semester en dan hoef ik hem niet weg te gooien. Ik liep nog een stukje met Ivan mee en we zeiden gedag. Niet dat dat heel soepel ging want die kerel is twee koppen groter dan mij. Daardoor was de knuffel nogal wat ongemakkelijk, haha. Hij gaat nog reizen met zijn vriendin en we zien elkaar natuurlijk weer in Vlissingen. Het was erg prettig om een bekend gezicht hier te hebben. We hebben elkaar ook beter leren kennen. Op de HZ gingen we niet echt veel met elkaar om. Hier op RSU was het mij en de jongens. Joona en ik bedachten dat we geen foto hebben van ons drieën. Dit is wel jammer. 's Avonds at ik samen met Joona, Charlotte, Sofia en een vriendin van haar bij een restaurant vlakbij de Red Corner. We bestelden allemaal groenten en die kookten we in een soep naar keuze. Dit was een keer wat anders. Die vriendin van Sofia is half Thai half Amerikaans. Handig hoor, als iemand Thai spreekt. Na het eten gingen we nog even naar Beer Table. Hier was het aardig rustig aangezien velen al weg zijn. Joona dronk 1 biertje en ging toen met mij naar huis. Ik nam afscheid van Sofia en Charlotte. Bye!

Oké. Af. Je wilt niet weten hoe lang ik hierover heb gedaan. Het is ook een heel lang hoofdstuk geworden, zie ik. Waren de laatste dagen in Rangsit. Nu ga ik maar verder aan vorige week.. To be continued...