Aan de andere kant van de wereld

Biosecurity
Nieuw-Zeeland, door Abel vernoemd naar onze provincie Zeeland, maar dan aan de andere kant van de wereld. Met ook precies 12 uur tijdsverschil met thuis. Maar vanaf Bali niet zo ver, immers, alle aussi's gaan naar Bali op zomervakantie. Dus dat is nu lekker dichtbij. Euh, nee hoor. Auckland is vanaf Denpasar gewoon lekker 11 uur onderweg zijn en weer een jetlag van 5 uur tijdverschil...
Maar dat mag de pret niet drukken. Als we aankomen zijn de lage luchtvochtigheid en 'normale' temperaturen een verademing na Bali. De douane daarentegen is minimaal twee keer zo streng. Eerst worden we aan een kruisverhoor onderworpen over onze intenties in het land en of we daar wel voldoende centen voor op de bank hebben. We moeten zelfs reservering van camper en busticket laten zien, nog nooit meegemaakt. Maar, we zijn geloofwaardig en mogen door naar de 'something to declare' rij omdat we gebruikte tent en fietsen mee het land in willen nemen. Dat wisten we uiteraard van tevoren dus we hebben alles minitieus met tandenborstel schoongemaakt. Evengoed wel spannend of het allemaal mee mag. De fiets gaat goed, een hele aardige mevrouw komt ons controleren. Ze maakt de fietstas open en zegt, zo, die banden zijn schoon! Yes, dank je. Niet voor niks op gepoetst. Maar vervolgens gaat ze er met onze tent vandoor om deze in een kamertje van binnen en buiten te checken. Dat soort dingen duren altijd langer dan je wil maar na een tijdje komt ze weer terug zegt dat ze nog wat grassprietjes heeft verwijderd (oeps), maar dat we toch door mogen. Jeej! Hèhè we zijn er, aan de andere kant van de wereld.

Nog meer ecstatic dancing met vrienden van vrienden
Bali is het eiland van yoga, spiritualiteit en ecstatic dancing. Maar somehow staan wij op onze dag 3 hier in 'de forest dome' in Raglan samen met Danny, Birgit en een aantal Kiwi's ontzettend te ecstatic dancen. Meer ecstatic zelfs dan in Bali. Het is hilarisch, in rijtjes, zoals vroeger bij balletles, moeten we allemaal een aantal danseressen nadoen. Het ziet er niet uit en is veeeel te krap. Maar, het werkt uitstekend. Iedereen is nu op de dansvloer en gaat daar niet

meer weg. Serieus een leuk feestje dat we 100% te danken hebben aan Danny en Birgit. Zij zijn vrienden van vrienden en wonen sinds kort in Raglan, NZ. En gewoon omdat het kan, gaan we bij hen langs om even gedag te zeggen. Vervolgens blijven we 2 nachten slapen en gaan we dus samen naar het feestje in de forest dome. Dat is het leuke van mensen vaag kennen aan de andere kant van de wereld. Daar ga je veel makkelijker langs en blijf je hangen dan in NL. Zo bleek ik ook nog een achternicht te hebben in de Coromandel. Dus daar zijn we, zoals het heurt, nog ff op de koffie (met bubbels) geweest op zondagochtend. Helemaal leuk.

Mojo mini monster
Ooit, heel lang geleden, hadden we het plan om Nieuw Zeeland door te fietsen, van noord naar zuid. Maar wat verdieping liet zien dat je dan een groot deel van de tijd over highways moet fietsen. En dat is dus niet zo leuk. Dus uiteindelijk hebben we toch maar een campertje gehuurd. In HET camperland van de wereld. Nou, dat viel nog niet mee. Alles was al geboekt of belachelijk duur. En dan bedoel ik echt belachelijk duur. Als in, daar konden we in NL onze camper voor kopen duur. Gelukkig vinden we bij Mojo campers uiteindelijk een leuke simpele self contained versie. Ontworpen en gemaakt door een Duitse die sinds 3 jaar haar business in NZ heeft. Een heel slim ontwerp waarmee ze in het kleinst mogelijke oppervlak alle vereisten voor een self contained campertje inbouwt (self contained is hier nogal een ding. Betekent ongeveer dat je een wc-tje en kraan hebt en dat label heb je nodig om op freedom spots -toegestaan gratis wildkamperen- te mogen kamperen). Onze 'camper', of ja, mini-campertje eigenlijk, is een rental dus heeft eigenlijk geen naam. Maar bij deze doop ik hem mojo mini monster (3m). In het begin was het even puzzelen, want we zijn natuurlijk ons eigen rode camper gewend waar we alles wat we zelf belangrijk vinden bij de hand hebben. Maar inmiddels is dit wel echt ons huisje, of nou ja bed-op-wielen dan. En zijn we een zeer geoliede machine als het gaat om installeren en opbreken. Voordeel van zo'n kleiner wagentje is ook wel dat je makkelijk op alle plekken kunt komen. Spontaan komen we zo ook vaak op de leukste plekken.

Reizen zonder plannen
Kiwi's zijn onwijze kletskouzen. Overal waar je komt wordt je aangesproken. Wie ben je, waar kom je vandaan, hoelang ben je in NZ, wat zijn je plannen?
Heel gezellig om overal een kletspraatje te doen. Maar op 1 vraag hebben we steeds geen antwoord, wat zijn je plannen. Die hebben we namelijk niet. Behalve dat we zowel op het Noorder als op Zuidereiland gaan verblijven en dat we twee fietsen mee hebben. Maar wat daar dan precies te doen is of wanneer we waar zijn, tja, I don't know. En daar word ik dan toch een beetje ongemakkelijk van. Alsof ik het niet goed doe ofzo. Inmiddels zijn we echter alweer een paar weken verder en weet ik weer dat er altijd gewoon dingen op je pad komen. Letterlijk, eigenlijk, als je door het land rijdt en je ziet dat er ergens een paar auto's of campers geparkeerd staan. Dan betekent dat waarschijnlijk dat er iets te zien is.
Dus dan stop je ook ff. En zo komen we geheel ongepland en onwetend langs allerlei highlights en gewoon leuke dingetjes van het land. De Arthurs Pass, Porters Lodge, waar we ineens in een (nu sneeuwvrij) skigebied staan, de Clay Rocks, farmers markets, Hawkes bay waar ineens orcas voorbij komen, castel Hill, Kaikoura met een hele kolonie zeehonden, mooie desolate stranden aan het einde van uren over gravelwegen. Brute rotsen met gaten erin waar de zee doorheen stroomt. Strand waar kokend heet water uit de grond komt als je een gat graaft. Kampvuur wat ineens naast ja camper aangestoken wordt. Gijzers en pruttelende modderpoelen. Boottochtjes om walvissen (niet) te spotten. Hikes. Mooie mtb trails. Dus, reizen zonder plannen gaat prima. Bovendien vind ik dat nou eenmaal erg leuk.

De valkuil van verwachtingen
Nieuw-Zeeland is ruig, uitgestrekt met wilde natuur en weinig mensen. Bovendien ligt het op het zuidelijk halfrond en is het in onze winter dus zomer. Dat was mijn beeld. Op zichzelf niet onjuist maar toch is het anders dan ik dacht.
En als iets anders is dan je denkt kost het altijd even tijd om je aan te passen. De natuur is zeker overweldigend en veel mensen zijn er niet. Maar 'ruig' is het woord niet. En 'spannend' ook niet.

NZ is onwijs georganiseerd, weinig wordt aan het toeval overgelaten. Alles is aangeharkt. Figuurlijk, maar ook letterlijk trouwens. Mensen maaien en harken de openbare ruimte rondom hun huis zelf zodat het er allemaal keurig uitziet :-). Als je op een cycletrack zit die een weg kruist, dan krijg je acht waarschuwingsbordjes voor je neus om je te waarschuwen voor alles wat er maar kan gebeuren bij zoiets spannends. 'Zomer' is ook het juiste woord niet. Niet een zomer zoals ik hem wil kennen in elk geval. Het land van de 4 seizoenen op 1 dag, dat geldt dus ook nu. Niet alleen in het vroege voorjaar of herfst. We hebben dus naast heel veel mooi weer ook best wat regen en kou gehad. Dat was ff schakelen na de warmte van Zuid Europa en de hitte van Bali. Het grote voordeel is wel dat we alle (regen)gear die we mee brachten goed hebben kunnen testen. En dat het allemaal goed werkt.
Plus, als je eenmaal loslaat wat je denkt dat het moet zijn dan heb je daar ineens ook een stuk minder last van.

Hiking - Bestaan er een mooiere hikes?
Nieuw-Zeeland is het land van de 'great walks'. Meerdaagse hikes in nationale parken. Meerdaags, dus je overnacht in hutten. Die hikes zijn eigenlijk altijd meteen nadat ze opengesteld zijn uitverkocht. Voor 1 van de populairste hikes hoorden we dat deze binnen 3 minuten was uitverkocht. Lowlands is er niks bij.
Natuurlijk hadden wij niks vantevoren geboekt, want, nou ja, zie bovenstaande. Maar gelukkig voor

ons zijn er ook mensen die wel boeken en vervolgens weer cancellen. En zo konden we ineens een stuk van de Abel Tasman Coastroute (in het noorden van zuidereiland) lopen en de Routeburn track (in de bergen van het zuiden van het zuidereiland).
Zo'n great walk heeft niet voor niks dat stempel gekregen. Het landschap is groots en afhankelijk van je etappe kan de inspanning ook groots zijn...

Abel Tasman
Zoals te verwachten kom je bij de coast route langs de mooiste stranden die zo goed als leeg zijn. En het water hier is overal belachelijk helder en blauw dus dat zijn heel idyllische plaatjes. De hele walk is 5 dagen, maar niet alle hutten op de route hebben plek en we willen ook een beetje relaxt beginnen met lopen. In het Noorden kan je een kleine loop doen die langs een deel van de route gaat. Het weer zit enorm mee en een hoop mensen slaan dit deel van de route juist over omdat het te ver weg is. Lekker rustig dus. We laten 3m op de campsite staan en gaan aan de wandel. Qua spullen meenemen is dat wel weer ff wat anders dan op de fiets. We hebben rugtassen moeten kopen hier, want ja eerder hadden we die niet nodig, maar dat past wel minder in dan in de fietstassen. Alles op je rug dragen is sowieso wel heftig. We nemen dus nog veel minder mee dan met de fiets. Gelukkig hebben we een bed kunnen boeken en kunnen we tent en matjes thuislaten en zo voor 2 dagen kan je prima leven op gevriesdroogd voer en havermout. De hike is uiteindelijk nog relaxter dan we dachten en we zijn al redelijk vroeg op de eindbestemming, een oude homestead met 3 kamers waar steeds zo'n 8 bedden in staan. We hebben dus nog keuze en hoeven niet in het midden van een rij bedden van 6 te gaan liggen. Dat scheelt weer. Er komen steeds meer mensen binnen druppelen en de hut is uiteindelijk helemaal vol. Grappig om te zien dat het een bonte verzameling mensen is die zo'n track lopen. Van een groep studerende vrienden tot familie met peuter tot ouder echtpaar. Actief volkje is het wel. Om onszelf te feliciteren met onze eerste hike eten we een gevriesdroogde apple pie en die is nog lekker ook! De volgende dag relaxen we nog wat bij de hut en wandelen vervolgens weer terug naar de camping.

Routeburn
Dit is de kortste great walk die er is, 33 km maar wel alpine. Oftewel flink klimmen en een rotsachtige kam over. Het wordt aangeraden om dit in 3 dagen te doen maar wij doen het in 2 dagen. Dat betekent een lange 1e dag maar dat zal vast wel lukken. Er zijn ook mensen die 'm in 1 dag doen namelijk.
Nog wel even spannend hoe dat zou gaan met m'n knie. Maar met hikingpoles gaat dat prima! De kam

over met verschilende watervallen was wel echt spectaculair. Fietsen is leuk en je kan meer meenemen. Maar je komt niet op dit soort afgelegen plekken waar je echt alleen lopend kan komen. Tip is wel om niet 2 dagen voordat je een fikse klim gaat doen, een hike van 4 uur klimmen en dalen te doen. Open deur zou je zeggen maar wij doen dat soort onhandige dingen gewoon hoor. Dat betekent dus met dikke spierpijn 6.5 uur lopen. Aan het eind van de dag ben ik dan ook best wel afgedraaid en zie ik nog niet helemaal op wat voor mooie plek de hut ligt. Maar dat mag de pret niet drukken en het voordeel is dat je s'nachts in je slaapzaal, met 20 anderen, uitstekend door ieders gesnurk en gerochel heen slaapt. De volgende dag hebben we weer mazzel met het weer en is er een stralend blauwe lucht. Dan zie je nog beter hoe mooi die plek is. We hebben nog wat tijd voordat we weg moeten dus we hangen nog wat rond voordat we aan de laatste etappe beginnen.

Biking
Hiking is leuk maar we hebben onze fietsen dus we kunnen daar ook gebruik van maken.
Even zoeken wat kan en wat niet. Er zijn cycle trails en mtb trails. Sommige te makkelijk, anderen absoluut te moeilijk.
Een van de eerste pogingen om een mtb trail te doen mislukt. Ik kom met geen mogelijkheid de berg op :-). Dus maken we een ander rondje. Maar na een tijdje is het duidelijker welke trails voor ons zijn. Op het Noordereiland doen we de Whakarewarewa

('Wh' spreek je uit als een 'F') forest loop. Sowieso leuke naam, en ook een leuke loop. Naast nog wat unnamed trails voornamelijk in Hawkes bay. Voordeel in Hawkes Bay is dat je je fietstochtje kan eindigen bij een wijnhuis voor een tasting. Op het Zuidereiland hebben we na de Abel Tasman hike de smaak van de overnighters weer te pakken. (Heel apart eigenlijk, want we doen hier niet anders dan overnighten in 3m). We zoeken een meerdaagse trail en gaan de Westcoast Wilderness trail doen. Heel mooi rondje. Klinkt wilder dan ie is. Dit is een echte family ride totdat we een stukje van de trail afgaan om er een loop van te maken. Daar krijgen we meteen onze eerste rivercrossing voor onze kiezen. Hoe moet dit? Het stroomt eingenlijk best hard

daar, of niet...? We staan een beetje boel te kloten en tjeerd pakt terwijl hij mij vasthoudt ook nog even het schrikdraad vast. PATS. Nou, we zijn in elk geval wakker. Dit hebben we ook weer overleefd, we gaan gewoon naar de overkant, zal wel goed komen. Tassen eraf, fiets op de nek en een paar keer heen en weer. Leuk om weer even met de fietsen op pad te zijn.

Meer biking - +630km
Na de West Coast wilderness trail gaan we verder naar het zuiden voor de Routeburn track. Als we die gedaan hebben is het toch weer even zoeken wat we gaan doen. Nog een Great walk? Of een andere meerdaagse hike? Roadtrippen? Op één plek blijven? Dagtochtje met de fiets. Of toch wat langer met de fiets?
Het wordt dat laatste. Van Noord naar Zuid is misschien teveel highway maar er zijn wel langere loops te vinden waarbij je de highway kan vermijden. We gaan +630km doen in het Noorden van

het Zuidereiland en verbinden daarmee een aantal great rides aan elkaar. Het plan is om vanuit Blenheim naar Picton te fietsen. Daar via de Queen Charlotte Drive naar Nelson. Over de Great Taste trail naar het Zuiden, via Golden Downs naar de Nelson Lakes en via de Rainbow Road (zo heet ie echt, ik zie de hele tijd een mariokart met bananenschillen voor me) naar Hanmer Springs om dan via de Molesworth Muster weer terug te gaan naar Blenheim. Iets meer dan 630km en zeker 2/3 onverhard. Let's do it.

Lekker rustig beginnen
We starten onze tocht in Springcreek. Waar we op de camping vragen of we 3m even -2weken- mogen laten staan. Uiteraard hadden we al lekker lopen kletsen met de eigenaren van de camping, Zuid-Afrikaners uit de buurt van Pretoria, en ze zijn zo vriendelijk om dat toe te staan. Fijn. Dan kunnen we op weg!
Op naar Picton, het belooft een rustig infietsdagje te worden met niet al teveel hoogtemeters. Ik weet nog steeds niet waarom

we dat dachten, verkeerd gekeken? Niet gekeken? In ieder geval, het is alles behalve een rustig infietsdagje. Na een simpel stukje asfalt komen we al snel op een gravelweg die continu steil omhoog gaat en dan weer naar beneden. Niet te doen, we geven bijna op na een paar km. Eigenlijk alleen omdat er geen water is fietsen we door. Zwaar, maar wel fantastisch mooi. We fietsen met uitzicht op de Queen Charlotte Sounds, fjorden van het Zuidereiland. Op een simpele DOC campsite stoppen we.
De volgende dag fietsen we in een stuk door naar Pelorusbridge. Stiekem best een stukkie, vooral na die heftige etappe van de dag ervoor. Daar blijken we aan te komen op een hele fijne DOC campsite. Met warme douches, keuken en zelfs een café. Ideaal. Hier doen we een rustdag. Nu al stuk, na 2 dagen :-).

Dit lukt echt niet
Na een rustdagje met taart in het café gaan we weer op weg. Over een hele mooie glooiende gravelweg. Die weg leidt wel naar een berg waar we overheen moeten. We zien wel. Deze weg wordt ook gebruikt door hikers van de TA (mensen die helemaal van noord naar zuid lopen in een paar maanden). Grappig om die tegen te komen en even mee te kletsen. Na 16 km en een paar borden waarop staat dat de pas gevaarlijk en dicht is, komen we bij de echte klim. De weg is hier, ja, weg, zou je kunnen zeggen. Een totaal weggespoelde niet onderhouden 4x4 track, steil met diepe scheuren en potholes. Maar we zijn hier nu dus we beginnen met frisse moed. Na 500 meter wordt dat gezonde tegenzin en na 1.5 km besluiten we dat dit eigenlijk gewoon echt niet kan. We moeten of de fietsen nog 6km omhoog duwen en dan waarschijnlijk ook weer paar km naar beneden lopen of de hele weg weer terug en een stuk over de highway verder. Allebei niet echt aanlokkelijk. Toch kiezen we er uiteindelijk voor om om te draaien. Voor ons een a-typische beslissing dus dat kost even wat. Het grote voordeel is wel dat we nóg een keer in het café bij Pelorus bridge kunnen lunchen :-). En de highway naar Neslon was net pas weer een dag open na een paar grote landslides dus nog niet zo druk.

Water uit de sloot en heel veel eten meenemen
Fietsen is hier anders dan in Spanje. Daar kom je namelijk om de zoveel km een tapastentje tegen. Dat is hier echt niet zo. Hier moet je je op sommige stukken echt beter voorbereiden omdat er niets is. Zoals op de Rainbow road. Een 4x4 backcountry weg

waar niets is. In Nelson halen we daarom voorraad voor 5 dagen eten. En dan eten dat zo licht mogelijk is, want je je moet het allemaal zelf meesjouwen op de fiets. De vriesdroog maaltijden laten we ff links liggen. Dat hebben we met hiken wel gedaan maar iets lekkerder eten is toch wel fijn. En dan gaan we maar, met veel verse pasta, havermout en wraps op zak.

Kerst vieren we in St Arnaud. Een plekje aan een meer. Heel leuk en idyllisch ware het niet dat er miljoenen sandflies zijn. S'avonds in de tent lijkt het te regenen, dat is niet zo, dat zijn tientallen sandflies die tussen de binnen en buitentent stuiteren! We willen eigenlijk door vanwege de sandflies maar net als in Pelorus bridge zitten we hier op een TA kruispunt en komen we veel hikers en bikers tegen en is er een cafeetje open waar je lekker koffie en snacks hebt en waar iedereen zich verzamelt. We blijven dus toch nog een dagje hangen.

Daarna gaan we echt de Rainbow road op en die is fantastisch. Geen bananenschillen zoals bij mariokart maar wel een alpine niemandsland met continu de mooiste vergezichten. Na onze 1e rivercrossing op de West coast wilderness trail hebben we er hier meteen 10 op een dag. Dan wordt het dus steeds makkelijker en vlieg je er fluitend doorheen. Echte campings zijn er niet maar wel een plekjes waar je mag kamperen, daar is dan een longdrop wc en kan je water uit de rivier halen om

te drinken en te koken. Hoe helder het water ook is, de eerste keer is het toch best wel spannend om je waterfles in de rivier te steken en dat vervolgens op te drinken (we hebben natuurlijk wel een waterfilter he). Maar ook dit went heel snel en voelt het heel natuurlijk. Na 3 dagen helemaal off grid te zijn komen we dan aan in Hanmer Spings. Waar alle accomodaties helemaal vol zitten met vakantievierende families, want het is hoog hooghoogseizoen. Een totaal andere wereld dus weer. Maar wel een met terrasjes, een zomers zonnetje en koud bier :-).

De laatste stretch
Vanaf Hanmer Springs is het voor ons nog 4 dagen fietsen terug naar 3m over de Molesworth Muster trail. 4 dagen over een 4x4 gravelroad met niks. De vorige keer waren de inkopen voor 5 dagen goed bevallen dus dat trucje doen we nog een keer maar nu voor 4 dagen. De start begint wat ongelukkig. Het is van 30 graden ineens 10 graden geworden en

we zitten continu in een wolk. Niet heel inspirerend. Maar dan stopt er ineens een auto met een vrouw erin die vraagt waar we heengaan. Zij blijkt op dezelfde campground te staan en wil onze tassen wel meenemen. Heel even twijfelen we. Is dat niet valsspelen? Nee hoor, dat is alleen maar heel fijn want dan hoef je al je zooi niet mee te sjouwen! De volgende kilometers zijn dan ook letterlijk kilo's lichter.
De volgende dag is de lucht gelukkig weer blauw en

gaan we weer met spullen op pad. 60km verderop stoppen we op een plek om te kamperen waar je in de rivier kan zwemmen en waar we onze miniflesjes champagne kunnen koelen. Want, het is oudejaarsnacht. 12 uur 's nachts halen we niet maar de champagne is ook om 21u 's avonds lekker.
1 januari, en we hebben nog 2 redelijk volle dagen fietsen voor de boeg. Het is heel leuk maar ik ben er ook wel weer een beetje klaar mee. Tis namelijk ook wel vermoeiend en 's nachts is het koud. Vannacht lag er zelfs ijs op de tent. Er is maar 1 mogelijkheid tot legaal kamperen onderweg dus die checken we uit. En dat is toch een fijne plek. Een boerderij met kamers, met een bed, binnen dus en een warme douche zonder muntjes of tijdslimiet. Jippie. En om het af te maken is er ook een keuken en woonkamer waar we gebruik van kunnen maken. Dit komt echt heel erg op het goede moment.
Geweldig. De volgende dag fietsen we lekker uitgerust het laatste stuk terug maar de auto. Het zit erop 643 km in 15 dagen. Veel zon, veel kou, veel zandvliegen en heel veel mooie plekken. Tijd voor de overwinningssteak.

Back to Bali
Over een kleine week gaan we weer terug naar Bali. Terug, want ik ga een yoga teacher training doen. 3,5 week fulltime yoga en theorie-les. En dan echt fulltime van 7u tot 19u. Ik ben heel benieuwd hoe dat is. Kan ik dat wel? Is iedereen niet 20? Vind ik het leuk? Maar ja, er is maar 1 manier om er achter te komen... Afgelopen jaren heb ik bij tijden wijlen wel eens aan yoga gedaan. Maar om me wat beter voor te bereiden heb ik dat de afgelopen weken bij tij en ontij gedaan. Ik ben er klaar voor (denk ik)!

(En Tjeerd? Die is er ook klaar voor. Die gaat een cursus "bierdrinken met zn vrienden" doen. En nog wat over het eiland hoppen. Ofzo :-)