(On)geplande ontmoetingen

Mini feestje
Na Santiago wordt alles makkelijker. Letterlijk, want de route is vlakker en makkelijker te fietsen. Maar ook omdat je 'het einddoel' gehaald hebt en rustiger aan mag doen. In principe mag dat natuurlijk altijd, maar helaas, zo werkt het niet altijd in je hoofd.
Het leuke van rustiger aan doen is dat je meer open staat voor je omgeving. En zo kan het dus dat je ineens bij de verjaardag van een 94-jarige Spanjaard zit:-). Nadat we aangesproken waren door zijn kleindochter, van eind 40, die half Nederlands, half Spaans was hebben we gezellig een bakkie en taartje gedaan op zijn gezondheid. Niet te lang natuurlijk, de beste man werd wel 94. Maar hij had er zin in, had twinkellingen in de ogen en sprak nog engels ook.

In de fietsers-scene
Je kan natuurlijk altijd je route en plannen aanpassen op het weer of je stemming. En om een beetje zuidelijker te komen en de warmte op te zoeken pakken we in Portugal een stuk trein naar Coimbra. Daar kan de NS nog wat van leren. Ruimte, echte ruimte, voor wel 10 fietsen in de coupé, en nog gratis ook.

Als we daarna weer gaan fietsen ga ik niet zo lekker dus zitten we ff ergens langs de kant. Dan stopt er opeens een fietser naast ons die begint te kletsen. 'Hey where are you from? If you want a hot shower and a bed you can come to my place.' Euhm, wattus, wie ben je, waar, hoe, 'i dont know'?
Dat ging ff iets te snel, maar hij bleef nog ff zitten kletsen en dat was wel gezellig. Half portugees half engelse fietser van 64 die in portugal woont, dus zijn we met Pedro meegegaan naar zijn huis. Wat een gastvrijheid, heel bijzonder.

We kregen een slaapkamertje en hebben samen gegeten met hem en een vriend die daar ook net was. Hilarisch heftige discussies gevoerd over van alles. Over kolonialisme, institutioneel racisme, positie van vrouwen in portugal; dat soort luchtige onderwerpen. Evengoed gezellig.
Als je zin hebt, hij pikt af en toe rond Sao Pedro de Moel fietsers op aan het eind van zijn eigen dagelijkse rit.
Zo kan het ook gaan
Twee dagen achter elkaar komen we dezelfde fietsers tegen dus we spreken ze eens aan.
En wat blijkt, zij zijn wij maar dan uit Lissabon. Als in, het is een fietsend stel van ongeveer zelfde leeftijd dat de camino del norte wilde fietsen. Enige verschil is dat het bij hen niet gelukt is. Met de fiets van Portugal naar Spanje komen was een helse tour. (Geen cyclotours bus in deze contreien blijkbaar). En nadat ze dan eindelijk na bijna een week reizen in de buurt van startpunt waren kregen ze corona... Uiteindelijk hebben ze het opgegeven en zijn een weekje in de buurt van Lissabon gaan fietsen. We fietsen een stukje samen en gaan vervolgens weer verder.

S'avonds op een camping zien we ze weer. Alleen komen ze wel 3 uur later in het donker aan; verdwaald geraakt. Niet zo gek misschien met alle paadjes door vogelreservaat, gated community van golfers en duinpaadjes maar wel rot voor ze. Die

navigator van mij is zo gek nog niet, al stuurt die mij ook wel eens de rimboe in.

De casa
Jaaa, we zijn er! Ons eerste fietsdeel zit er voor nu even op. We zijn in Barril. Bij Inge, Tim, Pomme en Pien. Wat een gezelligheid en wat een lekker huis! Om het te vieren gaan Inge en ik 2 dagen in een resort zitten en mogen de mannen thuis het huishouden bestieren. Even een voorproefje van Bali met massage wellness en heerlijk eten. Tjeerd had het een tikkie zwaarder...

Bike in a box
Winter zit er aan te komen. Tijd om Europa te verlaten. Bali, here we come! Wel eerst even de fietsen uit elkaar en in de fietskoffers inpakken. Nog even wat extra beschermend karton en piepschuim gehaald bij de Portugese surfboardfabriek (Appletree) van Tims broertjes, en dan hops alles in die tassen. Resultaat: 2 goed gevulde fietskoffers, 1 grote tas, en 2 fietstassen als handbagage. 80 kg, schoon aan de haak!

Verwelkomd door een tropische regenbui

De tropen willen even duidelijk maken dat ze de tropen zijn: bakken met regen zodra we op Bali landen. Hoort er bij. Dagen erop lekker klam Balinees weer. Veel meer dan vrienden ontmoeten, erg lekker eten in al die mooie hippe tentjes en rustig wat rondfietsen doen we niet.

Fietsen hier is vooral een kwestie van niet schrikken van het vriendelijk getoeter van passerend verkeer, heel veel gulle lachen van de Balinees, lekker om je heen kijken en zorgen dat je vooral niet op de Jl bypass Canggu terecht komt. Traffic, traffic, traffic. Oowja, ook wel een goed idee om een bamboe stok in je fietstas te steken om vervelende honden af te schrikken. Meestal zijn ze kalm, maar op een of andere manier ruiken ze dat Judith en ik niet zo van de honden zijn. De minder leuke ontmoetingen, zullen we maar zeggen.

Na een paar daagjes Munggu gaan we weer op pad. Richting Ubud. Eens zien of daar in 11 jaar tijd iets is veranderd? Bij sunrise vertrekken we. En na een uurtje fietsen breekt de pleuris uit. Schuilen hier en daar, maar uiteindelijk is alles natter dan nat. Niet gek. Schijnt dat dit ook voor Balinese begrippen heftig weer is. Rivieren buiten de oevers, doden, bruggen weggeslagen.

Aha, dat probeerde dat oude zeer wijze vrouwtje ons met handen en voeten dus duidelijk te maken toen we rechtdoor wilde en dat absoluut niet mocht van haar. Gelukkig voelde we aan dat ze het meende, Dank voor de redding!