Hoog(s)tepunten in Nepal

Well Toto I have a feeling we are not in Kansas anymore
Van Bali naar Nepal. Dat is wel even schakelen.
Op welke punten? Alles denk ik.
Het schrift: niet te lezen
De headwobble: niet te duiden
Het accent: ff inkomen
Luchtvochtigheid: van bijna 100% naar bijna 0%. En zo nog wat dingen.

We komen 's avonds in Kathmandu aan met al onze spullen. En dan bedoel ik dus alles. Onze fietsen hebben een tijdje staan te verstoffen op Bali maar die sjouwen we nu weer vrolijk met ons mee. Bij de taxi's op de airport is het een gezellige chaos met mannetje die je 'helpen'. Maar goed we komen op zich redelijk snel bij ons hotel zonder al teveel

hassle dus so far so good. Kathmandu blijkt vervolgens een veel leukere stad te zijn dan verwacht. Tenminste het toeristische Thamel dan. De rest hebben we niet gezien. Overal zijn (fake) outdoorkledingshopjes met werkelijk alles wat je maar nodig kan hebben voor een trekking in de bergen. We hebben op zich al veel spulletjes maar moeten nog een paar dingetjes aanschaffen dus we kopen de winkel van mr. Bam leeg. Een goedlachs Nepalees mannetje die werkelijk alles heeft wat je maar kan bedenken en dan nog wat, in een winkel van ongeveer 10m2.

Over twee dagen gaan we de bergen in met Magical Nepal en we hebben vantevoren nog een briefing op hun kantoor. Het kantoor is even zoeken. De stratengids van Kathmandu is iets chaotische dan in bijvoorbeeld Amsterdam en dan komt daar nog bij dat veel dingen niet in de plint zitten maar op een verdieping waarbij het zoeken is naar hoe je dan in godsnaam daarboven komt. Het is niet zo dat je 1 entree hebt, vaak moet je via een andere shop of iemands huis naar de binnenplaats of een trap zodat je naar boven kan. Leuke speurtocht.

De bedoeling is dat we in 12 dagen de Manaslu circuit trek gaan doen. Een trek rondom de Manaslu (een berg van 8000 meter hoog) waarbij je over een pas gaat van 5100 meter hoog. Bij de briefing horen we dat het meest vergeten item op een trek toiletpapier is. Goed punt had ik ook niet aan gedacht dus dat schaffen we nog ff aan.
De paden op
Met onze gids Dilman vertrekken we 's ochtends vroeg. We nemen een lokale bus naar het startpunt van onze hike. Je kan ook met een jeep gaan maar dat is geldverspilling (dachten wij even). Een lokale bus dus. Dat is dus echt een lokale bus. Kleine stoeltjes met beenruimte die zelfs voor mij krap is, zakken rijst en kippen op het dak en KEIhard Nepalese muziek over de speakers. Ook wel

weer een ervaring. Na een uur of 6 hotseknotsen over de weg stappen we over naar een nóg lokalere bus die ons het laatste stukkie de bergen in brengt.
Dat laatste stukkie blijken een ongeasfalteerd stuk 'weg' te zijn met potholes all over the place en een ravijn dat zich continu aan je rechterhand opdringt. Dat een bus hierover heen kan is oprecht ongelofelijk. Ik denk dat we gemiddeld de 15km/u niet halen zo moeilijk begaanbaar is deze weg. Dus dat is ook nog een paar uur feest.
En dan, dan zijn we eindelijk in Machhakhola, het beginpunt van de trek. In ons eerste theehuis:-). Het is vrij druk hier en er hangt een opgewonden sfeer want iedereen heeft zin om op pad te gaan. Heel gezellig en we ontmoeten verschillende mensen die we de komende dagen nog vaak terug gaan zien, zoals de aussies, zu zjurman en de french guy en de twee Spanjaarden. Uiteraard eten we dal bhat en momo's, nu nog heerlijk.

Naar boven
En nu gaan we lopen, met een gids en een porter. Zelf dragen we dus alleen een dagrugzak met water, jasje, reepje ed. Het is super lekker wandelweer, zonnetje en 25 graden en de omgeving is schitterend. Je hoogtevrees moet je wel even thuislaten want op sommige stukken is het pad errug smal of steek je de rivier over via een hangbrug. De eerste keren best wel spannend maar gelukkig zijn er zoveel van die bruggen en paadjes dat je daar aan went. Het terrein is op sommige stukken redelijk pittig om te lopen, er zitten een aantal wat steile stukken in, zowel omhoog als omlaag. En na 2 dagen doen mijn voeten zo'n pijn in mijn schoenen (die ik al maanden heb en nooit last van

heb gehad) dat ik ze echt niet meer aan kan. Gelukkig heb ik mijn Tevas bij me, en ga ik vanaf dag 3 'porter-style' op mijn Tevas de berg op. Op dat moment nog niet wetende hoe we dit gaan oplossen voordat we de besneeuwde bergpas over moeten. Onderweg komen we steeds dezelfde mensen tegen met wie we zijn vertrokken, want iedereen loopt ongeveer dezelfde route. Hoewel niet iedereen in hetzelfde theehuis verblijft. Daar speelt de voorkeur (en kickback?) van je gids een grote rol. Dilman zoekt voor ons redelijk goeie plekken uit maar hoe verder we komen hoe meer basic alles wordt. Een kamer met 2 kleine 1 persoonsbedjes en als je geluk hebt een wc. (of pech, want een wc dichtbij je bed kan ook stinken...) maar hoe meer

basic de accomodatie hoe spectaculairder het uitzicht. We komen steeds hoger en zien dus de pieken van 6,7 en 8000 meter hoog van steeds dichterbij. In Lho, een gezellige plek met een wintersport feel zie ik ineens een shopje met schoenen. Aangezien mijn Tevas het doen maar niet echt geschikt zijn voor hooggebergte ga ik eens kijken of ik iets kan vinden. Het is uiteraard een grote berg Chinees rotzooi maar er zit zowaar 1 paar in mijn maat bij. En, ze hebben nog glitter-details ook :-). Waarom weet ik niet maar het halve dorp is ondertussen uitgelopen om te zien welke schoenen ik aan het kopen ben. Hoe dan ook, een gezellige shop actie en het voelt zoals iemand daar zegt: 'These shoes were waiting here for you'.

Het hoog(s)tepunt
Na 4 dagen slapen we in Shayla op 3500 meter en hebben we 360° view op de bergen om ons heen. Op dag 5 doen we een acclimatisatiewandeling naar een klooster op 4100 meter. Het begint met een stevige klim waarbij je toch echt wel merkt dat je hoog zit. Ademhalen is duidelijk lastiger dan op zeeniveau. Maar met mn nieuwe plastic magic boots kom ik prima boven. Toch wel wat makkelijker dan Tevas... Gelukkig wordt het pad snel genoeg weer wat 'vlakker'. En dan komen we bij het het klooster, met een geweldig uitzicht op alle giga bergen om ons heen. We gaan zitten om een kopje thee te doen en wat te snacken en ineens gebeurt wat niemand aan had zien komen. Tjeerd zegt hoe bijzonder het is dat we hier zijn en dat we dit

samen doen en vraagt of ik met hem wil trouwen. Na 19 jaar. Ik was heel even in een soort shock maar zei wel meteen ja. Natuurlijk wil ik dat. Samen nog meer avonturen beleven, wat een goed idee! Absoluut een hoogtepunt op het hoogstepunt.

Naar beneden
Vanaf het klooster lopen we weer een stuk naar beneden naar 3500 meter. En al snel blijkt dat Tjeerd niet echt lekker op de hoogte reageert. (en ja, ik heb ook even gedacht dat dat trouwen met hoogteziekte te maken had maar hij had al een paar weken een ring bij zich, dus dat bleek niet het geval ;-)).
We blijven 2 dagen op dezelfde plek op 3500 meter

om te acclimatiseren en te kijken of Tjeerd zich beter voelt. Die tweede dag doen we voor de verandering ff geen hike. Helaas wordt het niet echt beter en besluiten we uiteindelijk om dezelfde weg weer terug te gaan ipv de pas op 5100meter over te steken. Je weet tenslotte dat dat alleen maar zwaarder, kouder en goorder gaat worden en dat voelt gewoon niet als een goed idee. Misschien komt het wel goed maar lol gaan we er niet uithalen en om nou puur om je ego te strelen een paar dagen pijn te lijden is welbeschouwd gewoon dom. De mensen die we spreken snappen het maar vinden het jammer voor ons maar wij zijn zelf eigenlijk enorm blij met onze keuze en gaan vrolijk op weg naar beneden. Lekker weer naar de warmte, je beter voelen en iets meer comfort.

Naar beneden proberen we om in andere plaatsjes te slapen dan naar boven. Wat maakt dat het nog een steeds een leuke tocht is. Evengoed is het nog wel 4 volle dagen lopen om weer in Machhakhola uit te komen. Best nog wel pittig, vooral omdat ik nu ziek wordt. Geen hoogteziekte maar een vrij forse keelontsteking. Dan is 7uur lopen op een dag toch minder fijn.
Op de laatste dag doen we het daarom lekker rustig aan en zitten ff te pauzeren met een kopje thee als er ineens een keiharde knal klinkt. Een explosie. En daarna nog 1. Op de heenweg hebben we letterlijk door de explosieven gelopen die het Nepalese leger gebruikt om een weg uit de bergwand te hakken. En nu hebben we blijkbaar ook nog ff een blasting meegepakt. Als we verder lopen blijkt dat de blast

misschien 100 meter verderop was van waar we zaten. Okeeeej. En moeten we over de vers ontplofte rotsblokken klauteren. Met alle hoogte, hangbruggen, beukende ezels en smalle paadjes denk ik dat ik dit nog het meest a-relaxt vind. Je ruikt het kruiddampen nog en wie zegt mij dat die rotswand die boven je hoofd hangt stabiel is?
Voor het beeld: voor ons loopt een lokale moeder met een kind van een jaar of 5 die zich nergens iets van aantrekt. Dus het is blijkbaar ook maar wat je gewend bent. Nou goed, het is dus allemaal goedgekomen en vlak na dit laatste gekke stukkie pakken we een jeep om de rest van de 'weg' af te hotseknotsen.

Relaxen in Pokhara
Het meer van Pokhara bekend bij hikers om z'n mooie uitzicht op de himalayas, massages en vers eten. Zodat je daar lekker kan bijkomen na je tocht. Daar gaan we dus heen. Lekker naar een wat luxer hotel want daar hebben we wel zin in na alle theehuizen :-).
Een warme douche en een lekker bed. Daar kan je toch af en toe blij van worden! Helaas is het meer en de bergen totaal niet te zien. Sterker nog er hangt zo'n dikke smog over de stad dat het vliegveld gesloten is vanwege het slechte zicht. Die lucht voelt echt niet gezond en we besluiten daarom onze vlucht naar Kathmandu en naar Italië te vervroegen. Gelukkig gaat het op een gegeven moment regenen en spoelt de smog weg voor een paar dagen. Zodat we toch nog een paar prettige daagjes in Pokhara hebben waarin we ook nog een aantal mensen terugzien van ons Manaslu avontuur. En de verhalen die mensen vertellen zijn vrij bizar. Van helikopter reddingen op de top tot bestolen worden

in een theehuis. Blijkt onze keuze om om te draaien toch ineens in het niet te vallen, heel bijzonder.
Om Nepal in stijl af te sluiten doen we op onze laatste dag nog een korte workshop soundhealing. We leren Tibetan sound bowls te bespelen en krijgen een 'soundbath'.
P.S.
' S nachts vertrekken we naar het vliegveld voor onze vlucht naar Napels en blijkt dat ik Nepal echt in stijl afsluit. Namelijk met de Nepali bowels; een voedselvergiftiging. Waar vandaan? Geen idee. Maar ik kan je verzekeren dat het niet prettig is om dan 16 uur te moeten reizen....