Matsumoto

Vandaag verlaten we om 8:00 Tokyo en gaan met we touringcar naar. Matsumoto.
We rijden ongeveer twee uur en dan stoppen we bij een wegrestaurant om te ontbijten.
Ik haalde cappuccino uit een automaat om dat ik de ander koffie niet lekker vond. Dit was al een avontuur op zich. Als je je OV kaart langs de scanner haalt. Verschijnt er een klok die drie minuten af tikt en daarnaast een film die het proces vertoont zo als de koffie in de machine gemaakt wordt. Als het klaar is krijg je de koffie. Keurig in een bekertje met een dekseltje er op. Van te voren kan je aan geven m.b.v. een grafiekje of je veel of weinig suiker en/of melk wilt en hoe sterk je de koffie wilt hebben.
Na deze break gingen we naar de wasabi boerderij. Dit was echt leuk we kregen een rondleiding over de kwekerij. Er werd ons voor gedaan hoe een Japans gebed bij de schrijn gedaan wordt. En we hebben noodels met wasabi gegeten. Dit was onverwachts lekker, want de verse wasabi is helemaal niet zo sterk van smaak als die bij ons. Bij ons wordt het op smaak gebracht met mierikswortel en dat geeft de sterke smaak. Henk heeft ook wasabi bier en wasabi ijs gegeten en hier in proef je de wasabi nauwelijks maar ziet gewoon groen. Hierna reden we door naar Masumoto. We leverde snel onze bagage in bij het hotel en gingen daarna naar het Masumoto-lo kasteel.

Ik vond dit het mooiste gebouw dat we tot nu toe bezocht hebben. We zijn er in geweest , helemaal naar boven over houten trappen. Op iedere etage waren vitrines met wapens en gebruiksvoorwerpen uit die tijd. Het was een verdediging- kasteel van de shogun. Als we naar het kasteel wandelen wil Henk een flesje water halen en stopt 1000 yen in een automaat. Maar de 1000 yen verdwijnt en Henk krijgt geen flesje. Vrijwel meteen komt er een man naar buiten en begint te bellen. Het duurde ons een beetje te lang en we zeiden tegen de man dat we verder wilden. Hij begreep dat en toen we twee uur later terug kwamen stond daar een meisje met het flesje water en de 1000 yen. We waren hier heel verbaasd over en liepen met de groep naar een cafeetje om een biertje te drinken. Heel gezellig. Toen we terug liepen naar ons hotel hoorden we na zo'n 400 meter in eens iemand achter ons rennen op hakjes. Het was de vrouw uit het café die ons geholpen had, zij zwaaide met het fototoestel van Narda dat zij naast haar stoel had laten liggen en bracht dit achter ons aan. Zo maakte wij binnen een tijdsbestek van drie uur mee dat de Japanners echt zo eerlijk zijn als men altijd beweerd.