Niels en ik zijn ondertussen al elf dagen op de Filipijnen en het bevalt zo goed! De cultuur, de mensen, de natuur, zelfs het eten, waarover ik hele slechte verhalen had gehoord, zijn allemaal zo fijn. Ik vind het vooral opvallend hoezeer religie kan uitmaken bij me verbonden voelen met een land. In Maleisië en Indonesië word je om je oren geslagen met moskeeën, hijabs en de regels van de islam. Het overgrote deel van de Filipino’s is rooms-katholiek dus hier word ik om mijn oren geslagen met kerken, bijbelteksten en de zo veel soepelere regels van het katholicisme. Hoewel ik het met geen enkele religie eens ben, is het wel fijn om te merken dat ik hier op de Filipijnen weer besta en mag zijn, als vrouw, en dat ik niet nagestaard word als ik – Allah forbid – blote schouders heb. Het geeft een zekere rust om niet meer na te hoeven denken over wat voor kleding ik aan heb en of mijn gedrag, op welke manier dan ook, aanstootgevend is voor de mensen om me heen.

Via Cebu City zijn we doorgereisd naar Bohol, een eiland ten oosten van Cebu. Vanuit Panglao, een klein eilandje aan Bohol vast, hebben we heel Bohol verkend. De Chocolate Hills zijn hun grootste toeristentrekker en waarschijnlijk zijn ze ontzettend mooi, als het niet knetterhard regent en je onderkoeld naar boven loopt. Het regende die dag al in de ochtend, maar ervan uitgaande dat het maar een buitje zou zijn, zijn Niels en ik toch op de scooter gestapt. Onderweg hebben we een aantal keer moeten schuilen omdat de tropische regen maar bleef vallen. Uiteindelijk kwamen we doorweekt en onderkoeld (mijn handen waren zelfs blauw) aan bij de Chocolate Hills, waar een serveerder in een restaurant ons meteen een kopje warm water kwam brengen toen hij ons zag. Het uitzicht was… Niet-bestaand. Heel erg jammer, maar toen moesten we nog terug…

Na eerst een oranje regenwaarschuwing, en daarna een rode, waarbij gevaar op overstromingen heel groot is, hadden we nóg meer haast om terug naar Panglao te komen. En ja hoor… De weg die ons het snelst naar Panglao had moeten brengen, was compleet ondergelopen. We hebben geprobeerd om er doorheen te rijden, maar een aantal locals gaven ons een duim naar beneden en gebaarden dat we beter om konden draaien. We hadden nog 2,5 uur voor de zon onder ging en met nog zo’n twee uur rijden voor de boeg was het geen fijn vooruitzicht. Uiteindelijk hebben we via een klein weggetje de overstroming omzeild én ontzettend mooie bergachtige landschappen gezien. Zeker een gouden randje aan een niet heel ontspannen dag!

De regen is helaas een constante factor tijdens deze reis. In een aantal gebieden was het regenseizoen, dus daar was het te verwachten. Maar er zijn ook veel gebieden waar het geen regenseizoen meer zou moeten zijn, maar het nog steeds ontzettend veel regent. Op Siquijor, waar Niels en ik na Bohol heen zijn gegaan, hebben we eigenlijk maar één goede dag gehad, van de vier. Op heel veel momenten hebben we daar onze schouders over opgehaald en het gelaten voor wat het is, maar op Siquijor kwam het moment dat we er eigenlijk allebei echt helemaal klaar mee zijn. Ik kan ook in Nederland blijven als ik veel regen wil, daarvoor hoef ik niet naar de andere kant van de planeet... Helaas lijkt het erop dat dit de realiteit van de toekomst is. Zelfs de locals die ik overal spreek, zeggen dat het veel, veel meer regent dan voorheen.

Op dit moment zijn we in Moalboal, op Cebu, en het zonnetje heeft volop geschenen. Niels en ik zijn gisteren voor het eerst gaan snorkelen en hebben een zeeschildpad gezien!! (normaal gebruik ik geen dubbele uitroeptekens, maar in dit geval was het even nodig ;)) Het was even wennen aan de snorkel, maar nu het eenmaal lukt, is het echt fantastisch om de onderwaterwereld te verkennen. Binnenkort, als de wifi beter is, doe ik weer even een fotodump.