Sawadee kaaa!

Hoe langer ik op reis ben, hoe langer de blogs op zich laten wachten. De flow van het reizen is verraderlijk. Ik weet vaak niet welke dag van de week het is, laat staan welke datum, en dan kom je erachter dat er ineens weer drie weken voorbij zijn. Het gaat echt hard nu – we zijn dichterbij het einde dan bij het begin. Weer even een update!

Zo’n zes jaar geleden liep ik door Bangkok en heb toen na drie dagen geconcludeerd dat het een verschrikkelijke stad is. Te groot, te veel verkeer, te veel straten, te veel mensen. Ik heb toen gezworen dat ik er nóóit meer naartoe zou gaan. Maar 12 maart zette ik toch weer voet aan land in Bangkok. En de indrukken waren deze keer zo anders! Rustig, nieuw, schoon en echt niet zo druk. Zou Bangkok veranderd zijn, of ik…?

Niels en ik dachten dat we na een aantal maanden Azië ondertussen wel gewend zouden zijn aan de hitte maar het is zomer in Thailand en dat is te merken. Het kwik stijgt regelmatig tot bijna 40 graden dus er komt weer zweet uit plekken waarvan je nooit hebt geweten dat er zweet uit kon komen. Vanuit Bangkok zijn we naar Kanchanaburi gegaan, om de geschiedenis rondom de Death Railway te ontdekken. Heel veel POW, uit o.a. Engeland, Australië en Nederland, hebben daar onder het toeziend oog van de Japanners in de Tweede Wereldoorlog met hun blote handen een spoorbaan aangelegd. Met als hoogtepunt, of eigenlijk dieptepunt, de Hellfire Pass. De Hellfire Pass is een tien meter diepe en dertig meter lange uitsnede uit een rots die de gevangenen met niet veel meer dan hamers, beitels en soms een staaf dynamiet hebben moeten uitgraven. Heel indrukwekkend allemaal.

Via Ayutthaya, een tempelruïnestad, hebben Niels en ik Khao Yai National Park bezocht en ontzettend veel dieren op één dag gezien. Van white hand gibbons tot hornbills en zelfs een olifant! Vanuit daar zijn we doorgereisd naar Nakhon Ratchasima om Phimai en Phanom Rung te bezoeken. Daar zijn ook tempelruïnes te zien, maar dan in Khmer (Angkor Wat) stijl.

Toen we naar Phimai wilden gaan, zei de vrouw van de guesthouse waar we verbleven iets over vier uur ’s middags. Niels en ik hadden begrepen dat ze bedoelde dat het tempelcomplex dan zou sluiten. Wetende dat dat niet zo was, zijn we er vrij laat in de middag toch nog heen gegaan. Toen we eenmaal naar buiten kwamen, snapten we de opmerking over ‘vier uur’. Er gaan vanuit Phimai geen bussen meer naar Nakhon Ratchasima ná vier uur, en het was ondertussen vijf uur. Gelukkig kwamen we een stel Fransen tegen die hetzelfde probleem hadden en zijn we samen op zoek gegaan naar vervoer terug naar de stad. We spraken een politieagent aan die meteen iemand belde. Deze persoon belde iemand anders en na een half uurtje wachten kwam er iemand opdagen met een truck die ons alsnog naar de stad heeft gebracht. Gotta love Asia!

In Khao Yai hoorden Niels en ik al van een vrouw die net in Pai, een stadje in het noorden van Thailand, was geweest dat er veel smog was en dat ze daarom vroegtijdig weg was gegaan. Niet wetende hoe erg het zou zijn, hebben Niels en ik een bus gepakt naar Chiang Mai. Vanuit daar wilden we naar Pai, Chiang Rai en daarna de Laotiaanse grens over om daar door het noorden te reizen. Maar de hoeveelheid smog hebben we écht onderschat. In het noorden is het niet alleen ‘dry season’, het is ook nog eens ‘burning season’, wat betekent dat heel veel boeren hun land en overgebleven gewassen in de hens zetten om de grond zo klaar te maken voor het volgende seizoen. Daarnaast zijn er ook nog eens veel (aangestoken) bosbranden, vaak omdat boeren meer grond willen om groente te verbouwen en vee te houden. Die twee dingen bij elkaar zorgen ervoor dat de lucht in het noorden zo dik is dat je hem bijna kunt snijden met een mes, dat uitzichtpunten niet veel meer zijn dan silhouetten van bergen met wat lijkt op heel veel mist ertussen en dat je de hele dag het idee hebt dat het aan het schemeren is omdat de zon niet door de dikke smog heen komt. De Mae Hong Son loop, die Niels en ik met een scooter vanaf Chiang Mai hebben gedaan, was dus een fijne rit, maar we kunnen niet echt zeggen dat we iets gezien hebben van het landschap…

Enigszins teleurgesteld hebben we dus besloten om weer terug te gaan naar het zuidoosten van Thailand, richting het eiland Koh Kut, waar de luchtkwaliteit Nederlandse waarden heeft. Vanuit daar gaan we naar Cambodja in plaats van Laos. Het noorden van Laos schijnt namelijk net zo erg te zijn als in de omgeving van Pai dus de kans dat we daar ook niks zouden kunnen zien, en eigenlijk niet kunnen genieten, is ontzettend groot. Op dit moment schrijf ik vanuit Bangkok, waar we vanochtend vroeg met een nachttrein vanuit Chiang Mai zijn aangekomen. Morgenochtend om 5:00 uur begint de reis naar Koh Kut. Het is veel reizen in een korte tijd maar het is soms gewoon beter om die reispleister er zo snel mogelijk af te trekken. Back to island life!