Plakjes paradijs

Als je ooit naar Bali gaat, vergeet dan vooral de Nusa’s niet! Wat een ontzettend mooie eilanden. Niels en ik hebben bijna twee weken op Nusa Penida en Nusa Lembongan doorgebracht, zo fijn vonden we het. Op Nusa Penida vind je indrukwekkende rotspartijen, blauwe zee en een echte inkijk in de Balinese cultuur. Op Lembongan en Ceningan, de kleinere broertjes van Penida, vind je eindeloze eilandvibes en fijne strandjes met heel erg helder, blauw water. En ja, voor wie het zich afvroeg: als je in dat zeewater plast, kun je dat zien…

Op de Nusa’s hebben Niels en ik vooral gezwommen, gescooterd en gewandeld, en uiteraard het langzamere tempo van het eilandleven stevig omarmd. Ondertussen zitten we op Bali en is Eline aangehaakt voor twee weken. Het is echt heel fijn om weer even een bekend gezicht te zien! Met zijn drieën zijn we via Sanur naar Ubud gereisd. Van Ubud hadden we alle drie echt veel, veel meer verwacht. Het zou het spirituele en artistieke hart van Bali zijn, en dat was het op een bepaalde manier ook wel, maar dan écht op steroïden. Denk heel veel verkeer, mensen, winkels die allemaal dezelfde spullen verkopen en een overdaad aan restaurants, yogaclubs en geldwisselkantoren. Ik snap niet hoe al die ‘spirituele’ mensen daar tot rust kunnen komen. Dat Bali druk zou zijn, wisten we wel, maar zo druk als het in Ubud was... Bijna dezelfde sensory overload als Medan! Volgens de taxichauffeur die ons naar Sidemen, een stadje ten oosten van Ubud, heeft gebracht viel het allemaal wel mee. Volgens hem was het echt te merken dat het laagseizoen is.

Sidemen is 100% het tegenovergestelde van Ubud. Er zijn heel weinig toeristen, weinig winkels, weinig… Alles eigenlijk. Het enige wat je hier kunt doen, is wandelen door de rijstvelden en scooteren naar tempels. En dat hebben we uiteraard gedaan. De omgeving is hier bergachtig en groen en ik kan me voorstellen dat menig landschapsfotograaf hier wel een jaar zou kunnen verblijven. De eigenaar van het guesthouse waar we nu zitten, vertelde dat Ubud zo’n veertig jaar geleden hetzelfde was als Sidemen. Ongelooflijk dat zoiets zo relatief snel kan veranderen. Ik hoop voor hem dat hij altijd genoeg gasten zal krijgen om de tent draaiende te houden, maar dat Sidemen deze oase van rust zal blijven.

Morgen gaan we door naar Amed, aan de oostkust van Bali. Daar zullen we waarschijnlijk blijven tot we alle drie Indonesië moeten verlaten: Eline terug naar Nederland en Niels en ik door naar de Filipijnen.