From Palawan with love

Als ik vandaag sterf, weet dan dat ik gelukkig ben gestorven. Niels en ik hebben echt een goede tijd gehad op Palawan en plekken gezien die je normaal alleen in reisgidsen ziet. Er werd al door andere reizigers gezegd dat Palawan the place to be is in de Filipijnen en na Cebu, Bohol en Siquijor weet ik zeker dat het in ieder geval de mooiste eilandengroep is van de vier.

Vanuit Cebu City zijn Niels en ik op 25 februari naar Busuanga, het meest noordelijke eiland van de Calamianeilanden, gevlogen en verbleven daar in Coron. In Coron zelf is niet heel veel te beleven. De meeste mensen gebruiken het als de opstapplaats voor verschillende eilandtours en dat was het voor ons eigenlijk ook. We hadden een aantal dagen van tevoren heel veel geluk gehad met het boeken van een bootexpeditie van Coron naar El Nido. Deze expedities duren zijn heel populair en zitten snel vol. In Moalboal had ik contact opgenomen met een organisatie die precies op de dag dat wij uit Coron wilde vertrekken nog zes plekken had voor hun vier dagen/drie nachten expeditie. Het antwoord liet lang op zich wachten, tot ik echt zenuwachtig werd en ze appte. Ik kreeg per app meteen bevestiging: we konden nog mee! Uiteraard hadden Niels en ik ook ‘gewoon’ de ferry kunnen nemen die ons van A naar B had gebracht maar ik had de expeditie voor geen goud willen missen. Ik weet zeker dat het me de mooiste kanten van de Filipijnen heeft laten zien die ik anders gemist zou hebben. We zijn vier dagen lang van het ene mooie bountystrand naar het andere fantastische bountystrand verscheept, met onderweg de prachtigste uitzichten op dromerige, tropische eilandjes waar wel of niet iemand woonde. All aboard the Emerson!

Na een korte briefing de avond ervoor werden we op 27 februari om 8:00 uur ’s ochtends bij de haven van Coron verwacht. Met zestien andere mensen, met name uit Nederland, gek genoeg, maar ook Frankrijk, Zweden, Denemarken, Australië, Oostenrijk en Italië, verlieten we de haven van Coron in afwachting van het grote avontuur. Het is altijd gek om met onbekenden aan zo’n reis te beginnen maar vanaf het begin was het duidelijk dat iedereen er hetzelfde in stond. We wilden allemaal mooie dingen zien, er het allerbeste van maken en vooral gewoon genieten. En het was zeker genieten geblazen. Met een bemanning van negen (een kapitein, twee gidsen, twee koks, twee monteurs en twee extra helpende handen) was het in ieder geval zeker dat we niks hoefden te doen, behalve de toerist uithangen. Voor alles werd gezorgd: ontbijt, lunch, avondeten, drinken, snorkeluitrusting en een bed om in te slapen.

Op de eerste dag hebben we op een plek gesnorkeld waar nog zo ongelooflijk veel levend koraal en vissen te zien waren. Het is echt indrukwekkend hoe veel je kunt zien een paar meter van de kust! En ja, ook Nemo heb ik gevonden. Het enige waar ik nog aan moet wennen, is het zwemmen boven de kliffen in het water. Op de een of andere manier gaat mijn hart echt sneller kloppen van ‘de diepte’ en blijf ik liever op een plek drijven waar er niet zoveel afstand is tussen mij en de bodem. Na het snorkelen en varen kwamen we ’s avonds aan bij een baai waar we aan wal gingen om te overnachten. Iedereen heeft geslapen in een simpele hut met een matrasje en een muggennet en een ‘s ochtends bucket shower genomen. Meer heb je eigenlijk ook niet nodig. Wakker worden op zo’n eiland is echt een unieke ervaring. De enige mensen die er wonen, zijn de mensen die de accommodatie runnen. Vanuit het hutje kon ik de zee en de bergen zien en ik heb zo vaak gezegd dat ik het echt ongelooflijk vond dat ik dáár was op dat moment.

De daaropvolgende dagen waren eigenlijk allemaal een fijne kopie van elkaar. Wakker worden, ontbijten, aan boord gaan, genieten van de uitzichten, zwemmen, snorkelen en op avontuur gaan op één van de vele verlaten eilandjes waar we gedropt werden. De foto’s doen geen recht aan hoe mooi het in het echt was. Eén van de hoogtepunten was toch wel Cadlao Island. Op het eiland staat een enorme berg, de hoogste piek van de El Nido regio, met daarvoor een strand die er precies uitziet als een strand die iemand zou tekenen als je hem zou vragen een tropisch oord te tekenen. Fun fact: Expeditie Robinson is daar blijkbaar ook een seizoen lang opgenomen.

Toen de vier dagen om waren en we in de haven van El Nido werden afgezet, kreeg ik bijna meteen heimwee naar de expeditie. Het was zo’n toffe ervaring om met een groep andere reizigers en de bemanning vier dagen op elkaar en de natuur aangewezen te zijn. Als het had gekund, was ik aan boord gebleven om mee terug te varen naar Coron, en terug naar El Nido...

El Nido was meteen een klap in het gezicht na vier dagen complete rust. Het strand is letterlijk tot aan de vloedlijn volgebouwd met hotels en restaurants en van de indrukwekkende kalkstenen rotsformaties was vanuit het stadje eigenlijk nauwelijks iets te zien. Niels en ik zijn dan ook maar twee nachten gebleven, meer omdat we dan nog één dag konden doorbrengen met twee hele gezellige Britten die we in Moalboal hadden leren kennen. Daarna hebben we onze tassen weer ingepakt en zijn we naar Port Barton gegaan. Port Barton is een klein, rustig dorpje met zandwegen en weinig toeristen. Tot 2019 was er alleen tussen 18:00 uur en 23:00 uur stroom (en ze moeten het nu nog met name van zonnepanelen hebben) en ook wifi is een luxe die niet vanzelfsprekend is. Deze plek heeft wederom bevestigd dat Niels en ik ons het meest aangetrokken voelen tot de rust en de vrijheid van dit soort dorpjes. In Port Barton hebben we vooral even ‘vakantie van vakantie’ genomen. Soms zijn er momenten op reis dat je merkt dat je jezelf voorbij aan het rennen bent omdat er zó veel te zien en doen is. Dus even pas op de plaats en rustig aan de omgeving verkend op een scooter, gewandeld, op het strand gelegen, gezwommen én onze expeditie nog eens dunnetjes overgedaan met een eendaagse eilandtour.

Sinds donderdag zitten we in Puerto Princesa, ter voorbereiding op het verlaten van de Filipijnen. Hier hebben we gisteren een ‘open’ gevangenis hebben bezocht. Met ‘open’ bedoel ik: het lijkt wel een dorp, compleet met tennisbaan, basketbalveld, school en meer. Het is uiteraard niet de bedoeling dat bezoekers overal naar binnen lopen. Alleen de minimum security gebieden, en dan met name de souvenirshop waar spullen verkocht worden die de gevangenen gemaakt hebben, waren openbaar. De medium en maximum security gebouwen zijn, vanzelfsprekend, afgesloten. Voor elke gradatie is er een andere kleur t-shirt: oranje voor maximum, blauw voor medium en bruin voor minimum. Het idee van de gevangenis is dat de mensen, terwijl ze hun straf uitzitten, vaardigheden leren zoals timmeren en werken in de landbouw, en in hun vrije tijd materialen en tijd krijgen om handgemaakte spullen te maken die dus verkocht worden in de souvenirshop. De opbrengst van deze verkochte spullen gaan, voor zover ik weet, volledig (of in ieder geval het overgrote deel) naar de persoon die ze gemaakt heeft.

In de souvenirshop werden we ontvangen door Joey, een man die nu zes van de in totaal acht jaar van zijn straf heeft uitgezeten. Twee jaar in medium, zes jaar in minimum. Zijn strafbare feit? Bezit van marihuana… Even slikken, vooral voor ons Nederlanders. Ondanks het feit dat hij vast zit, leek hij een opgewekte man met een goed gevoel voor humor. Hij is ontzettend blij dat hij in de souvenirshop werkt en niet alleen maar binnen zit. Daarnaast ontmoetten we twee mannen die in het dansgezelschap van de gevangenis zaten. Zij geven optredens voor bezoekers, maar helaas was er geen optreden toen wij er waren. Nadat we uitvoerig met Joey hadden gepraat, hebben we uiteraard de souvenirshop goed uitgeplozen en een aantal spullen meegenomen. Het was een enigszins vreemde – omdat het niet vóelde als een gevangenis – maar ook een ontzettend interessante ervaring die ik niet snel zal vergeten.

Morgen is het dan, na dertig dagen, tijd om de Filipijnen te verruilen voor Thailand. We landen in het chaotische Bangkok, waar we dankzij Port Barton compleet mentaal op voorbereid zijn. De Filipijnen hebben, ondanks verdeelde meningen van andere reizigers, echt veel indruk gemaakt en staan hoog op de lijst van landen die ik graag nog een keer zou bezoeken.