Na zeven maanden en acht landen is het tijd om Zuidoost-Azië gedag te zeggen. Dankzij elf vluchten en talloze andere vormen van transport hebben Niels en ik plekken ontdekt waarvan we soms nog nooit hadden gehoord. We hebben mensen uit zevenendertig verschillende landen gesproken en zoveel over hen, hun land en hun cultuur geleerd. We hebben gelachen, gehuild, gejuicht en gevloekt. We zijn dankbaar en boos geweest, onzelfzuchtig en verwend. Mijn Nederlands en Engels zijn achteruit gegaan, mijn Indonesisch en Vietnamees juist vooruit. Eén ding is zeker: dit is niet de laatste reis!

Wat ik ga missen is de eindeloze vrijheid om te gaan en staan waar ik maar wil. Het heerlijke eten en de inspiratie die ik daarvan krijg. De bijna buitenaardse uitzichten die soms op de meest onverwachte plekken op me lagen te wachten. De rijst- en lotusvelden, de bergen en de zee. De lachende gezichten, de overwegende positiviteit en de bereidheid van omstanders om te helpen. De geurige markten waar alles verkocht wordt wat je je kunt bedenken (behalve dat ene wat je nodig hebt). Ik ga het missen dat ik me elke dag kan onderdompelen in een andere cultuur, lokale gebruiken en rituelen. De warmte, de broeierigheid en de zon. De verrassende gesprekken met locals en hun onverwachte gastvrijheid. Mijn dagelijkse flesje Yakult en de goedkope sigaretten en biertjes. De schone openbare toiletten die overal in steden en zelfs dorpen te vinden zijn. De bum guns bij iedere toilet. Lennart, Hien en Kayla, die hopelijk snel vanuit Hué naar Nederland komen.

Wat ik niet ga missen zijn de rochelende Aziaten die te pas en te onpas hun fluim op de grond spugen. Het schaamteloze, luide gesmak aan de tafel naast me. De eindeloze TikTok streams en irritante muziek die gewoon door de speaker van een telefoon op welke plek dan ook afgespeeld wordt. Het constant gezien worden als een falang, farang, buitenlander, en dus als wandelende zak geld. Het niet even naar de kraan kunnen lopen om een slok water te nemen. De harde tl-verlichting die in elk restaurant, winkel en hotelkamer pronkt. Het constant toeterende en chaotische verkeer en de talloze gevaarlijke situaties op de weg. De vaak frustrerende inefficiëntie van het openbare vervoer.

In Nederland staan goede dingen te wachten. Twee harige kattenvriendjes waar Niels en ik wekelijks mijmerend aan gedacht hebben. Lieve vrienden en familie die ik zeven maanden heb moeten missen. Een zus die in verwachting is van haar eerste kindje én gaat trouwen met lieve Ronald. De zomermaanden met lange avonden die het wennen aan de temperatuur in Nederland iets minder moeilijk zullen maken. Als alles mee zit een nieuwe baan. Feesten, festivals en andere gezelligheid. Na zeven maanden aan de andere kant van de wereld durf ik gerust te zeggen: het leven is, ook straks terug in Nederland, helemaal niet zo slecht.