Het was een warme ochtend in Riva. De lucht was strakblauw en de zon scheen fel. Joost startte de auto en klikte de airco aan. Op naar Venetië! Het eerste deel van de ongeveer 3 uur durende rit genoten we van het prachtige uitzicht op het Gardameer en de bergformaties. Het landschap veranderde geleidelijk van glooiende heuvels en wijngaarden, naar industrie en 5-baans snelwegen. Plotseling zagen we een afslag naar Verona, de stad van Romeo en Julia. Als we toch in de buurt zijn...

We parkeerden de auto vlakbij het beroemde Amfitheater. De bijzondere Romeinse overblijfselen, eeuwenoude bruggen en smalle, gezellige steegjes ademden romantiek. We bezochten de historische arena, waar nog steeds concerten worden gegeven. Het was indrukwekkend om over de oude stenen trappen op de tribune te lopen en het panoramische uitzicht van de arena te zien. Daarna bezochten we de tweede, bijna net zo bekende trekpleister van Verona. Het bekende balkon, waar de liefde tussen Romeo en Julia begon. Natuurlijk moesten wij als een lekker klef stelletje een slotje ophangen tegenover het balkon om onze liefde te verzegelen. Zoetsappig hè?

Inmiddels was het alweer bijna 40 graden en we haalden onderweg naar de auto een heerlijke 'gelato'. Terwijl ik het zoete ijs op m'n tong liet smelten luisterde ik achter mij naar een Nederlandse man die ongegeneerd aan het bellen was en sprak over zijn motoravontuur in Italië. Luidkeels vertelde hij: 'man, ik ben al twee dagen aan het toeren en ik kan nergens mijn kleding wassen, maar weet je wat zo mooi is? Het stinkt niet! Let maar op! In Nederland tijdens vergaderingen of op drukke stressvolle dagen stinkt je zweet. Vreselijk!' 'Maar nu, na dagen in hetzelfde doorweekte shirt, ruik ik geweldig. Ongelooflijk!' Zijn conclusie: 'als je goed in je vel zit ruik je naar roosjes', haha. Gniffelend liepen we terug naar de auto.

Eind van de middag kwamen we aan in Venetië. Onderweg had ik last-minute een hotel geboekt midden in het centrum. We parkeerden de auto in een gigantische parkeergarage van maar liefst 8 verdiepingen. We kregen een plek toegewezen op het dak van de garage. Voorzichtig manoeuvreerde Joost de omvangrijke Dodge Nitro door de smalle bochten richting het dak. Ik had geen zin om met mijn zware koffer over bruggetjes te sjouwen, dus maakten we een weekendtas met onze belangrijkste spullen en lieten onze grote koffers in de auto achter.

We hadden flink de pas erin naar het hotel. Mijn navigatie werkte niet echt mee. Geïrriteerd en doorweekt van het zweet zochten we een brug die ons leidde naar het hart van het centrum, maar we konden die niet vinden. Uiteindelijk stapten we in een 'gondola', een schattig Venetiaanse roeiboottaxi, die ons naar de overkant bracht voor een paar euro. Even later, vlak naast het bekende San Marco plein, vonden we ons hotel. Het leek wel een hotel uit een filmset, gelegen aan een karakteristieke gracht, waar zo nu en dan een bootje passeerde. Onze kamer had een klassieke Italiaanse stijl, bijna koninklijk, met een prachtig uitzicht over het water en de oude gebouwen.

We namen een verfrissende douche en maakten ons klaar voor de avond. Na een wandeling door het centrum, streken we neer bij een gezellig terrasje aan zee. Na een paar alcoholische versnaperingen besloten we opzoek te gaan naar een eettentje. We passeerden een drukke 'Osteria' waar we mensen met allemaal lekkere hapjes buiten zagen zitten aan het water. Het was een soort Venetiaanse tapas en wijn bar. We bestelden verschillende tapas en lokale wijnen. De hapjes bestonden uit sneetjes stokbrood, belegd met verschillende lekkernijen, zoals Italiaanse vleeswaren, kazen met geroosterde groenten of fruit, verse vissoorten en overheerlijke zeevruchten. We bleven maar doorbestellen. Na een verschillende schalen tapas en wijnen waren we voldaan en besloten we een avondwandeling te maken.

Giechelend en hangend aan Joost z'n arm liep ik op m'n hakjes over de scheve keien op straat, tot ik ineens een lange rij zag staan voor een majestatische kerk. Uit nieuwsgierigheid sloten we aan in de rij en kochten bij de ingang twee tickets á dertig euro per stuk voor een speciaal concert. Namelijk een vioolconcert! Ik? Naar een vioolconcert? We waren gelukkig netjes gekleed, want de dresscode was blijkbaar chique. Het imposante gebouw zag er ook indrukwekkend uit van de binnenkant. We namen plaats en ik bladerde nog snel het programmaboekje door. De lichten dimden en de violisten verschenen op het podium.

Ik werd overdonderd door de prachtige klanken van verschillende violen, die galmden door de ruimte. Ik observeerde de violist die met wilde gebaren zijn strijkstok over de snaren liet dansen. In de pauze nam ik een hijs van Joost zijn sigaret en maakte ik een gezellig praatje met de Italiaanse violist, wat een talent heeft hij! De rest van de avond luisterden we aandachtig naar 'La Quattro Stagioni' bekend van de beroemde barokcomponist, Antoino Vivaldi (die trouwens in 1678 in Venetië is geboren). Na afloop raakten we nog in gesprek met een Nederlands-Zwiterse pensionado, die zijn levensverhaal vertelde. Mooie vent!

We slenterden onder de heldere sterrenhemel naar ons hotel. Tot onze verbazing liepen we door een steeds dieper wordende plas water. Maar het had toch niet geregend? We namen een kijkje bij het San Marco plein wat helemaal onder water stond. Misschien was het vloed, springtij of we zinken? Wordt dit dan toch ooit het nieuwe Atlantis? Met natte voeten en blaren op mijn tenen van m'n hakken plofte ik met een voldaan gevoel in bed, moe van alle indrukken. Morgen gaat de reis verder. Welterusten Atlantis...