Het was een broeierige ochtend in het plaatsje Riva. We hadden een uitgebreid ontbijt in de schaduw op een terrasje voor het hotel en ik voelde de zon branden op mijn rug. Het was nog maar 9 uur en de temperatuur steeg nu al ver over de 30 graden. Een licht briesje uit de bergen zorgde voor een beetje verkoeling. We liepen richting het Gardameer en haalden onderweg een paar grote flessen water bij een lokaal supermarktje. De Italiaan achter de kassa had zo'n intense parfum op dat zelfs uren later het water uit de fles dezelfde smaak had als zijn luchtje. Aangekomen bij de haven stapten we aan boord op de boot die ons de hoogtepunten van het Gardameer ging laten zien. De tocht was alleen niet heel indrukwekkend en duurde gelukkig maar een half uur. Na deze toeristische attractie besloten we de auto te pakken en er zelf op uit te gaan.

We kochten onderweg twee broodjes met heerlijke Italiaanse kazen en vleeswaren, als lunch voor later die dag. Daarna vervolgden we de slingerende weg richting de bergen. Ineens zagen we een bord van een waterval in onze ooghoek. We parkeerden de auto bij de ingang van ‘Parco delle Cascate di Molina’. Dit is een natuurpark waar verschillende watervallen te bewonderen zijn. We wandelden in een grot en ik kreeg kippenvel van een bries die alsmaar koeler werd hoe dichter we de waterval naderden. Het was geweldig mooi om te zien met wat voor kracht het water zich een baan door de rotsen zocht en op de grote keien beneden kletterden. We waren allebei van top tot teen doorweekt maar wel opgewekt. Tussen de weelderige flora en fauna aten we onze Italiaanse broodjes en bespraken we waar we verder heen zouden rijden.

Even later tuurde ik huiverig naar de diepe afgrond naast mij, terwijl Joost beheerst de auto door de scherpe haarspeldbochten stuurde. Met klamme handen hield ik het handvat boven mij vast en ik was opgelucht toen het landschap veranderde in glooiende heuvels. We parkeerden de auto in de buurt van een bergmeer. Daarna daalden we een lange stenen trap af richting het meer. De natuur werd steeds ongerepter om ons heen. Ineens zag ik een glimp van het meer. Wauw! Wat een bizar mooie kleur. Het leek bijna nep, zo blauw. Ik kon niet wachten om een duik te nemen. We plonsden in het azuurblauwe verfrissende water en lieten ons in de zon opdrogen.

Ik bladerde gedachteloos in de Lonely Planet en ondertussen stond Joost aan de rand van het meer enthousiast met zijn vishengel te zwaaien. Het volgende moment had hij beet. Een klein baarsje met glanzende schubben. Joost liet het visje weer los in het meer. Het werd al laat, dus besloten we terug te keren naar het hotel. We maakten ons klaar voor de avond en liepen door het bruisende oude centrum, opzoek naar een leuk restaurantje. Onderweg passeerden we een aantal verschillende restaurants, maar we waren kieskeurig. Inmiddels was het al 21:30 uur en begon het te schemeren. Wandelend door een smal steegje ving ik de geur van truffels op. We volgden onze neus en kwamen bij een drukke Italiaanse 'trattoria' uit. We schoven aan bij het laatste lege tafeltje. Een paar minuten later stond er een lange wachtrij.

We bestelden een liter rode wijn uit de streek en een pasta met truffels als voorgerecht om te delen. Daarna kwam ons hoofdgerecht, risotto met stukjes truffel in een schaaltje van geroosterde Parmezaanse kaas en voor Joost een geweldig stuk vlees, bedekt met grote schijfjes zwarte truffel. Wow! De gerechten smaakten zo intens en puur, in combinatie met de soepele rode wijn. Het water loopt mij nu weer in de mond terwijl ik eraan denk tijdens het typen.

Het was een gezellige, zwoele avond in het centrum van Riva. Loom, welgemoed en een tikje aangeschoten van de wijn passeerden we rond middernacht op weg naar het hotel een lokale specialiteiten winkel. Door de wijn en ons enthousiasme wist ik niet meer precies wat we allemaal kochten, maar de volgende ochtend stonden er drie tassen vol Limoncello, olijfolie, verschillende pasta's en wijnen naast mijn bed. Het was een mooie avond. Vandaag gaat de reis verder richting Venetië. Keep you updated!