Om half vier 's nachts vertrokken we in een volgeladen Dodge Nitro richting de Duitse grens. De route ging naar Duitsland-Zwitserland-Italië. Dromerig met een fles verse jus 'd orange in mijn hand en een zak met acht dampende broodjes ei naast mijn been, staarde ik naar de donkere, vrijwel lege snelweg. Ik dacht aan de elf uur durende tocht die voor ons lag en dommelde langzaam in diepe slaap...

De geur van een geopend blikje Red Bull deed mij ontwaken. Ik keek met droge rode ogen Joost aan en vroeg waar we reden. ´Duitsland!' Antwoorde hij opgewekt, met een broodje ei in zijn hand. De lucht was strakblauw en de zon scheen vel. We passeerden onderweg een aantal tankstations, alleen was er nergens LPG verkrijgbaar. Inmiddels was de tank automatisch overgegaan op benzine. We konden ons herinneren dat we de vorige keer richting Zwitserland verschillende LPG-tankstations tegenkwamen. Ik opende Google Maps en staarde verbaasd naar het scherm. We hadden een verkeerde route, richting Oostenrijk en langs Liechtenstein. Oeps.... Na enige discussie besloten we toch maar de route te vervolgen, ook al hadden we geen tolbadge, maar die zouden we daar vast kunnen aanschaffen.

Ineens passeerden we de grens van Oostenrijk, zonder een tolpoort tegen te komen. Waarschijnlijk zouden we een bekeuring krijgen, maar er stond echt niks aangegeven. Na een kwartiertje staken we al de grens van Zwitserland over waar ook niemand te bekennen was. Voor dit land hadden we nog wel geldig vignet, van afgelopen wintersport. Aan de linkerkant bewonderden we het kolkende water van de rivier en daarachter de besneeuwde bergtoppen van Liechtenstein. De bekende Rijn scheidde de twee landen van elkaar. De route was misschien iets langer dan gepland, maar daardoor wel veel indrukwekkender. We passeerden steile afgronden, haarspeldbochten en kletterende watervallen. Na elke bocht veranderde het landschap weer, zo spectaculair!

Joost tankte de auto af met gas en ik strekte m'n benen in de schaduw. Het was buiten zevenendertig graden en de airco probeerde de hitte te verdrijven. Een paar uur later maakten we een tussenstop bij een azuurblauwe rivier, We spetterden ijskoud water op onze bezwete gezichten en vervolgden de tocht. We reden door een piepklein slaperig dorpje vlakbij de grens en vroegen ons af of de navigatie nog klopte. Maar een paar seconden later reden we al in Italië. Hier ook weer geen controle of überhaupt een mens te bekennen, Naja prima, we made it!!!

Onze eerste nacht was in Como, gelegen aan het gelijknamige Comomeer. We hadden spontaan onderweg een hotel geboekt en geen idee hoe het plaatsje er uit zag. We parkeerden in het drukke centrum en haalden onze koffers uit de auto. Onze kamer was gelegen boven een leuk restaurantje, aan een gezellig plein en tegenover de oude Duomo. Ik klikte de airco aan en Joost ging de auto verzetten omdat we op een plek stonden alleen bedoeld voor inwoners. Ondertussen schonk ik twee Havana-Cola in en spong daarna onder een verfrissende douche.

Klaargemaakt voor de avond en een paar drankjes verder, liepen we het bruisende centrum in. Wat was alles prachtig! De oude gebouwen, alsof de tijd heeft stilgestaan en het uitzicht op het meer, met indrukwekkende bergen om ons heen. Wauw! In een smal steegje streken we neer bij een leuke Italiaanse bar. We proostten met onze glazen rosé en namen een toastje met overheerlijke foie gras. Daarna vonden we een gezellig restaurant aan een druk plein en genoten we hier van een octopus pasta en een traditionele lasagne. Na een avondwandeling langs het bijzonder mooie meer ploften we vermoeid maar voldaan in bed. Morgen gaat de reis verder. Nog geen idee waarheen. Welterusten!