De fluitende vogeltjes kondigden een nieuwe dag aan in Lucca. De zonnestralen schenen door het luikje van onze zolderkamer in het chateau. We pakten onze tassen in en liepen over de stenen wenteltrap naar beneden. Nadat we onze bagage in de auto hadden geladen liepen we langs het zwembad naar de ontbijtzaal, waar we de enige gasten waren. We mochten ons ontbijt niet zelf pakken, want Corona... Na een tijdje wachten kwam er eindelijk iemand die onze broodjes wilden aangeven. Na het ontbijt sprongen we gelijk in de auto om onze roadtrip te vervolgen. Waar gaan we heen? Ik keek op de kaart en zag dat we in de buurt waren van Pisa.

Eind van de ochtend kwamen we in het plaatsje Pisa aan, waar de wereldberoemde scheefgezakte klokkentoren staat. Joost parkeerde de auto. Terwijl we naar het centrum liepen zag ik de toren tussen de gebouwen opdoemen. Ondanks dat ik al duizenden foto's heb gezien van de beroemde toren was het toch bijzonder om het in het echt te bewonderen. Nu we er toch zijn wilden we ook de toren beklimmen, dus kochten we tickets voor een belachelijke toeristenprijs. Maar ja, het is 'once in a lifetime'. Terwijl we in de rij stonden te wachten verbaasde het mij hoe rustig het hier was. Op foto's is het meestal zwart van de mensen, maar nu was het leeg. Een paar verdwaalde Chinezen en een handje vol poserende mensen, die tevergeefs met hun handen in de lucht laten zien dat ze de toren kunnen tegenhouden. Lachend van dat beeld draaide ik me naar Joost en zag ik dat we aan de beurt waren.

Joost kreeg, net als alle anderen die binnen waren, een hanger om zijn nek waar een apparaatje aan bungelde. Ik dacht dat het voor de rondleiding bedoeld was. We hadden toch losse tickets gekocht? Moeten we nu bij de groep blijven? En krijgen we van die van die achterlijke oortjes in? Oh nee hier wil ik niet bij horen. Ik wilde er net wat van zeggen toen de begeleider ineens vertelde dat het is om afstand te houden. Ze activeerde het apparaat en iedereen kreeg een elektrische schok. Nee grapje, het apparaatje maakte wel een hard geluid met trillingen als je in de buurt van andere apparaatjes kwam. Ik wist niet helemaal wat ik hiervan moest denken. Enfin, we stonden in de toren, wat een ervaring. We liepen in een rij achter elkaar over de 296 marmeren traptreden, die waren versleten door de vele voeten die erover gelopen hebben. Ik liep achter Joost en hij liep achter een dikke zwetende Duitser die niet vooruit te branden was. Overal om mij heen hoorde ik het alarm afgaan van de apparaatjes. Eindelijk zag ik de blauwe lucht weer. We waren halverwege de toren en liepen een rondje. Het voelde gek om over iets te lopen wat scheef staat. We vervolgden de trap naar boven, deze keer liepen wij voorop. Bij de top aangekomen keek ik mijn ogen uit. Het uitzicht was fantastisch! Na was foto's en een paar slokken water liepen we weer terug naar beneden. We wilden daarna de kathedraal bezoeken, maar dat ging niet door omdat we te bloot gekleed waren. Dan niet, tijd om verder te gaan! Op de terugweg poseerden we nog even schaamteloos voor de toren. Het maakte mij niet meer uit, ik was net zo'n vreselijke toerist als de rest.

Waar Joost en ik al een tijd naar verlangden was het gevoel van omringt zijn door water, we blijven toch eilandmensen. We reden naar de dichtstbijzijnde haven en kochten spontaan tickets naar het eiland Elba. De boot vertrok al binnen 3 minuten vertelde de man in het tickethokje. We trokken een sprintje naar de auto terug, Joost liet onderweg zijn zonnebril vallen en we liepen aan de verkeerde kant van het gebouw. Waar stond onze auto ook alweer? Stress! Snauwend naar elkaar kwamen we aan bij de auto en scheurden we naar het opstelterrein waar we als laatste auto de boot opreden. Opgelucht liepen we naar het dek om op de bank in het zonnetje neer te ploffen. Ik genoot van de verkoelende zeebries. Tijdens de 1 uur durende tocht besproken we waar we zouden overnachten. We hadden nog niks geboekt. Ik keek op Airbnb en Booking maar tot mijn verbazing was alles volgeboekt. Nerveus scrolde ik langs alle boeking sites maar we konden niks vinden. We hadden ons voorbereid voor dit soort situaties. We gaan kamperen.

De wolken dreven weg en de contouren van het groene, bergachtige eiland werden zichtbaar. Even later meerden we aan in de haven van Elba en reden we de boot af. Ik zocht snel een camping op, hopen dat daar plek zou zijn. We reden een half uur over kronkelende bergweggetjes dwars over het eiland heen. Begin van de avond kwamen we bij de camping aan. Het was prachtig gelegen midden in de natuur op een klif. Geen muziek, animatieteam en lawaai. Heerlijk! De man bij de receptie vertelde dat er een Italiaanse vakantie was en dat het daarom zo druk was overal. Ze hadden nog maar 3 plekken vrij dus we gingen snel kijken. Plek 1 was tussen 2 grote campers in, dat leek ons niks. Plek 2 was in de natuur op een terras tussen andere mensen. Hmm nog niet heel enthousiast. De laatste plek was op de rand van een klif met uitzicht op zee en de baai, zonder buren. Yep, die namen we. Helaas zouden we over een paar dagen buren krijgen, maar voor nu konden we nog genieten van het vrije uitzicht.

Het begon te schemeren. We gooiden de tent in de lucht en hij klapte in 1 keer uit. Dat scheelt weer veel geklungel met haringen en stokken. Joost blies het luchtbed op en ik richtte onze nieuwe plek in. Voor 2 onervaren kampeerders zag het er nog best gezellig uit. We haalden een paar lappen vlees en aubergines bij de plaatselijke supermarkt. Joost ontfermde zich over de Green Egg BBQ en ik over de wijn. Dromerig staarde ik over het glinsterende zeewater dat een koperen gloed had door de zonsondergang. Saluti, op deze mooie dag!