Two cities, three weeks

Nog steeds ben ik in het prachtige Laos, het land met de vele franse invloeden. De schattige stad Luang Prabang heb ik verlaten en ik ben met de nachtbus richting de hoofdstad Vientiane vertrokken. De nachtbus vertrekt om 20:00 uur en doet er ongeveer 10 uur over. Normaal gesproken zou ik niet zo snel voor de nachtbus kiezen, want ik kan echt niet slapen in gewone busstoelen, maar deze slaapbus had gelukkig gewoon ligbedden; althans dat is wat mij werd verteld. Als je de bus zou zien dan zou je denken 'not bad at all': een bus met ongeveer 8 stapelbedden aan beide kanten van de gang. De bedden zijn denk ik 1.70 bij 1 meter, dus niet bepaald comfortabel voor lange westerse personen. Uiteindelijk bleek dat het voor vrijwel niemand comfortabel was, want dit bedje was niet voor 1 persoon maar voor 2 personen. Geweldig om de reactie te zien van de andere toeristen die binnenkwamen en erachter kwamen dat ze dit bed met een vaak onbekende moesten delen. Dus tsja daar lag ik dan 10 uur lang lepeltje-lepeltje met een Laotiaanse vrouw (ik had nog best geluk, want de vrouwtjes hier zijn super klein en smal)! De wegen in Laos zijn niet al te best en we reden over veel kronkelige bergweggetjes en aangezien ik aan het gangpad lag, viel ik er dus steeds bijna uit (dus dan nog maar iets dichter tegen de vrouw aan kruipen). Uiteindelijk heb ik nog redelijk geslapen voor een aantal uurtjes en werd ik wakker op mijn nieuwe bestemming: Vientiane. Sinds 1563 is niet Luang Prabang, maar Vientiane de hoofdstad van Laos. Vientiane is nu dan ook de grootste stad van Laos, maar is niets bij de andere hoofdsteden hier in Azie (het heeft maar 760 duizend inwoners en is dus niets in vergelijking met bijvoorbeeld de 8,3 miljoen inwoners in Bangkok). Je kunt dan ook gerust op je fietsje de stad bekijken, en dat is dan ook wat ik gedaan heb. De eerste dag heb ik samen met een Australischer door de stad gefietst en toen zij vertrok naar de volgende stad heb ik in het hostel een aardige jongen uit Nederland ontmoet en heb ik met hem een aantal dagen opgetrokken.

Een van de indrukwekkende dingen die we bezocht hebben is het COPE museum. COPE is een non-profit revalidatie organisatie, die verantwoordelijk is voor het maken van protheses voor verongelukte mensen. Tussen 1964 en 1973 (tijdens de Vietnam oorlog) heeft het Amerikaanse leger meer dan 1,8 biljoen kg bommen gedropt in Laos. Laos heeft zo de triestige titel van “meest gebombardeerde land uit de geschiedenis” verworven. De VS dropte op Laos meer bommen dan op alle landen samen in WOII, terwijl Laos officieel geen deel uitmaakte van het conflict. De nachtmerrie is echter nog niet over, want een deel van de bommen is niet ontploft, waardoor nog steeds 1 persoon per dag overlijdt of gewond raakt door een niet-ontplofte bom.
De COPE organisatie zorgt ervoor dat er voor de vele mensen die hun ledematen zijn verloren door de bommen een goede prothese komt, zodat ze hun leven weer een beetje kunnen oppakken. Heftig om te zien dat deze bommen nog steeds zo'n grote impact hebben op het dagelijks leven van de inwoners in Laos. Het zal echter nog vele jaren duren voordat alle bommen onschadelijk zijn gemaakt en er geen nieuwe slachtoffers meer zullen vallen.

In Vientiane hebben we verder het Boeddhapark bezocht, waar meer dan 200 Hindoe en Boeddha beelden staan. Het leek ons het leukst om de lokale bus naar het park te nemen en dit bleek dan ook zelfs interessanter dan het Boeddhapark zelf. Het busstation was lekker chaotisch en de bussen zaten goed vol. Ondanks dat er veel vrouwen in de gang stonden, waren er op de achterste rij van de bus nog 5 plekken vrij naast een monnik, maar het blijkt dat alleen mannen naast hem plaats mogen nemen. De reden dat de bus zo vol was, bleek omdat we langs de thaise grens kwamen en veel Laotianen naar Thailand gaan om bepaalde producten in te kopen die daar goedkoper zijn, zoals vis. Vientiane ligt tegen de grens met Thailand aan en wordt gescheiden door de Mekong rivier. Tijdens de avondmarkt in Vientiane naast de rivier konden we dus gewoon Thailand zien aan de overkant. De avondmarkt hier is trouwens de eerste die geen toeristische kleding en spullen verkoopt, maar gericht is op kleding en accesoires voor de lokale mensen. Toen ik een toerist zag met een jurk in haar hand werd er meteen door de verkoopster tegen haar gezegd 'You're too big' (altijd fijn om te horen..), want tsja je moet echt maat XS hebben wil je de lokale kleding passen. De avondmarkt hier is een dagelijks fenomeen net zoals de aerobicsles die wordt gegeven op de boulevard naast de avondmarkt. Dagelijks volgen ongeveer 100 zwetende laotiaanen hier een aerobics lesje. Er

zijn twee groepen eentje met oudere mensen en eentje met jonge en fanatieke mensen. Natuurlijk hebben wij ook eventjes meegedaan (met de groep met oudjes), maar in deze hitte hielden wij het niet langer uit dan 5 minuten.

Na een aantal dagen in Vientiane te zijn geweest, was het tijd voor de volgende stad: Vang Vieng! In Vang Vieng ben ik niet alleen om te relaxen, want in Nederland heb ik al geregeld dat ik hier voor twee weken als vrijwilliger ga helpen in een koffiezaakje. De eigenaresse van het kleine koffiezaakje is ook de eigenaresse van twee hotels en daarom kunnen de vrijwilligers slapen in het hotel en gebruik maken van het ontbijtbuffet, het zwembad en de yogalessen. Voor twee weken dus een totaal ander leven dan het slapen in hostels en steeds rondtrekken met mijn backpack. Heerlijk twee weken slapen op een luxe kamer en voor het eerst mijn kleding 's ochtends weer uit een kast pakken in plaats van dagelijks te graaien in mijn backpack voor nieuwe kleding. Ook de wasservice was inclusief en dat is maar goed voor mijn bankrekening, want vorige keer was ik zo slim om mijn natte kleding ook naar de wasservice te brengen, terwijl je hier per kilogram was betaald haha.
In het koffiezaakje waar ik twee weken help werkt de Laotiaanse vrouw Li en aangezien haar engels nog niet zo goed is, is er een vrijwilliger nodig die kan helpen met de communicatie met de gasten en in de overige tijd kan helpen om Li meer engelse worden te leren. Li is een ontzettend lieve vrouw van 28 jaar en heeft vier kinderen van 13, 11, 8 en 6 jaar. Haar engels is inderdaad beperkt tot een aantal woorden die ze nodig heeft om te begrijpen wat de gasten nodig hebben, maar echte gesprekken zitten er helaas dus nog niet in. Toen ik met haar engelse woorden ging oefenen, noemde ik een engels woord en vervolgens wees zij het aan. Voor als jullie je afvragen of ik een beetje een een kleurtje heb gekregen, kan ik bij deze zeggen dat dit niet zo is, want bij het woord 'white' werd ik aangewezen haha. Sommige klanken waren ook erg moeilijk voor haar om uit te spreken, dus we hebben dan ook een lange tijd besteed aan het verschil tussen het woord 'fish' en 'fridge' om maar te zwijgen over hoe lang het duurde om haar het woord 'ashtray' te laten uitspreken..
Het is leuk om te zien hoe een koffiezaakje in Laos gerund wordt. Ik leer hier om lekkere fruitsmoothies te maken (mijn nieuwe favoriet is ananas, banaan met kokosmelk en ijs), hoe ze hier de omzet tellen en ook dat turven in laos niet gebruikelijk is, want in plaats van te turven tekenen mensen een blokje met een streep erdoorheen om het aantal 5 aan te geven. Als je werkt in een koffiezaakje raak je ook makkelijk aan de praat met veel toeristen hier die een drankje komen doen in het cafeetje. De een is fotograaf en komt naar dit mooie plaatsje voor werk, de ander is met een georganiseerde reis door Azie aan het reizen en de volgende heeft een eigen reisbedrijf in Vientiane. En zo heb ik nu een 45 jaar oude zuid-koreaan achter me aan, die me zijn business kaartje heeft gegeven om contact te houden en me nog een wat koreaans eten kwam brengen toen hij Vang Vieng ging verlaten.

Doordat ik op vaste tijden op het werk moet zijn, heb ik hier een dagelijkse routine ontwikkeld. 's Ochtends lekker ontbijten, zwemmen, richting het koffiezaakje en in de avond met de andere vrijwilligers uit eten of een filmavondje. Meestal zijn er rond de 6 vrijwilligers, die allemaal een andere taak hebben aangezien ze hier in bij de hotels iemand nodig hebben als yogaleraar, ponyverzorger en tuinier.
Op de dinsdag zijn we vrij en kunnen we de mooie omgeving gaan ontdekken. Met een groepje zijn we gaan mountainbiken (door het meest prachtige landschap dat je kunt bedenken) naar een helderblauwe lagune en gaan tuben over de rivier hier. Bij het tuben drijf je met een rubberen band met de stroom mee de rivier af en stop

je af en toe voor een drankje bij een barretje aan het water. Het tuben was een aantal jaren geleden een stuk extremer, doordat er vele barretjes waren en mensen echt dronken het water op gingen. Gelukkig hebben ze dit nu aangepast en gaat het meer om de prachtige omgeving waar je langs komt; lekker dobberen tussen de koeien, vissende mensen, kajakkers en lokale restaurantjes aan het water. Op onze andere vrije dag zijn we naar een watergrot gegaan waar we met een opblaasband door een pikdonkere grot dreven met een klein zaklampje op ons hoofd gebonden en hebben we de dag afgesloten met een paar uurtjes in een kajak.
De groep vrijwilligers is ontzettend gezellig en we hebben veel gezellige momenten gehad. Mijn eigen favoriete moment was toch wel toen we onze gratis wisky's gingen claimen tijdens het happy hour en vervolgens richting een lokale karoake bar gingen. Na een poging te hebben gedaan om een nummer te zingen in het Laotiaans hebben we geprobeerd een engels nummer aan te vragen. Toen we het nummer Piano Man van Billy Joel hadden aangevraagd en deze niet in hun systeem stond, kregen we gewoon een nummer wat er qua titel op leek. Dus daar stonden we dan op het podium voor een groep met dinerende Laotianen met microfoons in ons hand en een nummer wat we nog nooit gehoord hadden, maar we hebben er zeker wat leuks van gemaakt haha.
Helaas ga ik deze mooie plaats en de gezellige groep bijna verlaten, want ik ga dit weekend richting Vietnam! En dan ben ik niet meer een soloreiziger, want dan krijg ik bezoek van twee vriendinnen uit Nederland. Whoehoe Anne en Brigitte tot in Vietnam.