Vanmorgen weer op pad gegaan voor onze rit naar Belgrado, Servië. De tocht zal ongeveer 380 km bedragen maar gezien het feit we nu met douane te maken krijgen en diverse tolwegen zullen passeren zal het niet zo rap gaan als de afgelopen dagen.
Budapest uitkomen verliep niet helemaal zoals bedacht omdat die fijne navigatie werkt met Servisch geschrift zodra je het land hebt ingevoerd. En er stonden wel een aantal juiste letters op maar de meest belangrijke, zeg maar de eerste letter van de straat in Belgrado kunnen we niet vinden dus nu konden we niet aangeven waar we heen moesten en hebben maar de straat gepakt waarvan wij vonden dat die het meeste leek, we hebben de route ook nog op papier uitgedraaid dus die gebruiken we zodra we arriveren bij Belgrado en hopelijk werkt dit.
Nou in de rij voor de douane van Servië wat een chaos zeg iedereen kris kras door elkaar en het is wederom bloedheet. Aan de ander kant zien we een hoop Nederlanders Servië uitkomen op weg terug naar huis, dit beeld schept wat rust wetende dat er meer mensen kennelijk door dit land hebben gereisd. Eerste hokje zonder problemen voorbij, phoe geen kofferbak controle, dus sigaretten a 8 sloffen zijn veilig gesteld, shit nog een keer douanehokjes is dit tol? Vriendelijk zijn ze hier niet laat staan dat er enige vorm van communicatie is, weer paspoort laten zien en deze man zet een stempel in onze passen en we mogen door!
Jesus wat een slechte weg, hebben we dit nu de aankomende 200 km ik hoop het niet dat overleefd de auto niet.... Ok betere bieden zich later alsnog aan en we hebben na het verlaten van iedere hoofdweg tol betaald en dat was tot de hoofdstad 2x voor ons.
Onderweg komen we ineens niet zoveel dure auto's meer tegen maar vooral voor de ouderen onder ons de welbekende Jugo Tempo dat die dingen nog rijden zeg. Deze vallen voor onze begrippen onder de oostblok ferrari's. Al het andere luxe autovolk is voornamelijk niet Servies.
De borden van de hoofdstad komen eraan en we horen Centar te volgen so far so good. Shit een te vroeg af geslagen en nu! Geen paniek zegt Robin we draaien wel weer terug op deze weg, niet dus, geen opkomen aan wat nu, doorrijden maar en hierdoor komen we uit midden in de stad. Lichte paniek begint toe te slaan, een navi die niet werkt, geen duidelijk leesbare straatnamen en een stad die voor ons geen enkel overzichtelijk beeld heeft, hier stoppen en vraag die man die op een politie beambte lijkt of hij weet waar naartoe, in de auto kijk ik zwetend toe en zie dat hij er ook geen moer van lijkt te weten hoe wij bij ons hotel moeten komen. Inderdaad Robin komt hoofdschuddend terug naar de auto en ik wordt met de minuut onrustiger. Vraag ff aan die jonge knul hier die jonge gasten willen vast wel helpen en weten wellicht iets meer dan de ouderen. Yes hij pakt zijn mobiel en probeert via een kaart uit te leggen hoe en wat dit ziet er hoopvol uit en Robin komt met een kleine glimlach weer richting de auto. Hij weet het nu dus we gaan weer rijden de chaos tegemoet wat hier verkeer heet, oh nee weer verkeerde afslag genomen allemaal een richting wegen en nu?
Na weer twee mensen te hebben gevraagd en zelf kaartjes te hebben getekend ben ik er klaar mee en gebied Robin direct te stoppen zodat ik een totale vreemde die toevallig in een straat staat te wachten aan te spreken. Engels is een probleem maar na handen en voeten werk bied hij aan mee te rijden met ons in de auto omdat het volgens hem echt om de hoek is, al realiseert hij zich geloof ik niet dat deze stad uit allemaal een richting wegen bestaat. Ik wurm mezelf op de achterbank bovenop alle kratten met kleren met mijn kont tegen de zijruit, deur niet goed gesloten en roep gogo rijden graag en kan alleen maar hopen dat deze persoon geen verkeerde bedoelingen heeft.
Yes eindelijk de ingang van het hotel de man stapt uit en bedank hem hartelijk nadat ik achter uit de auto ben gevallen (figuurlijk). Ik zeg tegen Robin dat ik even kijk waar de ingang van de parkeergarage is en dat hij mij maar moet volgen. Hij rijdt de ingang in en raakt hierbij bijna de rechterspiegel kwijt omdat het echt een minimale ingang is wie bedenkt zoiets zo groot is onze auto nu ook weer niet. Ik schreeuw stop maar dit gaat het niet worden hij kan geen kant op niet naar voor en niet naar achter. Op dat moment komt er iemand van het hotel aan gelopen en vraagt ons te wachten. Kennelijk parkeert het personeel jou auto in een ondergrondse garage en zegt dat hij er achterwaarts in moet dus weer achteruit naar de straat, wat hij maar effe doet en de auto op goed vertrouwen afgeven dan maar! En de spullen die we nodig hebben? vraag ik, die moet u er dan nu uithalen want de gasten kunnen zelf niet naar de garage toe, dus gehaast alle drie de tassen en waardezaken uit de auto getrokken en compleet bezweet en gestrest meldt ik me aan de receptie terwijl Robin buiten eerst gaat roken die was er ook echt klaar mee. Sleutel van de auto wordt bij de receptie gelegd tot dat je de auto weer wilt hebben voor wat dan ook en hij weer uit de garage moet worden gereden. Kamer 209 here we come, kleren van de kont en bijkomen. De eerste schok weer overleefd en afgekoeld en we zijn wat gaan drinken en iets kleins te eten genomen want stress geeft ons beiden een weeïg gevoel, dus een biertje en een stuk cake prima. Dit nuttigen we in het cafe van het hotel wat tevens de sigarenkamer is, hier kun je dus heerlijk genieten van een lekkere sigaar, binnen!. Nou een gewoon peukie is voor ons nu ff voldoende en na deze korte stop terug naar de kamer waar we echt even serieus zijn gaan rusten van deze enerverende reis, heb mama net gebeld om te melden dat we veilig zijn aangekomen en nu storten we allebei in elkaar. Bij getrokken na een hazenslaapje en na een verfrissende douche gaan we op zoek naar ons avondmaal. Morgen weer heel vroeg op pad want onze langste reis van deze hele week staat voor de deur, we rijden dan naar Trikala,Griekenland via Macedonië welke een rit van ruim 800 km beslaat dus saampjes rijden en hopen dat we ook hier weer veilig en zonder al teveel problemen zullen arriveren. Daarna is het nog 1 dagje van een kleine 125 km om vervolgens op maandagochtend op de boot te stappen in de plaats Volos voor ons laatste stukje van een kleine 2 uur en dan zijn we op onze eindbestemming. Skiathos here we come!