The Icefield Road Part 1

Nu we toch wakker zijn besluiten we dan maar verder door te rijden naar de parking van Lake Louise voor een ochtendsessie sterrenspotten. Kesley houdt het echter voor bekeken en besluit achter te blijven in de warme, net iets meer comfortabele auto, terwijl ik mij in de koude ochtend richting lake Louise begeef. Vanwege alle ochtendtoeristen voel ik mij niet alleen en de achtergrondverlichting van het Fairmount hotel zorgen ervoor dat het ook niet echt donker wordt. Een echte sterrenhemel kan je hier niet fotograferen maar de passage van een treintje Starlink satellieten maakt dit meer dan goed. In deze omstandigheden blinken ze als vallende sterren hoog aan de hemel en dat zorgt wel voor een speciaal beeld.

Na deze ochtendsessie verlaten we het Banff National park en vertrekken we richting the icefield road. Deze snelweg tussen Banff en Jasper is bezaaid met iconische uitzichten, meerdere watervallen

en pal in het midden een groot aantal Glaciers. Op eentje hiervan kan je voor vrij veel geld zelf een stapje wagen, hoe awesome is dat wel niet! Hoewel er langs de icefield road tal van intense hikes beschikbaar gaan wij eerder de toeristische weg op en besluiten we de verschillende bezienswaardigheden te bezoeken. Binnenrijden op deze 200 km lange snelweg is buitengewoon indrukwekkend en de ene mountain wisselt de andere mountain in het gloeiende landschap af. Het internet staat volgeschreven met overzichten van alle bezienswaardigheden langsheen deze snelweg dus wij gaan er niet al te diep op in, maar hopelijk zorgen de foto’s voor een klein roadtrip gevoel. Stop #1 is de Crowfoot Glacier die al smeltend zijn weg baant naar stop #2, Bow lake. Het uitstapje hier is maar van korte duur want de ijzige wind maakt het écht fucking koud. Iets met gedwongen conventie enzo maar van mijn menig wetenschapsweetjes wordt Kesley niet echt warm dus is het hop hop snel terug de warme auto in

en verder rijden richting stop #3, Peyto Lake. Deze stop is meer ingericht voor de gemiddelde toerist en vanaf de parking kom je met een stukje gloeiend asfalt al heel snel uit op het Upper Lake Viewpoint. Hier staat een mooi overzicht over het heldere blauwe meer je op te wachten samen met de uitleg waarom turqouise nu dé kleur is van Glacier lakes.

Buiten een klein aantal dappere wielertoeristen zijn alle gebruikers van de icefieldroad gemotoriseerd dus een tankstation kan ook hier niet ontbreken. De Saskatchewan River Crossing Café is echter dé enige plek op highway om brandstof in te slagen dus monopolie gewijs springen de prijzen hier dan ook uit de plan. Hoewel we onze voorzienen getroffen hebben in Banff gaan er toch nog wat Canadeese dollars naar verse melk voor het ontbijt van morgen. Een middagpicknick later zetten we de roadtrip verder. Een paar niet echt noemenswaardige stops zoals The weeping wall, Big Hill and Big

Bend Viewpoint later zijn we bijna aan onze laatste stop van de dag.

Eén moment dat wel moeten vermelden is het spotten van onze eerste zwarte beer! OMG OMG OMG. Rustig wandelend langsheen de snelweg was plots een zwarte vlek duidelijk zichtbaar. Mijn bear modus stond nog niet aan want eerst dacht ik dat er een hond verloren gelopen was op de snelweg. Silly me. Onze ontmoeting was onverwacht, en mijn camera nog niet met de juiste lens in de aanslag, toen het machtige beest de weg overstak. De adrenaline gierde doorheen ons lijf maar dat was duidelijk wederzijds voor bear #1. Enkel oog voor de vele bessenstruiken langs de weg liep hij/zij rustig snoepend verder terwijl de rij van toeristen stelselmatig groter werd. Een 10-tal minuten later scheiden onze wegen en laten we de colonne van bear-spotters achterwegen richting the Glacier center.

De Columbia Icefields Discovery Centre ligt op het hoogste punt van

de icefields road en bevat, naast de hoogste Starbucks van Canada, ook een magnifiek uitzicht op de Athabasca Glacier. Deze massieve ijsmassa is hét voorbeeld van de huidige klimaat problematiek want ieder jaar wordt de hike richting de voet van de Glacier een klein beetje langer terwijl het ijs korter en korter wordt. Voor een flinke smak geld kan je met een gids zich op glad ijs wagen op wat toch wel een unieke ervaring moet zijn. Voor wie dit alles nog niet voldoende is vertrekken er vanuit deze regio een aantal bekende wandelingen zoals de Wilcox Pass and Parker Ridge Trail. Dus wie wat extra wandelkilometers in de benen wil kan hier meer dan voldoende zijn hartje ophalen. Wij komen echter voor hét zicht op de Glacier dus na stevig uitgewaaid te begeven we ons richting onze volgende slaapplaats.

Om het grote aantal hikes (die we uiteindelijk niet gedaan hebben) en bezienswaardigheden tot een goed einde te brengen besloten we

reeds in België om de icefields road in twee dagen op te splitsen. Net na de Glacier ligt onze accommodatie voor deze nacht, een wildcamping Hostel (Beauty Creek Hostel) dat plaats heeft voor een 20-tal gasten. Sinds 2 jaar net iets minder primitief, want het kleine beetje elektriciteit wordt opgewekt door recent geïnstalleerde zonnepanelen. Voor stromend water moet je echter niet hier zijn maar voor 1 nachtje zal dat vast wel lukken. We worden begroet door de 74 jaar oude Ruth, een kranige ex-ranger die 4 dagen per 2 weken het hostel onder haar hoede neemt. Samen met haar 15 jaar oude border collie, Molly, zorgt ze ervoor dat iedereen voldoende drinkwater, houtblokken en reisweetjes heeft. Niet veel later druppelen een reeks van verschillende nationaliteiten het hostel binnen. Ieren, Fransen, Canadezen, Israëliërs en een koppel Belgen vervolledigen ons. Oh, en ook nog drie Duitsers die samen met ons de primitieve kamer zullen delen. Op de vraag waar de douches zijn moet Ruth jammer genoeg negatief antwoorden en met de Samsonite trolley in de hand

beginnen ze pas te beseffen waar ze terecht gekomen zijn. Net iets minder luxueus als hun voorafgaande all-inclusieve Ibiza vakanties die ze gewoon waren, maar ook dit heeft zijn charmes. Na het kokkerellen vergaart iedereen zich rondom het kampvuur en worden tal van verhalen gedeeld, prijzen van huurauto’s vergeleken en voldoende clichés van Canadezen en buitenlanders bovengehaald. Zo vlak naast de ijsrivier koelt het toch snel af dus niet veel later kruipt iedereen in het bedje. Oh jah, dat lees je goed, een echt bedje. Daar zullen onze batterijtjes goed van kunnen profiteren.