The Icefield Road Part 2

Net iets later als anders worden we wakker op de icefield road. Het slapen in een bed loopt dus toch net iets vlotter dan op een dunne luchtmatras in de tent. We laten de drie Duitsers rustig verder slapen en begeven ons naar de keuken waar de vrouwen uit Canada en Frankrijk al aan hun ontbijt begonnen zijn. Hoewel we eindelijk eens een groot gasvuur en de nodige kookbenodigdheden ter beschikking hebben, verkiezen we -bij gebrek aan spek en eitjes- toch maar weer die lekkere havermout. Niet veel later schuiven de twee Belgen ook mee aan de ontbijttafel en toveren zij –(niet) geheel verrassend- diezelfde lekkere havermout op hun bord (we doen het dus toch nog

niet zo slecht als avonturiers). Ook de Duitser en Ieren vergezellen ons. Al snel worden praktische verhalen over de reis gedeeld (havermout met melk is waaaaay better dan met water, je kan écht wel om 7 uur ’s morgens op de camping door een beer begroet worden en Canada is volgens de Ierse rondreizigers nog mooier (en zelfs nog goedkoper) dan Noord-Amerika) en na het invullen van het gastenboek gaat iedereen elk zijn eigen weg. Dat is buiten de Duitsers gerekend want die zijn duidelijk toch nog wat in ponykamp modus. We laten de kranige Ruth en schattige Molly achter en rijden naar onze eerste stop richting Jasper, de Sunwapta Falls. En wonderfull waterfall dat wel, maar Canada gaat toch net een stapje beter moeten doen om de watervallen van Foz de Iquazu in Brazilië/Argentinië te overtreffen. We rijden verder en passeren de niet zo stopwaardige Goats and Glacier viewpoint om verder stroomafwaarts aan te komen aan de Athabasca Falls. Deze partij van watervallen is net iets indrukwekkender en daarom ook net iets

meer gekend bij het algemene publiek. Ze zorgt voor een natuurlijke scheiding tussen het koude wilde glacier water en het normale zilte water.

Op aanrader van onze Duitse hitchhiker Hans lassen we nog een extra niet-toeristische stop in aan Horse Shoe Lake. Verscholen achter de bomen langs de highway 93 ligt, zoals jullie al kunnen raden, een hoefijzervormige meer dat door de locals gebruikt wordt als spring-eens-van-een-rots-af-in-het-koude-water-locatie. Dat springen is echter niet aan mij besteed want met mijn lange slungelige lijf voel ik mij al snel heel ongemakkelijk op hoge objecten. Water daar en tegen is wél mijn vriend en na een hindernisachtige wandeling vinden we plekje op één van de rotsen rondom het meer. Hoewel ik al in heel veel koud water gezwommen heb blijft het intiele contact toch steeds onprettig. De nodige koude kreuntjes maken stapsgewijs plaats voor de woorden ‘dit is fucking koud’ en niet veel

later komen er zelfs wat zwembeweginen aan te pas. De Canadese kinderen hebben hier duidelijk veel minder problemen mee en springen stelselmatig (al dan niet met een unicorn zwembanden) van hogere en hogere rotsen in dieper en dieper water. Ik laat het niet aan mijn hart komen en plons rustig verder terwijl de zon verder probeert het koude water op te warmen.

Na al dat toeristische beukwerk en de ijskoude zwempartij is het tijd om onze beentjes nog een laatste keer te stretchen. Hiervoor hebben we de keuze tussen een intense alpine-achtige route naar de top van de Edith Cavel mountain of eerder het wat vlakkere loopwerk via de hike of the 5 lakes. Nuja, ‘vlak’ in de Canadian rockies bestaat in werkelijkheid niet dus die statistiek kan je met een grote korrel zout nemen. Aangezien de zon deze plek op de aardbol richting de 31 graden celcius aan het opverwarmen was besluiten we voor de laatste optie te kiezen in de hoop dat de lakes and forests toch net voor dat tikkeltje extra schaduw zullen zorgen. De hike zelf brengt je via een aantal lussen rondom 5 kleine meren die vlak naast elkaar gelegen zijn. Gemiddeld gezien kan je de hoogteverschillen vlak noemen maar op een aantal plekken zijn er wat diepere dalen en hogere toppen die onze kuiten (lees Kesley’s kuiten) wat pijn doen. Lake #1 nodigt ons uit om wat Instagram-like fotos te trekken en een dik uurtje later zijn we eindelijk onderweg naar onze volgende grote bestemming geleged op het einde van de icefield road, Jasper.

Jasper National Park, het grootste park van de Rocky Mountains, is zodanig ver afgelegen dat lichtvervuiling minimaal is en dus de ideale plek voor Astrophotograpy. Het dorpje zelf is slecht een paar straten groot en bezaait met kleine souvenierwinkeltjes en locale eetetablischementen. Naast het typische ‘ik-maak-jullie-graag-toet-toet-wakker-in-de nacht’ treinstation, vind je ook een observatorium hoog op de top van Sulphur mountain.

Hoewel een kabellift je vlot naar boven zou kunnen brengen, laten we deze links liggen en begeven we ons naar de Whistler Campground. Deze recent gebouwde campground is huuuuuuuge en bied plaats voor a gazillion people (ruwe schatting, werkelijke aantallen kunnen een stukje lager liggen). Wel net iets minder charmant dan onze voorgaande overnachtingsplekken hetgeen gecompenseerd wordt door dat tikkeltje uitgeruster te zijn. Als geoefende campers zetten we vlot onze Jokertent op en sluiten we de dag af met inkopen doen in de local Jasper supermarket. En verdwaalde beer (#3) zet nog snel even het verkeer van Jasper in de knoop en is de duidelijk de belangstelling van de horde toeristen gewoon. De parkwachters zorgen ervoor dat we niet echt dicht in de buurt kunnen komen van

de deugeniet en na wat verre foto’tjes begeven we ons terug naar de campground. Snel wat water koken voor het bereiden van onze calorierijke maaltijd en die douche na het verblijf in de wildcamp hostel doet dat toch dat extraatje deugd. Terwijl de zon stilletjes achter de horizon verdwijnt nemen de sterren beetje bij beetje hun plekje aan de hemel in. Kesley kruipt onder het dons, maar ik kan zo een opportuniteit niet laten liggen dus trek ik er met camera, statief én de verplichte bear spray op uit. Ik weet niet wie het meeste schrik zou hebben, Steven of de beer, als onze wegen elkaar zouden kruisen maar hey, better safe than sorry? Vanavond blijf ik echter wel op de camping zelf, dus zoek ik tussen al die tentjes en RV campers een plekje waarbij de melkweg zijn kleuren vertoont. De omstandigheden zijn niet ideaal aangezien het maanlicht aanwezig is en de kern van melkweg tijdens deze tijd van het jaar snel onder horizon verdwijnt. Na een kleine zoektocht vind ik mijn plekje en begin ik te fotograferen. Tot het moment dat een groepje Nederlanders laat in de

nacht naast mijn sterrenplekje nog hun tentje komen opzetten op de camping. Autokoplampverlichtingen zijn nu nét niet bevorderend voor mijn nachtelijke hobby en tegen dat ze alles hebben uitgepakt is ook mijn kaarsje uit. Volgende nachten hopelijk beter!