2. Colombia - bumpy start

Kan je je het gevoel zo'n beetje voorstellen wanneer je voor een jaar naar het buitenland vertrekt? Je hebt er zo lang naartoe geleefd, voorbereidingen getroffen en dan is het moment opeens daar. Je rugzak met je hele hebben en houden op de rug. Het gaat echt gebeuren. Een gans jaar laat je quasi alles achter je en ga je op avontuur. Je familie bezorgt je een mooi afscheid. Je wordt nog uitgewuifd aan het station.

Kan je je ook de spanning een beetje inbeelden die we voelden wanneer we dichterbij Schiphol kwamen? Wanneer we incheckten in ons hotel voor een laatste nacht in Europa voor een hele tijd? Zenuwachtig uitkijken naar het onbekende? Eindelijk is het zo ver!

Kan je je dan voorstellen dat een van ons twee, ik noem geen namen, in heel de voorbereidingsfase nooit de datum van zijn (geen namen) paspoort heeft gecontroleerd en bij het inchecken van de vlucht merkt dat die al een jaar vervallen blijkt te zijn? Ben je er nog? Ook een kleine hartstilstand?

We zijn niet vertrokken met het idee dat het een jaar rozengeur en maneschijn, stranden en cocktails zou zijn. We waren ingesteld op onze portie miserie. Dat er al zo snel tegenslag zou komen, hadden we niet kunnen bedenken. Maar goed, we konden al meteen oefenen in crisismanagement. Dat Daan de vlucht zou halen de volgende ochtend mét een geldig paspoort was onmogelijk. We moesten dus opsplitsen. Hij terug naar Brussel voor een super spoedprocedure. Ja ja, er bestaat niet alleen een gewone procedure en een dringende procedure. Er bestaat ook een superdringende procedure. Hij zal dus niet de enige snuggere op de aardbol zijn. En ik zou moeten vertrekken. Twee nieuwe tickets boeken zou ons een maand wereldreis kosten. Dat is even slikken. Even alle vooruitzichten herprogrammeren. Rugzakken herverdelen, nieuw treinticket en vliegticket boeken voor Daan. En meteen oefenen in zelfredzaamheid, zelfmedelijden aan de kant en vertrouwen op elkaar. We zouden afwisselend op lange vluchten zitten en moeilijk bereikbaar zijn. Maar vroeg of laat zouden we samen aan die wereldreis beginnen.

Als tegenwicht voor nog een aantal tegenvallers (Ik mocht in Barcelona het vliegtuig niet op zonder retourticket uit Colombia. Die boodschap kwam er een kwartier voordat het vliegtuig zou opstijgen. Daan verloor zijn aansluiting in München door vertraging van het eerste vliegtuig en moest nog een nacht in Duitsland doorbrengen, daardoor was Lufthansa in de war en nu hangt zijn rugzak nog ergens onderweg te bengelen) waren er ook veel meevallers! Op mijn lange vlucht zat er een Colombiaans mamaatje naast mij die mij het taxisysteem uitlegde en mij moederlijk wees op alle gevaren in Bogotá. Mijn ring was toch niet van goud? Zeker alleen geautoriseerde taxi’s nemen! Niet alleen rondlopen in het donker. Alleen straten nemen waar nog veel volk loopt. Toen ze even ging wandelen om haar benen te strekken kwam ze terug met stukjes appel en een bekertje water voor mij, ze gaf mij een extra dekentje en vroeg altijd al voor de stewardess kwam wat ik wilde drinken. Haar dochters wonen ver weg, in Miami en Barcelona. Ze blijft in Bogotá om voor haar mama te zorgen, maar begrijpt niet dat iemand in Colombia op vakantie wil komen. Zelf vond ze Zwitserland veel mooier :). Eens geland geraakte ik vlotjes door de immigratiecontrole (ik moest niet eens mijn retourticket tonen!). En een vriendelijke Amerikaan stelde voor op een taxi te delen. Goeie deal gedaan! Daan zijn karma was ondertussen ook opgekuist. Hij kreeg vier stoelen in het middenpad voor hem alleen. Hello goeie dutjes!

Ondertussen lieten we het gebrek aan propere onderbroeken voor Daan niet aan ons hart komen. We zijn de stad gaan verkennen. Wij vinden het heel leuk en leerrijk om dat met een free walking tour te doen. Je krijgt op korte tijd heel wat informatie en context binnen en krijgt een beter zicht op de indeling van de stad. Bij de geschiedenis voel je je als Europeaan lichtelijk schuldig. Het zijn de Europeanen, en dan vooral de Spanjaarden, die hier ongevraagd zijn binnengevallen en jarenlang de plak hebben gezwaaid. Pas in 1819 hebben ze die conquistadores hier buiten gekregen. Waar wij in de geschiedenisles hebben geleerd dat Columbus een ontdekkingsreiziger was en de Spanjaarden Amerika hebben ontdekt, wordt daar hier mee gelachen. ‘It is like I take your wallet, tell you I found it and keep it’.

Nadat de

Spanjaarden hier vertrokken zijn, was er nog niet meteen rust. Kort door de bocht leidden interne strubbelingen tussen liberalen en conservatieven tot woelige tijden. Tussen al het politiek gebekvecht door ontstonden er linkse en rechtse strijdgroepen en moeide ook de maffia zich. Onveilige tijden voor de Colombiaanse bevolking dus. En niet bepaald een toeristische trekpleister.

De laatste jaren lukte het steeds beter om het geweld te onderdrukken. Zo is dé Pablo Escobar ondertussen uitgeschakeld en was er een belangrijk vredespact met de FARC, een van de grootste (oorspronkelijk) communistische guerilla’s. Het toerisme is dan ook geboomd. Liseth, onze airbnbgastvrouw vertelt dat dat ook heel erg voelbaar is in de stad. Waar je een aantal jaar geleden echt moest oppassen om buiten te komen, is dat nu geen groot gevaar meer. Verschillende wijken van de stad investeren in een cultureel aanbod. Er is elke avond wel iets te doen. Er zijn projecten met ex-gangsters die toeristen, maar ook locals, rondleiden in wijken waar je alleen zonder portefeuille terug buiten kwam (als je geluk had). Dat zijn allemaal goede tekenen! Ook wij voelen ons ondanks de waarschuwingen best veilig.

Helaas betekent dat niet dat tijden definitief veranderd zijn voor Colombia. Volgens Liseth zit het in de cultuur van de Colombianen om corrupt te zijn. Armoede ligt volgens haar aan de basis. Ook van onze gids hoorden we veel kritische bedenkingen. Donderdagochtend was het grote nieuws dat de regering zich niet aan de beloftes van het vredespact blijkt te houden en dat de FARC aangekondigd heeft dat ze opnieuw de jungle in te trekken en allianties sluiten met de ELN, een nog actieve rebellengroep. De Colombiaanse bevolking is in shock. Ze zijn (opnieuw) zwaar teleurgesteld in de overheid die er maar niet in slaagt om het geweld te stoppen en eigenlijk niets geeft om de veiligheid van het volk. Onze gids zei het als volgt: er is 80 jaar heel hard gewerkt aan het impressionante parlementsgebouw, wat ironisch is want nu wordt er niet meer in gewerkt. Het is alleszins bang afwachten wat deze evolutie teweeg zal brengen.

Tijdens de tour kregen we ook een glaasje ‘chicha’ aangeboden. Een gefermenteerd maïsdrankje met een miniem alcoholpercentage. De drank blijkt verboden te zijn bij wet, maar ondertussen wordt daar niet meer streng op toegezien. Het bleek vooral verboden door de overheid omdat het iets is wat gemakkelijk thuis gebrouwen kon worden en ze daar dus geen taxen op kon heffen. Daarom werd verspreid dat je gek, dom en agressief werd van chicha en werd bier gepromoot in de plaats. Door die overheidscampagne is het drinken van chicha in Colombia niet echt meer gebruikelijk en dreigt het een verloren traditie te worden. Volgens ons persoonlijk geen verlies :). Het smaakt een beetje naar de geur van gemorst bier de ochtend na

een feestje, maar dan met een licht maïssmaakje.

We bezochten verder nog het museum van Botero, het museo del oro, we bezochten plaatselijke barretjes en restaurantjes, maar krijgen stilaan nood aan een iets groenere omgeving. Bogotá is een stad van 9 miljoen inwoners. Dat het hier druk is, is een understatement. Een stad kan je sowieso niet doorgronden op drie dagen, maar we kregen hier onze eerste indrukken van het land. Ondertussen vonden ze Daan zijn bagage terug en brachten ze die aan huis. Tijd om de tocht naar het noorden te beginnen!