11. Nieuw-Zeeland

“Ik begin Nieuw-Zeeland hoe langer hoe meer een stom land te vinden.”

Ik was even geschokt als u om dit op een middag in maart te horen.

“Oei?”

“Jah.”
“Ge hebt wel honger en vannacht niet veel geslapen. Misschien beïnvloedt dat uw stemming.”

“Mmmisschien. Voor u nog eentje met kaas? Ik bedenk het mij al een paar dagen hoor. Tomaat en komkommer?”

“Graag. Het land heeft mij ook nog niet overweldigd. Maar misschien moeten we het nog wat tijd geven?”

“Pf Ja. Het is tot nu toe alleszins niet indrukwekkender dan Zuid-Amerika. En die prijzen! Wat is er nog aan wanneer ge de hele tijd op uw geld moet letten. En al die andere toeristen. Jezus, zit heel Frankrijk en Duitsland hier? Ge bent nergens op uw gemak. Zij aan zij op een parking kamperen. Ik haat andere mensen. In Zuid-Amerika kon ge u dagenlang verstoppen. Ge kwam niemand tegen en kon slapen waar ge maar wilde. En ik weet dat ge gaat zeggen dat we zelf een van die toeristen zijn. Maar als die anderen nu eens gewoon vertrekken, dan zitten wij ten minste op ons gemak. Met hun stationwagen campers. Dat is niet eens een echte van! Blijf dan thuis, he. Kunt ge aan de chocolade?”

“Haha, jaja dat klopt wel. Misschien zijn we te verwend? Misschien kunnen we het niet meer appreciëren. Dat is zoals te veel taartjes eten. Na vier lekkere taartjes, is dat vijfde ook minder verrassend, he.” *edit: ik eet nooit vier taartjes, laat staan vijf, pure beeldspraak* “We moeten focussen op het positieve! We kunnen euh, ons wc papier na zes maanden terug in de wc-pot smijten ipv in de vuilbak? En de chaos is weg! Nu pas besef ik hoe druk Zuid-Amerika was. Toen we in Auckland op de luchthaven toekwamen, wilde ik eerst de bus uitzoeken, maar uw longen schreeuwden om nicotine. Dus ik zette mij al schrap voor de taxichauffeurs die ons weer zouden overrompelen en in hun auto wilden sleuren. Maar er gebeurde niets! Dat was zalig. Zelfs geen drukte op de luchthaven. Iedereen rustig, mega vriendelijk, overal overzichtelijke wegwijzers.”

“Ja, tot ge twee dagen later zot werd van al die bordjes en regeltjes. Nu niet doen alsof ge ze apprecieert.”

“Dat is anders! Wat een overbezorgde moeder is de Nieuw-Zeelandse overheid ook! Doe dit, doe dat. Dit is verboden. Pas op, dat is gevaarlijk! Hou de railing vast op de boot, zet uw boodschappen op exact deze plaats nadat ge ze gescand hebt. Niet meteen in uw rugzak steken! Pas op, links rijden! Druk op het groene knopje wanneer ge de deur van de metro wilt openen, bij ELKE halte! How jong, doe eens rustig. Ik heb zelf ook een verstand hoor.

“Haha, ik dacht dat we positief gingen blijven.”

“… “

“Nog een boke?”

“Nee. Gaat ge dat stuk chocolade nog opeten?”

“Ja.”

“Oke.”

“Waarom?”

“Gewoon.”

“Gewoon?”

“Anders at ik het op.”

“Ge moogt nog een stukske als ge wilt.”

“Nee, nee, eet maar, dank u.”

“Ja, maar wilt ge nog of niet?”

Enfin, de conversatie ging nog even verder, maar ik denk dat we het meest essentiële wel gehad hebben. Korte samenvatting: Na twee weken vrijwilligerswerk en een week rondreizen had Nieuw-Zeeland ons nog niet van onze sokken geblazen. We hadden hier ondertussen al aan prachtige stranden gewandeld. Wanneer ge uw ogen toedeed, klonk het alsof Home and Away opstond. Dat achtergrondgeluid van golven en krekels is heel specifiek :). We hadden al prachtige landschappen gezien. Nieuw-Zeeland is best tropisch. Ik had hier niet meteen palmbomen verwacht. We hadden ook al een kiwigaard bezocht, een schapenshow gezien, in prachtige bossen gewandeld. We zijn naar de rugby geweest, hebben op een zwart strand gewandeld. En toch vroegen we ons af waarom het een droombestemming was.

Dat had ge zeker niet verwacht als eerste indruk van het wereldwijd opgehemelde Nieuw-Zeeland? Ik schaamde mij er ook diep over. Het klonk heel ondankbaar en decadent. Ik wist op voorhand niet heel goed wat ik van Nieuw-Zeeland moest verwachten om eerlijk te zijn. Behalve de Lord of the Rings-scènes, maar die zouden dan ook zwaar getruqueerd zijn, vermoedden we. Wanneer ik dat toegaf aan een wijze en supercoole vriendin, zei die: ‘Maar uw nieuwverworven perspectief kunt ge niet afzetten, he.’.

***

Ik laat wat ruimte om dat binnen te laten komen. Dat was erg bevrijdend! We hebben al zo veel prachtige dingen gezien. Het kan gewoon bijna niet prachtiger. Komt daarbij dat activiteiten hier echt geweldig duur zijn en dat de helft van Frankrijk en Duitsland hier effectief rondloopt en dan verlangt ge ergens terug naar het ongerepte en vrije van Zuid-Amerika. Dus: de tip van uw leven: moest Nieuw-Zeeland en Zuid-Amerika (en dan voornamelijk Chili) op uw bucketlist staan en moest het ooit gebeuren dat ge ze kort na elkaar bezoekt, doe dan eerst Nieuw-Zeeland. Want het is hier prachtig, maar alle ‘world’s most amazing hikes’ en ‘world’s greatest glaciers’ zijn toch lichtelijk overdreven. Er zijn echt nog schonere plaatsen op de wereld. De landschappen uit de Lord of the Rings films daarentegen, die kunt ge hier wel echt zien. Niet getruqueerd.

We zijn ondertussen op het Zuid-eiland en hier zijn we wel al een paar keer erg gecharmeerd geweest. Hier is de natuur ruiger, zijn er meer natuurparken, is er minder bebouwing, zijn er meer schapen… Er zijn nog altijd heel veel Duitsers en Fransen, er rijden meer campervans dan locals rond en wildkamperen is quasi onmogelijk. Alle grond is immers omheind of er staan duidelijke borden dat je niet mag kamperen. Waar we ook wel voor kunnen inkomen. Het land is echt overspoeld door toeristen. Dan moet je regels invoeren en plaatsen afbakenen waar je gratis kan slapen. Campings zijn duur. Maar op alle gratis slaapplaatsen (en op vele andere plaatsen) zijn openbare toiletten die proper onderhouden worden. Daar kunnen veel landen nog iets van leren!

Maar ik loop vooruit op de dingen. Nieuw-Zeeland stond op ons reislijstje omwille van de natuurfoto’s, de lord of the rings scènes en het enthousiasme van de rest van de mensheid over het land. Het paste in ons reisschema als tussenstop tussen Zuid-Amerika en Azië. Dus klaar. Wat we er precies zouden doen dat zouden we later

wel beslissen. Zo kwam het dat we zes weken in Nieuw-Zeeland te besteden hadden. Tussen ons vertrek in Zuid-Amerika en het bezoek van mijn papa in Bali in april. In Santiago startten we met de lonely planet van Nieuw-Zeeland eens vast te nemen en wat extra opzoekingswerk. Een Van huren en rondrijden leek ons wel wat. Tot we de prijs zagen voor de huur van een Van voor zes weken! Een auto huren en in hostels slapen? Dat bleek minstens even duur uit te komen. Hostels zijn hier erg duur. 30 euro pp per nacht is geen uitzondering. De bus nemen en in hostels slapen? Nope… We needed a solution. Quickly. We zouden Azië qua budget niet meer halen als we zes weken in Nieuw-Zeeland zouden reizen. HAHA, wisten wij toen veel. Dat de HELE WERELD PLAT ZOU LIGGEN BINNEN EEN PAAR WEKEN EN WIJ SOWIESO NIET MEER IN AZIE ZOUDEN GERAKEN. Moest het een film zijn dan was het alleszins een erg goede plottwist geweest. But it’s not.

De helft van de tijd reizen en zeer spaarzaam zijn, dat zou lukken. Voor de andere helft zochten we op workaway.com gastgezinnen die een bed en eten aanboden in ruil voor klussen in en rond hun huis. Zo verbleven we de eerste 10 dagen bij een gezin dichtbij Auckland. Ze hadden een enorme tuin en konden onze hulp wel gebruiken. Met ‘some weeding’ bijvoorbeeld. Het weed bleek ‘gorse’ te zijn. Een plant die binnengebracht is door de Britten (story of NZ’s life: alles wat slecht is, is binnengebracht door Europeanen) en die gebruikt wordt als natuurlijke afsluiting voor dieren. Venijnige stekels dus! Het is nu een plaag in NZ en ze krijgen het niet onder controle. Dus wij gingen tekeer met zaag en snoeischaren. Heelder bomen moesten we afzagen want dat onkruid weet van geen ophouden eens het gelanceerd is. Het droevige is dat de tuinen rondom het stuk grond ook vol stonden met gorse. Het voelde dus een beetje nutteloos. Na drie dagen kan je geen gorse meer zien. We hebben er ondertussen een goed oog voor ontwikkeld en spotten het inderdaad over het hele land. Gelukkig was er ook nog minder stekelig onkruid uit te trekken en konden we ook een stuk van een keermuur bouwen. Onze gastheer zag toen pas Daan zijn skills en heeft volgens mij nu nog spijt dat hij ons zo lang aan de gorse gezet heeft want zijn keermuur zou klaar geweest kunnen zijn. We zijn er heel hartelijk ontvangen. Hun driejarige kleuter zorgde voor genoeg ambiance in huis. En op onze vrije dagen zorgden ze altijd voor leuke uitstapjes in de buurt en vervoer indien nodig.

Na tien dagen vroegen ze of we toch niet nog wat langer konden blijven, maar wij hadden onze gehuurde Van af te halen om drie weken in rond te reizen. Sorry not sorry! We huurden een kleine van, ruim genoeg om in te slapen en met een keukentje en wc’tje. Niet de grootste in zijn soort zoals je op de foto kan zien. Maar meer dan voldoende om drie weken in te overleven.

Op het Noord-eiland bezochten we glowworm caves. Ik weet niet of het iets is wat je enkel in Nieuw-Zeeland vindt, maar het was erg mooi. In verschillende grotten nestelen zich motjes die in hun wormfase licht geven om prooien te lokken. Dat resulteert in een sterrenhemel van lichtjes in deze donkere grotten. Spectaculair. Je vaart er met een bootje door, maar mag er geen foto’s van nemen want van licht en geluid doen de wormpjes ter zelfverdediging hun lichtjes uit en het zou uren duren voor ze weer hun volle wattage geven. Je zal ons dus op ons woord moeten geloven.

Als je aan Nieuw-Zeeland denkt en trefwoorden moet bedenken dan komen Lord of the rings, kiwi’s, schapen en rugby al snel boven. Dat moesten we dus eens van dichtbij zien.

Het decor van The Shire, het dorp van de hobbits, is na de opnames niet afgebroken en wordt opengesteld voor toeristen. Deze twee

hobbits twijfelden omdat het best duur was en omdat we nu ook niet stapelzot zijn van LOTR (sorry, fans). Maar je bent hier maar één keer en dat soort argumenten dus daar gingen we. En het is echt een heel mooi ‘park’. Tot in de kleinste details is het decor uitgewerkt. Locatiehunters hebben dagenlang boven Nieuw-Zeeland gecirkeld met een helikopter om de perfecte locatie te vinden. Een plaats waar je geen wolkenkrabber, elektriciteitspaal of windmolen kon zien staan en dat de perfecte heuvel, vijver en bomen had. De koeienboer die toevallig de eigenaar was, heeft alleszins niet slecht geboerd!

Next: kiwi’s! Het fruit, niet het dier. We hebben hier nog geen levende kiwi, het dier, gezien. Mogelijks zagen we er een paar platgereden op de weg, maar dat herken je dan ook niet meer zo gemakkelijk. We kregen dus een kleine rondleiding op een kiwiplantage. Ik wist eigenlijk niet eens hoe een kiwiboom er precies uitzag. Ze groeien zoals druiven aan ranken. Massa’s kiwi’s in Nieuw-Zeeland! Ik dacht eindelijk eens een aan de boom gerijpte kiwi te kunnen proeven, maar we blijken in de foute periode op bezoek te zijn. Kiwi’s worden geplukt in april en zijn negen maanden te bewaren. Dus de kiwi’s die hier nu in de winkel liggen, zijn van Italië! Zitten wij hier Italiaanse kiwi’s te eten in Nieuw-Zeeland. Nog straffer vind ik dat alle kiwi’s geplukt worden in april omdat er zoveel geëxporteerd moet worden. En kiwi’s zijn eigenlijk pas rijp in juli. Dus niemand, zelfs Nieuw-Zeelanders zelf niet, eet ooit een aan de boom gerijpte kiwi. Wie weet hoe die smaken! Nu, als die lockdown hier nog even duurt

dan gaan we misschien nog een vergeten kiwitje aan een boompje kunnen vinden. Always look on the bright side, right?

We kunnen bevestigen dat er veel schapen zijn in Nieuw-Zeeland. Er zouden tien keer zoveel schapen als inwoners zijn! Op een schapenshow zagen we 19 verschillende soorten schapen, waaronder het merinoschaap. Voor de merinowolkenners, een indrukwekkend schaap! Ze maken hier in schapenvlees ook meer onderscheid dan lam of schaap, zoals in België. Alle stadia tussen een lammetje en een volwassen schaap zijn aparte soorten vlees met een aparte smaak naar het schijnt.

En dan nog de rugby. Dat is echt groots hier. Dat virus en handen wassen en binnen blijven is allemaal te doen. Maar op nummer twee in het nieuws staat wel dat een of andere super cup afgelast moet worden door de lockdown. Dat is pas een ramp! We gingen naar een match kijken en zochten op voorhand de spelregels op. Dat zouden we wel kunnen volgen dachten we. Tot bleek van niet. Je mag niet zomaar op eender welke manier tackelen en passen en scoren?? Het was een thuismatch van ‘the hurricanes’ (oeeh), maar de orkaantjes hebben dik verloren! Geen idee welke fouten ze allemaal gemaakt hebben. Maar zo’n match gaat er alleszins heftig aan toe!

Op het noordeiland deden we

verder een van de mooiste dagtochten van de wereld. Zo werd het alleszins voorgesteld. Het was een erg speciale omgeving. Het decor ook voor mount Doom. Er is in dit gebied veel geothermische activiteit. Twee aardplaten schuiven hier tegen en over elkaar wat resulteert in veel (actieve) vulkanen en aardbevingen. De hete dampen stijgen op uit de grond en creëren een aparte sfeer. De Tongariro trek loopt over een bergkam en een actieve vulkaan. Daartussen vind je de blauwste meren. Het ziet er prachtig uit, maar de dampen stinken naar zwavel. Niet aan te raden om te lang te blijven hangen dus :). Nieuw-Zeeland zou Nieuw-Zeeland niet zijn als er onderweg geen waarschuwingsborden zouden staan. Pas op, de wandeling is zwaar. Pas op, als je moe bent, mag je terug gaan, no shame. Danger! Er worden jaarlijks zoveel mensen gered met de helikopter. Pas op, vanaf hier wordt het alleen maar zwaarder, als je nu al moe bent, ga dan terug. En dat voor een hike die echt goed

meeviel. Het is hier wel niet meer van alleen te wandelen. Frankrijk en Duitsland wandelen ook mee.

Een beetje confronterend is het boek dat ik nu, op aanraden van al twee mensen, aan het lezen ben: Grand hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer. Het gaat over de invloed van toerisme op de wereld. Ik zit nog niet in de helft, maar het is erg boeiend en waar hij (toch in het begin van het boek) vertelt vanuit Venetië en bij uitbreiding Europa, is het ook heel erg toepasbaar op Nieuw-Zeeland. Hij schrijft bijvoorbeeld: “Terwijl toeristen bovenal op zoek zijn naar een authentieke ervaring, veroorzaakt hun aanwezigheid een teloorgang van de authenticiteit die ze begeren. Of die authenticiteit wordt op een weinig authentieke wijze speciaal voor hen gecreëerd. Toerisme vernietigt datgene waardoor het wordt aangetrokken.”. Nieuw Zeeland moet zich bijna als een pretpark uitbaten om de stroom van toeristen aan te kunnen en hun natuur te

kunnen behouden zoals ze is.

“Wanneer we op reis zijn, zijn we op zoek naar de unieke, authentieke ervaring. Daarbij treden de anderen, die eveneens op zoek zijn naar de unieke, authentieke ervaring, op als stoorzender, want hun aanwezigheid is voldoende om te verhinderen dat onze ervaring uniek en authentiek is.” We voelen ons mega hard betrapt! Natuurlijk reizen wij onder andere om prachtige dingen met onze eigen ogen te zien, om dat uitbundige gevoel te voelen wanneer je in een prachtig landschap terecht komt na een paar uur stappen. En liefst vermijden we de allerdrukste en meest toeristische plaatsen. We willen zo weinig meedoen met georganiseerde tours of ‘must do’s’. Maar ja, dan bent ge in Peru en wandelt ge toch naar Machu Picchu. En dan bent ge in Nieuw-Zeeland en wandelt ge de Tongariro trekking. En vindt ge het vervelend dat er nog mensen dat in de lonely planet gelezen hebben en net vandaag hetzelfde plan hebben. Het is niet leuk en ge bent zelf een onderdeel van uw eigen probleem. En van het wereldwijde probleem. Hoe kan je minder belastend reizen?

Onze wereldreis is overigens niet alleen een reis om prachtige dingen te zien, maar ook een letterlijk afstand nemen van de dingen en onszelf tijd gunnen om een aantal dingen vanop afstand te bekijken. En dat lukt behoorlijk goed. Thuis blijft alles maar doorrazen, zelfs wanneer je niet werkt. Hier kunnen we ook aan stevig tempo razen, maar het gemiddelde tempo ligt toch lager. Ik wens jullie allemaal een rustige periode, waarin niets moet en je meer vrije tijd hebt. Zo even niet te veel deadlines, een rustiger tempo van leven. Geen sociale verplichtingen, maar tijd om u te vervelen. HAHA! Wij hebben ons nog niet verveeld trouwens. Voor de meesten lijkt het waarschijnlijk alsof wij de hele dag chillen en cocktails drinken. Maar we hebben eigenlijk nog niet echt een periode niks gedaan. Ik denk dat alleen andere reizigers dat zullen begrijpen. Haha, ik besef hoe het klinkt. Dat select groepje waar wij nu toe behoren. Bon, waar was ik! Ook in het parkje ‘craters of the moon’ zagen we de ronkende en broebbelende aarde.

In het noorden van het Zuid-eiland is er het Abel Tasman natuurpark. Er wordt geschreven over gouden stranden en helderblauw water. En dat is echt! Het zijn echt gouden stranden! Het was helaas geen zwemweer, maar we hebben er wel een dag gewandeld en zijn er uiteindelijk drie dagen blijven plakken. Volgens de financiële berekeningen kunnen we niet te veel uitspattingen meer veroorloven. We wandelen dus veel en kijken naar de zonsondergang.
Op dit moment in de reis gaan we er nog van uit dat we zoals gepland binnen drie weken naar Azië zullen doorreizen. Covid 19 heeft lelijk huisgehouden in China en is nu Italië aan het

binnensijpelen. Maar Bali zal toch open blijven!

We rijden de Westkust naar beneden langs tropische natuur, pannenkoekenrotsen, felblauwe gletsjerrivieren, en gaan kajakken in een lagune.

Hier ongeveer begon het te dagen dat covidje misschien wel eens roet in onze reisplannen zou strooien. Binnen drie weken zou dit helemaal niet over zijn. Italië gaat in lockdown? Hoe zal het virus in Indonesië huishouden? Zullen er vluchten zijn vanuit België naar Bali en zou papa dus wel kunnen vliegen? In Nieuw-Zeeland was de situatie ondertussen nog onder controle. Wij zouden zeker nog in Indonesië geraken.

Nog een van de highlights in Nieuw-Zeeland is het Nationaal park Fiordland en dan vooral de boottochten naar Milford en Doubtful Sounds. Ik kan u zeggen dat ons budget dat niet meer aankon. En we zouden dan weer tussen die massa’s toeristen zitten. Was dat in deze tijden wel te verantwoorden? Hier waren ondertussen toch ook al wat besmette patiënten? Binnen een week zouden we bij een gastgezin verblijven voor twee weken. Onze gastvrouw werd nu al een beetje zenuwachtig dat we nog vrolijk de toerist liepen uit te hangen terwijl er overal besmettingsgevaar was. Op een social deal-achtige website vonden we plaatsjes op een kleine jetboat aan de helft van de prijs, door de fjorden. Ik had geen idee wat een jetboat was, maar wij zouden goedkoper door Fiordland varen! Nu weet ik dat een jetboat heel snel gaat en graag 360°’s doet. Iets minder ontspannend dan Milford Sounds wellicht, maar wel een avontuur! Prachtige omgeving! En gevaren door de rivier waarin Frodo heeft gedreven voor de eindscène van de eerste film van LOTR.

Ondertussen gaat België toe. Papa moet zijn reis annuleren. Vluchten gaan niet meer door. Zullen wij hier in Nieuw-Zeeland ook vast dreigen te geraken? Wat als er geen vluchten meer zijn naar Azië? We kunnen hier niet lang overleven met ons budget? Wat als we niet meer naar ons gastgezin mogen omdat we mogelijks besmet zijn? Reizen wordt afgeraden, moeten we naar huis? Eindigt onze wereldreis met 14 dagen quarantaine in België en daarna nog een maand opgesloten zitten? In Nieuw-Zeeland blijven zal voor onbepaalde tijd zijn. Als we niet meer zullen kunnen doorreizen naar Azië is dat dan nog wel de moeite? Veel vragen! Weinig glazen bollen om de toekomst te voorspellen. We gaan via het meest Zuidelijke puntje van het land naar Christchurch, naar ons gastgezin. Ze worden momenteel overstelpt met vragen van gestrande reizigers die net als ons geen twee maanden in een hostel willen zitten, maar ze hebben op ons gewacht om onze plannen te kennen. Wat zijn

onze plannen? We beslissen om hier te blijven en we vragen of ze het zien zitten om ons eventueel twee maanden op te vangen? Het zijn de meest genereuze mensen ooit. De man is tegen de 70 en is om mogelijke besmetting te vermijden naar hun buitenverblijf uitgeweken. Het huis hier is een villa omringd met grote paardenweides en een gerenoveerde stal waar wij slapen. Er zijn nog drie Europese meisjes hier. Samen zorgen we voor de paarden, doen we het huishouden en werken we in de tuin. In ruil daarvoor mogen we hier blijven zo lang als nodig en krijgen we overheerlijk eten voorgeschoteld.

Het is wat onzeker geweest, maar nu zijn we zeker dat het de juiste beslissing was. Ondertussen is Nieuw-Zeeland ook in lockdown voor minstens een maand. Voorlopig zijn we aan het werk en heeft dat niet veel effect op ons. Binnen een maand zullen we zien hoe de zaken ervoor staan. Zullen we nog verder kunnen reizen? Geen

idee. Maar we zijn hier dan ook niet alleen om constant nieuwe en indrukwekkende dingen te zien. We hangen dus even niet de toerist uit en settelen ons even. Met vrije dagen om te puzzelen en te lezen en te bloggen. We kunnen niet plannen en geen uitstappen doen. Op de drie toeristen in huis na (waarvan twee Duitsers uiteraard :)) komen we geen andere toerist tegen. Dat was toch wat we wilden, nee?

Hou jullie goed daar, alleen skype-feestjes en virtuele handjes en knuffels. Hou jullie naasten in het oog, vooral zij die op zichzelf aangewezen zijn. En ruim die rommelkamer nu eindelijk eens op, he. Geen excuses meer :).