12. Ibisland

Kijk eens aan. Onverwacht is er nog een extra bestemming aan onze reisroute toegevoegd. We zijn opeens terecht geraakt in Ibisland. In de volksmond misschien beter bekend als gewoon ‘Ibis’. Zo gaat dat met reizen. Je mag je niet te veel vastpinnen aan een plan. Het is veel leuker om je gewoon te laten leiden door de flow. En dat is wat wij gedaan hebben. Zo vrij van geest zijn we geworden.

Origineel was ons plan om Nieuw-Zeeland te verlaten. We waren al vijf weken bij onze fantastische gastfamilie op hun prachtige domein. We hebben dat domein grotendeels terug op orde gezet. Daan heeft uren gebosmaaid, ik heb uren onkruid uitgetrokken. Maar we deden ook nog veel meer dan dat. Kleine en grote problemen kon Daan oplossen met zijn jarenlange ervaring in de sector. Daar was onze gastmama erg blij mee. Als dank kookte ze elke avond overheerlijk. Aan wijn en eten geen gebrek. Onze curve is bijgevolg niet bepaald afgezwakt. We waren zó dankbaar dat we tijdens deze gekke periode hier konden verblijven. Maar stilaan werden de vooruitzichten kouder en langer. Aan deze kant van de wereld wordt het herfst. Werken in de

regen en kou, daar keken we minder hard naar uit. Ondertussen bleek dat we niet goed geregistreerd stonden bij de Belgische ambassade en dat we niet geïnformeerd werden over de mogelijke repatriëringsvluchten. Toen we dat ontdekten, liepen deze op hun einde. Voor alle duidelijkheid: vluchten ingezet door de Nederlandse, Duitse en Franse overheden. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat hun initiatieven en de contacten met hun burgers veel vlotter verlopen dan die tussen de Belgische ambassade en hun burgers. Op het nippertje schreven we ons nog in voor de laatste Franse vlucht naar Parijs, maar we kwamen op de wachtlijst terecht. Ook de commerciële vluchten zouden binnenkort tot op z’n minst eind mei stoppen. Toen hebben we de knoop doorgehakt om van een van de voorlopig laatste commerciële vluchten gebruik te maken en onze terugkeer naar België in te zetten.

Want face it. Onze reis zit er op. We hebben de voorbije vijf weken echt nodig gehad om dat te beseffen en een beetje te aanvaarden. We zullen onze reis niet meer vervolgen naar Azië. Ons jaar wereldreis wordt ingekort tot acht maanden en een continent minder. We konden nog langer in Nieuw-Zeeland blijven, maar met onzekere vooruitzichten. Wanneer zal er nog gevlogen worden en wat zal de prijs daarvan zijn? We konden hier nog werken voor onze gastfamilie, maar verder is in Nieuw-Zeeland alles ook pottoe. We hebben dus beslist om ons leven in België terug op te starten. Je kan er over blijven twijfelen en nadenken. En je zal nooit weten wat de beste beslissing zal zijn.

Maar toen kwam er dus toch nog onverwacht iets op ons pad!

Op een maandag stonden we klaar om de 72u durende reis naar België aan te vatten. De route bestond uit een binnenlandse vlucht in Nieuw-Zeeland, dan naar Australië en van daar met een tussenstop in Doha naar Brussel. Maar een wereldreis stop je niet zomaar. Wereldreizigers leren onderweg loslaten, ze leren onverwachte wendingen in hun al dan niet bestaande planning te omarmen en met de flow mee te gaan. Het doel is om dat bij thuiskomst zo lang mogelijk vast te houden. Wanneer je dus met je wereldreis stopt is er blijkbaar een soort van test nodig om te zien of je wel klaar bent om terug in de echte wereld te integreren. Wij kregen na onze binnenlandse vlucht in Nieuw-Zeeland een knorrige douanier van Australië op ons pad. We hadden ons zo goed mogelijk voorbereid. Regeltjes over transit tien keer gelezen, regeltjes over visa tien keer gelezen. Maar de douanier had een slechte dag en vond de regeltjes van binnenlandse zaken maar niets. Deze twee Belgen kwamen er, samen met nog een Fransman die zich even goed had voorbereid, niet in. We waren medisch goedgekeurd en ook binnenlandse zaken zei dat we in orde waren, maar de douanier, die de baliemedewerker in Nieuw Zeeland moest bellen voor elke passagier richting Australië, vond dat onze transittijd te lang was en zelfs als die korter was geweest dan beschikten we niet over de juiste transit-papieren. Oke, kom maar op douaniertje, dachten wij. Papieren nog snel proberen in orde brengen, andere vluchten proberen zoeken. Alles was mogelijk. Maar dat zou te gemakkelijk geweest zijn. Onze vlucht vertrok. Met maar zes Australische passagiers die wel het land binnen mochten. Deze drie Europeanen moesten de wereldreistest nog doorlopen. En met beide handen hebben we die kans gegrepen natuurlijk. Want zo zijn wij nu. Chill, ons niet opjagen en niet vloeken tegen de baliemedewerker die ook maar zijn job doet. Niet opnieuw bellen naar binnenlandse zaken. Niet onze gsm tegen de grond smijten wanneer de verbinding verbroken wordt omdat uw beltegoed op is omdat ge eerst 40min aan de wachtlijn hebt gehangen. Gewoon aanvaarden en een nieuwe weg inslaan. En die weg bracht ons in Ibisland. Waar we onverwachts nog een heerlijk lange week mochten verblijven. Je moet het gewoon echt altijd van de positieve kant proberen bekijken. In Ibisland konden we lekker rusten, al aan onze fotoboeken beginnen, maar we beklommen ook eens de hoogste top voor een prachtig uitzicht, we wandelden door de rustieke gangen. En kijk, daar was dan toch nog de kans om onze duikbril eens op te zetten want er waren walvishaaien te spotten. Hebben we die duikbril

niet voor niets acht maanden in onze rugzak meegenomen.

Als je dit nu leest dan wil dat zeggen dat onze tweede poging om thuis te geraken gelukt is. We zitten dan met een mega jetlag mee te huilen met de Belgische regen. Laat ons gewoon even balen. Ja, we hebben de meest prachtige avonturen beleefd de voorbije acht maanden. De foto’s herbekijken om een fotoboek te maken, bewijst dat des te meer. Daar zijn we extreem dankbaar voor. En het gaat zelfs niet om de avonturen alleen. We zijn acht maanden uit de dagelijkse sleur gestapt en hebben wat afstand genomen van alles. Het moet hier nu ook niet te persoonlijk worden, maar dat doet wat met een mens. We hebben nieuwe plannen en zijn zó blij dat we de stap gezet hebben. Het leven is kort. Doe het! Doe wat ge denkt dat niet haalbaar is. Denk er even over na. Maar doe het.

Maar uiteraard hadden we ons verhaal liever afgemaakt zoals gepland. En waren we graag in de armen van familie en vrienden gesprongen bij thuiskomst. Maar dat zal niet lukken. We moeten zoals iedereen nu anderhalve meter afstand houden. Dat is droevig. Misschien nog droeviger dan niet meer naar Azië kunnen doorreizen. Wat dat betreft, snappen we dat iedereen ons gerust wil stellen en positief houden. ‘Azië kunnen jullie later nog bezoeken!’ en ‘Azië loopt niet weg.’. Iemand die baalt, is wat ongemakkelijk in de omgang. Dat begrijpen we. Maar zullen we toch afspreken dat we niet meer zeggen dat we blij moeten zijn met wat we gehad hebben en dat we nu kunnen sparen en binnen een jaar nog eens naar Azië kunnen? Want de kans is inderdaad groot dat we zodra het mag een ticket richting het oosten zullen boeken. Maar dat is niet hetzelfde. Het is alsof je jaren traint voor een marathon. En wanneer je er klaar voor bent, klinkt het startschot. Oké, Daan is zijn rugnummer vergeten en moet een sprintje inleggen om bij te benen. Maar ge bent dat toch samen aan het lopen. En na 30 km leggen ze alles stil. Niemand kan verder lopen. Iedereen moet terug naar huis. Dan zegt ge toch ook niet: geen erg, die laatste tien kilometer kan je misschien volgend jaar nog lopen. Of gespreid over de komende vijf jaar.

Dus zeg gewoon dat het kak is. Want dat is oké. We kunnen dat luxeprobleem wel aan.

We gaan dan nu over naar de enige vriend die dichtbij mag komen: el vino. En we zien jullie allemaal volgende zomer voor een welkom terug feestje!