8. Peru - Bolivië - Peru - Chili

Hohoho, vrolijk kerstfeest iedereen! Zullen wij de donkere dagen eens opfleuren met een blogpost van de zonnige andere kant van de wereld? Met plezier!

Jullie denken sinds de laatste post misschien dat wij nog steeds aan het bekomen zijn van Machu Picchu. En dat is ook zo. Maar ondertussen zijn we toch uit ons bed gerold. Daar hebben we effectief een week in liggen stinken, netflix kijken en pizza eten. De poetsvrouw kwam elke dag eens kloppen om te vragen of ze niet moest poetsen, maar niemand kreeg ons uit ons bed. Ze mocht rollen wc-papier en eventueel verse handdoeken achterlaten, maar verder dan de deur kwam ze niet :D. Tussen de dutjes en de chipkes hadden we bedacht dat we onze kans in Bolivië gewoon gingen wagen. We zouden gemakkelijk in Copacabana geraken, net over de grens met Peru, en tegen dat we het daar zo wat gezien hadden, zouden de protesten in Bolivië wel gekalmeerd zijn en konden we doorreizen. Well think again. De Bolivianen zijn best volhardend. En hun politieke leiders zo nodig nog meer. Ons verblijf in Copacabana (ge zit nu ook al met dat liedje in uw hoofd, he?) begon best aangenaam. De grensovergang ging vlot, het was er een aangenaam temperatuurtje, klein maar gezellig stadje. Copacabana ligt aan de Boliviaanse kant van het Titicacameer. Een gigantisch meer op 3812m hoogte. Het bekende liedje gaat niet over deze Copacabana dus geen music and fashion hier. Alhoewel. De vrouwen zijn hier ook prachtig uitgedost. Meestal dragen ze een dikke legging met lama of ander Zuid-Amerikaans motief onder een aantal rokken waarvan de bovenste heel kleurrijk is en heel bol staat. Hun bloesjes hebben minstens evenveel kleur en vaak een bloemenpatroon. Daarboven dragen ze dan nog een vestje of schort, afhankelijk van de bezigheid. Hun haar is altijd extreem lang en vastgemaakt in twee vlechten. Ongeacht de leeftijd. Maar dus geen yellow feathers in hun hair.

Hier was bij onze aankomst niets te merken van de onrust in Bolivië. Behalve dat er geen bussen naar La Paz reden. Het was hier dus een beetje afwachten of er daar schot in de zaak kwam. Een lang verhaal kort als achtergrond: Evo Morales, de president van Bolivië, was al 13 jaar aan de macht. In principe kan een president maar twee termijnen regeren, maar Morales kreeg er maar niet genoeg

van. Hij vroeg daarom via een referendum vriendelijk aan het volk of het geen goed idee zou zijn om een wetswijziging door te voeren zodat hij nog een vierde keer verkozen kon worden. Hij deed hetzelfde al eens succesvol voor een derde termijn. Het volk vond hem niet de meest onsympathieke, maar had toch eens zin in iets anders en stemde dus tegen. Daar had Morales niet op gerekend en hij moet gedacht hebben dat het een flauw mopje was van het volk want hij heeft die wetswijziging toch maar doorgevoerd. Daar begon het al een beetje te sudderen. Of toch bij een deel van het volk. In Bolivië (en meerdere Zuid-Amerikaanse landen) is er een sterke opdeling tussen de zogezegde moderne en iets rijkere stadsmens en de zogezegde inheemse armere bevolking die meer in afgelegen gebieden woont zoals het amazonewoud en het Andesgebergte. Evo Morales was de eerste president van inheemse afkomst en heeft veel voor dit deel van de bevolking betekend. Plaats hem maar links op het politieke spectrum. Vooral de moderne stadsmens zag graag

wat vernieuwing en vond Morales zijn wetswijzigingsmove dus niet zo grappig. Wanneer er dan bij de effectieve verkiezingen een vermoeden was van fraude van Morales kant bij de stemmentelling hadden ze er flink genoeg van en kwamen ze op straat. Waarop de inheemse bevolking een tegenprotest organiseerde, pro Morales. Waarop de situatie onhoudbaar werd en Morales aftrad en naar Mexico vluchtte. Waarop een vrijwillige interimregering gevormd werd die meer politiek rechts te noemen is. Waarop de inheemse bevolking helemaal ontplofte en ontslag van die regering eiste. Kunt ge nog volgen? Net zoals in Ecuador werden belangrijke wegen afgezet en was reizen door het land niet mogelijk.

Wij zaten dus in het vredige Copacabana te wachten tot er iemand de zaak oploste en beslisten in de tussentijd een paar dagen naar Isla del Sol te gaan, een eilandje in het Titicacameer dichtbij Copacabana. Niet zomaar een eilandje, het is het eiland waar volgens de Inca’s de zonnegod werd geboren. Het zou er prachtig verblijven zijn. Helaas verliep het plan anders dan verwacht. Op de ochtend dat we de boot wilden nemen, hoorden we al wat rumoer in het dorpje, maar daar stelden we ons niet meteen vragen bij. Tot de hosteluitbater vertelde dat de boot naar Isa del Sol vandaag niet zou varen omwille van protesten. Maar hij kon een iets duurder alternatief voor ons voorzien, met de taxi naar een nabijgelegen haventje en met een private boot tot aan het eiland. Prima voor ons, maar dan

moesten we wel extra geld zien af te halen. De taxichauffeur die ons naar de haven zou brengen durfde het centrum niet in rijden omwille van de oproer en zette ons om de hoek van de bank af. Er liepen inderdaad veel mensen met spandoeken rond en alles bleek gesloten te zijn, ook de banken. Geen extra cash dus. We kwamen al twijfelend en dwalend over het marktplein andere toeristen tegen die een uitweg zochten want volgens hen zou er sprake zijn van wegblokkades op de grens tussen Peru en Bolivië. Ook de douane aan Boliviaanse kant zou gesloten zijn. We hoorden ook toeristen die die ochtend tien keer zoveel betaald hadden voor een bootrit terug van Isla del Sol naar Copacabana. Dat zorgde bij ons voor een kleine Ecuador flashback en we besloten het lot niet te tarten en ook op zoek te gaan naar een ontsnappingsroute. Na wat rondvraag en rondgebel door onze hosteluitbater bleek de douane wel ‘achter gesloten deuren’ te werken. Je kon het land uitgestempeld worden

wanneer je ging aankloppen. En een touroperator had een bus ingelegd van aan de grens tot aan Puno, de eerste grote stad in Peru. Een taxi kreeg ons via zijwegjes tot aan de grens waar de douane inderdaad zijn deuren had gesloten. De deur ging op een kiertje wanneer we aanklopten en een oud maar vriendelijk mannetje vroeg: “Quieres salir?” wat zoveel betekent als “Wil je vertrekken?”. Vriendelijk maar hopend op een positieve reactie bevestigden we. De man werd wat losser, opende de deur en we mochten binnen om ons paspoort (na amper twee dagen) weer af te stempelen. Vriendelijk van de mannen om toch gematigd te protesteren! We hebben lang getwijfeld over al dan niet blijven en de situatie afwachten omdat we echt graag door Bolivië wilden reizen. We zouden er ook een vriendin bezoeken die nog in Leuven heeft gestudeerd. Maar niemand kon de situatie goed inschatten of de toekomst voorspellen. Onze hosteluitbater vertelde met bijna tranen in zijn ogen dat hij vreesde voor een grote opstand. Onder de inheemse bevolking ging de boodschap dat wanneer de interimregering na het weekend niet afgetreden zou zijn, ze met z’n allen uit het hele land zouden afzakken naar La Paz. Een tiental jaar geleden zou er eenzelfde opstand geweest zijn waarin de hosteluitbater zelf ook mee gestapt heeft. Hij heeft toen mensen zien sterven. Maar net als ons achtte hij de kans klein dat de regering zou aftreden. Onze beste inschatting was dus gebruik maken van onze luxepositie en het land verlaten.

Opnieuw in Peru moesten we de plannen wat herschikken. Het originele plan was via Bolivië naar Argentinië te reizen en te eindigen in Chili vanwaar we zouden doorvliegen naar Nieuw-Zeeland. We wilden in Bolivië ook de jungle in, maar onzeker over of dat nog wel zou lukken en wegens geen amazonewoud in Chili of Argentinië namen we het zekere voor het onzekere en boekten vijf dagen jungle in Peru.

We busten opnieuw wat naar het noorden, naar Puerto Maldonado en van daar bracht een bootje ons naar onze (best wel luxueuze) lodge in de jungle. Beeld je dus geen slapen op de grond, kakken in een put en wassen in een bruine rivier in bij ons jungleverblijf. We hadden een prachtige lodge met bed, muggennet, douche en toilet, een zwembad en drie keer per dag lekker eten. Tussendoor gingen we op stap in de jungle met gids Raoul. We deden wandelingen door de jungle waar Raoul ons wees op uitzonderlijke vogels en planten, roeiden op een gigantisch meer om 5u ‘s ochtends om de reuzeotter te spotten, bezochten uitkijktorens en boerderijen in de jungle, zagen apen, papegaaien, kaaimannen, tarantula’s en zoveel meer. En misschien het meest speciale van al was het bezoek aan het animal rescue center Taricaya. Een project dat al jaren bestaat en gewonde en ooit gevangen genomen dieren verzorgt en opnieuw in het wild probeert los te laten. Daan zijn zus heeft hier jaren geleden een aantal maanden vrijwilligerswerk gedaan. Het was heel leuk om te zien waar zij die maanden doorgebracht heeft en hoe sterk het centrum ondertussen gegroeid is.

Onze gids Raoul was best een intrigerend figuur. Hij is opgegroeid in de jungle en op 13-jarige leeftijd is hij naar de stad verhuisd om naar school te kunnen gaan. Hij vertelde dat dat op dat moment erg leuk was, maar dat hij later beseft heeft dat dat zijn connectie met de natuur voor een stuk teniet gedaan heeft. In de jungle leefden ze op het ritme van en in evenwicht met de natuur, waren ze quasi compleet zelfvoorzienend en verkochten ze hun fruit- en groenteoverschot in de stad om wat geld te hebben. In de stad lijken er zoveel meer mogelijkheden en voorzieningen te zijn, maar hij vertelde dat bij de eerste grote staking in het land de toevoer van eten naar de stad geblokkeerd was en ze hulpelozer waren dan in de jungle. Hij heeft de beslissing gemaakt om als gids aan de slag te gaan in de jungle en heeft daardoor de voeling met zichzelf teruggevonden. Hij is twintig kilo afgevallen en als je hem ziet lopen door de jungle dan lijkt het alsof hij meer hoort en ziet dan jijzelf. Hij vertelt over de connectie tussen de bomen en hoe een heel bos met elkaar communiceert. Hoe ze omgaan met ‘aanvallen’ van buitenaf. Wanneer een bepaalde plant aangevallen wordt door een beestje of ziekte dan verwittigd die zijn soortgenoten via een gigantisch ondergronds schimmelnetwerk. Dat klinkt nu misschien een beetje geitenwollensokken, maar er zijn momenteel veel wetenschappers bezig met het onderzoeken van bossystemen. Er bestaan boeken over! Ik zweer het. Raoul gaat nog verder dan de huidige wetenschap. En door zijn eerder extreme verhaal of gedachten, ga je toch beter nadenken over onze verhouding met de aarde. Raoul stelt onze positie als mens in vraag. Wij voelen ons verheven boven de andere levende organismen op de aarde en gebruiken ze, niet meer alleen om onze behoeften te vervullen, maar om alles waar we zin in

hebben en veel meer. We nemen niet meer gewoon onze plaats in in het systeem, maar brengen het uit evenwicht. In Raoul zijn wereld is het niet wij die de bomen water geven om zuurstof en voedsel te krijgen. De bomen geven ons zuurstof en fruit om ons daarna als grondstof terug te krijgen. We sterven en ons lichaam keert terug naar de aarde waar de wortels van de bomen voedingstoffen uithalen. “Trees harvest us, we don’t harvest the trees.”. We zijn zo vol van onszelf, maar ook maar gewoon een deel van het systeem. En niet eens een heel essentieel deel. Bon, genoeg hippie talking. Just be more like Raoul and take only what you need, okay?

Na vijf dagen jungle en reflectie was het droevig om te moeten vertrekken. Maar ook niet helemaal want mannekes het is hier warm. Het zweet plakt de hele dag gezellig rond u, net als die duizend insecten. De héle dag. Chapeau Marie, dat gij daar maanden in geleefd hebt!

Wij maakten ons klaar voor een reismarathon. Omdat Bolivië nog steeds rumoerig was, reisden we door naar Chili. Om niet voor de derde keer hetzelfde traject te moeten bussen (kijk maar op de kaart, we zijn al heel dicht bij Chili geweest!) vlogen we naar Santiago. Dat was achtereenvolgens een nachtbus naar Cusco, een vlucht naar Lima en een vlucht naar Santiago. Om dan om 1u s nachts in Santiago toe te komen

en bij een taxichauffeur in te stappen die vraagt waarom we in godsnaam die buurt gekozen hebben om in te verblijven? Ons hostel lag blijkbaar midden in de protesthaard. Wellicht daarom dat het betaalbaar was. Wisten wij veel! We zitten midden in de ‘Zuid Amerikaanse lente’. We wisten wel dat er nog steeds protesten waren in Santiago, maar hoe groots ze zijn en waar ze zich dan precies afspelen weet je toch pas eens je er bent.

In Chili worden geen wegen afgezet. Het reizen wordt ons niet bemoeilijkt. Maar het kot wordt wel afgebroken. Al is onze eerste indruk enorm positief. We worden wakker in een prachtige moderne, licht alternatieve wijk. Het lijkt Brussel wel. De zon schijnt, er zijn tweedehandsmarktjes op straat, gezellige koffie- en eetbarretjes. Auto’s stoppen voor u wanneer je de weg over wil steken op een zebrapad! We weten niet wat ons overkomt. Tot nu toe leek het alsof chauffeurs versnelden wanneer ze in de buurt van een zebrapad kwamen. Het is oprecht een verademing na drie maanden chaos op straat. Maar de statige huizen staan vól graffiti en pamfletten. President Piñera moet eraan en de macht moet naar het volk is een korte samenvatting van de boodschappen. Ook hier ontstond het protest door een minimale verhoging van de prijs van een metroticketje. Ik denk dat er 30 cent zou bijkomen. Als je daarom op straat komt dan moet het wel erg hoog zitten. En hoewel wij het protest in eerste instantie niet erg goed begrepen – we lijken hier in een van de rijkste steden van Zuid-Amerika te zitten? – werd het ons na een paar dagen wel duidelijk. We zaten in een prachtig stuk van Santiago, maar niet veel verder kom je in stinkende, povere straten. Daar waar de straatvegers duidelijk minder moeten passeren. De kloof tussen arm en rijk is gigantisch. Dan kan je al eens op straat komen wanneer een regering alleen voor die toplaag lijkt te regeren. Veel mensen waarmee we spreken geven aan dat er verandering nodig is, maar dat het protest vandaag nog bestaat uit een kerngroep van demonstranten die vooral graag vechten en de boel op stelten zetten zonder het doel nog voor ogen te zien. Volgens hen is de regering op alle eisen ingegaan, de prijs van de metrotickets is niet verhoogd en er komt een nieuwe grondwet. En toch blijven er mensen protesteren en plunderen. En tegelijk zien we ook nog leerkrachten en verplegers verzamelen in de straten en vreedzaam protesteren. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen zeker. De politie houdt zich overdag kalm en lijkt pas ’s avonds in actie te komen. We voelen meermaals het traangas pikken in onze ogen, neus en mond. Op de koer van ons hostel, op straat, op een rustig terrasje. Het is schrijnend omdat verschillenden delen van de stad zo afgebroken worden dat het jaren zal duren om te herstellen (met belastinggeld), omdat de regering geen manier vindt om met de demonstranten te spreken, omdat de president halsstarrig vasthoudt aan zijn machtspositie, omdat toevallige passanten hun oog verliezen door rubberkogels of traangasgranaten. Enkel voor de fabrikanten en plaatsers van camerabewaking, ijzeren poorten en ijzeren beschuttingsplaten voor gebouwen zijn het gouden tijden.

Een plan voor Chili en Argentinië hadden we nog niet echt. Sowieso wilden we tot in Patagonië geraken. Zeker over Argentinië moesten we nog wat opzoekingswerk doen. Dat land is gigantisch dus er moesten keuzes gemaakt worden. Het plan om in Chili een auto te huren was al aan het rijpen. In Chili zijn massa’s

natuurparken en in Patagonië is het busverkeer niet zwaar uitgebouwd. De Carretera Austral is bovendien een van de mooiste routes ter wereld. Er wordt dus vaak aangeraden om hier zelf over een auto te beschikken. Een beetje rondzoeken leerde ons dat een kleine Fiat betaalbaar is, maar ook dat de Carretera Austral nog niet overal geasfalteerd is en dat sommige nationale parken enkel met een 4x4 bereikbaar zijn. Dat Fiatje was dan misschien niet de allerbeste keuze? Een SUV of een busje huren kost ons quasi de rest van ons wereldreisbudget. Dusss opeens hadden we dan een auto en een daktent gekocht. In de hoop dat we die ook voor een mooi prijsje kunnen verkopen en zo min mogelijk geld verliezen. Ge moet niet zo kijken. Het was een goede beslissing!

Om die auto, de tent, campingmateriaal, een zonnepaneel en een gasbrander te fiksen (we moeten toch warm kunnen douchen onderweg?) hebben we twee weken in Santiago besteed. Zonder Santiago écht te bezoeken. Eerder autoverkopers, garages notariaten en banken. Toch hebben we meer wijken gezien dan we in normale toeristenmodus zouden bezocht hebben. Eens alles in orde was, waren we dan ook erg blij om de stad eindelijk te verlaten.

Het eerste wat we deden was de wijngaard van Concha y Toro bezoeken. Ze produceren Daan zijn favoriete wijn: Casillero del Diablo. In België in de Delhaize te vinden voor gemiddeld 12 euro. Hier te vinden voor gemiddeld 4 euro. Ze hebben een prachtig wijnhuis waar ze rondleidingen geven. Ze produceren enorm veel wijnen en Daan voelt zich licht bekocht dat de Casillero hun bekende marktwijn is. Ze produceren hier wijnen die nog ver boven de Casillero uitsteken. Maar hij smaakt nog even goed en dus nemen we een ladingske mee voor onderweg. (noot tien dagen later, de voorraad is al op)

De komende twee maanden en een half zullen we Chili en Argentinië doorkruisen met ons huis op wielen. Heel spannend! We zullen via Chili afzakken tot in Patagonië. Daar steken we de grens over met Argentinië en rijden we opnieuw helemaal naar het noorden. Hoger dan Santiago want ook noord Chili is de moeite waard en een compleet ander landschap. Wie weet geraken we zelfs Bolivië nog binnen!

Je mag overal wildkamperen in Chili, tenzij anders aangegeven. En zoals gezegd zijn er enorm veel natuurparken met lichtblauwe tot groene meren, besneeuwde (en vaak nog actieve) vulkanen, dichte bossen en wilde dieren. We zijn momenteel op het eiland Chiloé waar we de kerstdagen doorbrengen. Tot nu toe hebben we door landschappen gereden die ons deden denken aan Oostenrijk, Zweden, Canada! We hebben geslapen aan de voet van die

vulkanen en aan prachtige meren. En we zijn nog niet eens aan het echte Patagonië begonnen. Stilaan worden de nachten wel kouder. Slapen in de tent wordt dan ook iets minder vanzelfsprekend. We hebben ons tot nu toe kunnen behelpen met vuurtjes stoken en dan snel onze nest in duiken. Maar ik heb toch al mijn thermisch ondergoed en sokken aan om te slapen. We zakken nu ook steeds meer richting Zuidpool dus warmer zal het er niet op worden. Misschien moeten we voor eventjes toch voor hostels kiezen. Maar eens we weer noordelijker zullen beginnen rijden zal de temperatuur weer stijgen. Tot 40° in het noorden van Chili en Argentinië!

Ciao amigos, we hopen dat jullie warme kerstdagen mogen beleven. Aan onze familie heel veel liefde! Aan onze vrienden ook. Alle, kom, pakt allemaal maar wat van onze liefde. Wij hebben er hier meer dan genoeg.