10. Roadtripping Chili & Argentinië - part 2

Opeens is het er. Het leek nog zo ver weg. Maar nu zitten we er midden in. We zouden het geen historisch moment noemen, zo bescheiden zijn we dan wel weer, maar een klein moment van reflectie is toch op zijn plaats. Dit is onze laatste blogpost vanuit Zuid-Amerika. Maandagavond (onze tijd) stappen we in het vliegtuig naar onze volgende bestemming: Nieuw-Zeeland. Een nieuw continent. Een land waar we eigenlijk niet veel over weten, hebben we pas beseft. Oké, schapen en kiwi’s en Lord of the Rings. Maar verder? We hadden het vrij Westers verwacht. En de prijzen zijn alleszins meer dan Westers. Maar uit gesprekken met andere reizigers blijkt dat het toch geen Europa is. Grote ketens komen Nieuw-Zeeland niet binnen. Geen Ikea op Nieuw Zeeland. Dat is best moedig! Daartegenover staat dat de meubels die er te vinden zijn best ouderwets zouden zijn. Net zoals de mode. En toen we bij Nieuw-Zeeland kenners polsten naar een goede tandarts, zeiden die dat we misschien best nog in Santiago konden gaan. Chili boven Nieuw-Zeeland qua gezondheidszorg? Raar! We zullen het jullie binnenkort kunnen bevestigen of ontkennen. De tandarts in Santiago heeft alvast mooi werk geleverd. Het is 12u vliegen van Santiago naar Auckland en in Nieuw Zeeland is het 16u later dan in Chili (12u later dan in België). Wiskunde is nooit mijn sterkste kant geweest, geen idee wanneer we zullen landen in Auckland. We zullen alleszins een beetje in de war zijn.

We kregen al wel een schattige mail van Nieuw-Zeeland. Je moet niet echt een visum aanvragen, maar je moet je wel registreren. Daarvoor bouwden ze een super overzichtelijke app. 10 punten voor Nieuw-Zeeland! In de mail stond dat we welkom waren, maar niet als we ziek waren. Dat Nieuw-Zeeland best veilig is maar dat ze niet misdaadvrij zijn dus dat we ook daar moeten oppassen. Dat we niet moeten vergeten dat ze links rijden en dat de wegen smal en kronkelig zijn en dat we niet moeten rijden als we moe zijn. En dat we onze schoenen moeten poetsen want wandelschoenen mogen niet zomaar binnen. Daar kunnen ongewenste zaden aan hangen en die kunnen hun ecosysteem in de war brengen. Echt een bezorgd mamaatje, die Nieuw-Zeeland.

Maar eerst rest ons nog een kort verslagje van onze laatste Zuid-Amerika avonturen! Na de peacock dance reden we een paar dagen verder noordwaarts op de Ruta 40 tot in Mendoza. Argentinië is ongeveer 90 keer zo groot als België en het heeft maar vier keer zoveel inwoners. We rijden dus dagen en dagen door droog, onbewoond woestijngebied. Mendoza ligt in een van de beste
wijnstreken van Argentinië. Daar houden wij vanzelfsprekend even halt. De temperaturen zijn nog altijd rond de 40 graden dus onze enige vereiste is een camping met een zwembad en bomen. Dat is ons perfect gelukt! We maken kennis met Bruni en Matthias, een vlot en gezellig Nederlands koppel. En omdat ook zij van plan waren om

Mendoza in te trekken en een goed restaurantje te zoeken, gaan we met z’n vieren op stap.

We komen zo stilaan in de streek waar veel dinosaurusfossielen worden opgegraven. We bezoeken het nationaal park Ischigualasto dat nu een compleet droog landschap is, maar waar je met een beetje verbeelding de golvende rivieren en groene jungle én dus mega veel dino’s kan inbeelden. Zo’n 200 miljoen jaar geleden weliswaar. 200. Miljoen. Jaar. Wie weet welke levende wezens lopen er hier over 200 miljoen jaar rond? Waarom maken wij ons dagelijks zo druk en nemen wij onszelf toch zo serieus. Dat vraag ik mij dan af.

Nog iets noordelijker – nieuwe camping, nieuw zwembad – ontmoetten we een Argentijnse familie. Diego en Soledad verblijven op de camping met hun drie kindjes en een kort praatje over onze

plannen en vooral over onze daktent wordt al snel een hele avond pintelieren. Onze daktent trekt meer volk aan. Zeker in Argentinië lijken ze zoiets nog nooit gezien te hebben. Het is een heel gezellige avond. De Argentijnen laten ons Frenet met cola proeven, delen hun empanadas en wanneer ze horen dat we nog nooit een degelijke Argentijnse bbq – of asado – hebben meegemaakt worden er meteen plannen gemaakt voor de volgende dag. Nog meer mensen schuiven aan. Een van de mannen leert ons de kunst van het bakken en de specifieke Argentijnse trucjes. Elke Argentijnse zichzelf respecterende man heeft een leren tasje aan zijn riem hangen met een bbq-mes en -vork in. Je kan er de stand en de rijkdom van de man van aflezen. Sommigen zijn van goud of met stenen bekleed. We polsen voorzichtig naar vegetarisme in Argentinië, maar dat is een marginaal zijverschijnsel. Enkele jonge meisjes zouden dat nu in hun hoofd steken, maar vlees blijft hier centraal staan. Gitaren

worden bovengehaald en folklore liedjes vullen de avond. Zo dankbaar voor zoveel gastvrijheid!!

De volgende dag reizen ook Diego en zijn familie verder naar het Noorden en ze nemen ons nog een dag mee op stap. We bezoeken een ruïne van pre-inca volkeren in Argentinië. Hun vergelijking met Machu Picchu gaat niet helemaal op, maar het heeft wel iets. Ze laten ons de lekkerste empanadas proeven en we stoppen onderweg in een aantal wijnhuizen en een distilleerderij. Niet goed voor ons budget. Wel goed voor plezante avonden. Diego doet ons twee zelfgemaakte dromenvangers cadeau en dan is het tijd om afscheid te nemen.

De laatste 70 jaar is Argentinië al 8 keer failliet gegaan. En ook nu zit het land in een recessie. Voor de derde keer in vier jaar tijd. De armoede is het laatste jaar weer enorm gestegen en treft 35% van

de bevolking. Wij krijgen elke dag meer pesos voor onze euro dus de waarde blijft zakken. Ook hier vertrouwt niemand nog in de politiek. Dat blijkt een constante doorheen Zuid-Amerika.

Deze groene vallei was een van de laatste oases in de verder droge woestijn. Al voelen ze hier ook de klimaatverandering. Normaal gezien regent het in deze regio quasi nooit en de voorbije dagen heeft het ’s avonds en ’s nachts bijna onophoudelijk geregend. De omgeving is daar niet op voorzien. Het water stroomt de dorpen in en vindt zichzelf een weg over de lager gelegen delen van de straten. Als deze trend aanblijft dan wordt het misschien ooit terug jungle. Met dino’s?

Hoe noordelijker we rijden hoe meer de natuur begint te lijken op het Grand Canyon nationaal park in Amerika. We kronkelen tussen

donkerrode rotsen. Het landschap is het mooist bij zonsondergang (of zonsopgang misschien, maar kom, wie is er dan al wakker?). Net zoals in Amerika zijn er ook verschillende kleurenlagen in de rotsen waar te nemen. Ze krijgen dan ook de toepasselijke namen als ‘zevenkleurige rots’ en ‘veertienkleurige rots’. Slim gezien he!

We nemen de meest noordelijke grensovergang terug naar Chili, de Paso Jama, die tot 4170 meter gaat. Onze auto zucht een beetje, maar het is een beest en hij brengt ons met gemak aan de overkant. Toen we aan onze roadtrip begonnen, dachten we nog dat we misschien ook nog tot in Bolivië zouden geraken. We hadden immer twee maanden en een half de tijd. Dat was buiten het gigantische Argentinië gerekend. De Uyuni-zoutvlakten die op onze wishlist stonden zouden we dus niet kunnen aanschouwen. Maar blijkbaar liggen er in Noord-Argentinië ook zo’n (iets minder) enorme zoutvlaktes! De Salinas Grandes. Het is een even uitgestrekte vlakte

en het principe is hetzelfde. Een uitgedroogd meer heeft een gigantische zoutkorst achtergelaten. Een zout meer in het midden van een land vroegen wij ons af? Maar blijkbaar is het meer ontstaan door de regen en die regen zou allerlei mineralen mee het meer in hebben gesijpeld. De regen is verdampt en de mineralen zijn achtergebleven. Zo zegt Wikipedia. In de zoutkorst maken ze poeltjes waarin het zout verder kristalliseert en wanneer de poeltjes vol zout zitten worden ze ‘ontgint’. Dat zout doen wij dan op onze patatjes. Het is een omgeving voor prachtige foto’s. Ook voor de typische perspectieffoto’s, die kunnen dus ook niet in onze fotoboek ontbreken.

We rijden die avond nog door naar San Pedro de Atacama in Chili. De grensovergang ging relatief vlot. Bleek dat bij het binnenkomen in Argentinië dat douanemannetje in zijn klein huisje onze papieren niet

helemaal juist had ingevuld. Ze moesten dat mannetje dus opsporen en hij moest in zijn boek een ontbrekend nummer opzoeken. Zo’n computersysteem zou toch iets handig zijn! Verder was onze auto ondertussen zo’n stort dat de grenswachter alleen ‘oeioeioei’ zuchtte wanneer hij onze achterdeur opentrok voor controle en ons maar gewoon op ons woord geloofde dat we geen verboden producten over de grens smokkelden.

San Padro de Atacama ligt in de Atacama woestijn. Het contrast tussen het zuiden en het noorden van Chili en Argentinië kan niet groter zijn. De blauwe meren en groene bergen worden hier vervangen door woestijnlandschap. De droogte, extreme zonnestraling, hoge temperaturen en sterke wind lijken zo sterk op de condities op Mars dat de NASA hier al verschillende simulaties heeft gedaan. We sturen onze Nederlandse vrienden Bruni en Matthias omdat de kans bestond dat we elkaar hier opnieuw zouden

kruisen en toevallig arriveren ze de volgende dag. We nestelen ons op een camping, wij zorgen voor bbq, zij bakken ’s ochtends pannenkoeken. Ideale taakverdeling. We gaan samen naar de zonsondergang kijken en nemen de mooiste sterrenfoto’s. Geen lichtvervuiling in de woestijn! En daarna rijden zij door naar Bolivië. Wij beginnen af te zakken naar Santiago.

Onderweg doen we nog een van de coolste dingen van de reis op aanraden van de Nederlanders. We doen een boottocht (wait for it) naar een eilandje waar pinguïns en zeeleeuwen leven (wait for it!!) en waar deze tijd van het jaar walvissen rondhangen!! WALVISSEN! Wij hebben walvissen gezien!! We zagen ze boven komen en lucht spuiten. Ze kwamen echt dicht bij de boten. En zijn gigantisch! Nu komt het teleurstellende nieuws: we hebben geen foto’s. Sorry. We hebben wel filmpjes! Maar die kunnen we hier niet delen. Maar wij

hebben walvissen gezien!!

Die avond zijn we het binnenland nog terug ingereden naar de Elqui vallei, naast zijn wijngaarden en piscostokerijen bekend als een van de beste plaatsen ter wereld om de hemel te bestuderen en sterren te zien. Het is een van de plaatsen met de minste bewolking en nog een heel technische uitleg die we niet meer kunnen navertellen waardoor hier mega telescopen de zon, de maan en de sterren bestuderen. Wij bezoeken een klein planetariummetje waar studenten astronomie rondleidingen geven. Chili zelf investeert niet veel in deze wetenschap. De grootste astronomische onderzoeksscentra zijn in handen van buitenlanders. Maar sinds zes jaar is er dus een astronomierichting aan de universiteit. En om deze dure studie te bekostigen werken ze naast hun studie als gids. Heel boeiend! Als je je bij het idee van de dinosaurussen en het leven 200 miljoen jaar geleden als nietig voelt. Dan helemaal wanneer je hoort hoe betekenisloos we in het heelal zijn! Er was daar die knal en alles draait nog een beetje na van de kracht waarmee alles uiteenspatte. Ondertussen lopen wij hier rond, maar het kan zijn dat alles gewoon terug in elkaar pakt eens ze uitgedraaid zijn. En het kan zijn dat dat niet de eerste keer is! Dat er zo’n knal plaatsvindt. En wist je dat onze zon al halfweg haar leven is?? Ze brandt ‘al’ 5 miljard jaar en zal dat ongeveer nog eens zo lang doen. Maar goed, voor het einde van de zon

zal leven op aarde al onmogelijk zijn. Binnen een miljard jaar zal al het oceaanwater verdampt zijn. Dus we zullen het niet meemaken. Ohja, en het noorderlicht. Dat zijn gassen uit de zon die in aanraking komen met het magnetisch veld rond onze aarde. Zitten wij allemaal gelijk een stelletje onnozelaars naar de scheten van de zon te kijken eigenlijk…
En dan nog één ding. Ik dacht, en ik hoop minstens 1 iemand van jullie ook, dat een vallende ster écht een ster was die uitdoofde. Nope. Dat is een meteoor die in onze atmosfeer komt en opbrandt. Daan wist dat wel. Jullie ook?
Op de avond dat wij er waren was het bijna volle maan. Die eiste dus alle aandacht op, niet veel sterren te zien. Maar we hebben wel een coole foto van de maan kunnen nemen door de telescoop!

Ondertussen zitten we terug in Santiago. We hadden wat schrik voor de verkoop van de auto. De organisatie die ons hielp met het kopen van de auto, zou ook kunnen instaan voor de verkoop. Maar dan moet je dus vertrekken en wachten op je centen. Daarom hadden we de auto al op facebook te koop aangeboden. En daar heeft een Frans koppel op gereageerd die nog twee weken in Santiago hebben gewacht en hem dan ook effectief hebben gekocht. Onze Billie is al terug naar het zuiden vertrokken. De twee sympathieke Fransen zagen zijn geweldige capaciteiten en daar hebben we op getoast. En de hele avond over kaas en brood gepraat. Zij waren hier nog maar drie weken en konden nu al met heimwee over alle soorten kaas spreken. Ze weten niet wat hen nog te wachten staat!

Om af te sluiten willen we graag nog antwoorden op een aantal veelgestelde vragen. Onze FAQ's:

1. Vinden jullie het nog leuk?
Ja.

2. Hebben jullie nog geen heimwee?
Nee.

3. Zijn jullie elkaar nog niet beu?
Nee.

4. Welk land is jullie lievelingsland?
Veel te moeilijke vraag!

Zo. Dat weten jullie dan ook weer.

Maar serieus, het is nog altijd super cool. We kunnen ons niet meer inbeelden hoe we ook nog minstens 8u werken in onze dagplanning inpasten. De dagen vliegen voorbij. We zijn koning en koningin van de slow mornings geworden. De flexibiliteit en vrijheid is geweldig! Zuid Amerika heeft ook geen restricties. Waar we soms moeten wennen aan het feit dat hier geen planning mogelijk is omdat je niet weet hoe lang iets zal duren, wie er zin zal hebben om u te helpen, waar ge terecht kunt met een probleem, of iets wel open zal zijn... Is dat net ook wat maakt dat we last minute kunnen beslissen om ergens naartoe te gaan, niks maanden op voorhand boeken, niks regeltjes volgen om iets in orde te krijgen. Gewoon gaan, vragen, beetje fars doen soms en nemen of laten. Nu we ons wat inlezen over Nieuw-Zeeland blijkt dat we die attitude wel weer zullen moeten aanpassen. Maar de vrijheid zal blijven. Je hebt een zee van tijd en die kan je helemaal zelf invullen. Er wordt niets opgelegd. Dat is het mooiste cadeau dat je jezelf kan geven. Dus ja, wij vinden het nog leuk.
En nee, wij hebben nog geen heimwee. Een frietje zou er wel ingaan, maar voorlopig hoeven we nog niet naar huis.

Zijn wij elkaar nog niet beu? Toegegeven, we hebben daar op voorhand wel over nagedacht. We zijn het nogal gewend om elk ons eigen ding te doen. Soms zaten we 's avonds samen aan tafel en merkten we op dat het al even geleden was dat we nog samen gegeten hadden. 24/7 dicht opeen zou dus wel een uitdaging kunnen zijn. Goeie FAQ. Maar dat blijkt het voorlopig nog niet te zijn. In ons voordeel speelt uiteraard dat we hoofdzakelijk in vakantiestemming zijn en leuke dingen doen. Dat komt de stemming en het geduld ten goede. Maar natuurlijk doet de ander wel eens ongelofelijk domme dingen en kan je dan niet anders dan vloeken. En wij zijn hier ook wel eens moe, dan moet je niet afkomen met flauwe moppen. Maar ik heb Daan nog niet buiten opgesloten en hij heeft de duck tape nog niet gebruikt om mijn mond toe te plakken dus voorlopig is alles hier nog onder controle. We kennen elkaars kleine kantjes ondertussen wel. We can handle it.

Ons lievelingsland dat is een andere vraag. Over elk land valt iets moois te zeggen. Ik wil dan heel graag een genuanceerd antwoord geven en zeggen dat we natuurlijk van elk land maar een stukje gezien hebben, dat we eigenlijk nooit heel lang op eenzelfde plaats geweest zijn en maar met een fractie van de bevolking hebben gesproken. En dat ons humeur of onze ervaringen heel sterk ons idee over een land kleuren. Daan maakt het minder gecompliceerd. Hij heeft het meer voor de authentieke inheemse culturen, de panfluiten en de gekleurde kleren (en de platte frieten :D). Ecuador en Peru zijn dus zijn favorieten. Chili moet volgens hem niet doen alsof ze al helemaal ontwikkeld zijn, Argentinië is woestijn en Colombia is om een of andere reden ook minder blijven plakken.
Ik zou willen zeggen dat onze visie over een land ook met onze vooroordelen te maken heeft, dat we rekening moeten houden met ons eigen kader en dat het beleid een sterke invloed heeft op een maatschappij en de individuen daarin. Maar dan wil hij mij waarschijnlijk een vermoeiende sos noemen die alles in perspectief wil plaatsen en zich niet uitspreekt. Dus we hebben afgesproken het er niet meer over te hebben.
Ik zou graag nog meer tijd doorbrengen in Colombia en Ecuador. Colombia heeft heel mooie steden en een gigantisch diverse natuur waar we nog te weinig van gezien hebben. Door de manifestaties hebben we in Ecuador de kust niet kunnen bezoeken en dat is een gemis denk ik. En na Colombia waar ik de mensen soms best wat brut of onbeleefd vond, waren de Ecuadorianen zó vriendelijk. Dus toch even in perspectief plaatsen dat de beleving van Colombia mijn beleving van Ecuador beïnvloedde. Hehe, het voordeel van de blog schrijven. Geen plaats voor weerwoord. (Dat zullen we nog wel eens zien! Groetjes, Daan)

Het is alleszins gek om het continent morgen te verlaten. En tegelijk kijken we uit naar het nieuwe avontuur. Ciaokes, byekes!