5. Ecuador - deel 1

Wauw Ecuador, je hebt ons hart nu al gestolen!

Van aan de grens met Colombia nemen we een taxi naar het dichtstbijzijnde grensdorpje waar we meteen in een bus richting Quito springen. Ecuador binnen rijden brengt meteen al een heel ander zicht dan Colombia. Het is moeilijk te omschrijven, maar de natuur is de eerste uren veel ruwer en rotsachtiger. Het heeft ook een armer uitzicht. Hoewel een dorp natuurlijk altijd artificieel is, lijkt het hier helemaal of ze pas zijn neergeplant. Ze lijken niet gegroeid rond kerkjes of een middenplein. Tussen de bergen zie je om de zoveel tijd een kleine gemeenschap bestaande uit een paar straatjes gevuld met grijze betonblokkenhuisjes. Dat is een compleet ander zicht dan in Colombia, waar je door drukke dorpjes rijdt met veel winkels, straatverkopers, eetstandjes en kleurrijke huizen.

We weten niet goed wat we van Ecuador moeten verwachten. In veel blogs lees je dat Colombia hun favoriete land van Zuid Amerika is. Het zou wat zonde zijn, moesten we het beste nu al gehad hebben! Maar de eerste indrukken zijn erg positief. Van aan de busterminal in Quito worden we door een super vriendelijke taxichauffeur naar ons hostel gebracht. Hij deelt veel informatie over de stad en de omgeving, vertelt over de politieke situatie en stelt ons veel vragen. Hij vond de vorige president Rafael Correo de beste president ooit. Zijn vrouw is een Belgische en samen wonen ze nu in België trouwens. Wanneer hij verder de president van China en van Rusland als beste leiders van de wereld benoemd, moeten we Rafael misschien toch ook met een korrel zout nemen? Hij vraagt of wij een goede president hebben. Moeten we hier ook al gaan uitleggen dat die paljassen nog altijd geen regering gevormd hebben! En hoe vergelijk je onze aanmodderende regeringen met een corrupt stelsel in Zuid Amerika? We zeggen dan maar dat het niet schitterend is, maar dat het best meevalt.

Eens in Quito proberen we nog een restaurantje te vinden. Dat blijkt niet zo eenvoudig. Het oude centrum is geen bruisende toeristische stad. Er hangt zelfs een rare sfeer. Geen onveilige, maar de straten zijn leeg, er staat een vrouw door een megafoon te zingen voor quasi geen voorbijgangers. Hoewel ik er zelf niet bij was, heeft het een beetje een Franse naoorlogse sfeer. We vinden uiteindelijk nog straatje met een paar restaurantjes. Het is ook hier zo rustig dat de ronselaars op straat al hun overtuigingskracht uit de kast halen om ons binnen te krijgen. We kiezen dat restaurantje waar niet aan de deur geronseld wordt. Ook hier is de bediening erg vriendelijk. En op de terugweg naar huis botsen we op een licht aangeschoten groepje jonge mannen die ons tegen houden om ons uitgebreid welkom te heten. We zijn licht argwanend want zoiets eindigt meestal in de vraag naar geld. Eentje speelt liedjes op zijn panfluit, een andere probeert er bij te beatboxen (major fail wel). En dan komt het: de fluitspeler haalt zijn plakkaat met oorbelletjes boven en zegt dat ik een paar mag kiezen als welkomstgeschenk. Maar na veel ‘no gracias’sen blijkt het écht oprecht. Ik krijg gratis een paar oorbellen en een ring mee. Bijna niet te geloven! Tot nu toe al een heel verschil met Colombia waar we ook veel vriendelijke en oprechte mensen ontmoet hebben. Maar toch was het anders. We vonden ze regelmatig ook een bepaalde norsheid hebben. Niet alleen naar ons toe, maar ook naar elkaar. De Ecuadorianen hebben ons hier alvast een geweldige start bezorgd!

Dag 1 in Quito doen we traditiegewijs een free walking tour. Andrea leidt ons vol enthousiasme rond in haar stad. Ook Ecuador was een Spaanse kolonie. Quito staat op de UNESCO werelderfgoedlijst omwille van het best bewaarde historische centrum van Latijns-Amerika. De stijl van de huizen is voornamelijk Spaans of Moors. Ja, geen idee waar ik die Franse sfeer vandaan haalde. Misschien van de oude winkeltjes met vergeelde boeken en schoenen uit de jaren 50 die mij meer aan beelden van Parijs doen denken.

Er staan 30 kerken in Quito. Het is best een grote stad (57km lang en 15km breed), maar 30 is nu toch licht overdreven van onze katholieke vrienden. Blijkbaar was de inheemse bevolking hier moeilijk te overtuigen om hun eigen geloof op te geven dus dachten de Spaanse katholieken: als we op elke hoek een kerk bouwen dan

hebben we meer kans om ze binnen te krijgen. Daarnaast pasten ze nog allerlei trucjes toe. Ze lieten afbeeldingen zien van de zogenaamde hel om de mensen bang te maken. De binnenkant van de kerken bekleden ze volledig in goud waarop ze licht laten binnenvallen en daarmee maakten ze de inheemse bevolking wijs dat hier hun zonnegod vereerd werd. Maar stiekem waren ze dus voor Jezus aan het bidden! Vals. Maar wel effectief. Tot op vandaag is nog steeds 90% van de Ecuadoraanse bevolking katholiek.

Als gevolg van een aantal financiële crisissen door prijsdalingen van cacaobonen en olie heeft Ecuador de Amerikaanse dollar overgenomen als nationale munt. Vroeger hadden ze hun eigen munt: de sucre. Maar die was niet zo stabiel. Ik kan dat niet uitleggen. Ik snap niet hoe wisselkoersen werken en hoe een munt opeens niets meer waard kan zijn. Maar in tien jaar tijd is de waarde van de sucre compleet gedevalueerd. Van 42 sucre voor een dollar naar 3000 sucre voor een dollar. De overschakeling naar de dollar was dus geen slechte beslissing, maar het heeft veel mensen wel heel veel geld gekost. Hun kostbare spaarcenten waren opeens niets meer waard. En eigenlijk is dit grotendeels te wijten aan slecht bankenbeleid. En aan wereldeconomie wellicht. Opnieuw: voor gedetailleerde en correcte informatie: zoek een andere blog. Volgens onze gids is ongeveer 10% van de Ecuadorianen daarom naar het buitenland vertrokken om daar te werken en geld op te sturen naar hun familie. Dit zou de economie hier sterk geholpen hebben en maakt dat elke Ecuadoriaan wel buitenlandse familie heeft. Een echte wereldbevolking!

Het blijft toch straf dat een land met zoveel natuurlijke grondstoffen, zo arm blijft. Ze exporteren hier olie (uit het amazonewoud blijkbaar dus veel wilde de gids er niet over kwijt), bananen, cacao en bloemen (7% van die export gaat zelfs naar Nederland). En nog blijft de economie zwak. Het gemiddeld maandloon is hier 500 dollar. Een klein huis op het platteland zou 60.000 dollar kosten. Het leven is hier dan wel goedkoper, maar veel van het maandloon zal er toch niet overblijven. Een huis kopen is dus niet eenvoudig voor jongeren. Ik kan helaas niet verklaren hoe dat komt. Sorry, zwak verhaal! Beetje zoals een raadsel vertellen en het antwoord zelf niet meer weten.

Snel over naar iets anders dus! Na de free walking tour gaan we lunchen in een restaurantje dat de gids aanraadt. Voor 2,25 dollar krijg je er een lunch: soep, hoofdschotel en een glas limonade. Topdeal! Het tentje is populair en zit goed vol. We zetten ons aan een tafeltje waar al twee mannen zitten en geraken in gesprek. Zij eerst in gebrekkig Engels en al snel schakelen we over naar ons gebrekkig Spaans. Een van de twee heeft al snel gedaan met eten, maar de andere begint ons veel tips te geven voor ons bezoek aan Ecuador en toont foto’s van de plaatsen die hij zelf al bezocht heeft. Blijkt dat we zonder het te weten de evenaar al over gereden zijn. Die ligt namelijk iets ten noorden van Quito. Wanneer we vragen hoe we daar het best geraken, zegt hij dat hij zelf zo meteen in die richting rijdt en ons gerust wil afzetten. Een kleine seconde twijfel je of je zomaar iedereen kan vertrouwen, maar de man is echt heel relax en heel vriendelijk dus we besluiten mee te gaan. Wanneer we allebei achteraan in de auto kruipen zegt hij dat er best iemand vooraan kan komen zitten zodat de politie hem niet aanziet als illegale taxichauffeur. Hij rijdt naar het noorden om zijn vriendin te bezoeken en maakt speciaal voor ons een kleine omweg om ons af te zetten aan de ‘mitad del mundo’. Onderweg praten we over Venezolaanse vluchtelingen, zijn scheiding en zijn pasgeboren baby. Super gecharmeerd zijn we door Javier!

Er is een heel pretpark gebouwd rond de evenaar. En toch is het heel

indrukwekkend om daar te zijn. Ze zeggen dat je door een verschil in zwaartekracht een ei rechtop kunt laten staan op de evenaar. We zien een aantal pogingen, maar geen echte successen. Misschien heeft het ermee te maken dat de echte evenaar eigenlijk een tweehonderd meter noordelijker ligt? Dat wisten ze nog niet toen ze het monument bouwden en de lijn schilderden :D. Of ze willen de toeristen hier even bezig houden en eieren verkopen. Dat kan natuurlijk ook. Wat wel echt klopt is de stand van de zon ten opzichte van de evenaar. Twee keer per jaar staat de zon loodrecht boven de evenaar. Rond 21 maart en rond 21 september. Als aardrijkskundeweetjes je niets doen, skip dan nu naar de volgende paragraaf. Toch nieuwsgierig, he? Dat moment heet een equinox. Op dat moment is de lengte van dag en nacht overal op de aarde ongeveer gelijk. In maart begint daarom vanaf dan de lente in het noordelijk halfrond en de herfst in het zuidelijk halfrond van de aarde. En in september andersom. Op die momenten komt de zon ook exact in het oosten op en staat ze om 12u ’s middags pal boven de evenaar. Dat betekent dat er dan geen schaduwen zijn op dat moment! Straf toch :). En nog straffer: wij waren hier op 24 september en hadden die middag dus maar een heel klein schaduwtje. Schattig.

Oké, de aardrijkskundehaters mogen opnieuw inpikken. Na ons uitje na de evenaar slaan we een taxi-uitnodiging af. De jongen bleef maar taxi? taxi? taxi? zeggen, maar zelfs toen hij zakte van 20 naar 12 dollar was ons dat toch nog te veel geld. We konden binnen de tien minuten een bus nemen voor 0,80 cent! En die stond net evenveel in de file als de taxi. We werden trouwens de volle 40 minuten geëntertaind door een klein meisje dat voor ons zat. Toen we opstapten keek ze ons aan alsof we ons als clowns hadden verkleed, maar na een ‘buenas tardes’ omdat ze maar bleef staren, was het ijs snel gebroken. Ze vertelde honderduit verhalen en wilde de hele tijd spelletjes spelen. Ze had niet door dat ik maar de helft van haar verhalen verstond en lachte zich een kriek bij elke ‘kiekeboe!’ nadat ze opnieuw tevoorschijn kwam boven haar stoel. Opnieuw erg gecharmeerd :).

Dag 2! We besluiten dat we als voorbereiding op Machu Picchu eens moeten gaan voelen hoe ons lichaam op hoogte reageert. Quito ligt op 2850 meter. Vanaf 2500 meter kan hoogteziekte optreden, maar meestal voel je het vooral vanaf 3500 meter. In Quito zijn we iets meer buiten adem dan gewoonlijk wanneer we de heuveltjes van de stad opwandelen. Het is te vergelijken met een Frans skigebied. Daan ontdekte in de buurt een vulkaan die beklommen wordt en we plannen een uitstapje. De Cotopaxi vulkaan is 5897m hoog en de op een na hoogste actieve vulkaan in de wereld. Ze is al een tijdje rustig dus je mag ze gerust beklimmen en bij de minste verandering in de activiteit gaan er sirenes af en moet iedereen het park zo snel

mogelijk verlaten. Vanaf ongeveer 5100m is de vulkaan volledig bedekt door een gletsjer, dus als je echt de top wil bereiken dan moet je met ijshouwelen en ijsspikes aan de slag. De toeristische versie is een hike vanop 4500 m tot aan het begin van de gletsjer. Dat lijkt ons al gek genoeg voor de eerste keer op die hoogte. De wekker gaat op 5u30 om om 10 u aan de klim te beginnen. 4500m maakt je al een beetje licht in het hoofd en elke stap vraagt meer energie dan normaal. De zuurstofconcentratie in de lucht is 50% minder dan op zeeniveau dus je hijgt je kapot om zuurstof binnen de krijgen. Verder nog geen problemen op deze hoogte. Als voorzorg kochten we wel cocabladeren die helpen tegen hoogteziekte. Rond 4800m is er een herberg waar we even uitrusten. Dat is inderdaad maar 300 m hoger, maar wel een uitputtende klim van een klein uurtje. We drinken een cocatheetje en ik voel een lichte hoofpijn. Verder geen misselijkheid ofzo. Daan is nog zo fris als een hoentje.

Ik begin vanaf nu toch wat coca te kauwen om zeker te zijn dat ik de gletsjer haal. We klimmen verder naar zo’n 5050 m. Als ik te snel ga dan voel ik mijn ledematen tintelen, maar de cocabladeren helpen wel tegen de hoofdpijn. Het uitzicht is fenomenaal. De bodemkleur verandert van zwart naar rood, de wolken zweven voorbij en we komen dichter en dichter bij de gletsjer. Ook hier zie je dat de gletsjer de laatste jaren meer en meer gesmolten is. Maar we zijn zo blij dat we het gehaald hebben! En geen aanzienlijke klachten hebben te gehad. Onderweg naar beneden passeren we eerst een groep trekkers met trekkersrugzak, matje en helm op de rug. Zij zijn duidelijk van plan de top te bereiken. Wij zijn eigenlijk maar amateurs. En een beetje lager komen we een meisje tegen met een beenprothese die niet meteen van plan is om op te geven. Massa’s respect!

De bedoeling is dat we daarna met de mountainbike afzakken tot een lager gelegen meer. Ik krijg meer hoofpijn naarmate we zakken en elk bobbeltje in de weg komt extra hard aan dus ik zet mij in de bus en Daan cruiset naar beneden. Ook Daan krijgt vooral beneden meer hoofdpijn. Misschien ging de afdaling iets te snel? Eens terug in Quito voelen we ons allebei relatief snel beter en kunnen we nog een pizza aan.

De laatste dag in Quito besteden we aan uitslapen, de was doen en blogschrijven. Morgen vertrekken we naar Latacunga. Daar starten we een vierdaagse trekking naar Quilotoa Lake. Een prachtig meer in een vulkaan. De tocht gaat door afgelegen bergdorpjes waar we kunnen overnachten. Geen bars of restaurants, geen wifi. We moeten dus elke dag in het geplande dorpje geraken. En aangezien het doel een meer in een vulkaan is, klimmen we ook het merendeel van de tijd. Brand maar een kaarsje en een verslag mogen jullie binnenkort verwachten!