“Een heel jaar op reis inderdaad. Van Colombia tot chili, over nieuw Zeeland naar Zuid-Oost Azië.”

“Of we bang zijn? Nee! We kijken er heel hard naar uit.”

“Het is een relatief grote stap, ja. In die zin dat niet iedereen het doet en je niet weet wat je mag verwachten. Voor de rest valt het best mee.”

“Nee, we hebben buiten een eerste vliegticket en een eerste overnachting nog niets vastgelegd. We willen kunnen blijven plakken waar we willen en kunnen vertrekken wanneer we dat willen (en oke, die eerste overnachting moeten we eigenlijk ook nog altijd vastleggen).”

“Alles opgeven? Zo zien we het niet echt. We gaan niet uit van een vastgelegd stappenplan voor het leven waarbij elke afwijking van dat pad tijdverlies is of zelfs achteruitgang. We willen net meer genieten van elk moment, veel beleven en ervaren en niet steeds streven naar meer of beter. Wie weet wanneer bereik je dat? In die zin geven we niets op. Integendeel, we investeren.”

“Dat doel konden we thuis ook bereiken, dat klopt. Maar hier uit de dagelijkse verwachtingen en verplichtingen stappen is een pak moeilijker. Ik moet het u niet vertellen, nee. Ge merkt het ook. Bovendien is dat maar een deel van ons doel. Er zijn nog zoveel mooie plaatsen op de wereld die we willen zien en voelen. Even uit onze comfortzone stappen om nieuwe en onvergetelijke ervaringen op te doen en opnieuw voeling te zoeken met onszelf.”

Allemaal stukjes uit een gemiddelde conversatie het voorbije half jaar.

Er was voor de rest ook nog:

“Als jullie verhuizen, mogen wij dan jullie tv/planten/lamp/auto…?” Opportunisten!

Of

“Ik ken iemand en die heeft malaria gekregen en is nu een been kwijt. Ik ken iemand en die had een parasiet in zijn darmen en is moeten terugkomen na twee maanden de ziel uit zijn lijf te kakken. Ik ken iemand die iemand kent waarbij ze drugs in zijn rugzak verstopt hebben waardoor die daar naar een erbarmelijke gevangenis moest.” Thanks guys!

Maar we kregen vooral heel veel leuke en enthousiaste reacties. <3

Ondertussen is het nog 5 keer slapen. En hoewel ik mijn kalmte meestal goed kan bewaren begon mijn brein de voorbije week een beetje te beseffen wat er te gebeuren stond.

“Een jaar?!”
“Zonder uw familie en vrienden?”
“Wat is er mis met een maand bijvoorbeeld?”
“Waarom blijft ge niet gewoon rustig in uw comfortabele zetel zitten in uw vertrouwde omgeving?”
“Wat als ze daar niets van uw Spaans begrijpen? Qué?”
“Hoe gaat ge daar de weg vinden? Of weten welke bus ge moet nemen?”

Ervaringsdeskundigen hadden mij voor deze periode voor vertrek gewaarschuwd. Maar er zit al een jaar een quote in mijn agenda, een briefje van de Flow:

"Angst is maar voor even. Spijt is voor altijd."

Ondertussen slaap ik weer beter, zijn de stresskes minder. Ofwel ben ik opnieuw in ontkenningsfase ofwel zijn we gewoon klaar om te vertrekken? Haha, ja ik weet het, sowieso het eerste.

Ik (Sarah) schrijf dit vanuit mijn ervaring. Daan zijn hoofd is nog altijd in werkmodus. Vrijdag zal hij eens een rugzak gaan kopen. Best essentieel. Maandagavond vertrekken we naar Schiphol voor onze vlucht dinsdagochtend. Heeft hij toch nog het hele weekend om zijn spullen bij elkaar te zoeken? Wij gaan elkaar daar goed aanvullen. Ik voel het :).