Hoe moeilijk het ook is om mij te verrassen, is het toch gelukt. Hoewel ik wist dat er een feestje zou komen, ik had namelijk zelf de lijst met genodigden gemaakt, wist ik niet wanneer en hoe of wat. Op een zondagavond, nog moe van de avond stappen daarvoor, zou ik lekker pizza gaan eten bij Kjell en Kim. Wat een spelletjesavond zou worden, veranderde in op tijd naar huis omdat Kim nog haar lensvloeistof moest halen bij haar ouders (?). Eenmaal thuis kwam het emotionele wrak wat ik al een week was in mij naar boven. Tranen van geluk toen ik alle mensen die mij het meest dierbaar zijn voor mij zag staan. Met nog zes dagen te gaan tot mijn vertrek had ik me geen betere afsluiter kunnen wensen.