Bloed, zweet en tranen.

Hello!
Kort na mijn eerste alweer de tweede blog! Ik land na een prima vluchtje geheel optijd in Manila. Het vliegveld is gigantisch, net als Manila. Ik ga opzoek naar mijn hostel, maar de wijk waar het in ligt is een groot doolhof. Het zijn heel veel bewaakte woonwijken bij elkaar. Elke wijk heeft zijn eigen poorten en bewakers, gasten moeten zich registreren en niet elke auto mag naar binnen. Al deze beveiliging zal wel nodig zijn denk ik wanneer ik mijn wegzoek. Halverwege ben ik ik de weg kwijt en mijn mobiel is leeg. Shit! Gelukkig vraagt er net een aardige jongen waar ik heen moet. Ik laat het adres zien en hij komt met de opbeurende woorden “ohh dan ben je er nog lang niet!” Hij loopt met me mee naar de grotere weg en zegt me te wachten op een vriend van hem die een trycycle heeft. In mijn hoofd ben ik vast aan het bedenken wat ik bereid ben om te betalen wanneer de geachte trycycle vriend aankomt, mijn map.me bekijkt en de aardige jongen een sleutel geeft. Deze blijkt van een scooter, ik vraag hoeveel het gaat kosten, “Nothing madame, Let me help you!” Een kwartiertje later sta ik voor mijn guesthouse! Tot zover is Manila niet slecht! De volgende dag loop ik door de poorten mijn luxe, schone en rustige woonwijk uit en beland direct in de chaos, viezigheid en hordes van mensen. Een wereld van verschil! Evengoed kijk ik mijn ogen uit! Ik heb nu al zin om meer van manila te gaan bekijken. Maar eerst op naar het Noorden. Tegen de avond pak ik samen met 2 andere meisjes de taxi naar het busstation, 15km verderop. We doen er 1,5uur over om er te komen. De wegen in Manila zijn geen pretje! Om 10uur pak ik mijn bus, een slaappil en mijn ooglapje en maak mij op voor de nacht.

In de ochtend arriveer ik in Banaue, bekend om de rijstterrassen. Ik ontmoet Wendy, een Frans meisje met wie ik besluit een kamer te delen. Na wat luieren en wat info vragen over de tours gaan we eerst maar eens zelf hiken. We kiezen een route van 2uur. Dwars door twee dorpjes en de rijstterrassen. Het is veel, heel veel traplopen en na 2,5 uur vragen we toch maar eens de weg. Wat blijkt we zijn verdwaald! We vragen bij elk huisje de weg en komen gelukkig na 4uur weer thuis, helemaal bezweet en kapot. Het de weg vragen is erg leuk want elke local maakt een praatje. Na deze hike besluiten we dat de tour toch echt te duur is (40eu). Deze skippen we en we gaan op eigen houtje naar Batad, the place to be! We pakken een jeepney, zitten boven op het dak terwijl we in een uurtje door de prachtige bergen naar Batad rijden. Nouja naar Batad, dat wil zeggen naar het einde van de weg. Hierna moet je nog 30minuten berg afwaarts op een bergpaadje lopen om Batad te bereiken. Eenmaal daar is het uitzicht fenomenaal, zoveel terrassen en allemaal prachtig fel groen omringt door donker groene bergen. Vandaag hiken we heen en terug naar een bergdorpje en naar de waterval. Weer zijn het vooral trappen en richeltjes die je beloopt. Echt niet normaal! De laatste dag in het noorden, voor ik mijn bus pak richtig Baguio, hiken we naar het viewpoint. 4 a 5 km, zou ongeveer een uurtje duren. Wij raken natuurlijk verdwaald en staan pas 3uur later op het viewpoint. De tocht was wel heel mooi door hele stukken begroeid woud. Helemaal kapot met pijn in de beentjes pak ik om 6uur de nachtbus

en heb lekker 2 plaatsen!

Om 3 uur kom ik in Baguio aan, slenter van busstation naar busstation om te kijken of ik vast kaartjes kan kopen. Kan niet, moet op de dag zelf. Dan maar een broodje in een 24h bakkertje en om 5uur ga ik toch maar naar het hostel. Waar ik gelijk mijn bed krijg. Als ik dat had geweten! Baguio staat bekend als Summer Capital. Alle mensen uit Manila komen naar deze bergplaats voor verkoeling en plezier. Erg leuk om te zien dat het toeristisch is maar zonder westerse. Ik loop over de gigantische markt, en naar een groot park. In dat park kan je paardrijden. Super zielig met pony’s met roze manen. Ik vermaak me de hele dag met rondkijken en relaxen. Veel toeristen slaan Baguio over maar voor een dag is het een erg leuke stop! Vanuit Baguio pak ik de bus naar Angeles. Ik heb weer 2 plekken, luxe! Op de weg naar Baguio is het mega druk vanwege holy week maar de kant die ik op ga is bijna leeg.

Ik kom naar Angeles om naar San fernando te gaan op goede vrijdag. Dan vind hier namelijk Maleldo plaats. Dit is een ritueel waar de kruisiging wordt nagedaan of mensen zichzelf geseling. Dit zijn criminele om zo hun zonde te vergeven of mensen die zo geloven dichter bij god te komen. Dit zou op vrijdag plaats vinden. Ik ben dan ook mentaal onvoorbereid als ik opeens op donderdag opeens groepen mensen zie elk een kruis dragen, zichzelf slaan tot bloedens toe of op een andere manier pijnigen. Dit is al heftig. Ik ben benieuwd wat morgen brengt! De volgende dag spreken we met zijn 5e af om om 9uur die kant op te gaan (Mike-Canadees, Andy-Pools, Philip-Zwitsers en Sanne-Nederlands) We springen in een jeepney en ongeveer een uur later staan we vast midden in San Fernando tussen hordes mensen, tricycles en jeepneys. We gaan verder lopen en komen gelijk een groepje mannen tegen van het geheel. Een man heeft een zak over zijn hoofd en draagt een groot kruis, een groepje andere (de Romeinen) schoppen en duwen de man, tot deze het niet meer trekt en door zijn benen zakt. Even krijgt hij rust om vervolgens weer verder te gaan. Langs de weg die belopen worden staan honderde mensen. Dit gecombineerd met 40 graden, een brandende zon en een vieze stad maakt het een opzwepende sfeer. We lopen richting de kruisigingsplek en onderweg zien we tientallen mannen die zichzelf geselen. Met een dik koord met bamboo stokjes aan het einde slaan ze hun eigen rug kapot. Soms stoppen ze om te knielen of plat op de grond te liggen. Dan worden ze door andere geslagen met stokken, hun gesel of een houtenplakje met scheermesjes erop. Bizar! De meesten hebben een doek over hun hoofd en een krans er boven op. Bloed spatters zijn niet te vermijden. Al raal ik toch lichtelijk in paniek als ik de eerste paar voel. Eenmaal bij de plek aangekomen staan er 3kruizen klaar. We zoeken een goed plekje en wachten. De geselaren komen een voor een hun krans brengen. Daarna komen de Romeinen, moeder Theresa en wat andere mensen Jesus brengen. Hij wordt op het kruis genageld en zijn twee mede ‘gekruisigde‘ staan er maar gewoon op het kruis zonder spijkers. Watjes! Na een paar minuten wordt Jesus weg gebracht op een brancard. Hierna is het de beurt aan de diehards. De show is over, de menigte loopt weg maar zij laten zich nog kruisigen. Eentje heeft dit al heel vaak gedaan en showt trots de littekens en nagels. Het is een bizarre dag. Minder heftig dan verwacht maar toch een hele belevenis. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat je geloofsovertuiging zo groot is dat je zo ver gaat in je toewijding. Zelfs nu de kerk het geheel heeft afgekeurd! Terug in het hostel snel douchen, we zijn zo smerig stof, zweet, bloed en wat dan al niet meer.

We sluiten de dag even bizar af op de walking street van Angeles. Angeles en het naast gelegen Clark staan bekend om zijn sex tourisme en dat wordt hier erg duidelijk. Een straat vol hoerenstripclubs, viagra wordt op straat verkocht en er is een blik

oude vieze mannetjes open getrokken. We zitten mooi aan en bekijken al het bizarre om ons heen. Maken er een sport van elke club in te kijken. Dat wil zeggen, deur open een blik werpen en op naar volgende. De meisjes staan maar wat te staan en kijken ongeïnteresseerd, ik zeg dat ik het beter kan en moet dat volgens de groep dan ook bewijzen. Even later sta ik met Andy, die een disco wilde om te dansen ipv stripclub, on stage te dansen van een van de clubs. De meisjes vinden het hilarisch en ik schaam me rot! In mijn backpack kloffie naast prachtige halfnaakte aziatische meisjes. Na een geslaagde zeer aparte dag val ik als een blok in slaap.

De volgende dag pak ik de bus naar Manila waar ik nog twee daagjes rond kan kijken. Als je tegen een filipijnse zegt dat je naar Manila gaat zullen zich verontschuldigen voor de stad, zeggen dat je onveilig is en niet leuk. Ik ben benieuwd! Ik kom aan in de stad en de MRT (metro) is gesloten. Fack! Ik besluit een jeepney te nemen, kom totaal ergens anders uit, de stad is bloedheet, vies en vol armoede. Na 2uur ben ik nog steeds onderweg en opzoek naar de weg met een mobiel die 9% heeft. Nu snap ik wat de locals bedoelen! Gelukkig spreekt een man me aan “ben je verdwaald meisje? Gaat het wel?” “Nee het gaat niet, ja ik ben verdwaald!” Bijna huilend en hij vertelt me eindelijk welke goede jeepney ik moet nemen. Ik stap in en zeg gewoon tegen iedereen waar ik heen moet. Na ongeveer 20minuten zegt dan ook ongeveer iedereen dat ik er uit moet en welke kant ik op moet. Ik beland in mijn hostel en besluit dat Manila toch niet zo leuk is! Ik ga een dagje lekker chillen en de andere dag ga ik naar China town en de oude stad. Gelukkig is dat wel weer leuk! En s’avonds pak ik het vliegtuig richting Maleisie! Wat heb ik genoten in de Filippijnen!