De wielen van de bus gaan rond en rond..

Sabaidee!

We waren gebleven in Nong Khiaw waar we de boot pakte naar Muang Ngoi. De boot bleek een soort sloepje met bankjes en stoeltjes. Hier worden alle backpacks in gestapeld en daarna alle toeristen in gepropt. Wij bemachtigen de eerste twee stoeltjes, mini stoeltjes met een prachtig uitzicht. De tocht gaat door een prachtig berg gebied en Muang Ngoi ligt op een idyllisch plekje. Helaas is het volgebouwd met guesthouses. Wij kiezen er een aan de rivier en gaan de omgeving verkennen. Halverwege komen we een Nederlandse jongen tegen en samen gaan we naar de grot. Hij weet dat er een waterval binnenin is. Gewapend met welgeteld één mobiel als zaklamp wagen we een poging hem te vinden. Dood eng, pikdonker en super glad. Na 2 pogingen vinden we hem! Echter zien we er niks van want onze lamp is te zwak. Het idee was leuk!
Na een nachtje slapen in onze rivierbungalow (en een heerlijk onbijt) pakken we ‘s ochtends vroeg weer hetzelfde bootje terug. We rennen naar het busstation en boeken een ticket voor de bus naar Xam Nuea. De bus komt een uur te laat aan. Vol, prop vol. Maar in Laos bestaat vol niet. Yara moet voor tussen bestuurder en bijrijder, zonder gordel. Meerdere malen vliegt ze bijna door de voorruit. Robi moet daarachter op een uitklapstoeltje zonder beenruimte en naast zich een kotsend kind. Met ons proppen nog 3 toeristen zich in het busje, die nu echt vol is. Deze rit gaat ongeveer 10 uur duren. Het uitzicht is prachtig dat is een troost. Plassen doe je met zijn alle naast de bus en kotszakjes worden gewoon uit het raam gegooid. Wat een feest!

‘S avonds laat komen we aan in Xam nuea. Na een kort nachtje staan we de volgende dag klaar om naar Vieng Xay te gaan. Hier bekijken we grotten waar van 1964 tot 1973, 20000 mensen hebben gewoond om te schuilen voor de bommen. Tijdens de oorlog in Vietnam vond hier namelijk een geheime oorlog plaats. Dit hield in dat Laos onder andere het toneel was van de Vietnam oorlog. Maar vooral dat Laos in het geheim is bestookt met bommen van de Amerikaanse CIA, omdat die bang waren dat het communisme (Pathet Lao) zou uitbreiden. De communistische partij Pathet Lao schuilde in de grotten. Wat veel mensen niet weten is dat sinds deze geheime oorlog Laos het zwaarst gebombardeerde land ter wereld is. Met gemiddeld 8 bommen per minuut. De tour is erg indrukwekkend vooral de audio guide met levensechte geluiden maakt veel indruk. Hierna pakken we de bus terug. Dit doen we door langs de weg te gaan staan en hopen dat er een bus komt. Wanneer die komt steek je je hand op en prop je jezelf erin. Na anderhalf uur wachten, een paar mislukte lift pogingen (steek je hier gewoon je hand uit? Of je duim omhoog? Of wiebel je wat met een naar beneden gewezen hand? We weten het niet en proberen alles) komt daar de bus, jeej. De chauffeur probeert ons even op te lichten om veeeel meer geld te vragen dan nodig, maar wij zijn niet dom meneertje!

De volgende dag heel vroeg op om nog even de markt te zien voor de volgende bus (8:30). Op de markt verkopen ze ratten, eekhoorns en andere rare dooie beesten. Lekker op de nuchtere maag! Snel iets eten (gewoon brood) en op naar de bus. Voor een lange busrit van zo’n 8 uur. Ditmaal bemachtigen we een mega chille plek, zijn we niet voor niets een uur te vroeg gekomen, en gaat de tijd razend snel voorbij.
Tegen het avondeten zijn we in Phonsavan, hier besluiten we 2 dagen te blijven. De eerste dag bezoeken we het UXO museumpje en bekijken we de stad. Wat beide tegenvalt dus luieren we de rest van de dag lekker. Phonsavan is ook hevig gebombardeerd tijdens de geheime oorlog. Veel bommen zijn niet ontploft, of waren speciale bommen die later pas ontploffen. Deze worden UXO’s genoemd. De Lao mensen zijn nog dagelijks de klos vanwege deze bommen. Ook kunnen zij hun leven niet verder ontwikkelen omdat juist de goede akkergronden het meest zijn gebombardeerd. Erg heftig dus!

De tweede dag gaan we naar de plain of jars op de fiets. De Plain of jars zijn gebieden vol met grote stenen kruiken, afkomstig uit het bronzen tijdperk. Niemand weet waar deze voor diende. Verschillende theorieën doen er ronde. Zo denken de archeologen dat wanneer mensen dood gingen, zij in de de kruiken werden gestopt. In de kruiken verging het lichaam dan. Een soort begraving ritueel dus. De plaatselijke bevolking heeft een veel leukere theorie, zij geloven namelijk dat de kruiken werden gebruikt om rijstwijn in de brouwen. Weer andere zeggen dat er water in werd opgevangen omdat er een belangrijke handelsroute liep. Wat de echte reden is weet niemand. De sites zijn al erg bijzonder om te zien. Dit wordt nog indrukwekkender als je je bedenkt dat het de gevaarlijkste archeologische plek is ter wereld vanwege de UXO’s. Het was een zware trippel maar we zijn aan het begin van de middag weer terug. En gaan maar weer luieren, haha zwaar leven.
We willen voor morgen de bus naar Pakse boeken. Blijkt die er niet te zijn, waarom niet? Gewoon niet? Het bord met ‘Daily busses, Pakse’ blijkt dus te liegen. Shit! Nog een dag luieren willen we niet. We vragen wat de opties zijn. Er is er eigenlijk maar één. 6:00 bus naar Paksan, rond 13:00 aankomen, 13:00 bus naar Pakse, rond 24:00 aankomen. Het wordt spannend maar we gokken het er op. Vroeg te bed en om 6uur staan we paraat, en worden we in een lege bus gepropt. Lets go, en snel een beetje! Nou snel was hij niet, werkelijk

bij elk persoontje langs de weg werd gestopt om te vragen of ze misschien mee wilde, daarbij werd er elk uur ongeveer een plas/rook pauze ingelast. En wij maar op ons klokje kijken. 5 voor 1 bereiken we Paksan. Niet het busstation, nee een kruispunt. Wederom moeten we langs de weg gaan staan en hopen op een bus. En jawel 5 over 1 zitten we in de bus naar Pakse. Op plastic krukjes dat wel, vol kennen ze niet natuurlijk. Het woord afgeschreven blijkbaar ook niet, deze bus had namelijk al 10x afgeschreven moeten worden. Hij hangt met touwen, steunpilaren en elastiek aan elkaar. Na een ontzettend lange rit van 22uur komen we om 4:00 aan in Pakse. Snel te bed!

De volgende dag in Pakse bekijken we de stad, de grote markt, de rivier en alles er tussen in. In vergelijking met het noorden is Pakse heerlijk warm. Jeej! We boeken een tourtje voor de volgende dag. In één dag bezoeken we een coffee plantage, weverij, een dorpje en 3 watervallen. Lekker toeristisch dus! We ontmoeten Wouter, een Nederlandse jongen en nog een Nederlands wat ouder stel. Samen doen we de hele dag lekker relaxt. Toevallig eindigen we allen ook nog in het zelfde restaurant. Erg gezellig dus.

Na twee daagjes Pakse pakken we de bus en boot naar Don Det. Hier hebben we een bungalowtje aan het water inclusief hangmatten en Wouter is onze buurman! Don Det is super toeristisch maar vooral heel laid back. Na lunchen en hangmatten, maken we ons klaar voor een sunset boat tocht. Echter is het bewolkt en koud dus besluiten we maar chips, koekjes en biertjes te kopen en te kletsen op de veranda. De volgende dag gaan we kajakken, langs 2 watervallen en irrawaddy dolfijnen spotten. De tour is een ware flop. De kayak van Wouter en Patrick (jongen uit Zwitserland) zinkt bijna. We besluiten gewicht te delen en dus 1 meisje en 1 jongen per kajak. En twee rot gidsen die de hele tijd in onze kajaks erbij wilde. Het verdelen helpt niets, want de kajak is lek! Om de 10 minuten hozen. Later zinkt onze andere kajak ook bijna. Gaat lekker. Door de kajak issues hebben we super weinig tijd bij de dolfijnen, maar zien ze wel eventjes! De waterval is erg indrukwekkend, de grootste van Azië. Als laatste het hoogte punt een ATM stop (je kan niet pinnen op don det), echter blijkt deze kapot. Boos gaan we terug naar het eiland, eisen korting en maken geen vrienden. Op de terugweg naar het hotel wordt onze dag wel meer dan goed gemaakt. We hebben de grootste lol met wat locale jongere en karaoke!

‘S morgens vroeg worden we opgepikt door een bootje die ons naar het vaste land brengt, hier is het lang wachten op onze bus. In ongeveer 30 minuutjes rijden we naar de grens. We stempelen onszelf uit Laos en na een medische check (apparaatje op je richten, bleep, gezond!!) + 38dollar staan we in Cambodia. Hier wachten we nog 2 uur op de bus. 2 uur later moeten we de bus uit en wachten we nog een paar uur op de volgende minivans (die er gewoon al stonden). Tegen 21uur komen we aan in Siem Reap, laten ons afzetten door een tuktuk mannetje en gaan heerlijk slapen! Dromen over wat Cambodia ons allemaal nog gaat brengen.