#7 Op naar Sequoia!

We werden wakker en raad eens: Het regende! Ondanks dat we het mooie Yosemite wel gaan missen en nog steeds niet echt het idee hebben dat we alles eruit hebben gehaald wat erin zat, is het toch tijd om te gaan verkassen. Het ziet er toch niet naar uit dat Glacier Point weer open gaat voorlopig.
Er stond ons vandaag een flinke rit te wachten, richting Sequoia National Park. We hadden al gelezen dat het daar ook erg slecht weer was, maar dan met name sneeuw. We waren benieuwd wat we onderweg tegen zouden gaan komen.

Onderweg moesten we uiteraard ook weer boodschappen doen, maar dit hadden we strategisch gepland op de route, zodat we mooi de rit in 2 ritten van 2,5 en 1,5 uur konden delen.
Het eerste deel van de rit duurde helaas ineens toch langer door het bijzonder slechte weer onderweg en omdat je met een camper toch een stuk trager bent. Waar Daividh met de tablet nog wel te vermaken was, was Jamie het écht zat de laatste 20 minuten en waren we allemaal blij dat we het parkeerterrein bij de Walmart opdraaide.

6 jaar geleden snapte ik niet waarom mensen negatief konden zijn over de Walmart, maar nu inmiddels wel. Het is verre van ideaal. Ondanks dat je heel veel hebt en ook heel veel keuze, duurt het bijzonder lang voor je de winkel helemaal door bent en alles van je lijstje hebt. Ook moet je nog 28 keer teruglopen omdat je iets vergeten bent of niet kan vinden.
Daarbij is het afrekenen ook een doffe ellende. De kassiere doet het direct in tasjes, maar omdat het tasjes zijn die je koopt, willen ze het zo goed mogelijk voor je indelen. Daardoor duurt het zó lang en gaat het allemaal zo langzaam. We stonden daarom ook gewoon ruim 20 minuten bij de kassa.

De kinderen waren gelukkig weer uitgeraasd en klaar voor de 2e rit van de dag, naar onze camping. Het was een onwijs mooi stuk nog wat we hebben gereden, door landschappen die meer deden denken aan Australië dan aan Amerika. Groene bomen en dorre, gele vlaktes. Het laatste half uur was continue bochten, bochten, bochten. Héél vervelend als er een ‘lam’ laadje in de camper zit wat continue in elke bocht open vliegt. En dan nog niet sprekend over de kastdeur die Rick heeft gesloopt toen hij even niet goed oplette en de slide out opende… De deur is compleet uit zijn voegen getrokken. Ton denkt wel dat hij hem kan maken (ideaal, met een timmerman op reis), maar ik kan alleen maar denken aan de borg die we waarschijnlijk niet terug gaan krijgen…
Maar, doordat die deur eruit is, vliegt er ook regelmatig eten door de camper en gaan ook de twee laadjes die achter deze deur zaten regelmatig in bochten open. Dat maakt het rijden niet heel fijn.

Ook kwamen we, diep in de binnenlanden van Amerika, langs heel veel armoede. Behalve in de grote steden en langs snelwegen waar

veel tenten staan en daklozen leven, zien we het hier ook. Mensen die wonen in vervallen oude caravans of stacaravans die rijp zijn voor de sloop, huizen die compleet vervallen zijn. Er staan veel huizen ook verlaten langs deze route, compleet overgroeid door het bos. Auto’s die er verlaten bijstaan en helemaal verdwijnen in het onkruid.
We waren er dan ook niet gerust op dat we het juiste adres op de TomTom hadden ingevoerd. Deze had in eerste instantie veel moeite met het herkennen van het adres en toen we eenmaal zo in de middle of nowhere reden, begon ik me toch zorgen te maken of het allemaal wel klopte.

Maar, na een half uur bochten rijden in verlaten land, kwamen we uit bij ‘Sequoia Resort & RV park’
Een prachtige plek! De RV plaatsten waren afgescheiden van elkaar door een mooie schutting en doordat er op verschillende hoogtes plekken waren gemaakt, had je redelijk vrij uitzicht.
Wij kijken uit op een weide en bergen. Fantastisch!
Ook het weer was bij aankomst zowaar prima en zonnig, waardoor we direct de stoelen buiten zette en onszelf trakteerden op een welverdiend biertje en wijn!
Het heeft enorm geregend voor we aankwamen dus lagen er veel diepe plassen. De kindjes konden niet blijer zijn! De emmertjes en schepjes kwamen tevoorschijn en ze hebben bijna 2 uur

heerlijk met het water gespeeld. Met name Jamie ging er vol overgave voor en haalde ik uiteindelijk met laarsjes waar een laag water in stond en zeiknatte kleren weer binnen. Arme meneer had het hartstikke koud gekregen, maar niets wat een warm badje niet goed kan maken.

Aangezien we ‘s middags al warm hadden gegeten, heeft Ton worstjes gemaakt voor op brood en was het daarna voor de kindjes bedtijd. Ware het niet dat er een enorme storm over kwam trekken met regen, hagel en onweer. Conclusie, een doodsbange Daividh die de boel bij elkaar gilt. Spelletjes doen zat er niet in en na hem getroost te hebben zijn we ook zelf lekker gaan slapen.