#36 Jasper National Park

Ondanks dat we vroeg lagen te slapen, waren we er om 7.00 uur toen de wekker ging, psychisch echt nog niet klaar voor om wakker te worden. Helaas hadden we weinig keus want we hebben kaartjes voor de Skywalk om 11.00 uur. Het is zo’n 1,5 uur rijden volgens de TomTom, we moeten 20 minuten van tevoren aanwezig zijn én we moeten er met de bus heen want je kan niet parkeren bij de Skywalk.
Ik maak me altijd op in de camper, onderweg naar de bestemming, maar dat is zo in een national park wel lastig, want ondertussen hou ik mijn ogen open voor alles wat we onderweg tegenkomen en spot ik de dieren. We zagen weer twee hertjes en guess what… Weer een zwarte beer! Deze liep ook weer op de weg en vluchtte wel snel weer de bosjes in.

Ruim op tijd waren we er en hadden we alles geregeld. We hadden nog wat tijd over om te genieten van de prachtige glacier Athabasca. Het Icefield Center lag er recht tegenover en had een ruim terras waar je kon zitten en kijken. Veel te snel was het tijd om in de bus te gaan richting de Skywalk. Het was een ritje van 10 minuten

langs nog veel meer mooie bergen.
De skywalk is een half rondje wat van glas is gemaakt op een bergwand en waar je overheen kunt lopen en daardoor dus compleet de diepte inkijkt. We waren nog redelijk het massatoerisme voor dus hadden veel ruimte om te kijken.
Nu kan ik zeggen dat ik het zelf best wel eng vond eerst om op dat glas te lopen en zo de diepte in te kijken (ik kan me van vroeger herinneren dat er bij een bouwmarkt bij ons op dorp ook zo’n glasplaat was naar de kelderverdieping en dat ik dat toen ook heel eng vond. Dat was nog maar één verdieping, dit wel iets meer!) maar voor de kinderen was het natuurlijk helemaal raar. Die hadden geen idee dat het geen kwaad kon om erop te lopen en konden niet beredeneren dat ze niet naar beneden zouden vallen. Beide zaten op hun knieën voor de glasplaat om eerst eens te kijken of het wel veilig was. Toen dat was gekeurd was het tijd om eens erop te gaan liggen, veilig met hun voeten nog op het ‘vasteland’. Pas daarna

durfde Jamie erop en was het direct prima. Daividh daarentegen bleef het heel eng vinden en heeft maar korte stukjes gelopen maar deden we er zo weinig plezier mee, dus die bleef vooral veilig weg van de glasplaat.
Na wat foto’s, zonbaden en genieten van het uitzicht hadden we het na 3 kwartier wel gezien en namen we de bus terug naar het Icefield Center.

Je kon met een speciale bus de gletsjer op, maar dat was behalve bijzonder prijzig, ook niet heel geslaagd voor de kindjes en kon ook gevaarlijk zijn, dus we besloten om dat niet te doen. Maar wel kan je ernaar toe lopen. Dat was de volgende beste optie. Maar eerst wat eten op het buitenterras met uitzicht op de gletsjer. Echt prachtig! Het weer bleef ons gunstig gezind dus we zaten weer heerlijk in de zon, al stond er wel al een frisse wind.

De mannen gingen voor chili, Phil voor bami en ik had gehoord van ‘Poutine’, een Canadees gerecht. Dit is patat met kaas en gravy erover heen. Zoals jullie begrijpen is dit echt heel erg caloriearm.
Nee maar heus, het was best lekker! Ik geloof niet dat ik het nog een keer zal eten, maar het was wel een gerecht wat je eens gegeten moet hebben als je in Canada bent!

We konden de camper nog een stukje dichterbij parkeren voor onze (korte) wandeling naar de gletsjer. De kinderen werden in de zakken geladen en we gingen lopen. Het was kort maar pittig stukje omhoog. Daarbij waaide er een harde wind en heb ik nog steeds veel last van mijn knie waar ik eerder deze vakantie doorheen ben gegaan. Gelukkig hadden we de wandelstokken bij ons dus had ik extra steun hieraan.
De omgeving hier is echt magisch maar ook een beetje deprimerend. Klimaatverandering is iets wat je veel voorbij hoort komen, maar het is niet echt zichtbaar voor mij, niet in de mate waarin het hier zichtbaar werd. Het was heel heftig om te zien hoe snel deze gletsjer aan het smelten is. Er stond ergens deze vakantie een bord over smeltende gletsjers met getallen erbij, van hoeveel gletsjers we nog konden genieten. Daarbij stond ‘future generations – None’. Dat maakte deze gletsjer heel duidelijk zichtbaar.

Máár, we hebben er hoe dan ook nu écht van genoten. Wat is het mooi daar! De hoge bergen, de sneeuw, de sfeer die er hangt! We

schoten heel wat plaatjes. Jamie had op de weg naar boven al lekker liggen slapen tegen me aan (die hoeft de draagzak maar te zien en hij slaapt) maar Daividh slaapt nooit in de draagzak van Rick. Maar hij was zó moe blijkbaar dat hij ook ineens heel stil was en heerlijk in slaap was gevallen en zo diep dat hij er zelfs niet wakker van werd toen we zijn hoofdje recht lagen.

We gingen terug naar de camping, waar we weer in gesprek mochten met het management. Ik was gewapend tot op mijn tanden maar direct bij binnenkomst van de receptie werden we ontvangen met een grote glimlach en de mededeling dat ze de helft van het geld (dus het volledige bedrag van de dagen die we daar niet blijven) al terug over had gemaakt naar ons. Overdreven lief en aardig was ze. Maar prima! We hebben ons geld terug en we kunnen hier eerder weg.
We bakten daarna vervolgens pannenkoeken en stopten de kindjes in bad en lekker in hun bedje. Maar de jongens hadden natuurlijk een powernap gehad dus die waren om 20.00uur écht nog niet van plan om te gaan slapen. Na meerdere time-outs en heel wat overredingskracht lagen ze dan uiteindelijk om 20.45 te slapen en zaten wij fijn rond het kampvuur, waar we marshmellows hebben geroosterd en sloten de avond af met een potje hartenjagen. Voor de

tweede keer mocht ik de overwinning op mijn naam schrijven, klappen jullie even mee voor mij??