#51 Naar huis

Daar gaan we dan, onze grote reis zit erop! Máár niet voordat we deze dag hebben gehad natuurlijk. Vandaag zou een hele drukke en zware dag worden. Er moesten twee campers worden ingeleverd en er moest naar huis worden gevlogen, waar we de dag erna aan zouden komen. Onze reis zat erop naar ons idee, dus was het gewoon goed, we wilden naar huis en niet nog de hele dag bezig zijn met dingen regelen en nog een 10 uur in een vliegtuig zitten. Maar, we hadden geen keus, dus toen de wekker om 5 uur ging, na een hele korte nacht, sleepten we onszelf uit bed en regelden we de laatste dingen die we nog moesten doen. De kinderen waren het er niet mee eens dat de wekker al zo vroeg ging, dus die sliepen nog heerlijk even door.

Netjes op tijd begon onze reis naar de eerste inleverplaats, namelijk Apollo. We verwachten dat we daar heel lang bezig zouden zijn, aangezien Phil en Ton flinke schade hebben gereden. De locatie van

Apollo was middenin een achterbuurt, inclusief winkels waar je geld kan lenen voor de borgsom van je geliefde... Wait what.... Ergens achteraf vonden we de locatie en reden we met lood in onze wielen het terrein op, zenuwachtig voor het eindoordeel van hen over de schade.
We waren dan ook heel erg verbaast dat de reactie van een medewerker was 'Oh no problem'... Maar Phil had het gastel nog niet helemaal goed schoongemaakt dus dat moest ze nog wel doen.. Serieus?!! Dit heeft ze braaf gedaan en na het tekenen van de papieren laden we alles in onze camper en nemen we snel de benen, voordat ze ineens bedenken dat die schade toch wel een probleem is.

De locatie van Road Bear is dichtbij het vliegveld en ziet er allemaal een stuk professioneler uit. Voordat we de camper inleveren moeten we hem aftanken en vullen met propane. Dat kan gelukkig bij het benzine station naast de inleverlocatie. Op datzelfde terrein als van het benzine station staat ook een espressobar. Een bikini espressobar. Daar staat dus heus een meisje in bikini, koffie te serveren, aan hitsige mannen in hun auto. Oke, ik vind het echt af en toe een vreemd land, Amerika!

Het is een drukte van belang bij Road Bear en het duurt dan ook bijzonder lang voordat we de camper hebben ingeleverd. Het enige wat er mankeerde was de tafel die los was, maar schijnbaar is dit door de vorige huurder al zo slecht gemaakt, daardoor konden wij er niets aan doen dat hij bij ons ook stuk ging. Daarom hebben we daar niets voor hoeven betalen. Ook onze aanrijding met het betaalhokje horen we niets meer van en wordt als het goed is allemaal afgehandeld door Road Bear. We hebben wel behoorlijk meer kilometers gereden dan we hadden 'gekocht' dus moesten we behoorlijk wat bijbetalen. Maar alsnog kregen we dus daardoor nog de helft van onze borg terug! Dat had heel wat erger gekund!

Met een uber worden we op het vliegveld afgeleverd en ondanks dat we vroeg waren, hebben we de tijd echt nodig gehad om door de douane en alles te komen. Met twee kindjes plus heel veel bagage is het echt een uitdaging en een ware uitputtingsslag om bij de gate te komen.
Het hielp niet mee dat bij de controle van handbagage alle alarmen afgingen bij mij. Ik had Jamie in de Isara op mijn buik en hoefde niet door de bodyscan, daardoor werden mijn handen 'geswapt'. Op het moment dat ze dat in het apparaat deed, kwam er rood in beeld 'ALARM', waardoor de douanemevrouw direct in haar portofoon doorgaf 'We've got an alarm, we've got an alarm' en er direct héél veel medewerkers mij aankeken en er meerdere kwamen aangelopen.
Ze vertellen me niks 'Just wait ma'am!!' ... Puntje bij paaltje moet ik mee naar een hokje, wat ik weiger, ik laat mijn kinderen niet alleen.
Dus na wat stampij maken dat ik echt niet mee wil, besluiten ze me daar te fouilleren (wat werd gedaan door iemand die het duidelijk nog moest leren). Deze keer fouilleren viel bijna onder de naam aanranding. Tot ver voorbij tepelhoogte in mijn bh voelen en er werd nog net geen lipgelezen down there, zegmaar! Maargoed, ik ben dus gewoon een brave huisvrouw en wie weet wat er op mijn handen heeft gezeten, maar ik ben veilig verklaard en mag verder.

Dat was best spannend en stond daarna ook nog echt even na te trillen. Door dit hele gebeuren was er ook weer heel wat tijd weggetikt, dus eten we nog snel wat en gaan dan met een soort monorail naar de juiste vertrekhal, waar we moe gestreden, neerploffen en nog een uurtje kunnen zitten voor we moeten boarden. De kinderen lopen alle kanten op, spelen met een nieuw gemaakt vriendje terwijl ik heerlijk met moeders klets.

Boarden ging prima en eenmaal in het vliegtuig begon het gezeik. Deze vlucht werd uitgevoerd door Delta in opdracht van KLM. KLM is fantastisch en zorgde overal voor. De stewardessen waren niet super vriendelijk maar de sfeer werd pas echt grimmig toen ik vroeg naar het babyzwemvest voor Jamie (want die kreeg je bij KLM, zodat je alvast even kon lezen over hoe die aan moet en just in case, dat je hem had). Dat zwemvest kreeg ik niet en de opmerking die werd gemaakt door de stewardess 'You get it when we crash'... Nee natuurlijk, het vliegtuig stort neer en het eerst waar jij dan aan gaat denken is het brengen van het zwemvest bij mijn kindje.
Vervolgens kreeg ik gezeik over dat ik hem op schoot had (twee jaar, dus het moest nog en ik vind het wel zo veilig) en toen ik vroeg over de speciale riem die hij om moest en door mijn riem kon, werd mij verteld dat zij die niet hebben en dat het niet nodig was.
Ik raakte hoe langer, hoe geïrriteerder, zeker toen de purser naar me toe kwam met kauwgom in haar mond en heel ongeïnteresseerd maar tegelijk ook proberend zichzelf boven mij te verheffen. 'I heard there was a problem'..... Ik kon haar wel aanvliegen. Nogmaals mijn verhaal gedaan, maar zonder ook maar enige begrip of wat dan ook. Het was zoals zij zeiden en niets anders.
Ik kon dan ook niets anders dan me erbij neerleggen.

Vliegen met Delta doe ik nooit meer hierna. Zeker omdat ik voor de kinderen álles moest vragen, terwijl zij net zo goed gewoon een stoel

hebben betaald, net als ik. Maar met eten, drinken, wat dan ook, ze werden gewoon overgeslagen en ik moest echt specifiek ze terugroepen als ze doorliepen om ook wat te eten of te drinken te krijgen voor de kinderen.

Hoe dan ook, de kinderen hebben zich fantastisch gedragen!! Jamie heeft bijna de hele vlucht geslapen (ik helaas niet, maar dat maakt niet uit, hij sliep en lag lekker!) en Daividh heeft wat geslapen maar ook vooral lekker tv gekeken!
Brak, maar gelukkig dat we weer in Nederland waren, sloten we onze familie bij de aankomsthal weer in onze armen en regelden we de taxi, want we hadden teveel bagage om in een normale auto te passen.
Taxicentrale Schiphol zou ons ophalen om 14.00 uur, maar na heel veel telefoontjes, kwam de taxi om 14.55. Serieus, je hebt écht geen zin meer om bijna een uur te moeten wachten om een taxi, waarin je vervolgens je leven aan je voorbij ziet vliegen door een appende chauffeur, bumperklever en hardrijder.

Zoveel wat deze laatste dag heel heftig en lang heeft gemaakt, maar we waren weer thuis, na een fantastische vakantie!!! We hebben het intens mooi gehad en wauw, wat missen we het nu al!
Dag mooi Amerika en Canada, tot volgende keer!!