#45 IceFields Parkway

Even over half 7 liepen de kindjes vanmorgen af. Ze gingen wel heel lief spelen zodat wij op gemak wakker konden worden. Op een gegeven moment kropen ze er heerlijk bij in bed om nog even te kroelen. Tot we ineens een piepje hoorden. Ook op dat moment besefte ik dat ik gas rook. Direct alle ramen wagenwijd open. Wat bleek; Jamie had aan de knoppen van het gas gedraaid en alles stond open!!! Deze knoppen kunnen eraf, maar ze doen er nooit wat mee, dus hadden we ze de laatste keer er gewoon op laten zitten. Doen we niet meer dus!!!

Het weer was helaas heel grauw en het regende af en toe. Maar we wilden toch wel graag nog de IceField Parkway helemaal gerede hebben en we mistte een stuk van zo’n 90 km. Beter dan in de regen op de camping zitten! Phil en Ton wilden niet mee, dus we gingen met z’n viertjes op pad. We zaten om 9.00 uur al in de camper en hoopten daardoor ook veel wildlife te kunnen zien! Helaas zat dat er echt niet in. We zagen in het voorbij gaan welgeteld 1 hertje. Geen moose, beren of

wolven!
Wel zagen we een prachtige waterval, de Sunwapta Falls. Het was vrij rustig omdat het weer ook echt niet meezat. Deze waterval is breed en gaat naar smal, dus dat gaat met een enorm geweld! Het water was helemaal wit van het schuim omdat het zo tekeer ging!
Vervolgens waren we alweer toe aan een bakkie en ploften we neer bij het restaurant dat daar op zo’n paar honderd meter lopen zat. De eerste kop koffie was de welbekende vieze filterkoffie, maar toen viel ons oog op het bonenapparaat waar ook cappuccino mee gemaakt kan worden. Intens gelukkig waren we! Goede koffie kennen ze hier echt bijna niet! Rick genoot van een espresso en ik van een goede cappuccino.
De kinderen speelden ondertussen alsof hun leven ervan af hing en renden als jonge honden door het restaurant, wat gelukkig verder leeg was. Daarna was het voor hun tijd om te gaan slapen en voor ons om lekker verder te rijden.

We kwamen langs prachtige sneeuwbergen, die bijna helemaal gehuld waren in de dichte wolken, uitgestrekte vlaktes met blauwe, watervallen en dichte bebossing. Deze weg is écht prachtig en heeft echt alles voor de natuur liefhebbers!
We reden in totaal iets meer dan een uur voordat we bij ons eindpunt kwamen, namelijk het IceField Center. Hier waren we vorige keer gestopt omdat we daar de Skywalk hebben gedaan.
We zijn heel blij dat we hem nu helemaal hebben gezien en hebben er ook echt van genoten!

De terugweg reden we nog via de parallel weg, de 93A, om hopelijk daar nog dieren te kunnen spotten, maar het was ons niet gegund. We kwamen weer uit in het dorpje Jasper, waar we bij een plaatselijke bakker héérlijke broodjes aten, de kinderen een croissantje zo groot als hun hoofd én wederom een bizar lekkere cappuccino. Als ze hem hebben, laten we hem niet aan onze neus voorbij gaan natuurlijk! We slenterden nog wat door het dorpje, snuffelden in winkeltjes en konden eindelijk bij het postkantoor de laatste postkaarten nog versturen. We kwamen steeds geen

postkantoor tegen dus ze lagen al even in de wacht.

Eenmaal terug op de camping was het al 16.00 uur en maakten we de camper klaar voor de laatste nacht zonder stroom en water. We zijn een geolied team geworden en binnen no-time was dan ook alles weer klaar. De caffeïne van de laatste kop koffie was uitgewerkt en ik was ineens zó moe! Ruim 1,5 uur heb ik liggen slapen terwijl Rick met de kinderen en Phil en Ton even ging wandelen.
Ik werd net wakker toen Phil binnenkwam en zei dat ik naar buiten moest kijken, want ik moest ‘die ene man’ echt even zien. Bleek dit om Rick te gaan… Die liep kreupel. Heel erg kreupel.
Wat blijkt, hij was gevallen en door zijn enkel gegaan, waar nu een ei opzit. Bij navraag bleek het op de film te staan wat er is gebeurd en is hij gewoon bijzonder dom geweest en heeft hij dingen gedaan die je op zijn leeftijd niet meer moet doen (haha!).

Hij rende/gleed van een berg af, waarbij op het laatste stuk zijn voet bleef staan en zijn lijf doorgleed/viel. Deze vakantie telt dus nu 3 blessures (Phil is gisteren ook door haar enkel gegaan…).

Ton zorgde voor het eten en we hadden heerlijke barbeknoei vanavond! Alles bij elkaar was het alweer laat voordat we klaar waren met eten en de kinderen onder de douche konden. We hadden helaas de waterverwarmer nog niet aangezet dus duurde het alweer een kwartier voor die opgewarmd was. Bij Jamie was het water ‘net aan’ warm, maar bij Daividh gewoon weer lauw. We hebben weer een kwartier gewacht en toen was het nog steeds niet goed warm.
De arme jongen snel onder een lauwe douche gesopt en snel er weer uit.
Daividh zat nog tablet te kijken toen Jamie al naar zijn bed ging en zijn oogjes al weg begonnen te draaien van vermoeidheid (mag ook, het was al bijna kwart voor 9) dus dat duurde 5 minuten en hij sliep. Daividh lag nog even te spelen, maar gaf dit ook al gauw op en viel ook heerlijk in slaap.
Natuurlijk weer geen babyfoon, dus 30 keer naar de camper lopen om te luisteren of ze niet wakker waren, maar ze gelukkig niet meer gehoord!

Wij deden een spelletje, dronken een bakkie en mochten toen ook zelf ons bed opzoeken. Morgen is het tijd voor een nieuwe camping en beginnen we aan de ‘terugreis’ richting Seattle.