#24 Grand Teton National Park

Wauw, wauw, wauw, wat hebben we een gave dag gehad zeg! Grand Teton is zóó mooi! Ik heb bijna spijt dat we vanmorgen hebben uitgeslapen omdat we daardoor niet zolang als ik had gewild heb kunnen genieten van dit park en meer heb kunnen zien! Maar wauw, ik ben verliefd!

Ton vond het vanmorgen rond 8.45 nodig om ons wakker te maken, wat natuurlijk vrij logisch is! De kindjes waren om 8.15 al wakker maar gingen nog heerlijk even spelen samen, zodat wij nog heel even wakker konden worden (kortom: nog doorslapen, haha!) Na

een ontbijt moesten we eerst contact opnemen met Road Bear, want Rick kent zijn eigen kracht niet en heeft het sleuteltje van de opslagruimtes aan de buitenkant van de camper gebroken. Gelukkig is er niets in blijven steken, maar één opslagruimte zit dus nu op slot (waar één van de wagens van de jongens inzit en mijn limonade…) en de rest is niet op slot. Niet ideaal dus.
Nu zitten we in dit park echt ver van de bewoonde wereld en is er dus 0,0 bereik met de telefoon. Handig is dan ook niet dat ze hier geen ‘payphone’ hebben, maar gelukkig mochten we de telefoon van de receptie gebruiken.
10 minuten bellen verder en heel wat geregel, komt er een nieuwe sleutel, via de post, naar het RV park waar we vanaf dinsdag zitten. Dus tot die tijd helaas geen tweede wagen en zal ik op water, koffie en rosé moeten overleven.

We hadden geen specifiek plan voor wat we vandaag wilden doen

dus zijn op de bonnefooi gaan rijden en kwamen uit bij Colter Bay Village. Daar zit een leuk visitors center waar een vader en dochter van Indiaanse afkomst stonden met allerlei stukken die door hen waren gemaakt.
Ik raakte in gesprek met hen en het was zo gezellig. De dochter (iets jonger dan ik) vond mij ook zo mooi (ze hadden niet gedacht dat mensen die eruit zien als ik uit Nederland kwamen, haha!) dat ze zelfs graag op de foto wilden met haar, mij en een zelfgemaakt stuk van haar. Ik ben heel benieuwd waar die foto uiteindelijk uit gaat komen, haha!

Colter Bay ligt, zoals de naam al doet vermoeden, aan een groot meer, Jackson Lake. Dus er was ook een haven met allerlei boten en ook boten die je kan huren! Dat leek ons dan wel weer een ontzettend goed idee. We huurden een motorboot voor 2 uur en mochten lekker gaan varen.

Wat was dat heerlijk zeg! Lekker warm want de zon scheen volop en de vaarwind was net koel genoeg! We voeren over kristalhelder water met hoge sneeuwbergen ernaast, langs allerlei eilandjes.
We mochten ook gewoon aanleggen dus we zaten fijn een half uur op een eiland met een stenen strandje (tot grote vreugde van de kindjes die naar hartenlust stenen in het water konden gooien (wat is dat toch dat ze dat zo graag doen..) en aangezien ik van het aanmeren van de boot al natte schoenen en sokken had, liep ik heerlijk door het water!

We voeren nog een stuk verder en dachten op de terugweg dat we wel door een kleine doorgang van 2 eilandjes konden. Qua breedte kon dit prima, maar het bleek ineens heel ondiep te zijn waardoor de schroeven de bodem raakte en stopte. Oeps! Gelukkig dreef de stroming ons vrijwel direct naar iets dieper water, maar na 2 meter bleek dit nog niet diep genoeg waardoor de motor weer uitviel.

Daar stonden we dan, zo’n 20 minuten varen van de haven.
Ik had al natte schoenen natuurlijk en het water was ondiep dus ik ben uit de boot gesprongen en heb de boot een stuk meegetrokken naar wat dieper water. Ton had ook natte schoenen gekregen want die was naar een eilandje toe gelopen om daar een grote stok te zoeken om mee af te zetten.
Al gauw waren we bevrijd en konden we verder varen.
De enorme stok lag nog in onze boot en ik dacht dat we die niet meer nodig hadden, dus gooi deze nonchalant over boort, zonder rekening te houden met dat de motor draaide en die dingen naar zich toe zuigt, zo ook deze stok. Dat kostte ons ook echt bijna de motor, maar we hadden geluk! En daarna vooral een enorme lachstuip van al onze klunzige acties.

Iets later dan gepland legden we weer aan in de haven en vonden we het helemaal jammer dat het er alweer op zat. Ook de kindjes hadden het prima naar hun zin gehad en hebben het steeds over het varen met de boot!
De kindjes had ik gelukkig goed ingesmeerd, voordat we aan deze spontane actie begonnen, mezelf niet want ik dacht dat we toch maar even daar zouden blijven. Ruim twee uur in de zon op het water doet echt geen goed voor mijn melkwitte huid, dus mijn armen, benen en nek zijn flink verbrand helaas!

We zijn na het eten van een ijsje in de camper doorgereden naar iets waar ik van had gehoord, wat schijnbaar ook een echte trekpleister is voor toeristen, namelijk de Mormon Row Barn. Dit is een onderdeel van een soort mormoonse ghost-town.
Dit bleek helaas nog iets verder rijden te zijn dan gedacht, maar het was ook echt geen straf om al dat moois wat we gisteren hebben gezien, vandaag nog een keer te zien. Er liepen dan ook zo mogelijk nog meer bizons dan gisteren en ook zagen we een aantal hertjes.

In eerste instantie toen we zagen waar we die 40 minuten voor hadden gereden werden we wel wat lacherig, want het waren gewoon wat huisjes. De jongetjes sliepen dus Philomena bleef zelfs in de camper, terwijl wij een deel van deze ghost-town gingen bekijken.
Eenmaal vlakbij alle huisjes was het toch wel indrukwekkend. Je voelt gewoon de geschiedenis die zich daar heeft afgespeeld. Alles zelf gemaakt en gebouwd, op zo’n goede en degelijke manier dat het daar nog prachtig stond.
Deze verlaten huizen en schuren waren een prachtig gezicht met de sneeuwbergen en de groene weides op de achtergrond.

In de weides waren ook 101 holletjes gegraven waar brutale, tja wat zijn het eigenlijk, een soort knaagdieren, woonden en zich niets aantrokken van ons. Overal zag je ze wegspringen, zitten eten,

holletjes in en uitkomen. Heel leuk volk!

Al met al hebben we er toch zeker wel een half uur rondgelopen voor we oververhit weer in de camper zaten. Hoe is het mogelijk dat er sneeuwbergen liggen en ook op veel plekken in het bos nog steeds sneeuw ligt, maar dat het toch zo warm is! Fantastisch!
De terugreis verliep soepel maar toch waren we blij dat we om over half 6 weer op de camping aankwamen.

Phil en ik gingen aan de was, terwijl Ton kookte en Rick op de jongentjes lette.
We wilden graag nog een fikkie stoken dus toen ik klaar was, hebben Rick, de jongens en ik nog tassen vol hout gezocht in een nabij gelegen bosgebied. Zo leuk om te zien hoe enthousiast je ze kan maken met zoiets simpels als hout zoeken! Ze waren actief mee aan het zoeken en trots als ze een dennenappel vonden en die in de tas konden stoppen.

Na het eten waren ze alleen echt te moe (het was dan ook alweer 19.00uur!) om nog mee te doen met het vuurtje, dus hebben we ze heerlijk in bad gestopt en in bed, waar ze na nog even keten, heerlijk in slaap vielen.
Wij maakten nog smores en dronken een bakkie bij het vuur. Ik wilde weer eens lang douchen dus ging ik naar de douches hier om de hoek. Maar wat een gedoe is dat toch. Vooral omdat de hokjes zo

zijn gemaakt dat er overal nog spleten tussen zitten dus je zo bij elkaar naar binnen kan koekeloeren. Dat mocht toch de pret niet drukken van een lange douche en heerlijk schoon, met naar rook stinkend haar (want ’s avonds kan ik mijn haar niet wassen omdat ik het direct moet föhnen en dat kan niet met slapende kindjes in de camper…), was het tijd voor nog een spelletje, waarna ook wij lekker konden gaan slapen.

Oja trouwens, ik blijf hier wonen want ik heb al een baan aangeboden gekregen! Een meneer bij de kassa geloofde niet dat ik uit Nederland kwam maar was ervan overtuigd dat ik een Amerikaanse was. Hij vond mijn engels, inclusief Amerikaans accent dus, zo goed!
Ik mocht op de camping komen werken, daar was altijd plek! Maar ook toen ik zei dat ik eigenlijk officieel obstetrieverpleegkundige was, was dat ook prima, want stel je voor dat er iemand een keer moest bevallen! Dus als jullie dit lezen: DOEI, ik blijf hier!