India - Karnataka

India - Karnataka

Hampi
7 februari: vandaag vertrekken we met de trein naar het veelbelovende Hampi! De avond van te voren regelen we tijdens het zoeken van wat avondeten een taxi. "Taxi? Taxi?" "Uh, nou niet nu, maar wel om 06.00 uur in de ochtend!" Die avond schudden we elkaar de hand en de volgende ochtend om stipt 6.00 uur staat hij voor ons guesthouse!
Hij brengt ons naar het Margao station. Op het station kopen we een general ticket. De tickets zijn goedkoop, maar we hebben eigenlijk niet echt

een zitplaats. We krijgen het advies een general ticket te kopen en deze in de trein te upgraden bij de conducteur. Zo gezegd, zo gedaan. We proppen onszelf in de overvolle trein, geen idee waar we moeten zitten, staan of liggen. Uiteindelijk belanden we ergens in een tussencoupé half in de wc. Dit is dus wat ze noemen een general ticket? Ja prima, maar doe mij die conducteur maar.. Waar is die vent?
Ik hang half over m'n backpack en gooi m'n kop naar buiten. Ik zie heel veel Indiase mannen en heel veel Indiase mannen zien mij, maar ik zie geen conducteur. Of nouja, dat denk ik tenminste. Want ja, hoe herken je een conducteur in India? Geen idee!
Gevonden, ineens staat er gewoon één voor ons neus, te herkennen aan z'n wat nettere kleding en de stapel briefjes in z'n hand. Het gaat allemaal wat onhandig in de veel te kleine tussencoupé, met die veel te grote backpacks, waardoor de conducteur ineens spoorloos uit ons zicht is. Dolf besluit hem te gaan zoeken. Na een paar minuten staat Dolf weer voor mijn neus: "Ik weet niet meer hoe hij eruit ziet, weet jij het?" Oké, mijn beurt! Ik loop coupé na coupé en opnieuw zie ik heel veel Indiase mannen, maar geen conducteur. Wanneer ik terug bij Dolf ben, zie ik ineens de conducteur achter hem staan. Yes, we regelen snel een prima plekje. Nouja snel? De conducteur heeft geen wisselgeld. Het 'probleem' in India. Shit, we laten al ons geld zien, zodat hij overtuigd is van het feit dat we ook echt niet anders hebben.

Gelukkig heeft hij dan ineens wel wisselgeld en zijn we zeker van onze plekjes in de trein. Na ongeveer 7 uur in de trein komen we aan in Hospet, een klein stadje naast Hampi. Daar aangekomen worden we direct door allemaal Rickshaw drivers aangesproken. Ons plan was om eerst op het station te kijken naar een vervolg treinticket richting Bangalore. Hierdoor moesten we een voorlopige nee verkopen aan de Rickshaw drivers. Één van hen had ons plan door en liep slim met ons mee. Niet veel later kwam een andere Rickshaw driver boos op me af: "Je zei net nee tegen mij, hoezo ga je nu met hem mee?!" Ik heb hem proberen uit te leggen dat ik nu nog geen Rickshaw nodig heb, maar straks wel en dat deze driver uit zichzelf met ons mee liep. Het lijkt hem duidelijk en iets wat beteuterd loopt hij weg.
Helaas zijn alle treintickets naar Bangalore voor de aankomende tijd uitverkocht. We lopen het station uit en binnen enkele minuten zitten we in de Rickshaw bij de slimme driver. Binnen 3o minuten komen we aan in Hampi, waar we direct besluiten naar Virupapur Gaddi te gaan. Een betere keuze hadden we niet kunnen maken. Dit is echt de gezellige kant van Hampi. Hier zijn onwijs veel leuke guesthouse opties en gezellige restaurantjes, er hangt een echt backpacker sfeertje. We lopen door de hitte met onze backpacks naar de overkant van de rivier en zoeken een fijne slaapplek. Na wat onderhandelen hier en daar, slapen we 2 nachtjes bij 'Shanti Guesthouse'. De volgende dag huren we een scooter en verkennen we de omgeving. Hampi is een dorp en bestaat voor een groot deel uit ruïnes. De ruïnes vormen de resten van de vroegere stad Vijayanagar en zijn bijzonder mooi. Ook de omliggende dorpjes zijn bijzonder om doorheen te rijden. We zien het echte boeren leven en veel lieve kindjes die naar ons zwaaien en lachen. Vlakbij ons guesthouse regelen we voor 800 rupees een nachtbusticket richting Bangalore.

Bangalore
De bus vinden was een heel avontuur. We wachten uren op het busstation. We vragen aan verschillende mensen of hier onze bus vetrekt en krijgen van al deze verschillende mensen een soort

van ja, met als aanvulling dat hij later komt en we moeten wachten. Tijdens het wachten komt er een jongen bij ons staan. Na wat geklets vraagt hij of we onze handtekening op zijn arm willen zetten. Uiteraard schieten we in de lach! Hij moet ook lachen en benadrukt dat hij het graag wil voor zijn familie en vrienden. Hoe kunnen we dit nou weigeren, natuurlijk krijgt deze jongen onze handtekening.
Terug naar het avontuur: bus!
In India zegt nooit iemand iets niet te weten. Dit is in de ogen van de bevolking onbeleefd. De weg vragen ging daardoor vol overtuiging van links naar rechts en weer terug. We zijn als twee dwazen over de weg gaan rennen en hebben gelukkig onze bus kunnen tegenhouden. Prima bus, we hebben zelfs

een soort tweepersoonsbedje. We vertrekken om 23.00 uur en komen aan om 06.00 uur in de ochtend. Ik dacht om die tijd echt nog even lekker verder te slapen en was nog helemaal niet van plan de bus te verlaten. Eenmaal echt wakker zijn we toch wel blij dat we zijn aangekomen in Bangalore.
Bangalore is de hoofdstad van de Indiase deelstaat Karnataka. Er wonen zo'n 8 miljoen mensen en op zo'n 900 meter hoogte is de tempratuur in deze stad iets aangenamer. Bangalore is de op twee na grootste stad van India en niet geheel onbelangrijk voor Dolf: er is BJJ. Die avond heeft hij dan ook lekker een training kunnen pakken. De stad zelf heeft eigenlijk niets. Het is er druk, maar niet druk genoeg om het leuk druk te maken.

De volgende dag doet Dolf een tweede training waarna we vertrekken naar de stad Mysore.

Mysore
In tegenstelling tot Bangalore, voelt deze stad heel sfeervol. Bij aankomst willen we het Paleis van Maharadja bezoeken, maar deze blijkt helaas al dicht te zijn. We wandelen wat in het rond, wanneer Dolf plots wordt aangesproken door een jongen: "Mooie baard!" Haha, we praten wat en de jongen legt ons uit dat hij een olifantentrainer is en dat hij werkt in het paleis. Ik voelde de dierenactivist in me naar boven borrelen. "Olifantentrainer? Wat doe je dan precies?" De jongen geeft aan dat zijn olifant 1x per jaar moet meelopen bij een soort parade, maar dat hij heel goed verzorgd wordt. Om ons nog wat beter te overtuigen, laat hij een aantal foto's op z'n telefoon zien van zijn olifant in een mooi groen gebied. Hij wil ons eigenlijk nog veel meer laten zien, maar hij heeft geen tijd. Hij vraagt of hij een TukTuk voor ons mag regelen met een driver die ons de bijzondere plekjes van Mysore laat zien. We worden wantrouwig en voelen de commissie stopjes in de lucht hangen. Alleen het wantrouwen was nergens voor nodig. We bezochten een locale markt, opgezet door de boeren uit de bergen. Onze driver heeft ons werkeleijk alles laten zien en proeven. Ook bezochten we een zaak met zuivere essentiële oliën. We hebben daar heerlijk gezeten en de verschillende oliën op onze hand gekregen. Tussendoor heeft onze driver een soort van lotusmassage rond Dolf z'n ogen gedaan. Ik wilde er een foto van maken, maar toen zei hij: "Nee, ik doe dit als vriend". Hij zag dit ook echt als een vriendendienst, geld was niet belangrijk. Goede karma daar ging het hem om. Onderweg stoppen we nog zo'n 20x langs de weg en krijgen we uitleg over het fenomeen Karma, wat een geweldige man!

De volgende dag vertrekken we met de taxi naar de deelstaat: 'Kerala', waar we slapen in het National Park: 'Bandipur'.