Sunnyside Orphanage Home

Voor het geval je je afvraagt waar de titel van dit blog vandaan komt: Sunnyside Orphanage is een weeshuis wat we hebben bezocht ter ere van Mandela Day. De ironie van een weeshuis genaamd ‘Sunnyside’ zal je niet zijn ontgaan, maar het verwijst naar de wijk Sunnyside, Pretoria waar het weeshuis zich bevindt. Het is waarschijnlijk ook beter om een niet-deprimerende naam te kiezen.

Mandela Day is een jaarlijkse feestdag gevierd op de verjaardag van Nelson Madela (18 Juli) waar mensen 67 minuten vrijwilligerswerk doen. 67 minuten is symbolisch omdat Mandela 67 jaar voor sociale gelijkheid heeft gestreden.

Vandaar dat wij op 18 juli in alle vroegte al in de bus zitten op weg naar Sunnyside. Het weeshuis ziet er minder slecht uit dan ik had verwacht, maar een grote schoonmaak is wel op z’n plaats. Je zou dus zeggen dat er wel wat te doen is voor ons allemaal, maar uiteindelijk komt het er op neer dat we met 7 man 1 gang schoon moeten maken terwijl we iedereen vreselijk in de weg lopen. De organisatie van deze dag is dus op z’n Zuid-Afrikaans. De potentie is zeker aanwezig, maar het benutten van de kansen en een stukje efficiëntie is ver te zoeken.

Uiteindelijk staan een paar mensen te vegen (well done, Sebastian), en staat de rest vooral in de weg. Ik heb mezelf nuttig proberen te maken, maar dat was niet eenvoudig. Vreemd genoeg vonden we

allemaal glasscherven en bierflessen onder een pick-up truck, terwijl er allemaal kinderen spelen..

Op de andere foto is zichtbaar dat de jongens (en Anja) met de kinderen aan het voetballen zijn. Veel werk is er uiteindelijk niet verzet, maar we hebben ons best gedaan.

Na de 67 minuten (give or take - we praten immers over Zuid-Afrikaanse Tijd), wordt er een soort show voor ons opgevoerd. De kinderen van het weeshuis zingen, dansen en bespelen instrumenten en er worden een aantal speeches gegeven over het weeshuis, het belang van vrijwilligerswerk en de manager/eigenaar van het project wordt de hemel ingeprezen.

Persoonlijk vind ik het een beetje een vreemde gewaarwording. Aan de ene kant lijken de kinderen trots te zijn om hun show op te voeren

en ze hebben het overduidelijk naar hun zin. Aan de andere kant vraag je je toch af wie er nu echt iets mee opschiet dat wij daar komen 'werken'.
Behalve mijn morele scrupules, was het echt ongelofelijk goed gedaan.

De Zuid Afrikaanse vrouwen begonnen allemaal te zingen en dansen, terwijl wij als houterige europeanen ook een beetje mee proberen te doen. Muziek is hier zo verweven met de cultuur, daar komen wij nooit ook maar in de buurt. Hoe hard we ook ons best doen.