9| Hazyview

De rit naar Hazyview duurde aardig lang. We hebben nog een heel stuk omgereden omdat er alleen een wegnummer stond aangegeven, en niet echt een adres. Maar die weg stopte een tijdje en ging daarna weer verder. We zijn dus een heel stuk omgereden. We kwamen rond een uur of 5 aan bij ons nieuwe bed & breakfast genaamd 'Idle & Wild'. Het was weer ontzettend luxe met een enorme tuin en lieve honden en een nieuwsgierige kat. Vlak na aankomst zijn we met de auto een stukje verderop gereden naar een soort 'afslag' met meerdere restaurants. De stroom was ook hier weer uitgevallen, maar volgens de eigenaar van het B&B waren hier restaurants met een soort accu waardoor ze nog steeds konden koken. Het eten was erg lekker, ondanks dat de frietjes slap waren omdat de frituurpan het niet goed deed vanwege de stroomuitval. Verder kookten ze op gas dus dat kon gewoon doorgaan.

Tot er opeens een kok van een ander restaurant aan onze tafel komt staan met een briefje. Op het briefje stond een kenteken van een Nissan X-Trail, of dat onze auto was. Papa controleerde het snel met onze sleutel en zag in ieder geval dat het beide begon met DD

33. De man vroeg of we dan even snel wilden meekomen want er was bij de auto ingebroken.. Pap en Mam gingen snel mee naar beneden en Lynn, Jorn en ik keken mee vanaf het balkon terras naar de parkeerplaats beneden. De auto stond helemaal scheef met de deuren open gebroken. We schrokken ons wild. Ten eerste zouden dan paar van onze spullen die nog in de auto lagen gestolen zijn, en ten tweede zou Pap de rest van de vakantie er niet over op kunnen houden. Het is ten slotte een huurauto en als daar wat mee gebeurd heb je een groot probleem. Opeens liep pap van de auto weg naar de andere kant van de parkeerplaat en opende daar een andere auto. Wat een geluk.. het was dus toch niet onze auto. Maar precies dezelfde auto, zelfde kleur, zelfde eerste helft van het kenteken én zelfde verhuurder. De echte eigenaar van de auto was nergens te vinden. Daar kwamen we even goed weg! Maar de schrik zat er zeker in. Ook hier werden we weer aangesproken door een Zuid-Afrikaans stel met de vraag of we Nederlanders waren. Ook zij konden delen van onze gesprekken volgen.

De volgende ochtend deden we eventjes rustig aan. We ontbeten eerst in de prachtige tuin en gingen daarna lekker zonnen bij het zwembad. Dit was de eerste keer dat het zo warm was dat we het zwembad écht nodig hadden om af te koelen. Helaas pindakaas, want het zwembad was leeg voor onderhoud. Dan maar alleen lekker bij bruinen. Rond een uur of 1 besloten we de bekende panorama route te gaan rijden. Dit is een normale weg met af en toe een afslag naar een heel mooi uitkijkpunt. Het eerste uitkijkpunt waar we kwamen heette God's Window. Het was erg mooi, vooral helemaal bovenin. Lynn, Mama en ik waren er echter niet echt op gekleed met onze jurkjes en sandaaltjes, want het was een flinke klim. Toen we weer een stukje naar beneden gingen naar een ander uitkijkgedeelte van deze stop, hielden we elkaar snel tegen. Op dit uitkijkpunt was een jongen, die we bovenin al hadden gezien, zijn vriendin ten huwelijk aan het vragen. We hebben hier wel stiekem mooie foto's van gemaakt en die later, nadat we hun e-mail hadden gevraagd, naar hen gestuurd. Ze waren Zuid-Afrikaans en ontzettend lief samen.

De volgende stop die we maakten was bij de ' Bourke's Luck Potholes'. Dit zijn een soort rotsformaties die zijn ontstaan uit erosie van het water. Het was ontzettend mooi, maar wel erg druk. Er waren vooral heel erg veel schoolklassen. Het begon allemaal met een van de leraren die aan Mama vroeg waar we vandaan kwamen. Vervolgens wilden álle kinderen een high five, daarna wilden ze állemaal een knuffel en ten slotten moesten we met alle kinderen op de foto. Dit wilden ze niet omdat we blank zijn, er wonen ten slotte heel veel blanke mensen in Zuid-Afrika, maar omdat we van een ander continent kwamen. Naar een ander continent gaan was voor hen echt een droom zeiden ze. Ik voelde me net een filmster. Gelukkig hebben we ook nog erg van de potholes zelf kunnen genieten en waren de kinderen erg lief. Toen we weg gingen bij dit punt kochten we nog even wat lekkers bij een kraampje naast de parkeerplaats. Het zag er niet uit alsof de vrouw veel verkocht en ze leek erg arm. Toen Papa daarna maar ongeveer 10 cent fooi gaf werd ze helemaal blij en maakte ze zelfs een vreugdedansje. Hoe blij je sommige mensen wel niet kunt maken met zo weinig..

Doordat het maken van de foto's met alle kinderen erg veel tijd kostte en natuurlijk ook omdat we veel te laat van huis waren gegaan, hebben we heel veel afslagen moeten overslaan. Er waren nog vele andere uitkijkpunten en zelfs watervallen. Wel zijn we nog snel naar het aller verste, en ook het bekendste uitkijkpunt gegaan. Deze heet 'the three rondavels'. Rondavels zijn van zulke rondje hutjes met een rieten punt dak. Bij dit uitkijkpunt leek het net alsof drie van die hutjes uit de rotsen waren gehouwen. Dit was echter niet gedaan en het was gewoon een natuurverschijnsel. Bij aankomst mochten we nog heel snel naar binnen want de bewaker wou al bijna het hek dicht doen. Jorn bleef in de auto zitten want die had er geen zin meer in. Het uitzicht was fenomenaal en we hebben weer heel erg veel mooie foto's gemaakt.

We moesten door het donker terug en dat was erg eng omdat er overal gaten in de weg zaten. Het was dus oppassen geblazen. Toch gingen we niet direct naar huis maar reden we nog even door naar de KFC. Al bij aankomst liepen er erg veel vreemde figuren op de parkeerplaats dus ons KFC maaltje hebben we zo snel mogelijk naar binnen gewerkt om de auto maar niet uit het oog te verliezen. De schrik zat er dus nog steeds flink in na de vorige avond.

De volgende ochtend 8 augustus stond er iets op de planning

waar we wat meer adrenaline van kregen (alhoewel Mama van de panorama route ook heel wat adrenaline kreeg door de hoogtes..). We gingen raften in de Sabie rivier. We werden op een platte kar achter een busje geladen en zo gereden naar de plek waar we de rivier op gingen. De man die ons begeleide was niet heel serieus, maar wel erg grappig. Ik ging met Mama in een raft, Jorn met Papa en arme Lynn moest met een Chinese man en mocht later lekker rustig in de boot zitten bij onze begeleider. Het raften was erg moeilijk en omdat de rivier ook heel laag stond vanwege het droge seizoen, zaten we continu vast op een rots. Maar gelukkig waren we niet de enigen. In de rivier leefden krokodillen en nijlpaarden vertelde de man, maar we geloofden hem pas toen er echt een krokodil op de oever zat.. Een stukje verder hoorden Mam en ik iets ritselen in de bosjes en zagen daarna een krokodil heel snel het water in duiken. We hebben nog nooit zo hard weg gepeddeld. Achteraf bleek dat het een leguaan-achtig beest was en geen krokodil. Op een gegeven moment mochten we zelfs het water in zonder boot om ons met de stroming mee te laten voeren. Het was erg koud en de rotsen waren hard, maar het was wel erg leuk! Ook waren we denk ik even vergeten dat we zojuist nog een krokodil hadden gezien.. Toen de begeleider opeens riep dat we heel erg snel door moesten peddelen omdat hij nijlpaarden zag wisten we niet of we de grappenmaker nou moesten geloven of niet..

Eenmaal terug aan wal gingen we lekker eten bij de Pizzeria. Helaas koos ik een pizza met gekarameliseerde ui, en dat was heel erg vies. We aten weer bij diezelfde afslag als de eerste avond en hielden de auto nauwlettend in de gaten. Thuis konden we onze koffers weer inpakken. De volgende ochtend zouden we namelijk vertrekken naar een nieuw avontuur; het Krugerpark.