13 | Johannesburg

De volgende ochtend werd ik al vroeg wakker, niet omdat het moest, maar omdat we het vroeg wakker worden nog waren gewend van de afgelopen dagen in de bush. Dit kwam goed uit, omdat we natuurlijk al om 10 uur moesten uitchecken. Tijdens het ontbijt kwam natuurlijk weer de discussie naar boven, wat gaan we doen vandaag. Met mijn geweldige overtuigingskracht, en een beetje hulp van Jorn die ook al overtuigt was, hebben we besloten om in ieder geval naar de bungeejump toe te rijden, om te kijken hoe lang de wachttijd was.

Om kwart over 10 vertrokken we richting Johannesburg, onze allerlaatste rit in Zuid-Afrika. Dit was niet zomaar een ritje, maar een lange zit van 5 uur. In de wijk Soweto, in Johannesburg, staan twee enorme koeltorens. Deze twee koeltorens, The Orlando Towers, zijn helemaal geverfd in allerlei mooie kleuren. In het midden tussen de twee torens hangt een bakje, en vanuit daar zouden we gaan bungeejumpen.

Aangekomen in Soweto zagen we direct dat het niet de meest veilige wijk van Zuid-Afrika of Johannesburg is. Er heerst erg veel armoede en het was een grote sloppenwijk. De torens zagen we al van ver af boven alle huisjes uitsteken. Het was er veel rustiger dan verwacht, wij waren gewoonweg de enigen daar. Dat betekende, dat we het echt gingen doen. In tegenstelling tot Lynn en Jorn, wist ik direct zeker dat ik het wilde doen. Ik werd gewogen en moest een hoop dingen tekenen. Lynn en Jorn zouden mee gaan naar boven als 'toekijkers' en mochten, nadat ik zou springen, weer naar beneden om te beslissen of ze ook wilden springen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg beneden al een tuigje aan om mijn middel en om mijn enkels. Daarna gingen we met een vrij enge lift omhoog. De werknemers van de bungeejump zagen al erg snel dat Lynn de lift eng vond, de grappenmakers stopten daardoor af en toe de lift opeens, waardoor Lynn nog banger werd en ging gillen. Dit vonden ze erg grappig.

Eenmaal boven, waren ze een stuk serieuzer. Ik werd direct vastgemaakt aan de loopbrug en heb, totdat ik beneden was, continu vast gezeten. Lynn en Jorn moesten boven op een van de torens wachten en mochten de loopbrug niet mee op. Vanaf de loopbrug keek ik nog even naar beneden en zwaaide naar pap en mam, ze zagen mij ook en zwaaiden terug. In het bakje aan de loopbrug mocht ik gaan zitten en kreeg ik een korte uitleg, daarna werd alles vijfdubbel gecheckt of het wel goed vast zat en toen was het zover. Ik moest met mijn tenen over de rand van het bakje gaan staan, mijn armen spreiden en niet naar beneden kijken. Dat was helaas te laat want dat had ik al gedaan. Maar ik had zo veel adrenaline in mijn lijf, wilde al zo lang graag bungeejumpen en had zo mijn best gedaan om mijn ouders over te halen, dat ik geen seconde heb getwijfeld. De man hield me nog vast en telde af.. 3 .. 2.. 1.. En met een vreemde kikkersprong, sprong ik 100 meter naar beneden, terug naar pap en mam en Lynn en Jorn die ondertussen ook al weer beneden waren!

Het duurde wel een tijdje voordat ik beneden was, en het bloed stroomde naar mijn hoofd. Maar het was een erg leuke ervaring!! Lynn en Jorn waren beide nog erg in twijfel, Lynn heeft erg last van hoogtevrees maar wilde stiekem toch haar angst overwinnen, en Jorn bleef maar zeggen 'Als jij gaat, ga ik ook!'. Ik weet niet meer wat de doorslag gaf, maar uiteindelijk zijn ze beiden weer naar het kantoortje gelopen om zich in te schrijven. Samen gingen ze naar boven. Jorn mocht als eerste, Lynn wachtte nog bovenop de toren. Voordat Jorn ging, ging ik nog even trillend naar de (hele vieze, oude) wc en dacht na over dat Jorn en Lynn zo zouden gaan springen. Ik merkte dat ik het eigenlijk veel enger vond om hun te zien springen, dan om zelf te springen. Weer buiten was het al bijna zo ver voor Jorn. Na zijn twijfel beneden was hij er wel zeker van en hij sprong ook vrij snel.

Voor Lynn was het allemaal wat enger. Met haar hoogtevrees was het natuurlijk al heel knap dat ze überhaupt de loopbrug op ging. Na een aantal keer aftellen en bijna te hebben gesprongen stond ze nog steeds boven. Papa en mama zeiden al, ze gaat het niet doen, maar ik

wist het zeker: Nu ze er staat, doet ze het ook! En inderdaad, tijdens de zoveelste keer aftellen sprong ze al voordat de man bij 1 was. Toen ze beneden kwam zei ze direct 'Dit doe ik nooit meer!' en toen pap en mam haar een knuffel gaven, kwamen ook alle emoties er even uit. Maar uiteindelijk hebben wij alle drie gebungeejumpt, op onze aller laatste dag in Zuid-Afrika. En na nog wat gesjans met de werknemers die om onze Facebook vroegen, en het ontvangen van onze cd met foto's en ons 'Bungeejump diploma' konden we onze reis naar het vliegveld voortzetten.

Ondanks de tussenstop bij de Orlando Towers, kwamen we nog vrij vroeg aan op het vliegveld van Johannesburg. Pas om kwart over 11 kon ons vliegtuig opstijgen. Weg van het geweldige Zuid-Afrika waar we onszelf 24 dagen lang hebben vermaakt met Hop-on Hop-off bussen en Jeeps, met KFC eten en echte Zuid-Afrikaanse Boboti, met enorme sloppenwijken en adembenemende panorama uitzichten en last but not least het prachtige wild van het Afrikaanse continent. Op naar een lange nachtvlucht richting het oude vertrouwde Nederland.

Winters with sunshine, Summers with rain
Red wine, roaring fires, wildebeest, zebra, hyena on the plains
11 languages, 9 provinces, world heritage sites, small towns, bushveld sunsets and big city lights
We live for our rugby, boerewors, biltong and braais
Our vuvuzela, Nelson Mandela
Our nation, our people, our gees and our Rand
We love our South Africa, our home and our land.

South Africa, 'The Land of Diversity', we will meet again!