Laatst zat ik een weekverslag te typen en kwam ik ineens tot het besef dat er al weer 3 maanden voorbij zijn sinds ik hier gearriveerd ben.
Wat gaat de tijd toch snel!
In die 3 maanden is er een hoop gebeurt, vooral de crisis die we hier meemaken heeft ons wel even in de greep gehouden, en het verblijf spannend gemaakt.
Want keer op keer liepen onderhandelingen met Europa uit op niets, vervolgens kwam er ineens een referendum, vervolgens stemden de grieken massaal OXI, ofwel, nee, en een week later is men toch tot een akkoord gekomen.
Een opluchting voor velen, maar ook veel boze Grieken, want waarom hebben ze eigenlijk nee gestemd?
Gelukkig hebben we hier op Limnos vrij weinig mee gekregen van de problemen, het gewone leven ging hier door.
Ik voel mij inmiddels echt thuis, heb mijn plek hier gevonden.
Inmiddels zijn de eerste uitslagen van de enquetes die gasten thuis krijgen ook binnen over de maanden mei en juni, en ik kan zeggen dat ik best een beetje trots ben. Limnos komt er heel goed van af, scoort erg goed, en over mij persoonlijk als reisleiding waren er voornamelijk hele lovende verhalen, en hoge scores. Hier kan ik de komende tijd weer even op teren.
We zijn op de helft, tijd om na te denken wat ik nu precies wil, wat wil ik deze winter doen,wat wil ik volgende zomer.
Nu ben ik natuurlijk niet zo erg van het verre vooruit plannen, stap voor stap, seizoen na seizoen, dat is genoeg plannen voor mij.
Ik had inmiddels al bedacht dat ik komede winter heel graag wil backpacken in Azie, het is al Jaren mijn droom om ooit te gaan backpacken en nu heb ik de ideale situatie. Ik heb geen huis, geen vaste lasten , ik ben geld aan het sparen, kortom waarom niet?
Ook had ik inmiddels bedacht om in Thailand, Bangkok te gaan starten, ik wilde een retourticket boeken , en verder zou ik wel zien. Deze week heb ik dus eindelijk geboekt! Ik vertrek op 11 November voor 4 maanden naar Azie. Uiteraard zal ik daar zo nu en dan proberen het een en andere de digitale wereld in te sturen.
ik kan niet wachten om te gaan! Maar voor die tijd moet er nog een hoop geregeld worden, een rugzak, vaccinaties, verzekeringen noem maar op . Maar dat komt allemaal wel als ik in Nederland ben.
Zoals ik net al zei loopt alles hier lekker, er gebeurt weinig, ik heb dus weinig te vertellen, Limnos is enorm relaxed. Ik had tot vandaag zelfs het ziekehuis niet van binnen gezien! Wat een heerlijkheid... tot vandaag dus, want vandaag bracht ik een bezoek aan het ziekenhuis. Niet voor de gasten gelukkig, maar voor mezelf. Ik was zelf geveld. Sinds zondag had ik ineens extreme rugpijn, en ik kon niet meer lopen, zitten, liggen , bukken, niets ik verging van de pijn. Gisteren trok ik het niet meer en gaf ik aan dat ik naar de huisarts wilde voor een doos lekkere pillen die mijn pijn weg zouden nemen. Helaas gaan mensen hier niet naar de huisarts als ze iets hebben, maar naar het ziekenhuis. Er werd dus een afspraak voor mij gemaakt, en ik mocht vanochtend vroeg mijzelf melden. Voor die tijd heb ik ongeveer een uur lang liggen bedenken of het wel nodig was, stelde ik mij niet aan, was er een manier om er onderuit te komen? Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik als de dood ben voor ziekenhuizen en doktoren. Helaas kwam ik tot de conclusie dat als ik niet ging, ik smiddags waarschijnlijk toch weer krom zou lopen van de pijn. Uiteindelijk heb ik mijzelf heel dapper naar het ziekehuis toegereden. Het zou immers toch een beetje gek zijn als de agent mee ging om mijn handje vast te houden, kom op ik ben een stoere chick. Eenmaal daar moest ik me melden bij de receptie, vervolgens werd ik naar een wachtkamer gebracht om daar te wachten tot ik werd binnen geroepen. Eenmaal binnen moest ik op een tafel liggen en werd er flink aan mijn lijf getrokken. Vervolgens moest ik met een vel papier naar een andere wachtkamer voor de rontgenfotos. Daar heb ik ongeveer een uur zitten wachten voor ik aan de beurt was; Miss TOEWIET? TOEWIET? Hmmm dat zal ik wel zijn. Fotos maken was zo gepiept, voor ik het wist was de niet al te vriendelijke zuster weer weg... stond ik dan met mn broek op de enkels, te bedenken hoe ik die dan toch weer omhoog moest trekken. Na 5 minuten toch gelukt, dus hop weer terug naar de dokter met de fotos in de hand. Gelukkig bleek er niets ernstigs aan de hand, ze konden op de fotos niets vinden, wat ik dan wel heb werd me niet verteld, waarschijnlijk was het engels van de beste man ook weer niet zo goed. Hij vertelde me rust te houden, en gaf me lijst mee met medicijnen die ik op moest halen. HALLELUJA!! geen spuit in me kont, gewoon pillen, nou dat kan ik aan, goh dat ging makkelijk! Dat was niet zo heel eng... over 10 dagen wil ik je weer zien Darling.. nou prima beste meneer, dat zien we dan wel weer! Ik ga lekker pillen eten, 7 per dag, en hopen dat ik na 2 dagen niets meer voel van deze ellende... en dan ga ik heus niet terug, want hey je kunt ook overdrijven he!!!