Het begin

Iedereen die mij kent, zal mij kennen als zeer reislustig, iemand die geen rust in de kont heeft,ik heb ook wel de bijnaam Vlinder.. daar waar iedereen serieus bezig is met het kopen van auto's, het betalen van de hypotheek, en meer in mijn ogen burgerlijke dingen, besloot ik een hele tijd terug, na een aantal jaren door verschillende mediterrane landen gezworven te hebben, dat ik ook maar een 'echte' baan moest zoeken, een huis en ook maar eens moest gaan voor dat rijbewijs. Maar bij het solliciteren vertelde ik meteen dat ik 3 jaar zou blijven, dat was het doel maar daarna zou ik weer weg gaan. Na het behalen van dat rijbewijs kocht ik een fiets, een mooie transportfiets met mega mand voorop waar al mijn boodschappen in pasten.Waarom koop je geen auto vroeg men wel eens, waarop ik dan antwoordde; weet je wat dat kost een auto? Dan kan ik niet meer op vakantie! Laat mij maar fietsen.
Dat huis kwam er ook, en die hypotheek? Nee natuurlijk niet!! Wanneer mensen mij vroegen waarom ik toch geen huis kocht was het standaard antwoord: Als ik naar het buitenland wil vertrekken wil ik niet met een koophuis blijven zitten wat ik niet verkocht krijg. Nee laat mij maar huren, als ik dan wil gaan zeg ik de huur op, ik verkoop de boel en spreid mijn vleugels.

Echter duurde het iets langer dan 3 jaar voor ik weer vertrok, ik had een echte baan waar ik goed in was, en hard mijn best voor deed, ik vond het zelfs leuk! Ik kreeg maandelijks hetzelfde loon op de rekening, ik ging 3x per jaar op vakantie, ik deed leuke dingen, allemaal goed zou je denken. Maar al die jaren ging die kriebel in mijn buik niet weg, nee in plaats daarvan werd het erger, 3x per jaar op vakantie was niet genoeg ik haalde er geen voldoening uit, als ik na een vakantie van 2 weken weer terug moest naar dat grauwe Nederland met zn hoogbouw, snelwegen en hutspot ,kreeg ik steevast heimwee naar mn vakantiebestemming, daar was de lucht altijd blauw, het eten altijd lekker, en de mensen altijd vrolijk blij en lief.

Tijdens een zomer waarin ik weer 6 weken lang kindertjes moest vermaken, spelletjes doen, vlotten bouwen of mountainbiken, besloot ik ; dit wil ik niet meer, het roer moet om, ik word hier niet gelukkig.
Ik besloot de sprong te wagen en mij aan te melden om als reisleiding te gaan werken. Echter we zaten midden in Juli, het seizoen was in volle gang, en de vacatures zouden op zijn vroegst pas vanaf
november online komen.

Maanden van nadenken en voorbereiden begonnen, en zodra de vacatures van de reisorganisaties online kwamen gooide ik al mijn vaardigheden, en talenten het web op richting de verschillende reisorganisaties, in de hoop dat iemand, oh alsjeblieft IEMAND mij wilde.
Ik kreeg al heel snel reactie van 2 reisorganisaties, die nodigden mij beiden uit voor een selectie dag.
Aangezien ik alles stiekem deed, nagenoeg niemand wist van mijn plannen, ik nam stiekem vrij, bedacht een hele slechte smoes en stapte bloednerveus in de trein richting Rotterdam. Ik had het een en ander voorbereid en had vertrouwen. De dag duurde lang maar savonds rond 8 uur kwam het verlossende woord; ik was door naar de volgende ronde, het prive interview voor de baan! Ik zou binnen een week te horen krijgen of ik was aangenomen, het wachten begon weer.

Gelukkig zette ik niet alles in op 1 partij maar had ik de dag erna een selectiedag in Utrecht,ook hier verliep alles goed, men was enthousiast en gaf te kennen mij eigenlijk graag aan te willen nemen. Dit bedrijf had niet mijn voorkeur, echter was ik toch wel enthousiast over de selectie, maar de volgende dag kwam het verlossende woord al vanuit Rotterdam; Sunweb wilde graag dat ik voor ze kwam werken!

Yes!! Het was me gelukt! Ik kon weg! Deze vlinder kon haar vleugels spreiden en gaan rond fladderen. Ik dropte een bommetje in mijn omgeving met het nieuws dat ik zou vertrekken.

Binnen no time besefte ik dat ik de juiste keuze had gemaakt, dit was wat ik wilde doen, ik genoot van iedere dag, en besloot dat ik dit wilde doen de komende tijd. Het seizoen vloog voorbij, ik had het geflikt, alles achter me gelaten, een koffer ingepakt en was in het vliegtuig gestapt richting een bestemming waar ik voorheen nog nooit van had gehoord. Maar ik had het gered, ik heb mensen hun handen vastgehouden in het ziekenhuis terwijl ze naalden in zich gestoken kregen en ik mijn best deed niet flauw te vallen, ik

heb een mevrouw mogen bijstaan toen haar man plotsklaps kwam te overlijden, ik heb de verschillende politiebureaus van het eiland van binnen en buiten leren kennen, en ontdekte de trucjes die ik moest gebruiken om snel mijn zin te krijgen bij de politie.
Ja ik wist : volgend jaar weer!!

Dacht ik vorig jaar in het diepe gesprongen te zijn, dit jaar ga ik weer een stapje verder, op 9 maart lever ik de sleutel in van mijn woning, het huisje waar ik 5 jaar lang met plezier heb gewoond, mijn eerste huisje, het huisje wat ik heb verafschuwd, het huisje met de idiote onderbuurman die soms om 3 uur snachts voor de deur stond omdat ie mn telefoon wilde lenen, het huisje waar ik soms stoned werd van de geur van weed. Deze weken staan in het teken van het verkopen van mijn meubels, 1 voor 1 verlaten ze het huisje, de eettafel met stoelen, de kasten , de salontafel,het bed en als laatste ik dus.

Ik heb nog geen idee waar Sunweb mij heen zal sturen, ik ben bloednerveus en word met de dag zenuwachtiger, maar ik kan niet wachten, wat heb ik er zin in.

Ik had bedacht graag weer blogs te gaan schrijven over mijn avonturen, vorig jaar deed ik af en toe iets via Facebook maar dat vond ik toch niet zo leuk, echter kreeg ik wel veel enthousiaste reacties en veel vragen of ik alsjeblieft wel weer ga schrijven over mn knotsgekke belevenissen.
Ik ga dus mn best doen af en toe op deze pagina iets te schrijven, voor jullie en mijzelf.. een mooi dagboek.

Binnenkort ben ik vrij... als een vogel , als een vlinder fladderend richting de zon. Wie weet waar ik allemaal kom.

Ik kan niet wachten...