Het glipt me door de vingers, het seizoen, de weken, de dagen de uren, zelfs de minuten.
Bij tijd en wijlen ben ik wat melancholisch, op momenten dat ik een glas Limnos wijn drink omringd door goed gezelschap , en het rumoer van de lokale bevolking om mij heen. Of wanneer ik een Griekse gouwe ouwe hoor, die mij aan de mooie momenten doet herinneren die ik hier heb beleeft.
De laatste weken zijn aangebroken, de eindsprint is ingezet.
De vorige keer schreef ik over het feit dat ik Augustus redelijk zat was en niet kon wachten tot de maand September kwam, die is er inmiddels, we zijn halverwege. Het eiland is weer zo stil als in het begin, tavernes sluiten langzaam hun deuren , strandbedden worden kalm aan weg gehaald. De afscheidstournee is begonnen want ook zijn er al hotels die sluiten, en binnenkort zullen de eerste mensen het eiland verlaten. Deze weken benut ik dus met het optimaal genieten van de tijd die nog over is.
Het was een mooi seizoen, een bijzonder seizoen. Ik heb enorm moeten wennen aan Limnos, het heeft minstens een maand,misschien nog iets langer, geduurd om het eiland echt te leren waarderen. Inmiddels heeft het een plekje in mijn hart gekregen, en doet het zelfs een beetje pijn als ik eraan denk dat het stopt, dat ik het eiland ga verlaten.
Een tijdje terug sprak ik met een Griek die hier geboren en getogen was, en gaf ik aan dat ik zo enorm moest wennen aan het eiland. Deze persoon vertelde mij over een gezegde van het eiland: Wanneer je naar Limnos komt huil je, wanneer je Limnos verlaat huil je 2x. Ik denk dat het klopt, ik ben oprecht van het eiland gaan houden. De oprechte vriendelijkheid van de mensen, het eten dat nog echt puur is, nog niet aangepast aan de smaak van de toeristen, of de relaxte houding die iedereen heeft. Maak je niet druk het komt wel goed. Ik hou daar van. Naast het werk was er natuurlijk ook vrije tijd, en wat is er leuker dan in je vrije tijd op avontuur gaan. Op ontdekking, ieder hoekje moest bezocht worden, we hebben het eiland geproefd, gevoeld, geroken, ontdekt. Ik durf wel te zeggen dat ik toch wel 98% van het eiland heb gezien. De bucketlist is afgewerkt, de hoogste berg is bedwongen, het hoogste kerkje hebben we ook bezocht. We hebben het eiland overzien vanuit verschillende windrichtingen. We hebben genoten van een rondleiding door het folklore museum, gegeven door een man die enorm stonk, een man die 1,5 uur lang sputterde tijdens het spreken, maar ook een man die enorm gepassioneerd was over zn werk, die echt plezier had in het vertellen over de geschiedenis van zijn eiland. We hebben de lokale gerechten geproefd, de Flomaria uiteraard, maar ook hebben we de lokale oesters geproefd, rechtstreeks uit de zee, gruwelijk om aan te zien, maar enorm bijzonder om te proeven al zittend tussen de lokale bevolking. Uiteraard het konijn, en zelfs koeientong heb ik meerdere malen naar binnen zitten werken.
Het bijzondere ook is dat nu we het einde naderen de mensen ons ook meer toelaten in hun privé, zo nodigde een van de buschauffeurs ons vorige week uit op zijn boerderij voor een kop koffie, fantastisch natuurlijk, in zijn kleine keukentje op een scheve stoel zaten we daar , onder de indruk van het kleine gebouwtje. Na de koffie naar buiten om ons met trots zijn gewassen te laten zien, en zijn dieren. Ook werden we van het weekend uitgenodigd bij een van de Griekse vrienden , hij had zijn verjaardag nog niet gevierd, zou dat zondag doen en hij wilde ons daar heel graag bij hebben.
We werden savonds bij hem thuis verwacht. We werden ontvangen op de Griekse hartelijke manier, en kregen direct een glas Limnos wijn voor de neus. Nadat alle vrienden gearriveerd waren stond ook het buffet klaar. Onze vriend had de hele dag in de keuken gestaan, en de tafel stond vol met de lekkerste gerechten. Aubergine salade, Geit gevuld met rijst, Pasteitjes met feta en spinazie. Het kon niet op. Fantastisch, de eerste keer dat ik geitenvlees at, maar ook weer niet te versmaden. Dit was genieten, wat een feest, en wat een gezelligheid. Toch ook wel heel speciaal om hierbij te mogen zijn, tussen de vrienden en familie.
Inmiddels is het weer omgeslagen en zit ik met een lange broek aan en een dikke trui aan, de temperatuur is omlaag gekelderd het is nog maar 21 graden. Vandaag heb ik zelfs voor het eerst weer sokken aan. De winter begint....
Nog even, dan loop ik weer met uggs aan de voeten over het hollandse land.. gelukkig is het maar even, een nieuw avontuur wacht. Maar eerst doen we het licht uit op Limnos.