Leven als God in Griekenland.. niet helemaal authentiek en een beetje gepikt natuurlijk deze uitspraak, maar goed ik heb ooit geleerd: Beter goed gejat, dan slecht bedacht. Dus bij deze de titel van dit hoofdstuk. Die titel gaat overigens helemaal niet op voor mij, want ik ben helemaal geen God, en eigenlijk werk ik gewoon hard, en leef ik niet echt als God.. maar soms wanneer ik over het eiland heen rijd in mijn kleine Atosje, door de heuvels, langs de stranden of door de kleine dorpjes , dan voel ik mij zo.. Als God, of nouja Godin dan. Daarbij vind ik het ook wel een mooie verwijzing naar dit eiland dat bekend staat om zijn mythologie. De god Ifestos die hier duidelijk zijn sporen heeft achter gelaten. En nu ben ik dat aan het doen, ik mag deze maanden wonen op het eiland van Ifestos.
Een kleine uitleg voor wie geen idee heeft waar ik het over heb, Ifestos was de zoon van Zeus en Hera, en tijdens een ruzie tussen Zeus en Hera probeerde Ifestos , Hera te beschermen en werd daarbij van de berg Olympus afgegooid. Bij deze val kwam Ifestos terecht op dit eiland; Limnos.
Inmiddels woon ik al ruim 1,5 maand hier op Limnos in mijn kleine huisje in Myrina. de hoofdstad van het eiland dat eigenlijk ook maar gewoon een dorp is.
Het is een dorp van Ons kent ons, en dus ook ons kent mij, overal waar ik ga hoor ik yiassou Esther, gisteren kwamen er zelfs gasten bij mij in kantoor die vertelden dat er op een aantal plaatsen tegen ze verteld was oh dat moet je aan Esther vragen, die zit daar en daar. Ik vertel dan maar niet dat ik 9 van de 10 namen van de dorpsbewoners inmiddels alweer vergeten ben. Maar goed, zij hoeven maar 1 naam of inmiddels 2 te onthouden ( de poolse reisleidster is inmiddels ook gearriveerd) en ik moet er iets meer onthouden. En dat vind ik lastig.

Het leven is hier goed, ik eet regelmatig verse visjes uit de zee, of wanneer ik zelf kook maak ik de Flomaria, de pasta van het eiland, gemaakt van eieren, meel en schapenmelk. Ik drink de lokale Lemonada; Fanta lemon maar dan zelf gemaakt hier op het eiland, of als ik mezelf verwen drink ik een slokje Limnos wijn, die ook niet te versmaden is. Dat is ook weer zo bijzonder aan dit eiland, ze zijn zelfvoorzienend. Ze maken hun eigen wijnen, pasta, limonade, kazen, de vissen halen ze zelf uit de zee. Dit is ook een van de redenen waarom het toerisme (nog) niet de belangrijkste bron van inkomsten is. Van de crisis merk ik hier ook niet heel veel, er is vrij weinig leegstand in de winkelstraat. Ik weet dat de Grieken het hier ook moeilijk hebben en ieder dubbeltje om moeten draaien. Er wordt me bijna dagelijks gevraagd hoe het met Jeroen Dijsselbloem is, alsof ik de beste man persoonlijk ken, en onder speeddial heb staan. Gelukkig hebben ze geen hekel aan Nederland(ers) zo anders als met de duitsers, die haten ze op het moment. Met dank aan de crisis. De gasten vragen mij regelmatig of er nog wel geld uit de pinautomaten komt, en of ik al mijn spaargeld al in een sok bewaar.. ehhh ik heb gewoon een Nederlandse bankrekening, en daarbij is mijn motto; geen zorgen voor de dag van morgen. Als Griekenland morgen failliet is, kijken we overmorgen wel weer verder.

Nu leven we vandaag op 29 mei, na het weekend begint Juni. De maand dat ik eraan moet geloven en in de zee moet zwemmen. De Grieken lachen me uit dat ik nog niet heb gezwommen omdat het te koud is. Ben ik nou een Nederlander? Juist zeg ik dan, dat is het probleem ik ben in het verkeerde land geboren. Zondag heb ik weer mijn vrije dag, en ga ik maar weer eens een poging doen om op het strand te liggen, dat zou de 2e keer zijn dit seizoen. Ik troost mezelf met de gedachte dat ik nog tijd zat heb, en daarbij is het plan om komende winter door Azië te trekken, waar het ook warm en zonnig zal zijn, en waar ik mijzelf ongetwijfeld ga trakteren op een dagje op een parel wit strand. Het plan is om de winter dit jaar over te slaan.

Maar eerst genieten op Limnos, het eiland met zn slangen die mij de stuipen op het lijf jagen. Het eiland met z'n fantastische landschappen, het ene moment de ruige rotsen, en 10 kilometer verder bijna vlak, waarbij je het gevoel hebt dat je in Toscane bent, de woestijnvlakten die hier zo uniek zijn, en de prachtige zandstranden, en natuurlijk de zee die overal dichtbij is. Het eiland waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan, de opaatjes die op de stoeltjes in het dorp zitten , en de vele kerken die bijna groter zijn dan het dorpsplein zelf.
Afgelopen week bracht ik een bezoek aan het oudste kerk van het eiland, we kregen een rondleiding en uitleg over het ontstaan van de kerk. Fantastisch natuurlijk. Als kers op de taart stond de Priester, de Papas op ons te wachten om ons te ontmoeten. Daar stond de beste man dan, voor in de kerk, de dienst was net afgelopen, hij had zijn jurk nog aan, wit met veel gouddraad. Zijn zwarte lange baard, en zijn lange zwarte haar in een staart. Handjes schudden, voorstellen en vertellen waar je vandaan komt. Er stonden meerdere mensen om ons heen, hulpjes van de kerk, aanhangers van de kerk. De volgende onvermijdelijke vraag was; Welke godsdienst heb jij? Waarop mijn Poolse collega keurig antwoordde; ik ben katholiek. Tevreden geknik, vervolgens alle ogen op mij, and you? Hoe makkelijk zou het zijn om te antwoorden dat ik Katholiek, of Christelijk ben, helaas ik ben te eerlijk, ik kan niet liegen, dus antwoordde ik goudeerlijk, ik ben niet gelovig. Alle ogen waren ineens op mij gericht, en men keek met medelijden en verontrust naar mij, geschokt misschien wel. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik mij ongemakkelijker heb gevoeld dan op dit moment. De priester duwde mij wat papieren in de handen en maakte mij heel duidelijk dat ik moest gaan leren, leren over de kerk, en leren over het Orthodoxe geloof.
Wat was ik blij dat ik de beste man weer de hand mocht schudden en hem mocht bedanken voor zijn kostbare tijd, wat was ik blij dat de kerkdeuren weer open gingen, en ik naar buiten kon. Hoewel ik deze ervaring nogal intimiderend vond, was het wel weer een bijzondere, de priester die tijd vrijmaakt om de 2 reps uit Myrina te ontmoeten.
Ik heb de kopietjes en informatie in een envelop gedaan, en weg gelegd, ik weet voorlopig genoeg over de verschillende godsdiensten. Zeker als ik denk aan alle ellende op de wereld veroorzaakt door 'religie'.

Ik ga nog even genieten hier.. Op het eiland van Ifestos, de zoon van Zeus en Hera.. want ja de Griekse Mythologie wil ik wel geloven, ik wil wel geloven dat die goden hebben bestaan, want die verhalen zijn toch gewoon mooi?