Na ons bezoek aan de gevangenis zijn kay en ik naar de rechtbank geweest. Een deel van de rechtbank was oranje gekleurd van de criminelen. De verdachtes, zaten twee aan twee vast aan een handboei. Kaylee en ik gingen achter in de zaal staan. Gelijk vroeg een agent of niet vooraan op het bankje wilde zitten. zitten is altijd beter dan staan, dus liepen we naar voren toe. Eenmaal bij het bankje aangekomen was er alleen nog plaats langs de gevangene. Toen ik langs deze jongeman kwam zitten zei hij vriendelijk hoi tegen mij en zei ik natuurlijk hoi terug. Terwijl er een andere zaak bezig was, vroeg de gevangene waarom ik hier was, waarop ik antwoorde gewoon om te kijken. ik wilde natuurlijk gelijk aan hem vragen; waarom hij hier was, maar ik kon m’n woorden nog net op tijd inslikken. Even later vroeg de man nog of ik Filipijns kon verstaan, waarop ik nee antwoorde. Stiekem vond ik het best wel spannend en grappig dat die gevangene tegen mij begon te praten, maar van de andere kant ook heel raar want ik wist niet wat deze man in kwestie op zijn geweten had. Mis praatte ik wel tegen een verkrachter of een moordenaar….. even later gingen alle gevangene weer weg en later kwam mijn buurman weer terug. Toen ze voorgoed weg gingen zwaaiden en lachte ze naar ons en zwaaien kay en ik natuurlijk terug. Toen de gevangene de zaal uit waren vroeg de rechter aan ons of wij wisten waarvoor ze hier waren, maar dat wisten we niet. de rechter vertelde toen dat ze zaten voor drugsdealing en carnapping. Wat erg bizat is, is dat er een zaak werd besproken uit 2002, kay en ik schrokken ervan, maar dit is life in the Philippines. Toen alle verdachtes weg waren, hadden kay en ik het wel weer gezien. Toen we naar buiten liepen zagen we de lijst hangen van alle zaken die die dag voor kwamen. Bij alle verdachte stond de volledige naam erbij en kon je precies zien wat voor een delict ze gepleegd hadden. Er stond veel moord en durgsdealing bij.